L'UOMO DI FRONTE ALLA NATURA

Caspar David Friedrich

Il viaggiatore sopra il mare di nebbia

1818

“Una posizione scomoda”

Una ondata improvvisa lo prese in piena faccia, infradiciandolo per bene da capo a piedi. Gli occhiali gli erano volati chissà dove. D’istinto aveva portato le mani al viso per stropicciarsi gli occhi, ancora increduli. Bagnato lo era per davvero, ma ancora non se ne capacitava. L’odore che sentiva penetrargli le narici era proprio quello forte di salsedine e i versi che udiva erano i richiami tipici dei gabbiani in volo. Davanti aveva proprio il mare, e che mare! Le onde rabbiose, tipiche di una burrasca, si infrangevano con impeto contro la scogliera scalandola ben oltre la sua altezza, con schizzi prepotenti che la sferzavano. Aveva quasi le vertigini e temeva di essere trascinato giù da quelle ondate che già l’avevano raggiunto. Non capiva perché ci si fosse ritrovato. Aveva si voglia di vedere uno spettacolo del genere, magari da più lontano. Era senz’altro eccitato per l’entusiasmo che prorompeva da una tale dimostrazione di forza, ma addirittura ritrovarcisi proprio nel mezzo e, per giunta, persino senza gli occhiali che gli consentivano di ammirarla, non lo rendeva entusiasta.  Voleva scostarsi, arretrare di qualche passo, ma non riusciva. Dietro di lui sembrava ci fosse qualcosa di freddo e di duro che gli impediva di fare ciò che avrebbe voluto. Era proprio sull’orlo del precipizio della scogliera e il mare non sembrava voler smettere di agitarsi. Il cielo era cupo e minacciava un temporale. Il vento dal canto suo non cessava di soffiare, anzi spronava. Del sole se ne intravvedeva appena il pallore in un angolo del cielo.  Cercava di ricordare, forse facendo a ritroso i passi compiuti sarebbe riuscito a sottrarsi da questa situazione a dir poco imbarazzante. Non ne aveva il tempo: un’altra ondata, certamente più violenta dell’altra, lo raggiungeva e per un attimo, quasi gli toglieva il respiro. Per un soffio riusciva a restare in piedi e a non cadere appresso all’onda. Quanto sarebbe riuscito a resistere?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Aveva voglia di chiedere aiuto, ma a chi? Davanti e ai suoi piedi c’era la Natura, in piena espressione di potenza, accanto a lui nessuno. I gabbiani sembravano scomparsi.  Gli era parso di udire anche delle voci, ma indistinte e lontane, quasi che provenissero da dietro. Lui non poteva voltarsi e vedere cosa c’era oltre quella superficie liscia e solida che aveva alle spalle. Forse il suo destino era proprio nello stare in bilico in quella strana posizione, quasi a ricevere i rimbrotti e gli sberleffi senza poter replicare. Provava a ricordare, ma non riusciva a vedersi in nessun’altro luogo che in quello, quasi che qualcuno ce lo avesse collocato apposta per esprimere o per affermare qualche significato particolare che a lui personalmente sfuggiva. Non era il momento di ragionare: il cielo si era rabbuiato ulteriormente, il vento soffiava più forte e il mare? Già il mare! Si era ancora più ingrossato e si preparava.  Faceva un respiro profondo. Lui avrebbe voluto gridare, ma a che scopo? Sembrava la zampata di una belva gigantesca, quell’onda improvvisa che, con uno scatto fulmineo, gli era sopra e addosso con una forza immensa. Non sapeva più dove si trovava, né se ancora esisteva, mentre trascinato di peso come fosse un fuscello, veniva risucchiato in un attimo giù nel baratro. Di lui era rimasto un vuoto insignificante, uno schizzo dell’onda che l’aveva rapito, impresso su quella superficie dura e sulla quale, grondando, scivolava giù. Ora c’era solo il mare. Si sentivano in lontananza delle voci, ma non facevano parte di questa scena; era come se oltre quella barriera liscia e solida si muovesse qualcosa che esulava da tutto quello che era qui. Il mare stesso aveva provato ad oltrepassarla, ma con flebili risultati. Eppure non era spessa e, per giunta, trasparente. Si intravvedevano delle sagome muoversi al di là di essa e si riconosceva uno spazio di una certa ampiezza che aveva dei suoi colori ed un minimo di vitalità.

                                                                                                                                                                                                                                                                           

Il ragazzino si avvicinava, sul muro erano appesi diversi quadri. In tutti era rappresentato il mare, dipinto con stili e con tecniche diverse. Gli autori vi avevano voluto esprimere le diverse immagini che avevano di questo importante elemento della natura. C’erano mari placidi che cullavano il sole al tramonto, mari con barche che lo solcavano, più o meno grandi. Ma quello che decisamente lo attirava era il quadro più grande, collocato al centro di quella parete. In esso era un mare in piena burrasca che sferzava con onde gigantesche una scogliera. Il cielo era cupo e un sole quasi inesistente non riusciva a mostrare si sé che un accenno di pallore. Lo sguardo dell’artista si era soffermato a guardare questa scena dalla cima e verso il basso. Al centro della scena vi era come un vuoto, quasi che in precedenza vi fosse stato ritratto qualcosa che ora non c’era più. In effetti il ragazzino alcuni minuti prima, entrando nella sala, aveva gettato una fugace occhiata a quella parete ed era rimasto colpito dal fatto che il quadro collocato al centro di essa, proprio nella parte centrale mostrasse un uomo, visto di spalle, che stava in bilico proprio sul limitare di una scogliera, mentre gli spruzzi di onde gigantesche quasi lo raggiungevano. Ora che vi stava davanti, non poteva non restare a bocca aperta: l’uomo visto di spalle non c’era più e sembrava non esserne rimasta traccia, eccetto un minuscolo paio di occhialetti tondi incastrati tra la scogliera e la cornice del vetro. La cosa ancora più strana era però una evidente presenza di liquido, schizzato sul vetro e chiaramente colato dalla tela lungo il muro e fermo all’incrocio di questa col pavimento in moquette, dove si stava rapidamente assorbendo. Intorno vi erano diversi visitatori, ma nessuno sembrava essersi accorto di nulla. Erano tutti intenti ad osservare con la dovuta attenzione le opere d’arte che avevano davanti. Era già difficile concentrarsi per riuscire a recepire il messaggio che ogni artista aveva voluto fissare dentro la propria opera. Figuriamoci se poi l’opera si permetteva di modificare il significato del suo stesso esistere. Forse il ragazzino avrà provato a raccontare a qualcuno quello che aveva notato, ma sarà riuscito a renderlo visibile anche agli occhi altrui? Non era mica facile spiegarlo come un quadro appeso al contrario e di cui tutti conoscevano il giusto verso! Magari ne avrà tratto un qualche insegnamento: “Il mare aveva una gran voglia di far vedere all’uomo quello che era in grado di fare, anche senza di lui …”

www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu



THE MAN IN FRONT OF THE NATURE"An awkward position"

A sudden wave took him across the face, for good soaking from head to foot. His glasses had flown somewhere. Instinctively he brought his hands to his face to rub his eyes, still incredulous. It was really wet, but still did not capacitive. The smell that penetrate the nostrils felt it was just that strong of salt, and the lines that he heard the calls were typical of seagulls in flight. In front was just the sea, and sea! The angry waves, typical of a storm, crashing against the cliff with momentum scale well beyond its height, with sketches that whipped bullies. He was almost giddy, and he feared being dragged down by the waves had already reached. He did not understand why we had found. He is eager to see such a sight, even from far away. It was definitely excited about the enthusiasm that burst from such a show of force, but even ritrovarcisi right in the middle and, moreover, even without the glasses that allowed him to admire it, did not make him excited. He wanted to move away, move back a few steps, but could not. Behind him it seemed there was something cold and hard that he could not do what he wanted. It was just on the brink of the cliff and the sea did not seem to want to stop fidgeting. The sky was gloomy and threatening a storm. The wind on the other hand did not stop blowing, indeed urged. Of the sun it barely glimpsed in the corner of the pale sky. He tried to remember, maybe doing the steps being taken back would be able to escape from this situation to say the least embarrassing. He did not have the time: another wave, certainly more violent than the other, and joined him for a moment, almost took his breath away. For a breath he could stand and not fall below the wave. How he could resist?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           He wanted to ask for help, but to whom? In front and to his feet was the Nature in full expression of power, no one beside him. The gulls seemed to have disappeared. He had also seemed to hear voices, but indistinct and distant, as if they came from behind. He could not turn around and see what lay beyond the smooth surface and solid behind him. Maybe it was just his fate hangs in the balance in being in that strange position, as if to receive the reproaches and sneers without being able to replicate. He tried to remember, but could not be seen in no other place than that, almost as if someone had placed it there on purpose to express or to claim some special meaning to him personally escaped. There was no time to reason: the sky had darkened further, the wind blew stronger and the sea? Already the sea! It was even more swollen and prepared. It was a deep breath. He wanted to scream, but to what end? It looked like the paw of a giant beast, the wave that suddenly, with a sharp shooting, and had over him with an immense force. He no longer knew where he was, or if it still existed, while dragging a weight like a twig, was sucked down into the abyss in an instant. Than he had been a gap insignificant, a sketch of the wave that had kidnapped, imprinted on the hard surface and on which, dripping, sliding down. Now there was only the sea. We could hear voices in the distance, but were not part of this scene, as if beyond that barrier was smooth and firm moved from something that was beyond all that was here. The sea itself had tried to cross it, but with feeble results. Yet it was thick and, moreover, transparent. He glimpsed the silhouettes move beyond it and recognize an area of ​​a certain amplitude and its color and had a minimum of vitality.

                                                                                                                                                                                                                                                                           

The boy approached, several paintings were hung on the wall. Was represented in all the sea, painting styles and techniques. The authors I had wanted to express the different images they had of this important element of nature. There were placid seas that rocked the setting sun, sailed the seas with boats, large or small. But what attracted him was the much bigger picture, placed at the center of that wall. In it was a full gale that lashed the sea with huge waves off a cliff. The sky was dark and the sun almost non-existent self is unable to show a hint of pallor. The gaze of the artist had stopped to look at this scene from the top and down. At center stage, there was like a vacuum, as if there had previously been portrayed something that now it was gone. In fact the boy a few minutes before entering the room, threw a fleeting glance at the wall and was struck by the fact that the picture placed in the middle of it, right in the middle show a man, seen from behind, who was poised right on the edge of a cliff, while the giant waves splashing almost reached him. Now that I stood before him, could not help but gape: the man was no longer seen from the back and appeared to be trace remains, except for a tiny pair of glasses wedged between the cliff and round the frame of the glass. What's even more strange, however, was an obvious presence of liquid splashed on the glass and clearly cast from the canvas along the wall and stopped at the intersection of this with the carpet, which was rapidly absorbed. All around there were many visitors, but no one seemed to notice nothing. They were all intent to comply with due attention to the works of art before them. It was already difficult to concentrate to be able to get the message that every artist had wanted to fix in his work. Imagine if the work is then allowed to change the meaning of his very existence. Maybe the kid will try to tell someone what he had noticed, but it will be able to make it visible even in the eyes of others? It was not easy to explain as a picture hanging on the contrary, and that everyone knew the right way! Maybe it will stretch some teaching: "The sea had a great desire to show that man was able to do without him ..."










"ա անհարմար դիրք»:
Հանկարծակի ալիքը տարավ նրան ողջ դեմքին, infradiciandolo լավ է գլխի է ոտքով. Նրա ապակիները էին շտապել տեղ. Instinctively, բերեց իր ձեռքերը նրա դեմքը է քսում իր աչքերը դեռ թերահավատ. Դա, իրոք, խոնավ, բայց դեռ չեն capacitava. Այն հոտ է զգում penetrargli nostrils էր, որ ուժեղ աղ ու հատվածներ, նա լսեց զանգեր էին բնորոշ seagulls է չվերթով Դիմաց էր ծովը եւ ծովային. Զայրացած ալիքներ են, բնորոշ է փոթորիկի եւ crashing դեմ ժայռերով scalandola բռնի դուրս է իր բարձրության վրա, Էսքիզներ որ bullies հարած. Նա գրեթե գլխապտույտ, եւ վախենում են ընդգրկվել են այն ալիքները, որոնք արդեն ձեռք բերված. Նա չի հասկանում, թե ինչու էինք գտնվեց. Նա ցանկանում է տեսնել նման հայացքից նույնիսկ հեռու. Այն միանշանակ ոգեւորված էր ոգեւորությամբ, որ պայթել է այնպիսի ուժի ցուցադրումով, այլեւ նույնիսկ ritrovarcisi ճիշտ մեջտեղում, եւ ավելին, նույնիսկ առանց Ակնոցներով որոնք թույլատրվում նրան հիանալ այն, չեն կատարել նրան հուզված. Նա ուզում էր հեռանում, տեղափոխել, ետ մի քանի քայլերի համար, սակայն չկարողացան. Նրա ետեւում կարծես մի բան էր սառը, կոշտ, որ ինքը չէր կարող անել այն, ինչ ուզում. Դա հենց այդ եզրին է Cliff-ու ծովը չի, կարծես թե ցանկանում դադարեցնել fidgeting. Երկինքը մռայլ էր, եւ սպառնում է փոթորիկը. Քամին մյուս կողմից երբեք չի դադարել է փչում, իսկապես կոչ է արել. Արեւը նոր է glimpsed այդ գունատ մի անկյունում երկնքում. Նա փորձեց հիշել, գուցե անելով ետ ձեռնարկած քայլերը կարող են խուսափել այս իրավիճակում ոչ պակաս embarrassing. Նա ոչ մի անգամ եւս մեկ ալիքի, իհարկե ավելի կատաղի, քան մյուսը, եւ նրան միացած մի պահ գրեթե վերցրեց իր շունչը հեռանում են. For շունչ կարող է կանգնել եւ չի ընկնում ներքեւ ալիքի. Ինչպես նա կարող էր դիմադրել.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Նա ուզում էր օգնել, բայց ում? Ունկնդիրների առջեւ, իսկ նրա ոտքերի էր Բնություն, լիովին արտահայտում իշխանության, ոչ ոք բացի նրանից. Այն gulls թվում էր, արդեն վերացել են. Նա մտածեց նա լսեց լուրերը, թե պղտոր է եւ հեռու է, եթե նրանք եկել են ետեւում. Նա չէր կարողանում իր մոտ եւ տեսնել, թե ինչ կդնի դուրս մակերեւույթը հարթ եւ պինդ հետեւում նրան: Գուցե դա հենց նրա ճակատագիրն է, որ պատրաստ է տարօրինակ իրավիճակում, կարծես ստանալու կշտամբանքները եւ sneers ի վիճակի է վերարտադրելու. Նա փորձեց հիշել, բայց չի երեւում ոչ մի այլ տեղ, քան թե, գրեթե, քանի որ եթե ինչ - որ մեկը արդեն տեղադրված է այնտեղ նպատակով հայտնելու կամ պնդել, որ հատուկ նշանակություն է իրեն անձամբ փախան. Չկար ժամանակ Պատճառը `երկինքը մի darkened հետագայում, քամին պայթեցին ուժեղ եւ ծովը. Արդեն ծովը. Դա շատ ավելի engorged եւ պատրաստվեք: Դա արվում է մի խոր շունչ. Նա ուզում էր գոռալ, բայց ինչ վերջ? Այն նայեց նման ճանկ մի հսկա գազանի, որ ալիքի, որ հանկարծ հետ լայթնինգ-արագ նկարահանման, եւ ունեցել է իր հետ հսկայական ուժով. Նա այլեւս չէր գիտեր ուր էր, կամ, եթե այն դեռեւս գոյություն ուներ, իսկ քաշը ընդգրկվել նման մի ոստ էր ակնթարթորեն sucked իջնում ​​է դժոխք: Նա մնաց դատարկ անիմաստ է, էսքիզ - րդ ալիքի որ առեւանգված եւ տպավորված է պինդ մակերեւույթի վրա, որը կաթում, լոգարիթմական ներքեւ. Այժմ, կար միայն ծով: Դուք կարող եք լսել ձայնը այդ հեռավորության վրա, սակայն չեն մտնում այդ տեսարանից, կարծես վեր է այդ արգելքը էր սահուն եւ կայուն տեղափոխվել մի բան, որը դուրս է այդ ամենը եղել, այստեղ. Ծովը ինքը փորձել է անցնել այն, բայց տկար արդյունքներից: Սակայն այն հաստ է եւ, ավելին, պարզ է. Նա glimpsed են ձեւավորում շարժվել դրանով իսկ ճանաչել է բացատ որոշակի երկարությամբ, որ առնվազն իր գույն ու կենսունակության.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Տղան մոտեցավ, մի քանի նկարներ էին կախված է պատից. Ներկայացված էր բոլոր ծովի նկարել ոճեր եւ տեխնիկա: Of հեղինակներից էր, ուզում էր արտահայտել տարբեր պատկերները, որ այս կարեւոր տարրի բնույթ. Կային, որ խաղաղ ծովերի rocked պարամետրերից արեւ է, որ նավակներ sailed ծովերի, ինչպես ավելի կամ պակաս մեծ է: Բայց այն, ինչ նրան գրավել էր ավելի մեծ պատկերը, տեղադրված կենտրոնում այդ պատը. Իսկ դա լրիվ հողմ, որ lashed ծովը հսկայական ալիքների Անջատված է Cliff-. Երկինքն էր, մութ ու արեւը չունեցած չի կարող ցույց տալ, ինքը մի ակնարկ է գունատություն. The սեվեռուն հայացք է նկարիչ էր դադարել է նայել այս դեպքի վայր է վերեւից եւ դեպի ներքեւ. Կենտրոնում Դեպքի վայր էր նման վակուումում, քանի որ եթե նախկինում եղել portrayed մի բան, որ ես էի գնացել. Փաստորեն, փոքր տղան մի քանի րոպե առաջ մտնելով սենյակ, նա կողմ է fleeting Հայացք պատին եւ հարվածել է նրանով, որ պատկերը տեղադրված կեսին դրա իրավունքը կենտրոնում ցույց է մի տղամարդու, երեւում է հետեւում կանգնած hovering աջ եզրին է Cliff-, իսկ տարափ է հսկա ալիքները գրեթե հասել է նրան. Հիմա կանգնել նրա առաջ, չէի կարող, բայց բացվածք, որ մարդը տեսնում հետեւից, եւ դա կարծես չկար հետք է թողել, բացի մի փոքր զույգ կլոր Ակնոցներով wedged միջեւ ժայռերով ու շրջանակներում ապակու. Ինչ էլ ավելի տարօրինակ է, սակայն, ակնհայտ էր ներկայությունը հեղուկ splattered կտավի վրա եւ հստակ կողմ է բրեզենտե երկայնքով պատին, եւ դադարեցրել է խաչմերուկում: Այս հետ գորգի մասին, որն արագորեն կլանող. Ամբողջ կային բազմաթիվ այցելուներ, բայց ոչ ոք կարծես նկատել ոչինչ. Նրանք բոլորն էլ մտադիր է համապատասխանի պատշաճ ուշադրության աշխատանքներին արվեստի առաջ նրանց. Դժվար էր կենտրոնանալ, որպեսզի կարողանան ստանալ կարճ հաղորդագրություն, որ յուրաքանչյուր նկարիչ էր, ուզում էր ամրագրել իր աշխատանքում: Պատկերացրեք, ապա եթե աշխատանքը թույլատրվում է փոխել իմաստը հենց նրա գոյության. Գուցե ուլիկ կփորձի ինչ - որ մեկին ասել, թե ինչ էի նկատել, բայց կկարողանան կատարել այն տեսանելի աչքերով մյուսներից. Դա հեշտ չէ բացատրել, թե ինչպես է նկարչությունը կախել անկարգ ներքեւ եւ, որ բոլորը գիտեին, որ ճիշտ ուղին. Գուցե դա ձգվել է որոշակի ուսուցումը: «Ծովը չէր ցանկանում ցույց տալ մարդուն, թե ինչ կարող էր անել, առանց նրա հետ ...»:
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Неудобное положение"
Внезапная волна взял его по лицу, infradiciandolo навсегда с головы до ног. Его очки вылетел где-то. Инстинктивно она принесла ее руки к лицу, чтобы протереть глаза, все еще недоверчиво. Это было очень влажным, но не capacitava. Запах, который почувствовал penetrargli ноздри был просто сильный соли и стихи он услышал призывы были характерны для чайки в полете. Впереди только море, и море! Разгневанный волны, характерные для бури, разбивающихся о скалы scalandola за рамки его высоту, с эскизами, что хулиганы взбитые. Он был почти головокружение и боятся замедлен волны, которые уже достигнуты. Он не понимал, почему мы не нашли. Он хочет, чтобы увидеть такое зрелище, даже издалека. Он был определенно рад, что энтузиазм вырвался из такой демонстрации силы, но даже ritrovarcisi прямо в центре, и, более того, даже без очков, что позволило ему восхищаться ею, не делает его возбужденной. Он хотел уйти, вернуться на несколько шагов, но не смог. За ним казалось, было что-то холодное и сильно, что он не мог делать то, что он хотел. Это был просто на грани скалы и море, похоже, не хотят, чтобы остановить ерзать. Небо было мрачным и угрожают штурмом. Ветер с другой стороны, никогда не прекращали дует, действительно призывал. Солнце только что увидел бледное в углу неба. Он попытался вспомнить, возможно, делает шаги назад мог бы выйти из этой ситуации не чем иным, неловко. Он не успел: еще одна волна, конечно, более жестокой, чем другие, и присоединился к нему на минуту, почти взяла его дыхание. Для дыхания может встать и не опускаться ниже волны. Как он мог устоять?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Он хотел помочь, но для кого? В передней и на ноги была природа в полное выражение власти, никто рядом с ним. Чайки, казалось, исчезли. Он думал, что он также слышал слухи, но тусклым и далеким, как будто они пришли сзади. Он не мог повернуться и посмотреть, что лежит за поверхностью гладких и твердых позади него. Может быть, это просто судьба его в настоящее время готовится в странном положении, как если бы получать упреки и насмешки не в состоянии воспроизвести. Он попытался вспомнить, но не было видно ни в каком другом месте, чем, как будто кто-то положил его туда с целью выразить, или претендовать на некоторые особое значение для него лично убежал. Существовал нет времени рассуждать: небо потемнело дальше, тем сильнее ветер и море? Уже в море! Это было еще более наполненный и подготовлены. Он сделал глубокий вдох. Он хотел кричать, но с какой целью? Это выглядело как когтями гигантского зверя, чтобы волны, которые вдруг с молниеносной съемки и имел на него с огромной силой. Он не знал, где он находится, или если она еще существовала, а вес вытащили, как прутик, мгновенно засосало в пропасть. Как он остался пустым бессмысленным, эскиз волны, похитили, впечатление на твердую поверхность, на которой, капает, скользя вниз. В настоящее время существует только на море. Вы могли слышать голоса на расстоянии, но не были частью этой сцены, как будто за этот барьер был гладким и фирма переехала в то, что было за все, что было здесь. Море само пытался пересечь его, но со слабыми результатами. Тем не менее, он был толстым и, кроме того, ясно. Он увидел фигуры двигаться за ее пределами и признанных пространство некоторой длины, которые были, как минимум, его цвет и жизнеспособность.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Мальчик подошел, несколько картин висели на стене. Была представлена ​​во всех море, живопись стилей и техник. Из авторы хотели выразить разные образы у них этого важного элемента природы. Были спокойные моря, которые потрясли заходящего солнца, с лодки, которые плавали по морям, более или менее крупные. Но то, что привлекло его была гораздо более широкую картину, расположенный в центре этой стены. В нем был полный шторм, что обрушился на море с огромными волнами с обрыва. Небо было темно и солнца практически не существует, не может показать сам по себе является намеком на бледность. Взгляд художника остановился, чтобы посмотреть на эту сцену сверху и вниз. В центре сцены был как вакуум, так как если ранее изображал то, что я пропал. В самом деле, маленький мальчик за несколько минут до входа в комнату, он бросил беглый взгляд на стену и был поражен тем, что картины помещены в середине, в центре показал человека, при взгляде сзади, стоя в парящий прямо на краю скалы, в то время распыления гигантских волн почти дошли до него. Стояли перед ним, не мог не зевать: человек видел со спины, и казалось, не было и следа остаться, кроме пары крошечных круглых очках зажатый между скалами и рамка стекла. Что еще более странно, однако, было очевидно наличие жидкости брызнула на стекло и четко бросил с полотна вдоль стены и остановился на пересечении его с ковра, который был быстро поглощать. Все вокруг было много посетителей, но никто не заметит ничего. Все они были намерения соблюдать должное внимание на произведения искусства перед ними. Это было трудно сосредоточиться, чтобы иметь возможность получить сообщение, что каждый художник хотел, чтобы исправить в своей работе. Представьте себе, потом, если работа позволила изменить смысл его существования. Может быть, ребенок будет пытаться сказать кому-то, что я не заметил, но сможет сделать его видимым для глаз других людей? Это было нелегко объяснить, как картина висела вниз головой, и все знали, на правильном пути! Может быть, это будет тянуться несколько обучения: "Море очень хотелось, чтобы показать человеку, что он может обойтись без него ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Eine unbequeme Position"
Eine plötzliche Welle nahm ihm über das Gesicht, infradiciandolo für gut von Kopf bis Fuß. Seine Brille hatte irgendwo geflogen. Instinktiv brachte sie ihre Hände vors Gesicht, seine Augen zu reiben, immer noch ungläubig. Es war wirklich nass, aber immer noch nicht capacitava. Der Geruch, der penetrargli Nase spürte, war nur so, dass stark von Salz und die Verse, er hörte die Rufe waren typisch für Möwen im Flug. In Front war nur das Meer, und das Meer! Die wütenden Wellen, die typisch für einen Sturm, krachte gegen die Klippen scalandola eindringlich über seine Höhe, mit Skizzen, die Tyrannen Schlagsahne. Er war fast schwindelig und Angst davor haben, sich von den Wellen, die bereits erreicht hatte, schleppte. Er verstand nicht, warum wir gefunden hatten. Er ist bestrebt, solch einen Anblick zu sehen, auch von weit her. Es war auf jeden Fall über die Begeisterung, die aus einer solchen Machtdemonstration platzen aufgeregt, aber auch ritrovarcisi genau in der Mitte und im Übrigen auch ohne die Brille, die ihn, es zu bewundern dürfen, machte ihn nicht erregt. Er wollte weg bewegen, bewegen Sie ein paar Schritte zurück, konnte aber nicht. Hinter ihm schien es, es war etwas kalt und hart, dass er nicht tun konnte was er wollte. Es war nur am Rande der Klippe und das Meer schien nicht zu stoppen wollen zappeln. Der Himmel war düster und bedrohlich einen Sturm. Der Wind auf der anderen Seite nie aufgehört zu blasen, ja gedrängt. Die Sonne ist gerade die blasse in einer Ecke des Himmels erblickte. Er versuchte sich zu erinnern, vielleicht tut rückwärts Schritte der Lage wäre, aus dieser Situation nichts weniger als peinlich zu entkommen. Er hatte keine Zeit: eine weitere Welle, sicherlich heftiger als der andere, und schloss sich ihm für einen Moment, fast nahm ihm den Atem. Für ein Hauch aufstehen konnte und nicht unter der Welle fallen. Wie er könnte da widerstehen?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Er wollte helfen, aber an wen? In Vorder-und auf seinen Füßen war der Natur, in vollen Ausdruck von Macht, niemand neben ihm. Die Möwen schien verschwunden zu sein. Er dachte, er hörte auch Gerüchte, aber grauer, als ob sie von hinten kam. Er konnte sich nicht umdrehen und sehen, was sich hinter der Oberfläche glatt und fest hinter ihm. Vielleicht war es nur sein Schicksal in die in der seltsamen Position balanciert, als ob die Vorwürfe und Hohn nicht replizieren zu erhalten. Er versuchte sich zu erinnern, konnte aber nicht an keinem anderen Ort als das gesehen werden, fast so, als hätte sie jemand absichtlich dort zum Ausdruck zu bringen oder um eine besondere Bedeutung für ihn persönlich dadurch entgangen platziert. Es gab keine Zeit, um Grund: Der Himmel hatte sich verdunkelt weiter, blies der Wind stärker und das Meer? Bereits das Meer! Es war sogar noch mehr angeschwollen und vorbereitet. Es machte einen tiefen Atemzug. Er wollte schreien, aber wozu? Es sah aus wie die Klaue eines riesigen Tieres, dass Wellen, dass plötzlich, mit einem blitzschnelle Aufnahmen und hatte sich über ihn mit einer immensen Kraft. Er wusste nicht mehr wo er war, oder ob sie noch existierte, während das Gewicht gezogen wie ein Zweig, war sofort in den Abgrund gesogen. Als er blieb eine leere sinnlos, eine Skizze der Welle, die entführt hatte, auf der harten Oberfläche, auf der, Tropfen, Abrutschen beeindruckt. Jetzt gab es nur das Meer. Sie hörte Stimmen in der Ferne zu hören, aber waren nicht Teil dieser Szene, als ob jenseits dieser Barriere war glatt und straff zog von etwas, das über alles, was hier war. Das Meer selbst hatte versucht, sie zu überschreiten, aber mit schwachen Ergebnissen. Doch es war dick und darüber hinaus klar. Er erblickte die Formen darüber hinaus zu gehen und erkannte einen Raum von einiger Länge, die ein Minimum von seiner Farbe und Vitalität gehabt.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Der Junge näherte, mehrere Gemälde an der Wand aufgehängt wurden. Wurde in allen das Meer vertreten, Maltechniken. Von den Autoren gewollt hätte, um die verschiedenen Bilder, die sie von diesem wichtigen Element der Natur hatte auszudrücken. Es waren ruhige See, die die untergehende Sonne geschaukelt, mit Booten, die die Meere, mehr oder weniger große gesegelt. Aber was ihn anzog war der viel größeren Bildes, in der Mitte der Wand platziert. In ihm war ein voller Sturm, der das Meer mit riesigen Wellen von einer Klippe festgezurrt. Der Himmel war dunkel und die Sonne fast nicht existent nicht zeigen konnte selbst ist ein Hauch von Blässe. Der Blick des Künstlers angehalten hatten, um an dieser Szene von oben und unten schauen. Im Mittelpunkt der Szene dort war wie ein Vakuum, als hätte es vorher etwas, dass ich weg war dargestellt worden. In der Tat, der kleine Junge ein paar Minuten vorher den Raum betreten, warf er einen flüchtigen Blick auf die Wand und wurde durch die Tatsache, dass das Bild in der Mitte der sie platziert, mitten im Zentrum zeigte einen Mann, von hinten gesehen, stehen angeschlagen Schweben direkt am Rand einer Klippe, während die Gischt der Riesenwellen fast erreicht ihn. Jetzt gibt es vor ihm stand, konnte nicht umhin, klaffen: Der Mann von hinten gesehen und es schien, gab es keine Spur hinterlassen wird, mit Ausnahme einer winzigen Paar runde Brille zwischen den Klippen und dem Rahmen des Glas verkeilt. Was ist noch seltsamer war jedoch ein offensichtliches Vorhandensein von Flüssigkeit auf dem Glas spritzte und sich deutlich von der Leinwand an der Wand entlang geworfen und hielt an der Kreuzung der dies mit dem Teppich, die sich rasch absorbiert wurde. Ringsum gab es viele Besucher, aber niemand schien nichts zu bemerken. Sie waren alle mit der Absicht, durch die Aufmerksamkeit auf die Kunstwerke vor ihnen entsprechen. Es war schwer sich zu konzentrieren, um der Lage sein, die Botschaft, dass jeder Künstler wollte in seiner Arbeit Fix erhalten. Stellen Sie sich dann, wenn die Arbeit ist berechtigt, den Sinn seiner Existenz zu ändern. Vielleicht ist das Kind wird versuchen, jemandem zu sagen, was ich bemerkt hatte, aber in der Lage sein es sichtbar zu machen, um den Augen der anderen? Es war nicht leicht zu erklären, wie ein Gemälde kopfüber aufgehängt und jeder wusste, dass der richtige Weg! Vielleicht wird es etwas strecken Lehre: "Das Meer war begierig, Mann, was er ohne ihn tun konnte zeigen ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu



"Незручне положення"
Раптова хвиля взяв його по обличчю, infradiciandolo назавжди з голови до ніг. Його окуляри вилетів десь. Інстинктивно вона принесла її руки до обличчя, щоб протерти очі, все ще недовірливо. Це було дуже вологим, але не capacitava. Запах, який відчув penetrargli ніздрі був просто сильний солі і вірші він почув заклики були характерні для чайки в польоті. Попереду тільки море, і море! Розгніваний хвилі, характерні для бурі, що розбиваються об скелі scalandola за рамки його висоту, з ескізами, що хулігани збиті. Він був майже запаморочення і бояться уповільнений хвилі, які вже досягнуті. Він не розумів, чому ми не знайшли. Він хоче, щоб побачити таке видовище, навіть здалеку. Він був безперечно радий, що ентузіазм вирвався з такої демонстрації сили, але навіть ritrovarcisi прямо в центрі, і, більше того, навіть без окулярів, що дозволило йому захоплюватися нею, не робить його збудженої. Він хотів піти, повернутися на кілька кроків, але не зміг. За ним здавалося, було щось холодне і сильно, що він не міг робити те, що він хотів. Це був просто на грані скелі і море, схоже, не хочуть, щоб зупинити соватися. Небо було похмурим і погрожують штурмом. Вітер з іншого боку, ніколи не припиняли дме, дійсно закликав. Сонце тільки що побачив бліде в кутку неба. Він спробував пригадати, можливо, робить кроки назад міг би вийти з цієї ситуації не чим іншим, ніяково. Він не встиг: ще одна хвиля, звичайно, більш жорстокою, ніж інші, і приєднався до нього на хвилину, майже взяла його подих. Для дихання може встати і не опускатися нижче хвилі. Як він міг встояти?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Він хотів допомогти, але для кого? У передній і на ноги була природа в повне вираження влади, ніхто поряд з ним. Чайки, здавалося, зникли. Він думав, що він також чув чутки, але тьмяним і далеким, як ніби вони прийшли ззаду. Він не міг повернутися і подивитися, що лежить за поверхнею гладких і твердих позаду нього. Може бути, це просто доля його в даний час готується в дивному становищі, як якщо б отримувати докори і глузування не в змозі відтворити. Він спробував пригадати, але не було видно ні в якому іншому місці, ніж, як ніби хтось поклав його туди з метою виразити, або претендувати на деякі особливе значення для нього особисто втік. Існував немає часу розмірковувати: небо потемніло далі, тим сильніше вітер і море? Уже в море! Це було ще більше наповнений і підготовлені. Він зробив глибокий вдих. Він хотів кричати, але з якою метою? Це виглядало як кігтями гігантського звіра, щоб хвилі, які раптом з блискавичною зйомки і мав на нього з величезною силою. Він не знав, де він знаходиться, або якщо вона ще існувала, а вага витягли, як прутик, миттєво засмоктало в прірву. Як він залишився порожнім безглуздим, ескіз хвилі, викрали, враження на тверду поверхню, на якій, капає, ковзаючи вниз. В даний час існує тільки на море. Ви могли чути голоси на відстані, але не були частиною цієї сцени, як ніби за цей бар'єр був гладким і фірма переїхала в те, що було за все, що було тут. Море само намагався перетнути його, але зі слабкими результатами. Тим не менш, він був товстим і, крім того, ясно. Він побачив фігури рухатися за її межами і визнаних простір деякої довжини, які були, як мінімум, його колір і життєздатність.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Хлопчик підійшов, кілька картин висіли на стіні. Була представлена ​​у всіх море, живопис стилів і технік. З автори хотіли висловити різні образи у них цього важливого елемента природи. Були спокійні моря, які потрясли призахідного сонця, з човна, які плавали по морях, більш-менш великі. Але те, що привернуло його була набагато більш широку картину, розташований в центрі цієї стіни. У ньому був повний шторм, що обрушився на море з величезними хвилями з обриву. Небо було темно і сонця практично не існує, не може показати сам по собі є натяком на блідість. Погляд художника зупинився, щоб подивитися на цю сцену зверху і вниз. У центрі сцени був як вакуум, тому що якщо раніше зображував те, що я пропав. Справді, маленький хлопчик за кілька хвилин до входу в кімнату, він кинув побіжний погляд на стіну і був вражений тим, що картини поміщені в середині, в центрі показав людину, при погляді ззаду, стоячи в ширяючий прямо на краю скелі, в той час розпилення гігантських хвиль майже дійшли до нього. Стояли перед ним, не міг не позіхати: людина бачив зі спини, і здавалося, не було й сліду залишитися, крім пари крихітних круглих окулярах затиснутий між скелями і рамка скла. Що ще більш дивно, однак, було очевидно наявність рідини бризнула на скло і чітко кинув з полотна уздовж стіни і зупинився на перетині його з килима, який був швидко поглинати. Все навколо було багато відвідувачів, але ніхто не помітить нічого. Всі вони були наміри дотримуватися належну увагу на твори мистецтва перед ними. Це було важко зосередитися, щоб мати можливість отримати повідомлення, що кожен художник хотів, щоб виправити у своїй роботі. Уявіть собі, потім, якщо робота дозволила змінити сенс його існування. Може бути, дитина буде намагатися сказати комусь, що я не помітив, але зможе зробити його видимим для очей інших людей? Це було нелегко пояснити, як картина висіла вниз головою, і всі знали, на правильному шляху! Може бути, це буде тягнутися кілька навчання: "Море дуже хотілося, щоб показати людині, що вона може обійтися без нього ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu



"Una posición incómoda"
Una repentina ola se lo llevó en la cara, infradiciandolo para el bien de la cabeza a los pies. Sus gafas habían volado en alguna parte. Instintivamente se llevó las manos a la cara para frotarse los ojos, todavía incrédula. Fue muy mojado, pero todavía no lo hacen capacitava. El olor que se sentía penetrargli nariz era tan fuerte de sal y los versos que había oído las llamadas eran típicas de gaviotas en vuelo. Frente fue sólo el mar, y mar! Las olas embravecidas, típicos de una tormenta, que se estrellan contra los acantilados scalandola fuerza más allá de su altura, con los bocetos que los agresores batida. Estaba casi mareado y con miedo de ser arrastrados por las olas que ya habían alcanzado. Él no entendía por qué habíamos encontrado. Tiene muchas ganas de ver un espectáculo, incluso desde muy lejos. Fue sin duda emocionado por el entusiasmo que se escapó de una demostración de fuerza, pero la derecha, incluso ritrovarcisi en el medio y, por otra parte, incluso sin las gafas que le permitieron a admirarlo, no le hacen emocionado. Quería alejarse, volver a pocos pasos, pero no pudo. Detrás de él, parecía que había algo frío y duro que no podía hacer lo que quería. Fue justo al borde del acantilado y el mar parecía no querer dejar de estar inquieto. El cielo estaba oscuro y amenazando con una tormenta. El viento en el otro lado, nunca dejó de soplar, de hecho instó. El sol acaba de vislumbrar el pálido en un rincón del cielo. Trató de recordar, tal vez haciendo pasos hacia atrás tomadas sería capaz de escapar de esta situación a corto nada de vergonzoso. No tuvo tiempo: una nueva ola, sin duda, más violenta que la otra, y se unió a él por un momento, casi le quitó el aliento. Por un soplo podía mantenerse en pie y no caer por debajo de la ola. ¿Cómo podría resistir?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Quería ayudar, pero a quién? En frente y se puso en pie era la Naturaleza, en la plena expresión de poder, nadie a su lado. Las gaviotas parecían haber desaparecido. Él pensó que él también escuchó rumores, pero débil y distante, como si vinieran desde atrás. No podía dar la vuelta y ver lo que había más allá de la superficie lisa y sólida detrás de él. A lo mejor era su destino en el que se preparada en la extraña posición, como si fuera a recibir los reproches y desprecios que no pueden replicar. Trató de recordar, pero no pudo ser visto en ningún otro lugar de eso, casi como si alguien la había colocado allí a propósito para expresar o para reclamar algún significado especial para él personalmente se escapó. No hubo tiempo a la razón: el cielo se había oscurecido aún más, el viento soplaba más fuerte y el mar? Ya el mar! Era aún más congestionados y preparado. Hizo una respiración profunda. Quería gritar, pero con qué fin? Se veía como la garra de una bestia gigante, esa ola que, de repente, con un disparo la velocidad del rayo, y tenía sobre él con una fuerza inmensa. Ya no sabía dónde estaba, o si aún existía, mientras que el peso arrastrado como una ramita, fue arrastrada al instante hacia el abismo. A medida que se dejó un vacío de sentido, un bosquejo de la ola que había secuestrado, impreso en la superficie dura en la que, chorreando, deslice hacia abajo. Ahora sólo existía el mar. Se podían escuchar voces en la distancia, pero no eran parte de esta escena, como si más allá de esa barrera era suave y firme pasó de algo que estaba más allá de todo lo que había aquí. El propio mar se había tratado de cruzar, pero con resultados débiles. Sin embargo, era espeso y, además, claro. Se vislumbra las formas de ir más allá de él y reconoce un espacio de cierta extensión que tenía un mínimo de su color y vitalidad.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
El muchacho se acercó, varios cuadros fueron colgados en la pared. Estuvo representada en todo el mar, estilos de pintura y técnicas. De los autores habían querido expresar las distintas imágenes que tenían de este importante elemento de la naturaleza. Había mares apacibles que sacudieron a la puesta del sol, con los barcos que navegaban por los mares, más o menos grandes. Pero, ¿qué le atraía era la imagen mucho más grande, situado en el centro de la pared. En total se trataba de un vendaval que azotó el mar con grandes olas contra un acantilado. El cielo estaba oscuro y el sol casi no existe no puede mostrarse a sí misma es un indicio de la palidez. La mirada del artista se había detenido a mirar la escena desde arriba y hacia abajo. En el centro de la escena no era como un vacío, como si no hubiera sido previamente descrito algo que yo no estaba. De hecho, el niño unos minutos antes de entrar en la habitación, echó una mirada fugaz a la pared y se sorprendió por el hecho de que la pintura fuera colocada en el centro de la misma, justo en el centro mostraba a un hombre, visto desde atrás, de pie en flotando justo en el borde de un acantilado, mientras que el rocío de las olas gigantes casi lo alcanzó. Ahora se puso delante de él, no podía dejar de bostezar: el hombre visto desde atrás y parecía que no había ningún rastro que se deja, a excepción de un pequeño par de gafas redondas, aprisionada entre el acantilado y el marco de la copa. Lo que es aún más extraño, sin embargo, era una presencia evidente de líquido salpicado en el cristal y claramente echó de la tela a lo largo de la pared y se detuvo en la intersección de esta con la alfombra, que fue absorbiendo rápidamente. A su alrededor había muchos visitantes, pero nadie parecía darse cuenta de nada. Todos ellos eran la intención de cumplir con la debida atención a las obras de arte antes que ellos. Era difícil concentrarse para poder hacer llegar el mensaje que cada artista había querido fijar en su trabajo. Imagine entonces si el trabajo se le permite cambiar el sentido de su propia existencia. Tal vez el niño va a tratar de decirle a alguien lo que me había dado cuenta, pero será capaz de hacer que sea visible a los ojos de los demás? No era fácil explicar cómo un cuadro colgado cabeza abajo y que todo el mundo sabía de la manera correcta! Tal vez se extenderá una enseñanza: "El mar estaba ansioso por mostrar al hombre lo que podía hacer sin él ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Une position inconfortable"
Une vague soudaine lui a pris à travers le visage, infradiciandolo pour de bon de la tête aux pieds. Ses lunettes ont volé quelque part. Instinctivement, elle a amené ses mains à son visage pour se frotter les yeux, encore incrédule. Il était vraiment humide, mais toujours pas capacitava. L'odeur qui se sentait narines penetrargli était juste que forte de sel et les versets qu'il a entendu les appels étaient typiques de mouettes en vol. En face était juste la mer, et la mer! Les vagues de colère, typiques d'une tempête, qui viennent s'écraser contre les falaises scalandola force au-delà de sa hauteur, avec des croquis que les intimidateurs fouettée. Il était presque le vertige et la peur d'être traîné par les vagues qui avaient déjà atteint. Il ne comprenait pas pourquoi nous avions trouvé. Il est impatient de voir un tel spectacle, même de loin. Il a été définitivement ravis de l'enthousiasme qui a éclaté d'une telle démonstration de force, mais juste, même ritrovarcisi dans le milieu et, d'ailleurs, même sans les lunettes qui lui ont permis de l'admirer, ne lui fait pas excité. Il voulait s'éloigner, revenir à quelques pas, mais ne pouvait pas. Derrière lui, il semblait y avoir quelque chose de froid et dur qu'il ne pouvait pas faire ce qu'il voulait. Il était juste au bord de la falaise et la mer ne semble pas vouloir s'arrêter bougeotte. Le ciel était sombre et menaçant d'une tempête. Le vent, d'autre part jamais cessé de souffler, en effet exhorté. Le soleil vient de se entrevu la pâle dans un coin du ciel. Il essaya de se rappeler, peut-être faire des reculs prises serait en mesure d'échapper à cette situation à court rien de gênant. Il n'eut pas le temps: une nouvelle vague, certainement plus violent que l'autre, et se joignirent à lui pour un moment, presque lui coupa le souffle. Pour un souffle pouvait se tenir debout et ne pas tomber en dessous de la vague. Comment il pourrait résister?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Il voulait aider, mais à qui? En avant et à ses pieds était la nature, en pleine expression de la puissance, pas un à côté de lui. Les mouettes semblait avoir disparu. Il pensait, il a également entendu des rumeurs, mais vague et lointain, comme si elles venaient de derrière. Il ne pouvait pas tourner autour et de voir ce qui se trouvait au-delà de la surface lisse et solide derrière lui. Peut-être que c'était juste son destin en étant en équilibre dans la position étrange, comme si de recevoir les reproches et les sarcasmes sont incapables de se répliquer. Il essaya de se rappeler, mais ne pouvait pas être vu en aucun autre lieu que celui, presque comme si quelqu'un l'avait placé là exprès pour exprimer ou de revendiquer une certaine signification particulière pour lui personnellement échappé. Il n'y avait pas de temps à la raison: le ciel s'était assombri en outre, le vent soufflait fort et la mer? Déjà la mer! Il était encore plus engorgé et préparé. Il a fait une profonde respiration. Il voulut crier, mais à quelle fin? Il ressemblait à la griffe d'une bête géante, cette vague qui, soudain, avec un tir rapide comme l'éclair, et avait sur lui avec une force immense. Il ne savait plus où il était, ou si elle existait encore, alors que le poids traîné comme une brindille, a été immédiatement aspiré vers le bas dans l'abîme. Comme il a été laissé un vide de sens, une esquisse de la vague qui avait enlevé, impressionné sur la surface dure sur laquelle, goutte à goutte, glissant vers le bas. Maintenant il n'y avait que la mer. Vous pourriez entendre des voix dans le lointain, mais ne faisaient pas partie de cette scène, comme si au-delà de cette barrière était lisse et ferme déplacé de quelque chose qui était au-delà de tout ce qui était ici. La mer elle-même avait essayé de le traverser, mais avec des résultats faibles. Pourtant, il était épaisse et, par ailleurs, clairement. Il entrevoit les formes aller au-delà il a reconnu un espace et d'une certaine longueur qui a eu un minimum de sa couleur et sa vitalité.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Le garçon s'approcha, plusieurs tableaux ont été accrochés sur le mur. A été représenté dans toute la mer, les styles de peinture et des techniques. Parmi les auteurs avaient voulu exprimer les différentes images qu'ils avaient de cet élément important de la nature. Il y avait des mers calmes qui ont secoué le soleil couchant, avec des bateaux qui ont navigué les mers, plus ou moins grande. Mais ce qui a attiré l'était l'image beaucoup plus grand, placé au centre de ce mur. Dans ce fut une pleine tempête qui a frappé la mer avec des vagues énormes d'une falaise. Le ciel était sombre et le soleil quasi inexistante ne pouvait pas montrer lui-même est un indice de blancheur. Le regard de l'artiste avait cessé de regarder cette scène par le haut et vers le bas. Au centre de la scène il y avait comme un vide, comme s'il n'y avait déjà été décrit quelque chose que j'étais parti. En fait, le petit garçon quelques minutes avant d'entrer dans la salle, il jeta un rapide coup d'œil sur le mur et a été frappé par le fait que l'image placée au milieu de celui-ci, en plein centre montrait un homme, vu de derrière, debout dans stationne à droite sur le bord d'une falaise, alors que la pulvérisation de vagues géantes près de lui est parvenue. Maintenant, il se tint devant lui, ne pouvait s'empêcher de rester bouche bée, mais: l'homme vu de dos et il semblait qu'il n'y avait aucune trace d'être laissé, sauf une petite paire de lunettes rondes coincés entre les falaises et le cadre de la vitre. Ce qui est encore plus étrange, cependant, était une présence évidente de liquide répandu sur le verre et clairement jeté de la toile le long du mur et s'est arrêté à l'intersection de cela avec le tapis, ce qui a été rapidement absorber. Tout autour il y avait beaucoup de visiteurs, mais personne ne semblait ne s'apercevoir de rien. Ils étaient tous l'intention de se conformer à l'attention voulue aux œuvres d'art devant eux. Il était difficile de se concentrer pour pouvoir faire passer le message que chaque artiste avait voulu fixer dans son travail. Imaginez alors si le travail est autorisé à changer le sens de son existence même. Peut-être que l'enfant va essayer de dire à quelqu'un ce que j'avais remarqué, mais il sera en mesure de le rendre visible aux yeux des autres? Ce n'était pas facile d'expliquer comment un tableau accroché à l'envers et que tout le monde connaissait le chemin droit! Peut-être il va s'étirer un enseignement: "La mer était impatient de montrer à l'homme ce qu'il pouvait faire sans lui ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Uma posição desconfortável"
Uma onda repentina levou no rosto, infradiciandolo para o bem da cabeça aos pés. Seus óculos voaram em algum lugar. Instintivamente ela levou as mãos ao rosto para esfregar os olhos, ainda incrédulo. Foi muito molhada, mas ainda não capacitava. O cheiro que sentia narinas penetrargli era apenas tão forte de sal e os versos que ouviu as chamadas eram típicos de gaivotas em vôo. Na frente era só o mar, eo mar! As ondas furiosas, típicas de uma tempestade, batendo contra os rochedos scalandola força além de sua altura, com desenhos que os bullies chicoteado. Ele era quase tonto e com medo de ser arrastado pelas ondas que já havia alcançado. Ele não entendia por que havíamos encontrado. Ele está ansioso para ver tal visão, mesmo de longe. Foi definitivamente empolgados com o entusiasmo que explodiu a partir de tal demonstração de força, mas certo mesmo ritrovarcisi no meio e, além disso, mesmo sem os óculos que lhe permitiram admirá-la, não torná-lo animado. Ele queria se afastar, voltar alguns passos, mas não conseguiu. Atrás dele, parecia que havia algo frio e duro que ele não poderia fazer o que ele queria. Foi apenas à beira do penhasco eo mar não parece querer parar de inquietação. O céu estava sombrio e ameaçando uma tempestade. O vento, por outro lado nunca parou de soprar, de fato pediu. O sol acaba de relance a pálida em um canto do céu. Ele tentou se lembrar, talvez fazendo passos para trás tomadas seria capaz de escapar desta situação de curto nada de constrangedor. Ele não tinha tempo: outra onda, certamente mais violento do que o outro, e se juntou a ele por um momento, quase tirou o fôlego. Por um sopro podia levantar-se e não cair abaixo da onda. Como ele poderia resistir?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ele queria ajudar, mas para quem? Em frente e para os seus pés era a natureza, em plena expressão de poder, ninguém ao lado dele. As gaivotas pareciam ter desaparecido. Ele pensou que ele também ouviu rumores, mas fraca e distante, como se veio de trás. Ele não conseguia se virar e ver o que ficava para além da superfície lisa e sólida por trás dele. Talvez fosse apenas o destino de seu em ser posicionado na posição estranha, como se para receber as afrontas e escárnio incapazes de se replicar. Ele tentou se lembrar, mas não pôde ser visto em nenhum outro lugar do que isso, quase como se alguém tivesse colocado lá com o propósito de expressar ou para reivindicar algum significado especial para ele, pessoalmente, escapou. Não houve tempo para raciocinar: o céu tinha escurecido ainda mais, o vento soprava forte eo mar? Já o mar! Foi ainda mais inchado e preparado. Ele fez uma respiração profunda. Ele queria gritar, mas para quê? Parecia que a garra de um animal gigante, que onda que, de repente, com um tiroteio ultra-rápido, e tinha sobre ele com uma força imensa. Ele já não sabia onde ele estava, ou se ela ainda existia, enquanto o peso arrastado como um galho, foi imediatamente sugado para dentro do abismo. Como ele ficou um vazio sem sentido, um esboço da onda que havia seqüestrado, impresso na superfície dura sobre a qual, pingando, deslizando para baixo. Ora, havia apenas o mar. Você podia ouvir vozes ao longe, mas não faziam parte da cena, como se para além dessa barreira era lisa e firme mudou-se de algo que estava além de tudo o que era aqui. O próprio mar já havia tentado a atravessá-lo, mas com resultados fracos. No entanto, era grosso e, além disso, claro. Ele vislumbrou as formas mover para além dela e reconhecido um espaço de cerca de comprimento que tinha um mínimo de a sua cor e vitalidade.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
O menino se aproximava, vários quadros foram pendurados na parede. Foi representada em todo o mar, pintando estilos e técnicas. Dos autores que queria expressar as diferentes imagens que tinham deste importante elemento da natureza. Havia mares plácidos que abalaram o sol, com barcos que navegaram os mares, mais ou menos grande. Mas o que o atraiu foi a imagem muito maior, colocado no centro desse muro. Nela estava um vendaval completo que fustigava o mar com grandes ondas de um penhasco. O céu estava escuro eo sol quase inexistente não podia mostrar-se é uma dica de palidez. O olhar do artista tinha parado para olhar para esta cena de cima e para baixo. No centro da cena houve como um vácuo, como se não tivesse sido anteriormente retratado algo que tinha desaparecido. Na verdade, o menino alguns minutos antes de entrar na sala, ele lançou um olhar fugaz na parede e fiquei impressionado com o fato de que a imagem colocada no meio dela, bem no centro mostrava um homem, visto de trás, de pé em pairando mesmo à beira de um precipício, enquanto o spray de ondas gigantes quase alcançou. Agora estava em pé diante dele, não podia ajudar, mas gape: o homem visto por trás e parecia que havia qualquer vestígio ser deixado, exceto um par de óculos redondos minúsculo encravado entre as falésias ea moldura do vidro. O que é ainda mais estranho, porém, era uma óbvia presença de líquido espirrado no vidro e claramente lançado a partir da tela ao longo da parede e parou no cruzamento desta com o tapete, que foi rapidamente absorvente. Tudo ao redor, havia muitos visitantes, mas ninguém pareceu notar nada. Estavam todos a intenção de cumprir com a devida atenção às obras de arte antes deles. Foi difícil se concentrar para ser capaz de obter a mensagem de que cada artista queria corrigir em seu trabalho. Imagine então se o trabalho é permitido alterar o sentido de sua existência. Talvez o garoto vai tentar dizer a alguém o que eu tinha notado, mas ser capaz de torná-lo visível aos olhos dos outros? Não era fácil explicar como uma pintura pendurada de cabeça para baixo e que todos sabiam que o caminho certo! Talvez ele vai esticar um ensinamento: "O mar estava ansioso para mostrar ao homem o que ele poderia fazer sem ele ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Neērtā stāvoklī"
Pēkšņi vilnis pārņēma viņu pa seju, infradiciandolo par labu no galvas līdz kājām. Viņa brilles bija jālido kaut kur. Instinktīvi viņa cēla savas rokas uz viņas seju, lai berzēt acis, joprojām skeptisks. Tas bija tiešām slapjš, bet tomēr nav capacitava. Smarža, kas jūtama penetrargli nāsis bija tikai, ka spēcīga sāls un vārsmas viņš dzirdēja zvani bija tipisks Seagulls lidojumā. Priekšā bija tikai jūra, un jūra! Dusmīgs viļņi, tipisks vētras, crashing pret klintīm scalandola sparīgi ārpus tās augstumā, ar zīmējumiem, kas bullies putukrējumu. Viņš bija gandrīz apreibis un baidās tikt vilkts pa viļņiem, kas jau sasniegušas. Viņš nesaprata, kāpēc mums bija atraduši. Viņš ir ieinteresēts, lai redzētu šādu skatu, pat no tālienes. Tas noteikti bija sajūsmā par entuziasmu, ka eksplozijas no šādas šovs spēkā, bet pat ritrovarcisi tiesības vidū un, turklāt, pat bez brillēm, kas ļāva viņam apbrīnot to, neveica viņu satraukti. Viņš gribēja doties prom, pārvietot atpakaļ dažus soļus, bet nevarēja. Aiz viņa likās tur bija kaut kas auksts un stipri, ka viņš nevar darīt to, ko viņš gribēja. Tas bija tikai uz sliekšņa klints un jūras nebija šķiet, vēlas pārtraukt fidgeting. Debesis bija drūms un draudot vētru. No otras puses vējš nekad nav pārstājusi pūš, tiešām mudināja. Saule tikko redzēja bāli stūrī debesīm. Viņš mēģināja atcerēties, varbūt dara, retrospektīvie veiktos pasākumus varētu izvairīties no šīs situācijas nekas trūkst mulsinošu. Viņam nebija laika: citu viļņu, noteikti vēl briesmīgākā nekā otru, un viņam pievienojās uz brīdi, gandrīz paņēma elpa prom. Par elpa varētu piecelties un nekrītas zem viļņa. Kā viņš varēja pretoties?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Viņš gribēja palīdzēt, bet kam? Priekšā un kājās bija daba, pilnībā izteikt varas, neviens viņam blakus. Šā kaijas, šķiet, ir pazuduši. Viņš domāja, ka viņš arī dzirdējis baumas, bet tuvās un tālā, it kā tie nāca no aizmugures. Viņš nevarēja apgriezties un redzēt, kas gulēja aiz virsmas vienmērīgu un stabilu aiz viņa. Varbūt tas bija tikai viņa liktenis ir tikt poised savādā stāvoklī, it kā saņemt pārmetumus un sneers nespēj atkārtot. Viņš mēģināja atcerēties, bet nevarēja redzēt nevienā citā vietā nekā tā, it kā kāds ielicis to tur ar nolūku izteikt vai pieprasīt kādu īpašu nozīmi viņu personīgi izvairījusies. Vairs nebija laika, lai iemesla dēļ: debesis bija aptumšotā tālāk, vējš pūta stiprāks un jūra? Jau jūra! Tas bija vēl engorged un sagatavoti. Tā ir dziļa elpu. Viņš gribēja kliegt, bet tam, kas beigās? Tas izskatījās kā raust no milzu zvērs, tas vilnis, ka pēkšņi, ar zibens-strauji šaušana, un bija pār viņu ar milzīgu spēku. Viņš vairs nezināja, kur viņš bija, vai, ja tas vēl pastāvēja, bet svars velk tāpat zariņu, bija uzreiz iesūc lejup bezdibenī. Kā viņš bija atstājis tukšu bezjēdzīga, skice viļņa, kas bija nolaupīti, pārsteidza uz cietas virsmas, kas, pilošs, slīd uz leju. Tagad tur bija tikai jūra. Jūs varētu dzirdēt balsis tālumā, bet nebija daļa no šīs ainas, it kā aiz minētās barjeras bija gluda un stingra pārcēlās no kaut kas bija aiz visa, kas bija šeit. Jūra pati mēģināja šķērsot to, bet ar nespēcīgos rezultātiem. Tomēr tā bija bieza un turklāt skaidrs. Viņš redzēja formas pārvietoties ārpus tās, un atzina telpu kādu garumu, kas bija vismaz tā krāsa un vitalitāti.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Zēns vērsās vairākas gleznas karājās pie sienas. Tika pārstāvēta visās jūrā, krāsošanas stilu un metodes. No autoriem būtu gribējis izteikt dažādus attēlus viņi bija šo svarīgo elementu raksturu. Bija Placid jūras saviļņoja iestatījuma svētdiena, ar laivām, kas kuģoja jūrās, vairāk vai mazāk liela. Bet to, kas piesaistīja viņam bija daudz lielāks attēls, kas atrodas centrā šīs sienas. Tajā bija pilns šalts, kas nostiprināti uz jūru ar milzīgu viļņu off klints. Debesis bija tumši un saule gandrīz neeksistē nevarēja pierādīt pati mājienu bāla. Par mākslinieka skatiens bija apstājies, lai apskatīt šo ainu no augšas un leju. Centrā uz skatuves tur bija kā tukšumā, it kā tur iepriekš bija attēlots kaut kas man bija aizgājuši. Patiesībā, mazais zēns dažas minūtes pirms ienāk istabā, viņš met īslaicīgs skatienu pie sienas un bija satriekts par to, ka bilde ieliek vidū, pašā centrā bija cilvēks, skatoties no aizmugures, stāvot Paceltais tiesības uz malas klints, bet tādu milzu viļņiem strūkla gandrīz sasniedza viņu. Tagad tur stāvēja viņa nevarēja palīdzēt, bet blenzt: Vīrietis redzams no aizmugures, un šķita, ka nebija ne vēsts, paliek, izņemot tiny pāris apaļas brilles iesprūduši starp klintīm un stikla rāmi. Kas ir vēl dīvaini, tomēr bija skaidrs šķidruma klātbūtne splattered uz stikla un skaidri cast no audekla gar sienu un apstājās pie krustošanās to ar paklāju, kura tika ātri absorbē. Visapkārt bija daudz apmeklētāju, bet neviens, šķiet pamanījis neko. Viņi visi bija nodoms ievērot pienācīgu uzmanību mākslas darbu pirms viņiem. Tas bija grūti koncentrēties, lai varētu saņemt ziņu, ka katrs mākslinieks ir vēlējies noteikt savā darbā. Iedomājieties tad, ja darbs tiek atļauts mainīt nozīmi viņa esamību. Varbūt mazulis mēģinās pateikt kādam, ko es biju ievērojis, bet būs iespēja izdarīt to redzamu citu acīs? Tas nebija viegli izskaidrot, kā glezna karājās ar kājām gaisā, un ka visi zināja pareizo ceļu! Varbūt tas būs stiept dažas mācības: "Jūra ir vēlējusies parādīt vīrieti, ko viņš varētu darīt bez viņa ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Een ongemakkelijke positie"
Een plotselinge golf nam hem in het gezicht, infradiciandolo voor goed van top tot teen. Zijn bril was ergens gevlogen. Instinctief ze haar handen bracht haar gezicht in zijn ogen wrijven, nog steeds ongelovig. Het was echt nat, maar nog steeds niet capacitava. De geur die penetrargli neusgaten voelde, was net zo sterk van zout en de verzen die hij hoorde de oproepen waren kenmerkend voor meeuwen in vlucht. Aan de voorzijde was de zee, en de zee! De woedende golven, typisch voor een storm, crashen tegen de rotsen scalandola met kracht voorbij zijn hoogtepunt, met schetsen die pestkoppen geslagen. Hij was bijna duizelig en bang om naar beneden getrokken door de golven die al had bereikt. Hij begreep niet waarom we hadden gevonden. Hij staat te popelen om zo'n gezicht te zien, zelfs van ver weg. Het was zeker enthousiast over het enthousiasme die uit elkaar spatten van een dergelijke show van kracht, maar ook ritrovarcisi in het midden en bovendien, zelfs zonder de bril die hem in staat stelde om het te bewonderen, maakte hem niet opgewonden. Hij wilde om af te stappen, terug te gaan een paar stappen, maar dat lukte niet. Achter hem leek het er iets was koud en hard dat hij niet kon doen wat hij wilde. Het was gewoon op de rand van de klif en de zee leek niet te willen stoppen met wiebelen. De lucht was somber en dreigen met een storm. De wind aan de andere kant nooit gestopt met blazen, inderdaad drong. De zon is net een glimp van de bleke in een hoek van de hemel. Hij probeerde te herinneren, misschien doet achteruit stappen in staat zou zijn om te ontsnappen aan deze situatie niets minder pijnlijk. Hij had geen tijd: een andere golf, zeker heftiger dan de andere, en voegde zich bij hem een ​​ogenblik, bijna nam zijn adem. Voor een adem zou kunnen staan ​​en niet onder de golf. Hoe hij kon weerstaan?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Hij wilde helpen, maar aan wie? Aan de voorzijde en aan zijn voeten was de natuur, in volle uitdrukking van macht, niemand naast hem. De meeuwen leek te zijn verdwenen. Hij dacht dat hij ook geruchten gehoord, maar vaag en ver weg, alsof ze kwam van achter. Hij kon niet omdraaien en zien wat erachter lag het oppervlak glad en stevig achter hem. Misschien was het gewoon zijn lot in wordt klaar in een vreemde positie, als om de verwijten en spot niet in staat om te repliceren ontvangen. Hij probeerde te herinneren, maar kon niet te zien is in geen enkele andere plaats dan dat, bijna alsof iemand het daar geplaatst op doel uit te drukken of om een ​​speciale betekenis beweren dat ze hem persoonlijk ontsnapt. Er was geen tijd om te redeneren: de hemel was nog donker, de wind blies sterker en de zee? Al de zee! Het was zelfs meer opgezwollen en voorbereid. Het maakte een diepe zucht. Hij wilde schreeuwen, maar met welk doel? Het leek erop dat de klauw van een reusachtige beest, dat de golf die plotseling, met een razendsnelle, en had over hem heen met een immense kracht. Hij wist niet meer waar hij was, of als het nog bestond, terwijl het gewicht gesleept als een takje, was meteen gezogen naar beneden in de afgrond. Toen hij bleef een lege betekenisloze, een schets van de golf die was ontvoerd, onder de indruk van de harde ondergrond waarop, druipen, naar beneden glijden. Nu was er alleen de zee. Je hoorde stemmen in de verte, maar maakten geen deel uit van deze scène, alsof voorbij die barrière was glad en stevig verplaatst van iets dat was dan alles wat hier was. De zee zelf had geprobeerd om het over te steken, maar met zwakke resultaten. Toch is dik en bovendien duidelijk. Hij ving een glimp op de vormen verder gaan dan het en herkende een ruimte van zo'n lengte die een minimum aan zijn kleur en vitaliteit had.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
De jongen benaderd, een aantal schilderijen hingen aan de muur. Was vertegenwoordigd in de zee, het schilderen van stijlen en technieken. Van de auteurs had willen de verschillende beelden die ze hadden van dit belangrijke element van de natuur uit te drukken. Er waren kalme zeeën die de ondergaande zon schommelde, met boten die de zee, meer of minder grote gevaren. Maar wat trok hem was het veel grotere geheel, dat in het midden van die muur. Daarin was een volle storm de zee sloeg met enorme golven van een klif. De lucht was donker en de zon vrijwel non-existent niet kon aantonen zelf is een hint van bleekheid. De blik van de kunstenaar was gestopt om op deze scène te kijken van boven en naar beneden. In het midden van de scène was er als een vacuüm, alsof er voorheen werd afgeschilderd iets dat ik weg was. In feite is de kleine jongen een paar minuten voor de kamer binnen, hij wierp een vluchtige blik op de muur en werd getroffen door het feit dat het beeld in het midden van het, midden in het centrum liet een man, van achter gezien, staande in zweefde direct aan de rand van een klif, terwijl de spray van reusachtige golven bijna bereikt hem. Nu is er voor hem stond, kon het niet helpen, maar gapen: de man van achteren gezien en het leek er was geen spoor te verlaten, behalve een paar kleine ronde bril ingeklemd tussen de rotsen en het frame van het glas. Wat is er nog meer vreemde was echter een duidelijke aanwezigheid van vloeistof spetterde op het glas en duidelijk gegoten uit het doek langs de muur en stopte bij de kruising van dit met het tapijt, die snel werd absorberen. Overal waren er veel bezoekers, maar niemand leek niets te merken. Ze waren allemaal intentie om te voldoen aan de nodige aandacht voor de kunstwerken voor hen. Het was moeilijk om zich te concentreren om te kunnen de boodschap dat elke kunstenaar had willen herstellen in zijn werk te krijgen. Stel je dan als het werk wordt toegestaan ​​om de betekenis van zijn bestaan ​​veranderen. Misschien is het kind zal proberen om iemand te vertellen wat ik had gemerkt, maar in staat zal zijn het zichtbaar te maken voor de ogen van anderen? Het was niet makkelijk uit te leggen hoe een schilderij hing op zijn kop en dat iedereen wist dat de juiste manier! Misschien rekt een aantal onderwijs: "De zee stond te popelen om de mens wat hij kon doen, zonder hem te laten zien ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu



“不舒服的位置”
一场突如其来的浪潮把他的脸，infradiciandolo好，从头部到脚。他的眼镜已经飞到的地方。本能地，她带来了她的手，她的脸上擦他的眼睛，仍然难以置信。这是真的湿了，但仍然不capacitava。觉得penetrargli鼻孔的气味，只是强烈的盐，他听到的诗句电话海鸥在飞行中的典型。前面是海，海！愤怒的海浪，风暴的典型，对悬崖崩溃scalandola强行超越其高度，恶霸鞭打草图的。他几乎晕了，害怕被拖累，已经达到了波。他不明白为什么我们已经找到了。他渴望看到这样的景象，即使从很远。从这种炫耀武力的热情迸发，这是绝对兴奋，但甚至ritrovarcisi在中间的权利，而且，即使没有眼镜，让他佩服，并没有使他兴奋。他想搬走，搬回了几步，但不能。在他身后，似乎是又冷又硬，他无法做自己想做的东西。它只是在悬崖的边缘海似乎没有要停止坐立不安。天空阴沉和威胁风暴。另一方面风从未停止过，吹，确实要求。太阳刚刚瞥见天堂的一个角落里，脸色苍白。他试图要记住，也许这样做将能够摆脱这难堪的情况一无所知的落后步骤。他没有时间一拨，肯定比其他暴力，并加入了一会儿，他几乎把他的呼吸。对于呼吸能站起来，不低于波。他如何能抗拒吗？

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           他想帮助，但给谁呢？在前面，他的脚是自然，充分表达的权力，他身边没有人。海鸥似乎已经消失了。他认为，他也听到传闻，但暗淡和遥远的，因为如果他们从后面传来。他无法转身，看到什么超越表面光滑，并在他身后的坚实奠定。也许这只是他的命运正准备在这个陌生的位置，如果收到无法复制的指责和嘲笑。他试图要记住，但不能在没有其他地方比，仿佛有人放置在表达或要求一些特殊的意义，他亲自逃脱它的目的。有没有理由时间：天空变暗进一步，风吹和海？已经是海！这是更加充血和准备。它做了一个深呼吸。他想喊，但要达到什么目的？它看起来像一个巨大的兽爪，这波突然，一个快如闪电的拍摄，他有一个巨大的力量。他不再知道他在哪儿，或者如果它仍然存在，而重量拖着像一根树枝，立刻被吸进深渊。当他离开空无意义，绑架波在坚硬的表面上留下深刻的印象，冒，滴，向下滑动，素描。现在只有海。你能听到的声音在远处，但没有这一幕的一部分，如果超出障碍是顺利和坚定感动超越了所有在这里的东西。海本身曾试图穿过它，但以微弱的结果。然而，这是厚，而且，清晰。他瞥见超越它的形状移动，并确认了一些长度，它的颜色和活力最低的空间。

                                                                                                                                                                                                                                                                          
男孩走近，几个画挂在墙上。派代表出席了在所有海，绘画风格和技巧。的作者想表达他们的这种性质的重要组成部分有不同的图像。有夕阳与船只航行的海洋，更多或更少的大轰动，波澜不惊的大海。但是，是什么吸引他的是更大的图片，放置在那面墙的中心。在它是一个完整的大风，海悬崖巨浪猛烈抨击。天空一片漆黑，太阳几乎不存在无法显示本身是一种苍白的提示。艺术家的目光已经停止了这一幕，从顶部向下看。在现场的中心，有像真空吸尘器一样，如果有以前被描绘的东西，我走了。事实上，小男孩在进入房间前几分钟，他投1在墙上稍纵即逝的一瞥和了，图片放置在它的中间权在该中心，发现1名男子，从后面看，站在袭击盘旋上了悬崖的边缘，而喷巨浪几乎达到了他。现在站在他面前，无法帮助，但张口：男子从后面看，它似乎有被留下任何痕迹，除了一个微小楔之间的悬崖和玻璃框架的圆眼镜对。有什么更奇怪的，但是，存在明显的液体溅在玻璃上，清楚地沿着墙上的画布从投停止与地毯，被迅速吸收，并在此交汇。周围有许多游客，但似乎没有人注意到没有。他们所有的意图之前，他们的艺术作品符合应有的重视。这是很难集中精力，是能够得到的消息，每一个艺术家本来想在他的工作来解决。试想一下，然后如果工作允许改变了他的存在的意义。也许孩子会尝试告诉别人，我发现了什么，但将能够使其可见别人的眼睛？这是不容易解释如何画倒悬，每个人都知道正确的方式！也许它会舒展一些教学：“海是渴望表明人没有他自己能做些什么......”
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu





“不舒服的位置”
一場突如其來的浪潮把他的臉，infradiciandolo好，從頭部到腳。他的眼鏡已經飛到的地方。本能地，她帶來了她的手，她的臉上擦他的眼睛，仍然難以置信。這是真的濕了，但仍然不capacitava。覺得penetrargli鼻孔的氣味，只是強烈的鹽，他聽到的詩句電話海鷗在飛行中的典型。前面是海，海！憤怒的海浪，風暴的典型，對懸崖崩潰scalandola強行超越其高度，惡霸鞭打草圖的。他幾乎暈了，害怕被拖累，已經達到了波。他不明白為什麼我們已經找到了。他渴望看到這樣的景象，即使從很遠。從這種炫耀武力的熱情迸發，這是絕對興奮，但甚至ritrovarcisi在中間的權利，而且，即使沒有眼鏡，讓他佩服，並沒有使他興奮。他想搬走，搬回了幾步，但不能。在他身後，似乎是又冷又硬，他無法做自己想做的東西。它只是在懸崖的邊緣海似乎沒有要停止坐立不安。天空陰沉和威脅風暴。另一方面風從未停止過，吹，確實要求。太陽剛剛瞥見天堂的一個角落裡，臉色蒼白。他試圖要記住，也許這樣做將能夠擺脫這難堪的情況一無所知的落後步驟。他沒有時間一撥，肯定比其他暴力，並加入了一會兒，他幾乎把他的呼吸。對於呼吸能站起來，不低於波。他如何能抗拒嗎？

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           他想幫助，但給誰呢？在前面，他的腳是自然，充分表達的權力，他身邊沒有人。海鷗似乎已經消失了。他認為，他也聽到傳聞，但暗淡和遙遠的，因為如果他們從後面傳來。他無法轉身，看到什麼超越表面光滑，並在他身後的堅實奠定。也許這只是他的命運正準備在這個陌生的位置，如果收到無法複製的指責和嘲笑。他試圖要記住，但不能在沒有其他地方比，彷彿有人放置在表達或要求一些特殊的意義，他親自逃脫它的目的。有沒有理由時間：天空變暗進一步，風吹和海？已經是海！這是更加充血和準備。它做了一個深呼吸。他想喊，但要達到什麼目的？它看起來像一個巨大的獸爪，這波突然，一個快如閃電的拍攝，他有一個巨大的力量。他不再知道他在哪兒，或者如果它仍然存在，而重量拖著像一根樹枝，立刻被吸進深淵。當他離開空無意義，綁架波在堅硬的表面上留下深刻的印象，冒，滴，向下滑動，素描。現在只有海。你能聽到的聲音在遠處，但沒有這一幕的一部分，如果超出障礙是順利和堅定感動超越了所有在這裡的東西。海本身曾試圖穿過它，但以微弱的結果。然而，這是厚，而且，清晰。他瞥見超越它的形狀移動，並確認了一些長度，它的顏色和活力最低的空間。

                                                                                                                                                                                                                                                                          
男孩走近，幾個畫掛在牆上。派代表出席了在所有海，繪畫風格和技巧。的作者想表達他們的這種性質的重要組成部分有不同的圖像。有夕陽與船隻航行的海洋，更多或更少的大轟動，波瀾不驚的大海。但是，是什麼吸引他的是更大的圖片，放置在那面牆的中心。在它是一個完整的大風，海懸崖巨浪猛烈抨擊。天空一片漆黑，太陽幾乎不存在無法顯示本身是一種蒼白的提示。藝術家的目光已經停止了這一幕，從頂部向下看。在現場的中心，有像真空吸塵器一樣，如果有以前被描繪的東西，我走了。事實上，小男孩在進入房間前幾分鐘，他投1在牆上稍縱即逝的一瞥和了，圖片放置在它的中間權在該中心，發現1名男子，從後面看，站在襲擊盤旋上了懸崖的邊緣，而噴巨浪幾乎達到了他。現在站在他面前，無法幫助，但張口：男子從後面看，它似乎有被留下任何痕跡，除了一個微小楔之間的懸崖和玻璃框架的圓眼鏡對。有什麼更奇怪的，但是，存在明顯的液體濺在玻璃上，清楚地沿著牆上的畫布從投停止與地毯，被迅速吸收，並在此交匯。周圍有許多遊客，但似乎沒有人注意到沒有。他們所有的意圖之前，他們的藝術作品符合應有的重視。這是很難集中精力，是能夠得到的消息，每一個藝術家本來想在他的工作來解決。試想一下，然後如果工作允許改變了他的存在的意義。也許孩子會嘗試告訴別人，我發現了什麼，但將能夠使其可見別人的眼睛？這是不容易解釋如何畫倒懸，每個人都知道正確的方式！也許它會舒展一些教學：“海是渴望表明人沒有他自己能做些什麼......”
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"একটি অস্বস্তিকর অবস্থান"
একটি আকস্মিক তরঙ্গ মুখ জুড়ে তাকে গ্রহণ, ভাল থেকে মাথা পাদদেশ থেকে জন্য infradiciandolo. তার চশমা কোথাও উড়া ছিল. Instinctively তিনি তার মুখ থেকে তার হাত তার চোখ, ঘর্ষণ এখনও অবিশ্বাসী এনেছিলেন. এটা ছিল সত্যিই ভিজা, কিন্তু এখনও capacitava না. গন্ধ যে penetrargli nostrils অনুভূত হয়েছে মাত্র লবণ যে দৃঢ় এবং আয়াত তিনি শুনেছেন কল ছিল ফ্লাইট মধ্যে seagulls প্রথানুরূপ. সামনে ছিল সমুদ্র, এবং সমুদ্র! ক্রুদ্ধ তরঙ্গ, একটা ঝড় প্রথানুরূপ, cliffs বিরুদ্ধে বিপর্যয় এর উচ্চতা অতিক্রম করিয়া সজোরে scalandola স্কেচ যে bullies whipped সঙ্গে,. তিনি প্রায় হতবুদ্ধি এবং হচ্ছে তরঙ্গ যে ইতিমধ্যেই পৌঁছেছেন দ্বারা dragged নিচে এর ভীত. তিনি কেন আমরা পাওয়া ছিল না বোঝার. তিনি যেমন একটি দৃষ্টিশক্তি দেখতে এমনকি দূরে থেকে, অধীর. এটি প্রবল আগ্রহ যেমন শক্তি একটি প্রদর্শনী থেকে যে সহসা আরম্ভ সম্পর্কে স্পষ্টভাবে ছিল উত্তেজিত, কিন্তু মাঝখানে এমনকি ritrovarcisi অধিকার এবং, পরন্তু, এমনকি চশমা যে তাকে থেকে তারিফ করা অনুমতি ছাড়া, কি তাকে অধীর না করা. তিনি থেকে দূরে সরানো, কয়েক ধাপ পিছনে যান চেয়েছিলেন, কিন্তু করতে পারলাম না. তাকে পিছনে যাচ্ছিলেন কিছু ঠান্ডা এবং হার্ড যে সে চাইতো না ছিল সেখানে. শুধু খাড়া বাঁধ এর প্রান্ত উপর ছিল এবং সমুদ্র থেকে স্নায়বিক অস্থিরতায় ভোগা এবং বন্ধ করতে চান না বলে মনে হচ্ছে. আকাশ ছিল দু: খিত এবং একটি ঝড় আশঙ্কাজনক. অন্যদিকে বায়ু প্রবাহিত, প্রকৃতপক্ষে আহ্বান জানান বন্ধ না. সূর্য ঠিক হয়েছে স্বর্গ একটি বালক ফ্যাকাশে glimpsed. তিনি মনে করার চেষ্টা করে, সম্ভবত অনগ্রসর গৃহীত এই অবস্থা কিছুই হতবুদ্ধিকর সংক্ষিপ্ত থেকে অব্যাহতি করতে হবে পদ্ধতি অনুসরণ করছেন. তিনি কোনো সময় ছিল: অন্য তরঙ্গ, অবশ্যই অন্যান্য বেশী হিংস্র, এবং একটি মুহূর্ত জন্য তাকে যোগদান, প্রায় তার চমকিত নিয়েছে. জন্য একটি শ্বাস এবং দাঁড়ানো তরঙ্গ নীচে পড়া না পারে. কিভাবে তিনি বিরোধিতা করতে পারে?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           তিনি সাহায্য চেয়েছিলেন, কিন্তু কার? সামনে এবং তার ফুট ছিল ক্ষমতার পূর্ণ প্রকাশ নেচার,, তাকে পাশে কোন এক. gulls করলো আছে লীন থেকে. তিনি চিন্তা তিনি গুজব শোনা, কিন্তু অস্পষ্ট এবং দূরবর্তী, যেমন যদি তারা পিছনে থেকে এসেছিলেন. তিনি চারপাশে ঘুরিয়ে এবং না পৃষ্ঠ মসৃণ তাকে পিছনে এবং কঠিন অতিক্রম করিয়া কি রাখা দেখতে পারে. হয়তো এটা অদ্ভুত অবস্থানে পয়েজড হচ্ছে মধ্যে ছিল কেবল তার ভাগ্য, যেমন যদি reproaches এবং sneers প্রতিলিপি নির্মাণ করতে অক্ষম প্রাপ্ত. তিনি মনে করার চেষ্টা করে, কিন্তু কোন তদন্য জায়গায় দেখা যায়নি, প্রায় হিসাবে যদি কেউ এটি স্থাপিত আছে উদ্দেশ্য বা প্রকাশ ব্যক্তিগতভাবে পলান তাকে কিছু বিশেষ অর্থ দাবী করবেন তিনি. কারণ কোন সময় ছিল: আকাশ আরো darkened ছিল, বায়ু blew শক্তিশালি এবং সমুদ্র? ইতিমধ্যে সমুদ্র! এটি এমনকি অধিক অর্থ ছাড়া এবং প্রস্তুত. এটা একটা গভীর নিঃশ্বাস নিন প্রণীত. তিনি চিত্কার চেয়েছিলেন, কিন্তু কি শেষ? এটি একটি দৈত্য জন্তু এর আঁচড়ান, যে তরঙ্গ যে হঠাৎ মত লাগছিল, একটি বাজ দ্রুত শুটিং সঙ্গে, এবং একটি অপরিমেয় শক্তি তাকে বেশি ছিল. তিনি নেই জানত যেখানে তিনি, অথবা যদি এখনও অস্তিত্ব ছিল, যখন ওজন একটি পল্লব মত dragged সঙ্গে সঙ্গে, নরক মধ্যে ছিল চুষা নিচে. যেহেতু সে একটি খালি অর্থহীন, তরঙ্গ যে অপহরণ করেছে, যা,, ক্ষরণ সহচরী নিচে হার্ড পৃষ্ঠের উপর অঙ্কিত একটি স্কেচ বাকি ছিল. বর্তমানে শুধুমাত্র সমুদ্র ছিল. আপনি দূরত্ব ভয়েসেস, কিন্তু শুনতে পারে ছিল, যদি যে বাধা অতিক্রম করিয়া ছিল মসৃণ এবং কিছু সব যে এখানে ছিল বাইরে ছিল থেকে দৃঢ় স্থানান্তরিত এই দৃশ্যের অংশ না. সমুদ্র নিজেকে এটি বধকাষ্ঠ চেষ্টা করলাম, কিন্তু সঙ্গে দুর্বল ফলাফল. এখনও এটি ছিল পুরু এবং তদতিরিক্ত,, স্পষ্ট. তিনি glimpsed আকার এটি পরলোক সরানো এবং কিছু দৈর্ঘ্য যে তার রং এবং জীবনীশক্তি একটি সর্বনিম্ন ছিল একটি স্থান স্বীকৃত.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
ছোকরা তটস্থ, কয়েকটি পেইন্টিং দেয়ালে নরক হয়েছে. সব সমুদ্র মধ্যে, প্রতিনিধিত্ব শৈলী এবং কৌশল বর্ণলেপন ছিল. লেখক বিভিন্ন ইমেজ তারা এই প্রকৃতির গুরুত্বপূর্ণ উপাদান ছিল প্রকাশ করতে চেয়েছিলেন তিনি. অক্ষোভ সমুদ্রপথ যে নাড়িয়ে নৌকা যে সমুদ্রপথ, অধিক বা কম বড় পাল - ওয়ালা সঙ্গে স্থাপন সূর্য, ছিল. কিন্তু কি আকৃষ্ট তাঁকে অনেক বড় ছবি, যে প্রাচীর এর কেন্দ্রে স্থাপিত. এটি ছিল একটি পূর্ণ বাত্যা যে একটি খাড়া বাঁধ বন্ধ প্রকাণ্ড তরঙ্গ সঙ্গে সমুদ্র lashed. আকাশ ছিল অন্ধকার এবং সূর্য প্রায় অনুপস্থিত নিজেই হল পাণ্ডুবর্ণের একটি সঙ্কেত দেখাতে না পারে. শিল্পী এর দৃষ্টিতে এই দৃশ্যের উপরে এবং কৃত থেকে হওয়া বন্ধ ছিল. দৃশ্যের কেন্দ্রে একটি শূন্যস্থান মত, ছিল একটা যদি পূর্বে হয়েছে সেখানে কিছু যে আমি সর্বস্বান্ত হয়েছিল অঙ্কিত. বস্তুত, পোঁটা রুম প্রবেশের আগে কয়েক মিনিট, তিনি একটি প্রাচীর এ দ্রুতগামী এক নজরে নিক্ষেপ করা এবং যে ছবি তা মাঝখানে স্থাপিত, ডান কেন্দ্রে একজন মানুষ, পিছন থেকে দেখা সফল হয়, স্থায়ী দ্বারা তাড়িত ছিল একটি খাড়া বাঁধ ফোটানো উপর ডান hovering, যখন প্রায় দৈত্য তরঙ্গ স্প্রে তাকে পৌঁছেছেন. এখন তাকে আগে সেখানে দাঁড়িয়ে, কিন্তু সাহায্য হাঁ না: পুরুষ দেখা থেকে পিছনে এবং এটি করলো একটি বৃত্তাকার cliffs এবং কাচের ফ্রেম মধ্যে ভিতরে প্রবেশ চশমা এর ক্ষুদ্র জোড়া ছাড়া ছিল নেই ট্রেস হচ্ছে বামে,. কি আরও অদ্ভুত কিন্তু,, একটি তরল এর সুস্পষ্ট উপস্থিতি splattered কাচের উপর এবং প্রাচীর বরাবর ক্যানভাস থেকে পরিষ্কারভাবে নিক্ষিপ্ত এবং কার্পেট, যা দ্রুত ছিল বিশোষণ সঙ্গে এই ছেদ এ বন্ধ. সেখানে প্রায় সব ছিল অনেক দর্শনার্থীদের, কিন্তু কেউ নেই যে জিনিসটি লক্ষ্য করলো. তারা ছিলেন সব অভিপ্রায় শিল্প তাদের পূর্বে কাজ করার কারণে মনোযোগ সঙ্গে মেনে চলতে. এটি ছিল থেকে বার্তা যে প্রতি শিল্পী তাঁর কাজকে ফিক্স চাইছিলেন তিনি পেতে ঘনীভূত করা কঠিন. তারপর মনে মনে মূর্তিগঠন করা যদি কাজ থেকে তার খুব অস্তিত্ব মানে পরিবর্তন অনুমোদিত হয়. হয়তো ছাগলছানা থেকে কেউ কি আমার লক্ষ্য ছিল বলতে চেষ্টা করবে, তবে তা অন্যের চোখ দৃশ্যমান করতে আমরা সক্ষম হবে? এটা কিভাবে একটি চিত্র নরক উলটাইয়া ব্যাখ্যা ছিল এবং সহজ না যে সবাই সঠিক ভাবে জানত! হতে পারে কিছু শিক্ষণ প্রসারিত হবে: "সমুদ্র ছিল মানুষ কি তাকে ছাড়া করতে পারে প্রদর্শন আগ্রহী ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Неудобно положение"
Внезапна вълна го взеха през лицето, infradiciandolo за добро от главата до петите. Очилата му са летели някъде. Инстинктивно тя донесе ръцете си към лицето си, за да разтърка очите си, все още недоверчиво. Това наистина беше мокра, но все още не capacitava. Миризмата, която чувствах penetrargli ноздрите е само, че силна от сол и стихове, чу разговори са типични за чайките в полет. В предната част е само морето, и морето! Разгневените вълни, характерни за буря,,, трясъкът срещу скалите scalandola насилствено извън нейната височина, с скици, че хулиганите бита. Той беше почти замаяни и се страхуват да бъдат повлечени надолу от вълни, които вече са постигнали. Той не разбираше защо бяхме открили. Той е нетърпелив да види такава гледка, дори и от далече. Определено беше развълнуван за ентусиазма, които се пукат от такава демонстрация на сила, но дори ritrovarcisi точно в средата, а освен това, дори и без очила, които му позволява да му се възхищават, не да го развълнуван. Той искаше да се премести, се връщате на няколко стъпки, но не можех. Зад него се струваше, имаше нещо студено и трудно, че той не може да направи това, което искаше. Това беше просто на ръба на скалата и морето не изглежда да искате да спрете да нервничи. Небето е мрачно и заплашва буря. Вятърът от друга страна никога не спря, духаше наистина призова. Слънцето току-що се мярна бледнеят в ъгъла на небето. Той се опита да се помни, може би се правят стъпки назад ще бъде в състояние да избяга от тази ситуация нищо друго, освен на неудобно. Той не е имал време: друга вълна, със сигурност по-жесток от другия, и се присъединили към него за миг, почти си взе дъха. За един дъх може да се изправи и да не пада под вълната. Как той можа да устоиш?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Той искаше да помогне, но на кого? В предната част и се изправи на крака е природата, в пълен израз на власт, никой до него. Чайките изглежда да са изчезнали. Той си помисли, той също така е чул слухове, но Дим и далечни, като че ли идва от зад. Той не можеше да се обърнеш и да видим какво има отвъд повърхността гладка и твърда зад него. Може би това е само съдбата си да бъде готова в странното положение, сякаш за да получите упреци и подигравките, които не могат да се възпроизвеждат. Той се опита да си спомни, но не може да се види в никое друго място от това, почти толкова, ако някой е поставена там нарочно, за да изразим или да претендират, че имат специално значение за него лично избягал. Нямаше време да причина: помрачи допълнително небето, вятърът духаше силен и морето? Вече морето! Това е още по-препълнени и подготвени. Той направи дълбоко дъх. Той искаше да крещи, но с каква цел? Изглеждаше като нокът на гигантски звяр, че вълна, която изведнъж, с светкавично стрелба, и над него с огромна сила. Той вече не знаеше къде е той, или, ако все още съществува, докато теглото влачеше като клонка, е незабавно засмуква в бездната. Както той е оставен празен безсмислен, скица на вълната, които са отвлечени, отпечатано върху твърда повърхност, на която капе, плъзнете надолу. Сега има само морето. Може да се чуват гласове в далечината, но не са част от тази сцена, ако отвъд тази бариера е гладка и фирмата се премества от нещо, което е отвъд всичко, което беше тук. Самото море се е опитал да я пресича, но с немощните резултати. И все пак, че е дебела и, освен това, ясно. Той се мярна на фигурите се движат извън него, и призна пространство на някои дължина, които са имали минимум от неговия цвят и жизненост.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Момчето се приближи няколко картини бяха окачени на стената. Бе представена във всички морета, боядисване на стилове и техники. На авторите е искал да се изразят различни изображения, които са се срещнали на този важен елемент от природата. Имаше спокойните морета, които разтърсиха залязващото слънце, с лодки, които плавали моретата, повече или по-малко голям. Но това, което привлече му е много по-голяма картина, поставени в центъра на тази стена. В него е пълно Гейл, че завързани морето с огромни вълни от някоя скала. Небето беше тъмно и слънцето почти не съществува, не може да покаже себе си е намек за бледност. Погледът на художника е спрял да погледнете тази сцена от върха и надолу. В центъра на сцената беше като вакуум, като че ли преди това са били изобразява нещо, което бях отишъл. В действителност, на малко момче, няколко минути преди да влезе в стаята, той хвърли един милион мимолетен поглед към стената и е поразен от факта, че картината поставя в средата на него, точно в центъра показа едно човек, гледат отзад, стои в кръжи точно на ръба на скалата, докато спрей на гигантски вълни, почти го достигна. Сега стоеше пред него, не може да помогне, но зяпам: човекът се гледат отзад и изглежда, не е имало следа, като са били оставени, с изключение на малък чифт кръгли очила, заседнали между скалите и рамката на стъклото. Какво е още по-странно, обаче, е очевидно наличието на течност, пръснали върху стъклото и ясно хвърли платно покрай стената и спря в пресечната точка на тази с килима, който беше бързо абсорбиране. Всички наоколо бяха много посетители, но никой не изглежда да забележите нищо. Те всички бяха намерение да се съобразят с дължимото внимание на произведения на изкуството, преди да ги. Трудно беше да се концентрират, за да може да получите съобщение, че всеки творец е искал да се определи в работата си. Представете си тогава, ако работата е позволено да променят значението на самото му съществуване. Може би дете ще се опита да кажеш на някой, това, което бях забелязала, но ще бъде в състояние да направи видими за очите на другите? Не е лесно да се обясни как една картина висеше с главата надолу, и че всеки знаеше по правилния начин! Може би тя ще простре някакво учение: "Морето е нетърпелив да покаже на човека това, което той може да направи без него ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"O poziţie incomodă"
Un val brusc l-au luat pe fata, infradiciandolo de bine de la cap la picioare. Ochelarii au zburat undeva. Instinctiv, ea a adus mâinile ei de fata ei de a freca ochii, încă incredul. A fost foarte umedă, dar încă nu capacitava. Mirosul simţit că nările penetrargli a fost doar atât de puternic de sare şi de versuri a auzit de apeluri au fost tipice de pescăruşi în zbor. In fata a fost doar la mare, şi mare! Valuri furioase, tipice unei furtuni, crashing împotriva stânci scalandola forta dincolo de înălţime, cu schite care agresori frisca. El a fost aproape de ameţeală şi frică de a fi tras în jos de valuri care au atins deja. El nu a înţeles de ce am găsit. El este dornic de a vedea o astfel de vedere, chiar şi de departe. A fost cu siguranta incantati de entuziasmul care a izbucnit la un astfel de spectacol de forţă, dar chiar şi dreptul de ritrovarcisi în mijloc şi, în plus, chiar şi fără ochelari, care ia permis să-l admire, nu să-l excitat. El a vrut să se mute departe, muta înapoi câţiva paşi, dar nu putea. In spatele lui se pare că a fost ceva rece şi tare că el nu putea face ceea ce a vrut. Acesta a fost doar pe marginea de stâncă şi marea nu părea să vrea să se oprească sta locului. Cerul era sumbru şi ameninţă o furtună. Vânt pe de altă parte, nu sa mai oprit de suflare, într-adevăr, a cerut. Soarele a zărit doar pal într-un colţ de rai. El a încercat să-şi amintească, poate face paşi înapoi luate ar putea să scape din această situaţie nimic scurt de jenant. El a avut nici un moment: un alt val, cu siguranta mai violent decât celălalt, şi l-au alăturat pentru o clipă, a luat aproape răsuflarea departe. Pentru o respiraţie ar putea sta în picioare şi nu cad sub val. Cum ar putea rezista?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           El a vrut să ajute, dar la cine? În faţa şi în picioare a fost natura, în expresie plin de putere, nimeni nu alături de el. Pescăruşii părea să fi dispărut. El a crezut că el a auzit, de asemenea, zvonuri, dar slabă şi la distanţă, ca în cazul în care au venit din spate. El nu ar putea transforma în jurul şi a vedea ceea ce este dincolo de suprafaţă netedă şi solidă în spatele lui. Poate a fost doar soarta lui în a fi gata în poziţia de ciudat, ca în cazul în care pentru a primi reproşuri şi zambete batjocoritoare, care nu pot reproduce. El a încercat să-şi amintească, dar nu a putut fi văzut în nici un alt loc decât că, aproape ca şi cum cineva le-a pus acolo pe scopul de a exprima sau de a solicita un sens special pentru el personal a scăpat. Nu a fost nici un moment pentru un motiv: au întunecat cerul mai mult, batea vantul puternic si mare? Deja mare! A fost chiar mai umflati şi pregătit. Acesta a făcut o respiratie adanca. El a vrut să strige, dar în ce scop? Se pare ca gheara de un animal uriaş, că acest val brusc, cu un tir fulger-rapid, si a avut peste el, cu o forţă imensă. El nu mai ştia unde a fost, sau în cazul în care existau încă, în timp ce ponderea târât ca o crenguţă, a fost imediat supt în jos, în abis. Ca el a fost lăsat un gol lipsit de sens, o schita de val, care a răpit, impresionat pe suprafaţă dură pe care, se scurge, alunecare în jos. Acum, acolo a fost doar la mare. Ai putea auzi voci de la distanţă, dar nu au fost parte din această scenă, ca în cazul în care dincolo de bariera a fost buna si firma sa mutat de la ceva care era dincolo de tot ce era aici. Marea însăşi a încercat să-l traverseze, dar cu rezultate slabe. Cu toate acestea, era gros şi, în plus, clar. El a zărit formele trece dincolo de aceasta şi a recunoscut un spaţiu de o anumită lungime, care a avut un minim de culoare şi vitalitate.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
Băiatul abordat, mai multe picturi au fost atârnate pe perete. A fost reprezentată în toate mare, pictura stiluri si tehnici. Dintre autorii au dorit să exprime diferite imagini le-au avut de acest element important al naturii. Au fost mărilor liniştite care au zguduit apusul soarelui, cu ambarcatiuni care navigau pe mările, mai mult sau mai puţin mare. Dar ceea ce el a fost atras imagine mult mai mare, amplasat la centrul de perete. În ea a fost o furtuna complet care ancorează mare, cu valuri uriaşe de pe o stâncă. Cerul era întunecat şi soarele aproape inexistent, nu a putut demonstra în sine este un indiciu de paloare. Privirea artistului sa oprit să se uite la această scenă din partea de sus şi de jos. La centrul de scena a fost ca un vid, ca în cazul în care nu au fost anterior portretizat ceva ca am fost plecat. De fapt, baietelul câteva minute înainte de a intra în cameră, a aruncat o privire fugară de la perete şi a fost lovit de faptul că imaginea plasat în mijlocul de ea, chiar în centrul a arătat un om, văzut din spate, în picioare, în plutind chiar pe marginea unei stanci, in timp ce spray de valuri uriaşe aproape a ajuns la el. Acum nu mai stătea în faţa lui, nu ar putea ajuta, dar caste gura: omul văzut din spate şi se părea că nu era nici o urmă a fost lăsat, cu excepţia unui mic pereche de ochelari rotunzi blocate între stânci şi cadrul de sticlă. Ce e chiar mai ciudat, însă, a fost o prezenţă evidentă de lichid stropit pe sticlă şi în mod clar aruncat din panza de-a lungul peretelui şi sa oprit la intersecţia cu acest covor, care a fost rapid absorbant. Toate erau în jurul valorii de mulţi vizitatori, dar nimeni nu părea să observe nimic. Ei au fost toate intenţia de a se conforma cu atenţia cuvenită pentru a lucrărilor de artă în faţa lor. A fost greu să se concentreze pentru a putea primi mesajul pe care fiecare artist a vrut să se stabilească în munca sa. Imaginaţi-vă, apoi, dacă locul de muncă este permis să schimbe sensul existenţei sale foarte. Poate copilul va încerca să spun cuiva ceea ce am observat, dar va fi capabil de a face vizibil în ochii altora? Nu a fost uşor pentru a explica modul în care un tablou atârnat cu capul în jos şi că toată lumea ştia drumul cel bun! Poate se va întinde unele de predare: "Marea a fost dornic să arate omul ce-ar putea face fără el ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"불편한 자세"
갑자기 파도가 머리부터 발끝까지 영원히 infradiciandolo, 얼굴 너머로했다. 그의 안경 어딘가에 도착했습니다. 본능적으로 그녀는 여전히 믿지 그의 눈을 문질러 얼굴로 손을 가져왔다. 정말 젖어 있지만, 여전히 capacitava하지. penetrargli의 콧구멍을 느꼈다 냄새는 소금의 그 용감했던 그가 듣고 구절이 호출은 비행 갈매기의 전형 있었다. 앞에는 그저 바다와 바다가 있었어요! 절벽에 대한 의식을 잃고 폭풍우의 전형적인 성난 파도, 겁주는 채찍질 스케치와 함께, 그 높이 이상으로 강하게 scalandola. 그는 거의 현기증 이미 도달했다고 파도로 좌절되는 두려웠어요. 우리가 찾아낸 이유를 그는 이해하지 않았다. 심지어 그는 멀리에서 이러한 광경을 볼려고 안달이다. 그것은 분명히 그를 흥분하지 않았도 그가 그것을 감탄 수있는 안경없이, 또한, 무력 등의 공연에서 파열 열정에 흥분하지만, 중간에조차 ritrovarcisi 권리 및되었다. 그는 몇 단계 뒤로 이동 거리 이동 싶었지만 없습니다. 그 뒤에 그가 자기가 원하는 일을 할 수없는 추위와 힘든 무언가가 있다고 보입니다. 그냥 절벽의 경계에 있던 바다가 fidgeting 중지하려는 것 같지 않았다. 하늘은 우울하고 폭풍을 위협했습니다. 반면에 바람이 참으로 촉구, 부는 결코 멈추지 않았다. 태양은 그저 하늘의 모서리에 창백 해 보이지있다. 그는 아마도 당황 부족이 상황에서 아무것도 벗어날 수있을 거라고 촬영한 뒤로 같이 일을 기억 했어요. 그는 시간이 없었 : 다른 것보다 확실히 더 폭력적 또 다른 파도, 그리고 잠시 동안 그를 합류, 거의 떨어져 자신의 숨을 쉬었습니다. 호흡은 일어 파도 아래 이룰 수 없었을 보려면. 어떻게 저항할 수 있을까?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           그는 도움을 싶었지만 누구에게? 앞에는 그의 발에 자연, 파워 넘치는 표현으로, 그 옆에 아무도 없었다. 갈매기 사라져 버린 것 같았다. 그들이 뒤에서 온 것처럼 그 사람이 또 소문을 들었다고 생각하지만, 희미하고 먼. 그는 돌아서서 그 뒤에 부드럽고 단단한 표면 너머 누워 확인할 수 없었다. 복제할 수없는 reproaches 및 sneers을받을 것처럼 어쩌면 그것은 이상한 위치에서 태세를 받고 년에 그의 운명이었다. 그는 기억려고했는데, 누군가가 개인적으로 탈출을 표현하거나 그에게 어떤 특별한 의미를 주장하기 위해 의도적으로 거기에 얹어 거의 것처럼, 그것보다 다른 곳에서 볼 수 없습니다. 이유로 시간도 없었다 : 하늘이 더 어둡게했던가, 바람이 강하고 바다 났나? 이미 바다! 그것은 더욱 부풀어 오른이었고 준비했습니다. 그것은 심호흡을했다. 그는 큰소리 주길 바랬지만, 무슨 목적으로? 그것은 번개 빠른 촬영과, 거대한 짐승의 발톱, 그 갑자기 파도처럼 생겼고, 그리고 엄청난 힘으로 그를 위로했다. 그는 어디에 있었 더 이상 알지도, 또는 중량이 나뭇가지처럼 드래그하면서 그것이 여전히 존재한다면, 즉시 심연 속으로 빨려되었다. 그는, 물이 뚝뚝 떨어지는, 아래로 슬라이딩되는 하드 표면에 깊은 인상을 납치했던 파도의 스케치, 빈 의미 남겨졌다. 지금은 오직 바다가 발생했습니다. 당신이 거리에서 목소리를 듣고 있지만, 그 장벽을 넘어 부드러운이었고 회사가 계셨으면 모든 넘어서였다 뭔가로부터 이동 것처럼,이 장면의 일부가 아니었 수 있습니다. 바다 자체는 그것을 건너려고했는데, 미약한 결과와 함께했다. 그러나 그것은 또한 분명 두께 였고. 그 모양이 넘어 보일과 그 색상과 활력의 최소있어서 길이의 공간을 인식했습니다.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
소년은 여러 가지 그림이 벽에 걸려 있었는데, 접근. 스타일과 기술을 그림을 모두 바다로 표현되었다. 작가들은 자연이 중요한 요소에 관해 서로 다른 이미지를 표현하려고했다. 어느 정도 큰 바다를 항해 보트으로 설정 태양을 누볐어 온화한 바다가있었습니다. 그런데 그가 그 벽을의 중심에 놓여 큰였다 끌었다. 거기에 절벽 거대한 파도와 함께 바다를 해놓구 전체 강풍였습니다. 하늘은 어두웠고과 태양이 거의 존재하지 않는 자체가 증상의 힌트가 게재되지 않을 수 있습니다. 작가의 시선은 위쪽과 아래쪽에서이 장면은 보는 멈췄다. 이전에 제가 놓쳤다고 것을 거기에 묘사했던 것처럼 현장의 중심에서 진공처럼있었습니다. 사실, 방에 들어가기 전에 몇 분 소년, 그는 벽에에서 한순간 한눈에를 캐스팅하고 그림에 서있는, 뒤에서 본 사람을, 보여주었다 오른쪽 중앙에, 그 한복판에 놓여있다는 사실에 의해 명중되었다 거대한 파도의 물보라가 거의 그를 도달하는 동안, 절벽의 가장자리에서 오른쪽 유혹. 이제 그 앞에 서있 도움지만, 입을 크게 벌리다 없습니다 : 남자가 뒤에서 본하며 남은되는 흔적이 절벽과 유리의 프레임 근육의 사이에 둥근 안경의 작은 쌍을 제외하고는 없었다 보였다. 더 이상 뭐가 그러나, 유리에 튄 명확하게 벽을 따라 캔버스에서 캐스팅 빠르게 흡수되었다 카펫으로이 중 교차로에서 정지 액체 분명 존재했습니다. 거기 주변에 많은 방문자가 있었지만, 아무도 아무것도 눈치 채지 못할 듯 없습니다. 그들 앞에 예술 작품으로 인해 관심을 준수하기위한 모든 의도했다. 그것은 모든 예술가들은 자신의 일을 해결하기 위해 원했었다고 메시지를받을 수 있도록 집중 어려웠다. 작품은 그의 존재 자체의 의미를 변경할 수있는 경우 다음 상상해보십시오. 어쩌면 아이는 제가 주목했던 어떤 사람을 말할 것을 시도할 것이다, 그러나 다른 사람의 눈으로 볼 수 있도록 할 수 있습니까? 그것은 그림이 거꾸로 걸려 방법을 설명하는 것이 쉬운 일은 아니 였고 모든 사람이 올바른 방법을 알고! 아마 일부 교사 신축 것입니다 : "바다가 그가없이는 뭘 할 수 있는지 사람을 보여주 고자했습니다을 ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu




"Msimamo wasiwasi"
wimbi ghafla akamchukua katika uso, infradiciandolo kwa ajili ya mema kutoka kichwa na miguu. Glasi wake walikuwa wanasafirishwa mahali fulani. Instinctively akampelekea mikono yake na uso wake kwa kusugua macho yake, bado wakaidi. Ni kweli mvua, lakini bado si capacitava. harufu waliona puani penetrargli mara tu kwamba nguvu ya chumvi na mistari aliposikia wito walikuwa mfano wa seagulls katika ndege. Mbele ilikuwa ni bahari, na bahari! mawimbi ya hasira, mfano wa dhoruba, crashing dhidi ya cliffs scalandola kwa nguvu zaidi ya urefu wake, pamoja na michoro kuwa bullies kuchapwa. Alikuwa karibu kizunguzungu na hofu ya kuwa dragged chini na mawimbi kwamba alikuwa tayari kufikiwa. Hakuelewa kwa nini tulikuta. Yeye ni hamu ya kuona mbele kama hiyo, hata kutoka mbali. Ni dhahiri msisimko juu ya shauku kwamba kupasuka kutoka show ya nguvu kama hizo, lakini haki hata ritrovarcisi katikati na, zaidi ya hayo, hata bila ya miwani ambayo imesababisha yake kwa admire yake, hakuwa na kufanya naye msisimko. Alitaka kuondoka, hoja nyuma hatua chache, lakini hawakuweza. Nyuma yake ilionekana kuna kitu baridi na ngumu ya kuwa hawezi kufanya kile alichotaka. Ni mara tu ukingoni wa cliff na bahari hawakuwa wanaonekana wanataka kuacha fidgeting. anga alikuwa gloomy na kutishia dhoruba. upepo kwa upande mwingine kamwe kusimamishwa kupiga, alitoa wito kwa kweli. jua tu glimpsed pale katika kona ya mbinguni. Alijaribu kukumbuka, pengine kufanya hatua nyuma kuchukuliwa itakuwa na uwezo wa kuepuka hali hii kitu fupi ya aibu. Hakuwa na muda: wimbi jingine, hakika nguvu zaidi kuliko mengine, na waliojiunga kwa wakati huu, karibu alichukua pumzi yake ya mbali. Kwa pumzi kusimama na si kuanguka chini wimbi. Jinsi gani angeweza kupinga?

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Yeye alitaka kuwasaidia, lakini kwa nani? Mbele na miguu yake ilikuwa Nature, katika kujieleza kamili ya nguvu, hakuna mtu karibu naye. gulls kutokomea. Alifikiri pia kusikia uvumi, lakini dim na mbali, kama kwamba alikuja kutoka nyuma. Hakuweza kugeuka na kuona nini zaidi ya kuweka uso laini na imara nyuma yake. Labda ilikuwa tu hatma yake katika ikijiingiza katika nafasi ya ajabu, kama kupokea Kashfa na sneers hawawezi kuiga. Alijaribu kukumbuka, lakini hakuweza kuonekana katika sehemu nyingine yoyote zaidi ya kwamba, karibu kama mtu alikuwa kuiweka huko kwa makusudi kueleza au kudai baadhi ya maana maalum kwake binafsi alitoroka. Hakukuwa na muda wa sababu: angani alikuwa giza zaidi, upepo kuvuma nguvu na bahari? Tayari bahari! Ilikuwa hata zaidi engorged na tayari. Ni alifanya pumzi kwa nguvu. Alitaka kupiga kelele, lakini kwa nini mwisho? Ilikuwa inaonekana kama claw ya mnyama kubwa, kwamba wimbi kwamba ghafla, pamoja na risasi umeme-haraka, na alikuwa juu yake kwa nguvu kubwa. Yeye tena akijua mahali aliko Yesu, au kama bado kuwepo, wakati uzito dragged kama tawi, alikuwa instantly sucked chini katika kuzimu. Kama yeye akabaki maana tupu, mchoro wa wimbi kwamba alikuwa nyara, hisia juu ya uso kwa bidii juu ya ambayo, dripping, sliding chini. Kulikuwa tu bahari. Unaweza kusikia sauti kwa mbali, lakini hawakuwa sehemu ya eneo hili, kama ikiwa zaidi ya kizuizi kwamba ilikuwa laini na kampuni wakiongozwa na kitu ambacho ilikuwa zaidi ya yote alikuwa hapa. bahari yenyewe walijaribu kuvuka, lakini pamoja na matokeo dhaifu. Hata hivyo ilikuwa ni nene na, zaidi ya hayo, wazi. Yeye glimpsed maumbo hoja zaidi ya hayo na kutambuliwa nafasi ya baadhi ya urefu kwamba alikuwa na kiwango cha chini ya rangi yake na vitality.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
kijana akakaribia, picha za kuchora kadhaa walikuwa Hung juu ya ukuta. Iliwakilishwa katika bahari yote, rangi mitindo na mbinu. Ya waandishi wa alitaka kueleza images tofauti walikuwa wa kipengele hiki muhimu ya asili. Kulikuwa na placid bahari kwamba rocked jua linatua, pamoja na boti ambazo meli bahari, zaidi au chini kubwa. Lakini nini kuwavutia yake ilikuwa ni picha kubwa sana, kuwekwa katikati ya ukuta. Katika ilikuwa upepo mwingi kamili kwamba aliwakemea bahari kwa mawimbi makubwa kwenye ukingo. anga ilikuwa giza na jua hazipo hawakuweza kuonyesha yenyewe ni ladha ya weupe. macho ya msanii alikuwa kusimamishwa kuangalia eneo hili kutoka juu na kwenda chini. Katikati ya eneo kulikuwa kama utupu, kama kwamba hapakuwa awali imekuwa Imechezwa kitu ambacho mimi limekwisha. Kwa kweli, kijana mdogo dakika chache kabla ya kuingia katika chumba, akapiga jicho kidunia katika ukuta na alipigwa na ukweli kwamba picha kuwekwa katikati yake, haki katika kituo cha ilionyesha mtu, kuonekana kutoka nyuma, wamesimama hovering wa kulia juu ya ukingo wa korongo, wakati dawa ya mawimbi giant karibu kufikiwa yake. Sasa kuna waliosimama mbele yake, inaweza kusaidia lakini Gape: mtu kuonekana kutoka nyuma na ilionekana hakukuwa na kuwaeleza kuwa kushoto, isipokuwa jozi ya miwani vidogo pande zote wedged kati ya maporomoko na sura ya kioo. Nini hata zaidi ya ajabu, hata hivyo, ni uwepo wazi wa kioevu splattered kwenye kioo na kwa uwazi na kutupwa kutoka canvas kwenye ukuta na kusimamishwa katika makutano ya hii na carpet, ambayo ilikuwa haraka absorbing. Pande zote kulikuwa na wageni wengi, lakini hakuna walionekana taarifa chochote. Wao wote walikuwa na nia ya kuzingatia kipaumbele kutokana na kazi ya sanaa kabla yao. Ilikuwa ni vigumu kwa makini na kuwa na uwezo wa kupata ujumbe kwamba kila msanii alitaka kurekebisha katika kazi yake. Fikiria kama kazi basi anaruhusiwa kubadilisha maana ya kuwepo kwake sana. Labda mtoto kujaribu kumwambia mtu nini nilikuwa niliona, lakini watakuwa na uwezo wa kufanya hivyo inayoonekana kwa macho ya watu wengine? Haikuwa rahisi kueleza jinsi uchoraji Hung kichwa chini na kwamba kila mtu alijua njia ya haki! Labda itakuwa kunyoosha baadhi ya mafundisho: "bahari alikuwa na hamu ya kuonyesha mtu gani angeweza kufanya bila yeye ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu

"موقف غير مريح".
وجرت موجة مفاجئة له في جميع أنحاء الوجه، وinfradiciandolo للخير من الرأس الى القدم. ونظارته جوية في مكان ما. جلبت غريزي يديها على وجهها لفرك عينيه، لا يزال يصدق. كان الرطب حقا، ولكن لا تزال غير capacitava. كانت رائحة شعر أن الخياشيم penetrargli فقط أن قوي من الملح والآيات سمع المكالمات كانت نموذجية من طيور النورس في الرحلة. في الجبهة لم يكن سوى البحر، والبحر! موجات الغضب، نموذجية من عاصفة، تحطمها ضد المنحدرات scalandola بقوة وراء ارتفاعها، مع رسم تخطيطي أن تخويف للجلد. وكان بالدوار تقريبا، وخائفا من أن تنجر إلى أسفل بواسطة الموجات التي وصلت بالفعل. وقال انه لا يفهم لماذا نحن قد وجدت. انه يتوق الى رؤية مثل هذا الأفق، وحتى من مناطق بعيدة. كان سعيدا بالتأكيد عن الحماس الذي انفجر من عرض مثل هذه القوة، ولكن حق ritrovarcisi حتى في الوسط، وعلاوة على ذلك، حتى من دون النظارات التي سمحت له أن يعجب به، لم تجعله متحمس. أراد الابتعاد، نقل مرة أخرى على بعد خطوات قليلة، لكنه لم يستطع. خلفه على ما يبدو كان هناك شيء بارد والثابت أنه لا يستطيع أن يفعل ما يريد. كان مجرد على حافة الهاوية، والبحر لا يبدو ترغب في التوقف عن العبث. وكانت السماء كئيبة وتهدد عاصفة. الرياح من ناحية أخرى لم تتوقف ابدا تهب، ودعا في الواقع. وقد لمحت الشمس فقط شاحب في زاوية من السماء. حاول أن يتذكر، والقيام ربما اتخذت خطوات الى الوراء ستكون قادرة على الهروب من هذه الحالة شيئا قصيرة من إحراج. لم يكن لديه الوقت: موجة أخرى، وبالتأكيد أكثر عنفا من جهة أخرى، وانضم اليه للحظة واحدة، كاد أنفاسه بعيدا. ويمكن للنفسا الوقوف وألا تقل الموجة. كيف يمكنه أن يقاوم؟

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           أراد أن تساعد، ولكن الذي ل؟ في الجبهة وعلى قدميه وكان الطبيعة، في التعبير الكامل عن السلطة، لا احد بجانبه. يبدو أن النوارس قد اختفوا. قال انه يعتقد انه سمع أيضا شائعات، ولكن خافت والبعيد، كما لو أنها جاءت من وراء. قال انه لا يستطيع بدوره حولها ونرى ما يكمن وراء السطح على نحو سلس ومتين وراءه. ربما كان فقط له في مصير تستعد حاليا في موقف غريب، وكأن لتلقي اللوم ويحتقر غير قادرة على التكاثر. حاول أن يتذكر، لكنه لم يستطع أن ينظر في أي مكان آخر من ذلك، تقريبا كما لو كان شخص ما وضعها هناك عن قصد أو للتعبير عن المطالبة بعض معنى خاص له نجا شخصيا. فجر الرياح في السماء قد أظلمت مزيد من أقوى والبحر: لم يكن هناك أي وقت لسبب من الأسباب؟ بالفعل في البحر! وكان الامر اكثر محتقن وأعد. جعلت منها نفسا عميقا. أراد أن يصرخ، ولكن إلى ما نهاية؟ بدا الأمر وكأن وحشا من مخلب العملاقة، أن الموجة التي فجأة، مع تبادل لاطلاق النار بسرعة البرق، وكان فوق رأسه مع قوة هائلة. انه لم يعد يعرف مكان وجوده، أو إذا كان لا يزال قائما، في حين أن الوزن جر مثل غصين، وامتص على الفور الى اسفل الهاوية. كما غادر 1 معنى لها فارغة، ورسما تخطيطيا للموجة التي خطفت، وأعجب على السطح الثابت الذي، نازف، وينحدر إلى أسفل. الآن لم يكن هناك سوى البحر. هل يمكن أن نسمع أصواتا من بعيد، ولكن لم تكن جزءا من هذا المشهد، كما لو كان وراء هذا الحاجز وكان على نحو سلس وشركة انتقلت من شيء كان وراء كل ما هو هنا. وكان البحر نفسه يحاول عبور الحدود، ولكن مع نتائج ضعيفة. ومع ذلك، كان سميك، وعلاوة على ذلك، واضح. لمحت انه الأشكال تتحرك أبعد من ذلك ومعترف بها على مسافة من بعض طول التي لديها الحد الأدنى من لونه وحيويته.

                                                                                                                                                                                                                                                                          
اقترب الصبي، علقت لوحات عدة على الحائط. ومثلت في البحر في كل شيء، لوحة الأساليب والوسائل التقنية. من المؤلفين كان يريد أن يعبر عن صور مختلفة لديهم من هذا العنصر المهم من الطبيعة. كانت هناك البحار الهادئة التي هزت شمس، مع القوارب التي أبحرت في البحار، أكثر أو أقل كبير. لكن ما جذب عليه وسلم كان أكبر بكثير من الصورة، وضعت في وسط هذا الجدار. في أنها كانت العاصفة التي ضربت كامل على البحر مع الامواج العاتية قبالة الهاوية. وكانت السماء مظلمة والشمس شبه معدومة لا يمكن أن تظهر نفسها في إشارة من شحوب. كانت النظرة للفنان توقف للنظر في هذا المشهد من أعلى وأسفل. في وسط الساحة كان هناك مثل فراغ، كما لو أنه كان قد سبق تصور ما سبق أن ذهبت. في الواقع، الصبي الصغير بضع دقائق قبل دخول الغرفة، ويلقي نظرة عابرة على الحائط وضرب من حقيقة أن الصورة وضعت في وسطها، والحق في الوسط وأظهرت رجل، وينظر من وراء، واقفا في تحوم حق على حافة الهاوية، في حين أن رذاذ من الامواج العاتية وصلت تقريبا له. الآن هناك وقفت أمامه، لا يمكن أن تساعد ولكن التثاؤب: الرجل يرى من وراء، ويبدو انه لا يوجد أثر تركه، إلا على زوج من النظارات المستديرة الصغيرة التي تقع بين المنحدرات والإطار من الزجاج. ما هو أكثر غريب، ومع ذلك، كان وجود واضح من السائل تناثر على الزجاج ويلقي بوضوح من القماش على طول الجدار، وتوقفت عند تقاطع هذا مع السجاد، والذي كان يمتص بسرعة. وكان في جميع انحاء هناك العديد من الزوار، ولكن لا أحد على ما يبدو لاحظت شيئا. انها كلها كانت نية للامتثال لإيلاء الاهتمام الواجب لأعمال فنية من قبلهم. كان من الصعب التركيز على أن تكون قادرة على الحصول على رسالة مفادها أن كل فنان كان يريد إصلاح في عمله. ثم تخيل إذا ما سمح للعمل على تغيير معنى الوجود جدا له. ربما سوف طفل حاول أن تخبر أحدا ما كنت قد لاحظت، ولكن سوف تكون قادرة على جعله مرئيا للعيون الآخرين؟ لم يكن من السهل لشرح كيفية لوحة معلقة رأسا على عقب، والذي يعرف الجميع الطريق الصحيح! ربما سوف تمتد بعض التدريس: "إن البحر كانت حريصة على إظهار رجل ما يمكن أن يفعله من دونه ..."
www.associazionemarel.net/contest1/1-contest-una-posizione-scomoda-bruno-mattu