Il Libro - The Book - das Buch - книги - книги - el libro - le livre - o livro - grāmata - knjiga - het boek - 这本书 - գիրքը - 책 - الكتاب

“Noi siamo ciò che ci immaginiamo di essere. Bisogna stare attenti alla propria immaginazione, a non lasciarla troppo a briglia sciolta, altrimenti si potrebbe non riuscire a ritornare indietro.
Non vorrei spaventarvi, né sembrare poco attendibile, ma desidererei raccontarvi quello che mi è capitato.
Me ne stavo appollaiato proprio sul culmine dei miei pensieri, seduto su una sedia con le braccia posate sul tavolo. Ero indeciso se aprire quella copertina impolverata che avevo davanti. Sentivo il bisogno di scambiare due parole con qualcuno, anche diacronicamente. Le pagine più che ingiallite erano consunte e faticavano a girarsi sotto le mie dita, quasi stanche. I polpastrelli scivolavano su tutti quei granelli che ne avvolgevano la superficie e che si frapponevano tra lo scritto e gli sguardi dei lettori, annebbiandone la nitidezza dei margini. Le parole, mezze cancellate, sminuzzavano i loro significati in lamentevoli balbettii che a stento potevano venire ricomposti. L’autore aveva vergato con tratto deciso quei fogli, ma il tempo ne aveva sfumato  il senso e gli occhi faticavano ad udirne la voce.
La biblioteca era semideserta. I cartelli facevano bella vista dei dettami che vi erano riportati ed incutevano adeguato rispetto. Le poche persone presenti, sparse con accuratezza nelle varie sale che ne componevano gli ambienti, non lasciavano trapelare della loro parvenza che vaghi rumori che scaturivano unicamente dal delicato sfogliarsi delle pagine di quei volumi centenari. Erano perlopiù studiosi, eruditi che cercavano conforto e conferme alle loro ricerche minuziose. Nessuno si sarebbe mai sognato di provocare il benché minimo trambusto: perfino i tarli, che numerosi assediavano il legno antico delle librerie, dei tavoli  e delle sedie, testimoniato dai numerosi e piccolissimi buchi che ne traforavano la superficie, lo facevano con tatto e delicatezza, quasi sottovoce per non infastidire, non solo l’attenzione dei lettori, ma il rispetto del silenzio che quegli ambienti esigevano.
La luce del giorno penetrava a fatica, non tanto per la ristrettezza delle aperture dei muri che separavano dall’esterno, né tantomeno per lo spessore di questi, pur notevole, quanto piuttosto per le schermature che vi erano poste davanti, proprio allo scopo di impedirne il più possibile l’ingresso. La ragione era semplice: una illuminazione eccessiva avrebbe potuto provocare un inevitabile innalzamento della temperatura. Solo un lieve pallore testimoniava la presenza di finestre, la luce, quella elettrica, controllata per intensità e calore proveniva unicamente da apposite apparecchiature, calibrate, per non interferire, né con i libri, né con le persone, creando al tempo stesso gradevoli sensazioni di chiaro-scuri.
Sarà stato forse l’alternarsi dei chiari e degli scuri provocati da quei congegni puntiformi, concentrati ad illuminare prevalentemente sui tavoli o la stanchezza nel seguire a fatica il senso delle parole che stavano scritte di pugno e semicancellate su quei fogli così ingialliti, fatto sta che ad un certo punto mi sembrava che qualcuno mi stesse apostrofando. Succedeva subito dopo un mio sbadiglio. Mi ridestavo dal torpore, ritrovando in un istante tutta l’attenzione. All’inizio non mi sembrava possibile: un attimo prima avevo staccato gli occhi dalla pagina e mi ero voltato non vedendo nessuno nei paraggi. Risentivo quella voce: “ Non mi si vorrà addormentare proprio adesso?!?” – Rialzavo lo sguardo alla ricerca del possibile autore di quella domanda. Intorno non avevo nessuno, né davanti, né dietro. La sala dove mi trovavo continuava ad essere deserta. – “Devo essere proprio stanco!” – Pensavo – “Mi immagino pure che qualcuno mi parli!”
Stavo per rassegnarmi alla convinzione che fosse la sonnolenza a giocarmi brutti scherzi e che fosse il caso che me ne uscissi a respirare un po’ di aria fresca, quando, proprio nel momento in cui le mie mani iniziavano a richiudere il volume, sempre con estrema cura e attenzione, la voce si riaffacciava e questa volta con più impeto:” Ma come abbandona la lettura nel bel mezzo?!!Ma che dico quasi al principio??”- Non potevo non sobbalzare sulla sedia: un po’ per la sorpresa ed il resto per il fatto che non ne individuavo la fonte. –“L’avrà letto, che dico, biascicato si e no per una dozzina di pagine e tra uno sbadiglio e una pennichella!!”- Il tono, oltre che ricolmo d’impeto, assumeva una significativa venatura ironica, quasi sarcastica. Avrei voluto rispondere. In diverse circostanze l’avrei anche fatto.
Ammettevo che come lettore non avevo tenuto un comportamento dignitoso nei confronti dell’opera che avevo sotto gli occhi, ma un momento di deconcentrazione poteva esserci per tutti. Il problema era duplice: da un lato c’erano i cartelli che esigevano il silenzio, dall’altro non vedevo interlocutore, anche se all’improvviso lo sentivo. Lasciavo il libro aperto sul tavolo e provavo ad allontanarmi per cercare qualcuno a cui chiedere spiegazioni per queste voci improvvise. Dopo un paio di passi, una voce da dietro mi giungeva come un dardo nei padiglioni auricolari: “ Che fa si allontana!! Guardi che il libro va riposto!!”- Facevo di si con la testa e intanto proseguivo, senza voltarmi, verso la prima apertura che mi capitava. Oltrepassavo il varco con un senso di liberazione mentre la voce ancora mi reclamava: “ Che tipo!! Se ne va senza dare ascolto!!”-
Nell’altra sala ritenevo ci fosse qualcuno, dato che prima avevo sentito scartabellare delle pagine, invece non c’era alcun lettore. Vi era un libro, antico come quello che stavo consultando, aperto anch’esso e che sembrava si stesse sfogliando, da solo, come se taluno lo stesse leggendo, ma assolutamente trasparente o del tutto invisibile. Perfino le pagine si muovevano in un certo modo, sollevando prima l’angolo in basso e rigirandosi una ad una e dando il tempo di venire lette. Mi avvicinavo per vedere, per verificare se ciò che mi era parso potesse esserlo anche da vicino. Avevo l’impressione di essere osservato e non mi sbagliavo. Le pagine avevano smesso di voltarsi ed una era rimasta in sospeso con l’angolo in basso a destra, leggermente sollevato rispetto al resto del foglio, come se chi la stava leggendo si fosse girato a guardarmi. Sentivo un ammonimento, asciutto e deciso:”Guardi che non è cortese importunare le letture altrui!!- E, dopo un attimo di pausa riprendeva, con un tono più dolce:” Nell’altra sala c’è qualcuno che la cerca!!”-
Sussultavo per la sorpresa di quella voce improvvisa e mi ritraevo sui miei passi, non prima di aver fatto un cenno di scuse con le mani e con il capo.
La biblioteca iniziava a pullulare di suoni, nonostante i cartelli in bella mostra! Cominciavo a chiedermi a chi fossero rivolti tutti quegli inviti a trattenere le parole. Udivo ancora la prima voce nell’altra sala che continuava a richiamare la mia attenzione:”Guardi che ha lasciato un libro, un libro aperto sul tavolo! Non è educato!!”- Anche il tono si faceva sempre meno comprensivo. Non riuscivo a capacitarmi. Avevo oltrepassato un’altra apertura e mi ero immesso in un’ulteriore sala. La mia necessità di trovare conforto in un altro essere umano iniziava ad assumere i connotati della disperazione. Sul grande tavolo non vi erano libri aperti e nessuna persona che si accingeva a sedersi su una delle sedie che lo attorniavano. Gli scaffali che erano posti lungo le pareti non avevano vetri che proteggessero i tomi che vi erano ordinatamente contenuti.
Lambivo la superficie dei ripiani poiché una sedia era rimasta discosta dal tavolo ed occupava gran parte del passaggio. Al mio passare sentivo un forte starnuto provenire dalla terza fila della scaffalatura ed un libro cadeva a terra, aprendosi a caso, con un tonfo attutito appena dalla moquette del pavimento. Subito un grido accorato mi faceva trasalire in fretta dai miei pensieri. Non facevo in tempo a riavermi che un’altra voce si interponeva lungo il mio desiderio di allontanarmi: “Guardi che ha combinato! Perché non guarda dove cammina? Se la sedia era stata lasciata in mezzo un motivo c’era!” – Avrei voluto rispondere, ma proprio dove si era posato il mio sguardo un altro cartello, ancor più rigoroso dei precedenti, riportava un indice posto davanti ad una bocca chiusa, mentre una scritta urlava:”SSSHHHH!!!” – Facevo dei cenni di contrizione per far capire che mi dispiaceva tantissimo per tutto quello che era successo.
Udivo un nuovo starnuto e sentivo un altro libro cadere, questa volta sul mio piede, sempre dalla terza fila della scaffalatura. Istintivamente avrei voluto urlare per il dolore che la mia povera estremità destra mi trasmetteva: doveva essermi caduto una sorta di trattato, vista la voluminosità del tomo. Mi sbagliavo, era un enciclopedia. Era appena il primo volume. Al quinto avevo realizzato che mi dovevo allontanare al più presto se non volevo ritrovarmeli tutti e venticinque sui piedi. Stringendo i denti avevo superato la tentazione di gridare ed avevo guadagnato un po’ di distanza da quella scaffalatura. Una targhetta, collocata esattamente al centro di quel famigerato ripiano, evidenziava una scritta che in parte rispondeva a tutti gli interrogativi che gli ultimi vorticosi eventi mi avevano impedito di pormi: “ALLERGIE VARIE !”
Evidentemente il mio passaggio troppo ravvicinato aveva sollevato qualche allergene depositato sulla moquette del pavimento o nei pressi, mediante un mulinello d’aria al mio transito. Di conseguenza quei volumi, evidentemente sensibili a quelle sostanze, dato l’argomento che trattavano, avevano dimostrato gli effetti della allergia con vigorosi starnuti che ne avevano fatto perdere la precedente collocazione nella libreria. Resomi conto della situazione e non vedendo nessun addetto nei pressi, mi sembrava giusto ricollocare i tomi caduti e mi riavvicinavo. Non l’avessi mai fatto! Subito una voce alterata gridava:”Ma che fa si riavvicina??Per carità! Non le è bastato quello che ha combinato??”- Con il tomo numero cinque in mano e mentre tentavo di riporlo nello scaffale, mi beccavo l’espirazione forte e rumorosa in piena faccia, mentre, nel giro di pochi secondi e preceduti da altrettanti starnuti si precipitavano ai miei piedi i volumi dal sesto al quindicesimo, anticipati di un soffio dal quinto che mi cadeva sull’arto sinistro.
Riuscito, non senza sforzi erculei a liberare il piede destro dalla catasta di tomi che aveva sopra, mi allontanavo da quella micidiale trappola di libri a starnuto, mentre la stessa voce diceva:”Finalmente l’ha capito che deve stare alla larga! Questi sono libri allergici!!”-Con i piedi ancora doloranti iniziavo a pensare che l’allergizzante dovevo essere io, nonostante il mio amore per il leggere. Ovviamente il mio sguardo cadeva sul cartello affisso nei pressi e che, accanto ad un braccio disteso, la cui mano chiusa a pugno, tranne l’indice teso, invitava ad uscire dalla sala, riportava la seguente scritta: “SE NON SAPETE NON PROVOCARE RUMORI MOLESTI, SIETE INVITATI AD USCIRE DA QUESTA SALA !!!” – Accoglievo volentieri l’invito e proseguivo l’esplorazione di quella sempre più enigmatica biblioteca. In lontananza si udiva ancora La prima voce: “Guardi che non è educato lasciare a metà una lettura!!” – Cercavo di ricordare che argomento trattava quel libro che avevo abbandonato.
Per quanto mi sforzassi non ci riuscivo. Più ci pensavo, più mi tornava in mente quella prima voce e mi rammentavo per quale motivo ero andato via da quella sala: stavo cercando altre persone. Finora la mia ricerca sembrava essere del tutto vana. Eppure entrando dovevo pur aver visto qualcuno. Chi mi aveva consegnato quel libro? Ma da dove ero entrato? Cercavo di fare mente locale, ripercorrevo a ritroso tutti i miei passi: il cartello con il braccio teso, i tomi caduti sui piedi dopo gli starnuti, la sedia in mezzo al passaggio, il cartello con l’indice sulla bocca, il libro che si sfogliava da solo in mezzo ad un grande tavolo, il libro che stavo leggendo. Ecco, prima di quel libro non ricordavo nulla. Era come se tutto iniziava da quel punto. Ma lì come c’ero arrivato? Cominciavo a preoccuparmi seriamente. Mi sembrava di essere finito in una sorta di labirinto da cui non si riusciva ad uscire. A differenza di quello però gli ambienti non erano stretti e soffocanti e c’era la possibilità di leggere tanti volumi.
Quest’ultima supposizione però la vedevo smentita nella sala successiva. Entravo nella prima apertura che trovavo; al posto di uno grande, come nella precedente, c’erano dei piccoli tavoli, ognuno con una sedia davanti ed una luce accesa che illuminava il libro che vi era collocato sopra il ripiano. Ero attratto da tutti quei libri chiusi e mi avvicinavo ad ognuna di quelle scrivanie per leggere i titoli ed aprire i volumi. Per quanto provassi non c’era verso che ci riuscivo: i tomi nascondevano i titoli e non si lasciavano sfogliare nemmeno ad implorarli, ovviamente a gesti perché i soliti cartelli impedivano qualunque espressione vocale. Una voce categorica però si sentiva. Non so da dove proveniva, ma era molto incisiva e perentoria: “Chi lascia un testo a metà, non ha il diritto di principiarne altri! Nemmeno può compitarne i titoli!!”-
Mi sembrava una persecuzione. L’intera biblioteca mi obbligava a proseguire la lettura interrotta. Avrei voluto giustificare il mio comportamento: non avevo interrotto per disprezzo, avevo solo necessità di prendere una boccata d’aria e poi avevo udito quella voce, senza vedere nessuno e tutte le altre. Stavo solo cercando altre persone, perché iniziavo a provare un crescente senso di solitudine. Per carità, stare in compagnia di tanti libri non poteva che farmi piacere, però sentivo il bisogno di trovare anche dei miei simili. Da quando erano state inventate le biblioteche, non erano state popolate solo dai libri, ma anche dai lettori che vi andavano per via dell’amore che nutrivano per i libri che in esse erano contenuti. Come facevo ad esprimere tutti questi miei pensieri senza pronunciare alcuna parola? Mi rispondeva a modo suo un cartello: il solito braccio disteso con l’indice allungato ed il resto delle dita chiuse accompagnava una scritta, una volta tanto permissiva:
“CHI AVESSE VOGLIA DI DIRE QUALCOSA, PUO’ ESPRIMERSI NELLA SALA MIMI!” Ormai non mi sorprendevo più di nulla. Varcavo una soglia e scostavo una tenda spessa e scura, come quelle che si incontrano all’ingresso delle sale cinematografiche. Invece di accedere ad una sala di biblioteca, mi scoprivo su di un palcoscenico. Appena arrivato si accendevano dei faretti e mi ritrovavo illuminato ed al centro della scena. Il panico era inevitabile: non ero avvezzo a simili esibizioni. Recuperavo a stento il filo di quello che avrei voluto dire e iniziavo a mimare le frasi che avrei voluto esprimere a parole con gesti il più possibile comprensibili. Non vedevo che pubblico era in sala: la luce dei faretti mi abbagliava al punto da non farmi vedere oltre il limite della pedana su cui gesticolavo.
Al termine di quella mia esibizione, calava il sipario, senza alcun applauso e non si rialzava. Stavo perdendo le speranze, quando un evidente e rumoroso sfogliarsi di pagine, proveniente da dietro quella stoffa scura e pesante, testimoniava un particolare apprezzamento da parte di un qualche pubblico. In più l’accensione di un faretto, direzionato verso il sipario stesso metteva in luce un cartello che indicava la direzione da intraprendere alla mia sinistra. Oltrepassavo titubante quell’ulteriore apertura. Ero in un mondo di libri e, volente o nolente, mi dovevo adeguare alle loro regole.

Mi sentivo scuotere. Una voce mi diceva:”Signore, Signore!! Ma cosa fa, mi dorme sul libro antico?? Si svegli, che lo rovina!!” – Mi ridestavo. Aprivo gli occhi tirandomi su. Intorno risatine accompagnavano il mio risveglio. C’erano altre persone e mi guardavano. Riconoscevo la sala con il tavolo grande e delle sedie intorno. Era la sala dei Codici. Quella dove ero seduto al principio, per consultare quel grande libro. Stavo preparando la Tesi di Laurea ed ero venuto in questa fornita biblioteca per completare il reperimento del materiale. L’inserviente non aveva certo molto tatto nel destarmi: a lui interessava che non si fosse rovinato il libro. Per fortuna, come dicevano altre persone presenti, solo da pochi istanti mi ci ero posato sopra, dopo aver pencolato per alcuni minuti il capo, in evidente stato di spossatezza.
Adesso mi si chiariva tutto. Era stato un sogno. Incredibile, assurdo, deformante, ma solo un sogno. Non c’erano più le voci, i libri che si sfogliavano da soli o che cadevano starnutendo sui piedi, i cartelli con le braccia, le bocche, i pugni chiusi e gli indici tesi. Alcuni cartelli vi erano, ma discreti nell’invitare i lettori al rispetto del silenzio, per favorire la concentrazione con semplici e gentili frasi. Non vi era la moquette ad attutire i passi. C’erano i lettori, per fortuna, tanti miei simili che ancora frequentavano questa biblioteca. L’inserviente aveva ripreso il libro, lasciando sul tavolo il mio blocco degli appunti dove avevo iniziato ad annotare le notizie rilevanti che vi avevo trovato. Richiudevo le mie cose nella borsa che avevo lasciato nell’armadietto lungo il corridoio vicino all’ingresso, dopo aver ripreso il documento dall’addetto alla registrazione dei visitatori e finalmente varcavo l’uscita. Non mi sembrava vero ritrovarmi fuori. Vedevo il cielo azzurro, la luce del sole e potevo muovermi liberamente lungo i marciapiedi e ritornare a casa …
Ma quale casa? Avevo nuovamente immaginato!! Come facevo ad andare a casa se non avevo le gambe? Avrei voluto dire qualcosa, ma le mie parole erano già tutte scritte. Avevo decine di pagine fitte di lemmi e di punteggiatura, così come tanti miei simili e tutti insieme abitavamo in questo grande condominio costituito di scaffalature, suddivise per generi, per argomenti e per fasce d’età di lettori. Insieme aspettavamo di essere letti, ma era sempre più raro che qualcuno ci prendeva in mano. Quelle poche volte che ciò avveniva sembrava che il mondo poteva rinascere e rifioriva negli occhi avidi che si nutrivano di quelle parole e che si illuminavano radiosi immaginando l’universo immenso che vi era racchiuso dentro.
Poi mi ricordavo. Una volta avevo scritto un libro, piccolo, ricolmo di parole, ordinate secondo un senso che allora mi era sembrato giusto. Non immaginavo davvero che alla lunga ci sarei finito dentro, rimanendo prigioniero di quello che ci avevo messo e che non avrei potuto cambiare più nulla, nemmeno una virgola!
A saperlo non l’avrei concluso con un punto fermo, ma avrei lasciato a metà il discorso, con tre puntini o con una parentesi aperta, tenendo anche delle pagine bianche per far capire che avrei voluto aggiungere dell’altro e che me ne era mancato il tempo. In quarta di copertina in poche righe era riportata l’esile ampiezza della mia parabola letteraria bloccata sulla carta. L’editore però era stato perentorio: “La carta costa e non se ne può lasciare in più!”- ed aveva rincarato: “Quella bianca è un lusso che non mi posso permettere. Di questo passo chiunque può aggiungere altro  senza che gli si possa chiedere di renderne conto. Troppo comodo avere un luogo dove si è liberi di scrivere e modificare a seconda di quello che si sente di voler dire!”- Non senza una punta di malcelata soddisfazione aveva concluso:”Pubblicare vuol dire cristallizzare in un oggetto unico e immodificabile, quasi fosse una pietra preziosa, il contenuto di un percorso compiuto ed espresso attraverso lemmi articolati in concetti trattenuti dalla punteggiatura e dall’inevitabile asciugarsi dell’inchiostro sui fogli imprigionati dalla rilegatura. Ogni autore ne è a conoscenza. Il  prezzo che deve pagare per sperare di raggiungere la notorietà è nel rinunciare alla libertà di disporre delle sue parole una volta stampate. Non sono possibili ripensamenti!” Avevo commesso la leggerezza di non aver dato il giusto peso a quelle affermazioni.
Se tante volte vi venisse lo sghiribizzo di immaginare, lasciate stare, non sapete quello che può capitarvi. Se proprio non avete di meglio da fare, fatelo pure, ma sappiate: è a vostro rischio e pericolo. Vi ho avvisato.
Quando vi capita venite a trovarmi, sono sempre in biblioteca.”
Il lettore non ci aveva capito molto. Aveva preso per caso quel libro e lo aveva letto, più che altro incuriosito dal titolo “Noi siamo ciò che ci immaginiamo di essere”. Seduto in un angolo nascosto, illuminato da una piccola luce, non si era nemmeno accorto del procedere della quarta dimensione, tanto da immergersi a fondo nella lettura. La biblioteca era deserta. La bibliotecaria lo aveva dimenticato ed era andata via chiudendolo dentro. Era rimasto lì, circondato da libri. L’indomani l’avrebbero ritrovato o sarebbe sparito anche lui come l’autore del libro che aveva appena terminato?

(racconto partecipante alla XV Edizione del Premio A.Loria della cittadina di Carpi _MO)


"We are what we imagine to be. One must be attentive to his own imagination, not to leave too much on the loose, otherwise you might fail to return.I do not want to scare you or seem unreliable, but I would like to tell you what happened to me.I sat perched on the top of my own thoughts, sitting on a chair with his arms resting on the table. I was undecided whether to open the dusty cover in front of me. I felt the need to exchange a few words with someone, even across time. The more pages that were worn and yellowed struggling to turn around under my fingers, as if tired. The fingertips slid on all those grains that enveloped the area and that stood between the writing and the eyes of readers, blurring the sharp edges. The words, half-erased, crumble their meanings in plaintive babbling that they could scarcely be reassembled. The author had written with bold strokes that paper, but time had blurred the meaning and eyes struggled to hear his voice.The library was almost empty. The signs were nice view of the dictates and strike reported that there were proper respect. The few people present, scattered with accuracy in the various rooms that made up the environments, do not let their appearance that leaked vague noises that emanated solely from the delicate peel off the pages of those volumes centenarians. They were mostly students, scholars who sought comfort and reassurance to their meticulous research. Nobody would have ever dreamed of provoking the slightest commotion: even the worms, which were besieging many of the antique wood bookcases, tables and chairs, as evidenced by the numerous tiny holes that drill the surface, they did so with tact and delicacy, almost in a whisper not to harass, not only the attention of readers, but the respect of those environments that demanded silence.Daylight penetrated with difficulty, not because of the narrowness of the openings in the walls that separated from the outside, nor for the thickness of these, albeit significant, but rather for the screens that were set before, precisely in order to prevent as much as possible the entrance. The reason was simple: an excessive lighting could lead to an inevitable rise in temperature. Only a slight pallor testified to the presence of windows, the light, the electric intensity and controlled heat came only by special equipment, calibrated so as not to interfere, nor books, nor with the people, while creating pleasant sensations light and dark.Was it perhaps the alternation of light and dark caused by these devices point, focused primarily on the tables to illuminate or fatigue fatigue in following the meaning of the words that were written on those sheets seeds removed fist and so yellowed, the fact is that at one point it seemed that somebody was apostrophizing. It happened just after my yawn. I wake torpor, finding in an instant all the attention. At first it seemed possible: a moment before I had removed the eyes from the page was turned and I saw no one around. Resented that voice: "I do not want you to sleep right now?!?" - Raise gaze in search of the possible author of this question. I had no one around, neither before nor behind. The room where I was was still deserted. - "I must be really tired!" - I thought - "well I guess that someone talk to me!"I was about to resign myself to the belief that the drowsiness was to stake and tricks that were the case that I got out for a breath 'of fresh air, when, when my hands were starting to close the book, always with extreme care and attention, the voice look out and this time more vehemently: "But what stops reading in the middle?! But I say almost at the beginning?" - I could not jump in his chair a little 'to the surprise and the rest for the fact that not it I observed that the source. - "He must have read, I say, mumbled yes and no to a dozen pages and between a yawn and a nap!" - The tone, as well as filled with a rush, took a significant grain of ironic, almost sarcastic. I wanted to respond. In different circumstances I would have done well.I admitted that as a reader I had behaved towards decent work under my eyes, but a moment of inattention could be there for all. The problem was twofold: first, there were signs that demanded silence, I could not see the other party, but suddenly I felt it. I left the book open on the table and tried to get away to look for someone to ask explanations for these unexpected voices. After a couple of steps, a voice came from behind me like a dart in the ear: "What makes you away! Look, the book is placed! "- I used to be and while I continued with my head, without looking towards the first opening that happened to me. J cross the gap with a sense of liberation while still voice I demanded: "What! He leaves without listening! "-In the other room thought there was someone, since I first heard of flipping pages, but there was no reader. There was a book, as old as what I was referring to, also open and that seemed to be browsing, alone, as if someone was reading it, but completely transparent or completely invisible. Even the pages are moved in a certain way, lifting and turning the corner down one by one and giving time to be read. I approached to see, to see if what I had thought might be too closely. I had the feeling of being watched and I was not wrong. The pages had stopped turning and one was still pending with the lower right corner, slightly raised relative to the rest of the paper, as if whoever was reading had shot at me. I felt a warning, dry and firm: "Look, is not polite to bother reading the others! - And, after a moment's pause he took, with a softer tone:" In the other room there is someone to look! "-J wince to the surprise of the sudden voice I portray and I retraced my steps, not before he made a gesture of apology with his hands and his head.The library of sounds began to prevail, despite the signs on display! I began to wonder who they were targeting all those invitations to retain the words. I heard even the first entry to the room that kept my attention: "Look, he left a book, a book open on the table! It is not polite! "- Even the tone grew less sympathetic. I could not believe. I passed another opening and I had entered into an additional room. My need to find comfort in another human being began to take the form of despair. On the big table there were open books, and any person who was about to sit on one of the chairs around him. The shelves were placed along the walls did not have glass that protected the volumes which were neatly contained.I lick the surface of the shelves as a chair had been clear from the table and took up most of the passage. When I go I felt a sneeze coming strong from the third row of shelving and a book fell to the ground, opening at random, with a muffled thud from the newly carpeted floor. Now an anguished cry startled me from my thoughts quickly. I did not have me back in time at which another voice interposed along my desire to get away: "Look, combined! Why do not you watch where you walk? If the chair had been left in the middle there was a reason! "- I wanted to answer, but just where it was resting my eyes another sign, even more rigorous than earlier reported an index placed in front of a closed mouth, while a written shouted: "SSSHHHH!" - I was making signs of contrition to understand that I disliked so much for everything that had happened.I heard a sneeze again and felt another book fall, this time on my feet, always on the third row of shelving. Instinctively I wanted to scream from the pain that I sent my poor right end: it had fallen myself a sort of treaty, given the bulk of the tome. I was wrong, was an encyclopedia. It was just the first volume. On the fifth I realized that I had to remove as soon as possible if I did not want ritrovarmeli all twenty-five feet. I was gritting my teeth over the temptation to scream and I gained a bit 'away from the shelves. A plate, placed exactly in the middle of that infamous shelf, some of which showed a written answer all the questions swirling that the last events I had stopped to ask myself: "OTHER ALLERGIES!"Evidently my move too close had raised some allergen deposited on the carpet or floor near by a whirlwind in my transit. Consequently these volumes, apparently sensitive to those substances, since the argument that dealt, had demonstrated the effects of vigorous sneezing with allergies who had missed the previous location in the library. J realize account the situation and seeing no officer near, it seemed right to relocate the volumes have fallen and I reconnect. I had not ever done! Now a changed voice cried: "But what does it reconciles? For heaven's sake! Has it been enough what he did? "- With the Volume number five in hand and while I tried to put it on the shelf, I caught exhalation strong and loud in the face, while, in a few seconds and preceded by many sneezing rushed to my feet the volumes from the sixth to the fifteenth, in advance of a breath that I fell from the fifth left limb.Managed, not without herculean efforts to free his right foot from the pile of tomes she had over, I walked away from the deadly trap of books sneezing, while the same voice said: "At last he understood that to stay away! These books are allergic! "-With feet still sore was starting to think that I had to be allergenic, despite my love for reading. Of course, my eye fell on a sign posted near and that, along with an outstretched arm, whose hand clenched in a fist except the index finger extended, invited to leave the hall, carried the following inscription: "IF YOU DO NOT KNOW CAUSE NOISE harassing, YOU ARE INVITED TO LEAVE THIS ROOM! "- glad I welcomed the invitation and I continued the exploration of the increasingly enigmatic library. In the distance we heard the first voice again: "Look, is not polite to leave a half-read!" - I tried to remember that argument was that book that I had left.Try as I might I could not. The more I thought, as I remembered the first item and I remembered why I was gone from the room: I was looking for other people. So far my research seemed to be totally useless. Yet I had to have seen someone entering. Who had given me that book? But from where I came in? I tried to speak their minds, I trace back all my steps: a sign with his arm outstretched, the volumes have fallen on his feet after the sneeze, the chair in the middle passage, the sign with his index finger over his mouth, the book is leafing alone in the middle of a large table, the book I was reading. Here, before the book did not remember anything. It was as if everything started from that point. But as there was there arrived? I began to worry seriously. I seemed to be finished in a maze from which you could not get out. Unlike what the environments but were not close and suffocating and there was a chance to read many books.This assumption, however, saw the contradiction in the next room. I entered into the first opening that I found, instead of one large, as in the previous year, there were small tables, each with a chair in front and a light that illuminated the book that was placed on the shelf. I was attracted by all the books closed, and I approached every one of those desks to read the titles and opening volumes. As I tried there was no way I could: the volumes hid titles scroll left and did not even pleading with, obviously, because the usual signs gestures prevented any vocal expression. A voice is heard, however, categorically. I do not know where it came from, but it was very incisive and peremptory: "Who leaves a text in the middle, does not have the right to  start other! Nor can spell titles! "-It seemed like a persecution. The entire library forced me to read the rest stops. I wanted to justify my behavior: I had not stopped for contempt, I just need to get some fresh air and then I heard that voice, without seeing anyone, and all the others. I was just looking for others, because it was starting to feel a growing sense of loneliness. To love, being in the company of so many books that could not please me, but I felt the need to find also my fellows. Since the libraries were invented, were not populated only by books, but also from readers who went there because of the love felt for the books that were contained in them. How could I express all my thoughts without pronouncing any words? I responded in its own way a sign: the usual arm's length with the index finger extended and the rest went a written closed, once permissive:"WHO HAD TO SAY SOMETHING LIKE, CAN EXPRESS IN ROOM MIMI !" Now I'm not surprised about anything. I walked through a doorway and moved away a curtain thick and dark, like those encountered at the entrance of cinemas. Instead of going to a library room, I found myself on a stage. Just got the lights were lit and lit and I found myself in the middle of the scene. The panic was inevitable: I was not accustomed to such performances. J recover barely track of what I wanted to say and I began to mimic the phrases that I wanted to express in words with actions as understandable as possible. I did not see that the public was in the room: the light of the spotlights dazzled to the point where I do not show me over the edge of the platform on which to waving my arms.At the end of my performance, the curtain fell, no applause and did not get up. I was losing hope, when a clear and loud peel of pages, coming from behind that dark and heavy stuff, really has a special appreciation on the part of some public. In addition to turning on a spotlight, directed toward the curtain that revealed a sign indicating the direction to take to my left. I pass hesitant that additional opening. I was in a world of books and, willy nilly, I had to adapt to their rules.I was shaking. A voice told me: "Lord, Lord! But what makes me sleep on antique books? Wake up, it ruins it! "- I wake. I opened my eyes pulled me up. Around giggles accompanied my awakening. There were other people watching me. I recognized the room with large table and chairs around. It was the room of the codes. The one where I was sitting at the beginning, to see that great book. I was preparing for graduation thesis and I came to this well-stocked library to complete the retrieval of the material. The attendant was certainly not very tactful in the wake: he cared that he had not ruined the book. Fortunately, as they said other people present, only a few moments I was there I posed above after pencolato for a few minutes the head, in a state of exhaustion.Now I was clarified everything. It was a dream. Unbelievable, absurd, distorting, but only a dream. There were no more entries, the books that you browse alone or sneezing that fell on the feet, the signs with arms, mouths, fists clenched and forefingers. Some signs were there, but discrete inviting readers to respect the silence, to focus attention and kind with simple sentences. There was no carpet to cushion your steps. There were readers, fortunately, a lot of my peers who still frequented the library. The attendant had picked up the book, leaving on the table my scratchpad where I started to write down the important news that I had found. J close my stuff in the bag I had left in the cupboard in the corridor near the entrance, after taking the document away by the visitor registration and finally walked through the exit. It did not seem to find myself out of true. I saw the blue sky, the sunlight and I could move freely along the sidewalks and go home ...But which house? I re-imagined! How was I to go home if I did not have legs? I wanted to say something, but my words were all written already. I had dozens of pages full of terms and marks, like so many of my peers and they all lived in this big apartment building consisting of shelves, divided by genre, by subject and by age groups of readers. Together we waited to be read, but it was increasingly rare that someone picked up. The few times this happened it seemed that the world was born and blossomed again in the eager eyes that fed on those words and that glowed radiantly imagining the huge universe that was contained inside.Then I remembered. Once I had written a book, a small, full of words, arranged in a direction that seemed right then I was. Not really imagined that we would end up in the long run, being a prisoner of what took me and I could not change anything, even a comma!To know I would not have concluded with a full stop, but I left in mid-speech, with three dots or a left parenthesis, also taking the white pages to realize that I wanted to add something and that I was not the time. On the back cover was reported in a few lines, the slender size of my parable stuck on the literary map. The publisher, however, was peremptory: "The card costs and they can not leave again!" - And he weighed in: "That white is a luxury that I can not afford. At this rate, anyone can add anything without that can be asked to account. Too easy to have a place where you are free to write and edit depending on what you feel you want to say! "- Not without a touch of ill-concealed satisfaction had concluded:" Publishing means crystallize in a unique and unchangeable, as if a precious stone, the contents of a journey undertaken and expressed in terms articulated in the concepts held by the punctuation and the inevitable dry ink on the sheets imprisoned by the binding. Each author is aware. The price to pay if you hope to achieve notoriety by renouncing the freedom to dispose of his words when printed. Thoughts are not possible! "I had committed the lightness of not giving due weight to those statements.If you are ever so many times it sghiribizzo to imagine, let alone, you do not know what can go wrong. If not you have better things to do, go right ahead, but be warned: it is at your own risk. I warned you.If you happen to come visit me, I'm always in the library. "The reader did not understand much. He was taken by chance and had read that book, mostly intrigued by the title "We are what we imagine to be." Sitting in a hidden corner, lit by a small light, had not even noticed the progress of the fourth dimension, time to dive deep into reading. The library was empty. The librarian had forgotten and had gone into closing. He stood there, surrounded by books. The next day they would have found or would be gone too as the author of the book he had just finished?

(Participant in the tale of the fifteenth edition of the Prize A.Loria town of Carpi _MO)



"Wir sind, was wir uns vorstellen. Man muss aufmerksam sein, seine eigene Phantasie, nicht zu viel auf dem losen lassen, da sonst möglicherweise nicht zurückzukehren.Ich will nicht, Sie zu erschrecken oder unzuverlässig erscheinen, aber ich möchte Ihnen sagen, was mir passiert ist.Ich saß hoch auf der Spitze meiner eigenen Gedanken, auf einem Stuhl sitzend, die Arme auf den Tisch gestützt. Ich war unentschlossen, ob er die staubigen Deckel vor mir zu öffnen. Ich hatte das Bedürfnis, ein paar Worte mit jemandem austauschen, auch über die Zeit. Je mehr Seiten, die getragen wurden und vergilbten zu kämpfen, sich umzudrehen unter meinen Fingern, als ob müde. Die Fingerspitzen glitten über all die Körner dass umhüllte die Gegend, und dass zwischen dem Schreiben und den Augen der Leser stand, verwischen die scharfen Kanten. Die Worte, halb gelöschten, sminuzzavano ihre Bedeutungen in klagenden Geschwätz, dass sie kaum wieder zusammenfügen konnte. Der Autor hatte mit kühnen Strichen geschrieben, dass Papier, aber die Zeit hatte, die Bedeutung verwischt und Augen kämpfte um seine Stimme zu hören.Die Bibliothek war fast leer. Die Zeichen waren schöne Sicht auf den Diktaten und incutevano berichtet, dass es gebührenden Respekt. Die wenigen Menschen vorhanden ist, mit Genauigkeit in den verschiedenen Räumen, aus denen die Umgebungen verstreut, lassen Sie sich nicht ihr Aussehen, die vagen Geräusche, die allein aus der zarten Schale der Seiten dieser Bände Hundertjährigen ausging durchgesickert. Sie waren meist Studenten, Gelehrte, die Trost und Beruhigung, ihre akribische Recherchen gesucht. Niemand käme auf die Idee provoziert die geringste Aufregung geträumt haben: Selbst die Würmer, die belagerten viele der antiken hölzernen Regale, Tische und Stühle, wie sie von den zahlreichen kleinen Löchern bewiesen, dass traforavano die Oberfläche, sie tat dies mit Takt und Delikatesse, fast flüsternd nicht zu belästigen, nicht nur die Aufmerksamkeit der Leser, sondern die für diese Umgebungen, in denen Stille gefordert.Tageslicht drang mit Mühe, nicht wegen der Enge der Öffnungen in den Wänden, die von außen getrennt, noch für die Dicke von ihnen, wenn auch bedeutenden, sondern für die Bildschirme, die vor gesetzt wurden, um eben zu verhindern so viel wie möglich der Eingang. Der Grund war einfach: eine übermäßige Beleuchtung könnte zu einem unvermeidlichen Anstieg der Temperatur führen. Nur eine leichte Blässe zeugte von der Anwesenheit von Fenstern, das Licht, die elektrische Intensität und kontrollierte Hitze kamen nur mit speziellen Geräten, so kalibriert, sich nicht einzumischen, noch Bücher, noch mit den Menschen, während der Erstellung angenehme Empfindungen hell und dunkel.War es vielleicht der Wechsel von Hell und Dunkel von diesen Geräten Punkt verursacht wurden, konzentrierte sich in erster Linie auf den Tischen zu beleuchten oder Müdigkeit Müdigkeit im Anschluss an die Bedeutung der Wörter, die auf diesen Platten geschrieben wurden semicancellate Faust und so vergilbt, die Tatsache ist, dass an einer Stelle schien es, dass jemand Apostrophierung. Es geschah kurz nach meiner Gähnen. Ich ridestavo Erstarrung, zu finden in einem Augenblick die ganze Aufmerksamkeit. Anfangs schien es möglich: ein Moment, bevor ich die Augen von der Seite entfernt wurde gedreht und ich sah niemanden um. Übel genommen, dass die Stimme: "Ich glaube nicht, dass du jetzt schlafen?!?" - Rialzavo Blick auf der Suche nach den möglichen Urheber dieser Frage. Ich hatte niemanden um, weder vor noch hinter sich. Der Raum, wo ich war immer noch menschenleer. - "Ich muss wirklich müde!" - Dachte ich - "Nun, ich denke, dass jemand mit mir reden!"Ich wollte mich dem Glauben, dass die Schläfrigkeit nach dem Spiel und Tricks, die der Fall, dass ich aus für einen Atem 'der frischen Luft, wenn, wenn meine Hände begannen, das Buch zu schließen, waren immer mit extremer war zurücktreten Sorgfalt und Aufmerksamkeit, die Stimme riaffacciava und diesmal noch heftiger: "?!? Aber was stoppt das Lesen in der Mitte Aber ich sage fast am Anfang" - ich konnte nicht auf seinem Stuhl springen ein wenig "zur Überraschung und der Rest für die Tatsache, dass es nicht ich beobachtet, dass die Quelle. - "Er muss lesen, sage ich, murmelte haben ja und nein zu einem Dutzend Seiten und zwischen einem Gähnen und einem Nickerchen!" - Der Ton, sowie mit einem Sturm gefüllt, nahm eine bedeutende Korn ironisch, fast sarkastisch. Ich wollte antworten. Unter anderen Umständen würde ich auch getan habe.Ich räumte ein, dass als Leser hatte ich zu menschenwürdiger Arbeit unter meinen Augen verhalten, sondern ein Moment der Unachtsamkeit könnte es geben für alle. Das Problem war, zwei Ziele: Erstens gab es Anzeichen dafür, dass Schweigen verlangte, konnte ich nicht sehen, die andere Partei, aber plötzlich fühlte ich es. Ich verließ das Buch aufgeschlagen auf dem Tisch und versuchte zu entkommen, um jemanden suchen, Erklärungen für diese unerwartete Stimmen zu bitten. Nach ein paar Schritte, kam eine Stimme hinter mir wie ein Pfeil in das Ohr: "Was macht dich weg! Schauen Sie, das Buch gelegt wird! "- Früher war ich und während ich mit meinem Kopf fort, ohne sich in Richtung der ersten Öffnung, die mir passiert. Oltrepassavo die Lücke mit einem Gefühl der Befreiung, während sie noch Stimme, die ich gefragt: "Was! Er verlässt, ohne zu hören "! -Im anderen Zimmer dachte, es gäbe jemanden, seit ich zum ersten Mal hörte von blätterbares, aber es gab keine Leser. Es war ein Buch, so alt wie das, was ich damit meinte, auch offen, und das schien zu surfen, allein, als ob jemand lesen, aber völlig transparent oder völlig unsichtbar. Auch werden die Seiten in einer bestimmten Weise bewegt, Heben und Drehen der Ecke unten eine nach der anderen und geben Zeit, um gelesen werden. Ich näherte mich, um zu sehen, um zu sehen, ob das, was ich gedacht hatte zu eng sein könnte. Ich hatte das Gefühl, beobachtet zu werden und ich war nicht falsch. Die Seiten hatten aufgehört sich zu drehen und ein noch anhängig war mit der unteren rechten Ecke, leicht erhöht im Vergleich zum Rest des Papiers, als ob jeder, las auf mich geschossen hatte. Ich fühlte eine Warnung, trocken und fest: "Schau, ist unhöflich, jemanden stört das Lesen der anderen - und nach einer kurzen Pause nahm er, mit einem weicheren Ton:" In dem anderen Raum gibt es jemanden zu suchen! "-Sussultavo zur Überraschung des plötzlichen Sprach-und ritraevo Ich kehrte wieder, bevor er nicht eine Geste der Entschuldigung machte mit seinen Händen und seinem Kopf.Die Bibliothek der Töne begann zu herrschen, obwohl die Zeichen auf dem Display! Ich begann mich zu fragen, wer sie waren Targeting all diese Einladungen an die Worte zu behalten. Ich hörte sogar der erste Eintrag in den Raum, die meine Aufmerksamkeit gehalten: "Schau, er ein Buch, ein Buch aufgeschlagen auf dem Tisch gelassen! Es ist unhöflich! "- Selbst der Ton wuchs weniger sympathisch. Ich konnte nicht glauben. Ich bestand auf einen öffnenden und ich hatte in einem zusätzlichen Raum betrat. Mein Bedürfnis nach Komfort in einem anderen Menschen zu finden begann, die Form der Verzweiflung zu nehmen. Auf dem großen Tisch gab es offene Bücher, und jede Person, die etwa auf einem der Stühle sitzen um ihn herum war. Die Regale wurden an den Wänden platziert hatte keine Glas, der die Bände, die fein säuberlich enthalten waren geschützt.Lambivo die Oberfläche der Regale als Stuhl war aus der Tabelle klar und nahm den größten Teil der Passage. Wenn ich gehe, ich fühlte mich ein Niesen aus der dritten Reihe der Regale stark und ein Buch fiel zu Boden und öffnet nach dem Zufallsprinzip, mit einem dumpfen Schlag aus dem neu Teppichboden. Jetzt einen qualvollen Schrei mich aus meinen Gedanken aufgeschreckt schnell. Ich wollte mich nicht haben in der Zeit zurück, an dem eine andere Stimme an mein Wunsch, wegzukommen warf ein: "Schau, kombiniert! Warum gehst du nicht aufpassen, wohin du gehen? Wenn der Stuhl hatte in der Mitte gelassen worden es gab einen Grund! "- Ich wollte antworten, aber gerade da, wo sie ruhte meinen Augen ein weiteres Zeichen, noch strenger als früher beschrieben einen Index vor einem geschlossenen Mund gelegt, während eine schriftliche schrie: "Ssshhhh!" - ich machte Zeichen der Reue zu verstehen, dass ich so viel für alles, was geschehen war unbeliebt.Ich hörte ein Niesen wieder und fühlte sich noch ein Buch fallen, dieses Mal auf meinen Füßen, immer auf der dritten Reihe der Regale. Instinktiv wollte ich von den Schmerzen, dass ich meine arme rechte Ende schickte schreien: es gefallen war mir eine Art von Vertrag, da der Großteil der Wälzer. Ich habe mich geirrt, war eine Enzyklopädie. Es war nur der erste Band. Am fünften merkte ich, dass ich so schnell wie möglich entfernen musste, wenn ich nicht wollte, ritrovarmeli alle 25 Meter. Ich hatte meine Zähne knirschen über die Versuchung, zu schreien und ich gewann ein bisschen 'weg von den Regalen. Ein Teller, genau in der Mitte jenes berüchtigte Regal gestellt, von denen einige zeigten eine schriftliche Antwort alle Fragen wirbelnden, dass die letzten Ereignisse hatte ich aufgehört, mich zu fragen: "Andere Allergien!"Offenbar meinen Umzug zu nahe erhoben hatte einige Allergen abgeschieden auf dem Teppich oder Boden in der Nähe von einem Wirbelsturm in meinem Transit. Folglich werden diese Bände, offenbar empfindlich auf diese Stoffe, da das Argument, behandelt hatte, die Auswirkungen des kräftigen Niesen mit Allergien, die den bisherigen Standort in der Bibliothek verpasst hatte, demonstriert. Resomi Konto die Situation und zu sehen, kein Offizier in der Nähe, so schien es richtig zu verlagern die Volumina sind gefallen und ich riavvicinavo. Ich hatte noch nie getan! Jetzt mit veränderter Stimme rief: "Aber was bedeutet es versöhnt Um Himmels willen? Hat es genug, was er tat war? "- Mit dem Band Nummer fünf in der Hand und während ich, um es ins Regal stellen wollte, ich beccavo Ausatmung stark und laut ins Gesicht, während, in wenigen Sekunden, mit vorangestelltem viele Niesen, meine Füße die Volumina stürzte vom sechsten bis zum fünfzehnten, im Vorfeld einer Atem, dass ich ab dem fünften linken Extremität fiel.Verwaltete, nicht ohne enorme Anstrengungen, um seinen rechten Fuß aus dem Stapel der Wälzer hatte sie über befreien, ging ich weg von der tödlichen Falle der Bücher Niesen, während die gleiche Stimme sagte: "Endlich begriff er, dass zu bleiben weg! Diese Bücher sind allergisch! "Mit-Füßen noch wund begann zu denken, dass ich als allergen hatte, trotz meiner Liebe zum Lesen. Natürlich fiel mein Auge auf ein Schild geschrieben in der Nähe, und dass, zusammen mit ausgestrecktem Arm, dessen Hand ballte sich zur Faust, außer dem Zeigefinger verlängert, eingeladen, um den Saal zu verlassen, trug die Aufschrift: "WENN SIE NICHT WISSEN, verursachen Lärm belästigend, sind Sie eingeladen, diesen Raum verlassen! "- froh, dass ich begrüßte die Einladung und ich setzte die Erkundung der zunehmend rätselhaft Bibliothek. In der Ferne hörten wir die erste Stimme wieder: "Schau, ist unhöflich, eine halbe lesen lassen!" - Ich versuchte mich zu erinnern, dass Argument war, dass Buch, das ich verlassen hatte.Erwarten Sie von mir konnte ich nicht. Je mehr ich dachte, als ich das erste Element und ich erinnerte mich daran erinnert, warum ich aus dem Zimmer gegangen war: Ich wurde für andere Menschen auf der Suche. So weit meine Forschung zu sein schien völlig nutzlos. Dennoch musste ich jemanden gesehen, der Eingabe haben. Wer hatte mir das Buch? Aber woher kam ich in? Ich habe versucht, ihre Meinung zu sagen, ripercorrevo wieder alle meine Schritte: ein Zeichen, mit ausgestrecktem Arm, die Volumina haben sich auf seine Füße nach dem Niesen gefallen, der Stuhl in der Mitte Durchgang, das Zeichen mit dem Zeigefinger auf den Mund, ist das Buch Blättern allein in der Mitte eines großen Tisch, das Buch las ich. Hier, bevor das Buch nicht an nichts erinnern. Es war, als alles begann von diesem Punkt aus. Aber da gab es dort ankam? Ich fing an, ernsthaft Sorgen machen. Ich schien in einem Labyrinth, aus dem man nicht aussteigen konnte beendet werden. Im Gegensatz zu was die Umgebungen waren aber nicht zu schließen und zu ersticken und es gab eine Chance, viele Bücher zu lesen.Diese Annahme ist jedoch, sah den Widerspruch in den nächsten Raum. Ich trat in die erste Öffnung, die ich fand statt einer großen, wie im vorigen Jahr gab es kleine Tische mit je einem Stuhl vor und ein Licht, das das Buch, das im Regal platziert wurde beleuchtet. Ich war angezogen von all die Bücher geschlossen, und ich näherte jedes einzelne dieser Pulte, um die Titel und die Öffnung Bände zu lesen. Als ich versuchte, es gab keinen Weg ich konnte: die Volumina versteckten Titeln navigieren Sie nach links und nicht einmal flehte, offensichtlich, weil die hierfür typischen Symptome Gesten verhinderte stimmlichen Ausdruck. Eine Stimme ist zu hören, jedoch kategorisch ab. Ich weiß nicht, woher es kam, aber es war sehr scharf und gebieterisch: "Wer hinterlässt einen Text in der Mitte, nicht das Recht haben, andere principiarne! Ebenso wenig kann compitarne Titel "! -Es schien wie eine Verfolgung. Die gesamte Bibliothek zwang mich zu lesen, der Rest bleibt. Ich wollte mein Verhalten zu rechtfertigen: Ich hatte nicht aufgehört für Verachtung, ich muss nur um etwas frische Luft zu bekommen und dann hörte ich diese Stimme, ohne jemanden zu sehen, und all die anderen. Ich war gerade auf der Suche nach anderen, weil es anfing, ein wachsendes Gefühl der Einsamkeit zu fühlen. Um zu lieben, als in der Gesellschaft von so vielen Bücher, die nicht bitte könnte mir, aber ich hatte das Bedürfnis, auch meine Mitmenschen. Da die Bibliotheken erfunden wurden, wurden nicht nur durch Bücher besiedelt, aber auch von Lesern, die es wegen der Liebe ging Filz für die Bücher, die in ihnen enthalten waren. Wie konnte ich all meine Gedanken auszudrücken, ohne irgendwelche Worte auszusprechen? Ich reagierte auf seine Weise ein Zeichen: die üblichen Armlänge mit dem Zeigefinger verlängert und der Rest ging eine schriftliche geschlossen, einmal freizügig:"Wer hatte so etwas wie, CAN 'ESPRIMERSI Mimi in Raum sagen!" Jetzt bin ich nicht über etwas überrascht. Ich ging durch eine Tür und entfernte sich einen Vorhang dicht und dunkel, wie die am Eingang des Kinos anzutreffen. Anstatt zu einer Bibliothek Platz, fand ich mich auf einer Bühne. Wir sind gerade die Lichter angezündet waren und zündete und ich fand mich in der Mitte der Szene. Die Panik war unvermeidlich: Ich war nicht auf solche Auftritte gewöhnt. Recuperavo kaum von dem, was ich sagen wollte, zu verfolgen und ich fing an, die Sätze, die ich wollte in Worten auch Taten so verständlich wie möglich ausdrücken zu imitieren. Ich habe nicht gesehen, dass die Öffentlichkeit im Raum war: das Licht der Scheinwerfer geblendet zu dem Punkt, wo ich nicht zeige mich über den Rand der Plattform, auf der winkenden Armen.Am Ende meiner Leistung, fiel der Vorhang, kein Applaus und nicht mehr aufgestanden. Ich hatte die Hoffnung zu verlieren, wenn eine klare und laute Schalen von Seiten, von hinten kommende diesem dunklen und schweren Sachen, hat wirklich eine besondere Wertschätzung seitens einiger Öffentlichkeit. Neben dem Einschalten eines Scheinwerfers, auf den Vorhang zu, die ein Schild mit dem Hinweis auf die Richtung links von mir nehmen ergab, gerichtet. Oltrepassavo zögerlich, dass zusätzliche Öffnung. Ich war in einer Welt der Bücher und, wohl oder übel, ich will ihre Vorschriften anpassen mussten.Ich zitterte. Eine Stimme sagte mir: "Herr, Herr! Aber was macht mir auf antike Bücher zu schlafen? Wach auf, es Ruinen it "- ich ridestavo. Ich öffnete meine Augen zog mich hoch. Rund Kichern begleitet mein Erwachen. Es waren noch andere Leute zu beobachten mich. Ich erkannte den Raum mit großem Tisch und Stühle um. Es war das Zimmer der Codes. Der eine, wo ich am Anfang saß, zu diesem großartigen Buch zu sehen. Ich war auf der Abschlussarbeit vorbereiten und ich kam zu diesem gut ausgestatteten Bibliothek, um das Abrufen des Materials zu vervollständigen. Der Begleiter war sicher nicht sehr taktvoll im Gefolge: er sorgte sich, dass er nicht das Buch ruiniert. Zum Glück, wie sie sagten andere Leute zu präsentieren, nur wenige Momente, die ich dort war ich nach oben gestellte pencolato für ein paar Minuten der Kopf, in einem Zustand der Erschöpfung.Nun war ich alles geklärt. Es war ein Traum. Unglaublich, absurd, zu verzerren, sondern nur ein Traum. Es gab keine weiteren Einträge, die Bücher, die Sie durchsuchen alleine oder Niesen, die auf die Füße fiel, die Zeichen mit den Armen, Münder, die Fäuste geballt und Zeigefinger. Einige Anzeichen waren da, aber diskrete einladenden Leser, das Schweigen zu respektieren, um die Aufmerksamkeit und Art mit einfachen Sätzen zu konzentrieren. Es gab keinen Teppich, um Ihre Schritte abgefedert werden. Es gab Leser, zum Glück, viele meiner Altersgenossen, die noch besucht die Bibliothek. Der Wärter hatte das Buch zur Hand genommen, so dass auf dem Tisch mein Notizblock, wo ich zu notieren Sie sich die wichtigsten Neuigkeiten, die ich gefunden hatte, begonnen. Richiudevo meine Sachen in der Tasche, die ich im Schrank im Flur neben dem Eingang verlassen hatte, nachdem er das Dokument entfernt von der Besucher-Registrierung und schließlich ging durch den Ausgang. Es schien nicht, mich selbst zu finden unrund. Ich sah den blauen Himmel, die Sonne und ich konnte frei bewegen auf dem Bürgersteig und nach Hause gehen ...Aber das Haus? Ich neu erfunden! Wie war ich nach Hause gehen, wenn ich nicht die Beine? Ich wollte etwas sagen, aber meine Worte waren alle schon geschrieben. Ich hatte Dutzende von Seiten voll von Begriffen und Marken, wie so viele meiner Altersgenossen, und sie lebten alle in dieser großen Wohnung Gebäude, bestehend aus Regalen, aufgeteilt nach Genre, nach Themen und nach Altersgruppen von Lesern. Gemeinsam warteten wir auf die gelesen werden, aber es war immer seltener, dass jemand abgeholt. Die wenigen Male, dies geschah es schien, dass die Welt geboren wurde und wieder in den gierigen Augen, dass fed blühte auf diese Worte und die leuchteten strahlend Vorstellen das riesige Universum, das sich im Inneren enthalten war.Dann erinnerte ich mich. Einmal hatte ich ein Buch, ein kleines, voll von Worten, in eine Richtung, dann rechts schien ich war angeordnet geschrieben. Nicht wirklich vorstellen können, dass wir letztlich auch auf lange Sicht, dass ein Gefangener, was sich mir und ich konnte nichts ändern, selbst ein Komma!Um zu wissen, würde ich nicht mit einem Punkt abgeschlossen haben, aber ich verließ mitten in der Rede, mit drei Punkten oder einer linken Klammer, auch unter den weißen Seiten zu erkennen, dass ich noch etwas hinzufügen wollte und dass ich nicht die Zeit. Auf der Rückseite in ein paar Zeilen berichtet wurde, der schlanke Größe meines Gleichnis auf der literarischen Landkarte stecken. Der Verlag war jedoch kategorisch: "Die Karte kostet und können sie nicht wieder zu verlassen!" - Und er wog: "Das weiß ein Luxus, den ich nicht leisten können, ist. Bei diesem Tempo kann jemand etwas, ohne dass sie zur Rechenschaft gebeten werden hinzuzufügen. ! Zu einfach, einen Ort, wo Sie sind frei zu schreiben und bearbeiten je nachdem, was Sie denken, Sie wollen zu sagen haben "- nicht ohne einen Anflug von unverhohlener Zufriedenheit abgeschlossen hatte:" Publishing bedeutet kristallisieren in einem einzigartigen und unveränderlich, als ob ein Edelstein, der Inhalt einer Reise auf sich genommen und in Begriffe in den Konzepten von der Interpunktion und der unvermeidlichen Dry Ink auf den Blättern durch die Bindung eingesperrt gehalten angelenkt ausgedrückt. Jeder Autor ist sich bewusst. Der Preis zu zahlen, wenn Sie traurige Berühmtheit durch den Verzicht auf die Freiheit, seine Worte zu entsorgen, wenn gedruckt zu erreichen hoffen. Die Gedanken sind nicht möglich! "Ich hatte nicht die Leichtigkeit des gebührende Gewicht zu geben diesen Aussagen verpflichtet.Wenn Sie sich jemals so oft es sghiribizzo vorstellbar sind, geschweige denn, du weißt nicht, was kann schief gehen. Wenn nicht Sie haben Besseres zu tun, gehen Sie nach rechts weiter, aber sei gewarnt: es ist auf eigene Gefahr. Ich habe dich gewarnt.Wenn Sie mich besuchen kommen passieren, ich bin immer in der Bibliothek. "Der Leser verstand nicht viel. Er wurde durch Zufall getroffen und hatte gelesen, dass Buch, vor allem durch den Titel fasziniert "Wir sind, was wir uns vorstellen." Sitzen in einer versteckten Ecke, beleuchtet von einem kleinen Licht, noch nicht einmal den Fortschritt der vierten Dimension, der Zeit zu tauchen in die Lektüre tief bemerkt. Die Bibliothek war leer. Der Bibliothekar hatte vergessen, und hatte sich in Schließung verschwunden. Er stand da, umgeben von Bücher. Am nächsten Tag fanden sie oder hätte, wäre auch als Autor des Buches, das er soeben gegangen werden?(Teilnehmer in der Geschichte des fünfzehnten Auflage des Preises A.Loria Stadt Carpi _MO)



"Мы то, что мы представляем себе, чтобы быть. Надо быть внимательным к своему воображению, не оставлять слишком много на свободе, в противном случае вы можете не вернуться.Я не хочу вас пугать или кажутся ненадежными, но я хотел бы сказать вам, что случилось со мной.Я сидел сидел на вершине моих собственных мыслей, сидя на стуле с руками опираясь на стол. Я был в нерешительности, следует ли открывать пыльной крышке передо мной. Я чувствовал необходимость обменяться парой слов с кем-то, даже во времени. Чем больше страниц, которые носили и пожелтевшие пытается повернуться под моими пальцами, как будто устала. Пальцы скользили по всем этим зерна, который охватил площадь и стоял между написанием и глаза читателя, стирая острые края. Слова, полустертые, sminuzzavano их значения в жалобный лепет, что они вряд ли будут собраны. Автор писал с смелые приемы этой работы, но время было размытым смыслом и глаза изо всех сил, чтобы услышать его голос.Библиотека была почти пуста. Признаки были прекрасным видом на диктат и incutevano сообщил, что было должным уважением. Несколько присутствующих людей, разбросанных с точностью в разных комнатах, которые составляют среду, не позволяйте своей внешности, что утечка неопределенный шум, который исходит исключительно из тонкого шелушиться страницы этих томов долгожителей. В основном это были студенты, ученые, которые пытались комфорт и уверенность в их тщательного исследования. Никто бы никогда не мечтал о провоцировании малейшего волнения: даже черви, которые осаждали многие античные древесины книжные шкафы, столы и стулья, о чем свидетельствуют многочисленные крошечные отверстия, что traforavano поверхности, они делали это с тактом и деликатностью, почти шепотом, чтобы не беспокоить, не только внимание читателей, но и уважение тех средах, которые требовали тишины.Дневной свет проникал с трудом, а не из-за узости отверстия в стенах, которые отделены от внешнего, ни для толщины из них, хотя и значительный, а для экранов, которые были установлены ранее, именно для того, чтобы предотвратить как можно больше входом. Причина была проста: чрезмерное освещение может привести к неизбежному повышению температуры. Только небольшая бледность свидетельствовала о наличии окна, свет, напряженности электрического и контролируемым тепло пришло только специального оборудования, калибровку, чтобы не мешать, ни книг, ни с людьми, создавая приятные ощущения светлые и темные.Это было, пожалуй, чередование светлого и темного, вызванных этими устройствами точки, ориентированные в основном на столах для освещения или усталость усталость после смысл слов, которые были написаны на этих листах semicancellate кулак и так пожелтевшие, в том, что в какой-то момент казалось, что кто-то apostrophizing. Это произошло сразу после моего зевоту. Я ridestavo оцепенение, находя в один миг все внимание. Сначала это казалось возможным: время, прежде чем я снял глаза от страницы повернулся и я не видел никого вокруг. Возмущало, что голос: "Я не хочу, чтобы ты спать прямо сейчас!?" - Rialzavo взглядом в поисках возможного автора этого вопроса. У меня не было никого вокруг, ни до, ни после. В комнате, где я был по-прежнему пуст. - "Я должен быть действительно устал!" - Подумал я - "а я думаю, что кто-то со мной разговаривать!"Я собирался уйти в отставку сам к убеждению, что сонливость была доля и приемы, которые были так, что я вышел подышать "свежим воздухом, когда, когда мои руки начали закрывать книгу, всегда с особой заботу и внимание, riaffacciava голос и на этот раз более решительно: "?? Но то, что прекращает чтение в середине, но я говорю, почти в самом начале", - я не мог прыгнуть в кресло немного ", к удивлению , а остальные за то, что это не я заметил, что источник. - "Он, наверное, читали, я говорю, пробормотал да, и нет с десяток страниц, а также между зевоту и сон!" - Тон, а также заполненный пик, сделал значительный зерна иронично, почти саркастически. Я хотел бы ответить. В других обстоятельствах я бы сделал так.Я признался, что как читатель я вел себя по отношению к достойному труду в глаза, но момент невнимательность могут быть у всех. Проблема была двоякой: во-первых, появились признаки того, что потребовал тишины, я не мог видеть другую сторону, но вдруг я почувствовал это. Я оставил книгу открытой на столе и попытался уйти искать кого-то попросить объяснений этих неожиданных голосов. Через пару шагов, раздался голос сзади меня, как стрела в ухо: "Что делает тебя! Посмотрите, в книге помещена! "- Я был и в то время как я продолжал с головой, не глядя на первом слове, что случилось со мной. Oltrepassavo разрыв с чувством освобождения в то же время голос, я спросил: "Что? Он оставляет без прослушивания! "-В другой комнате думал, что кто-то, как я впервые услышал о листать страницы, но не было читателей. Существовал книги, стара, как то, что я имел в виду, а также открытых и который, казалось, просматривают, в одиночку, как если бы кто-то читал, но полностью прозрачным или полностью невидимым. Даже страницы перемещаются в определенном смысле, подъем и поворот угла вниз по одному и давая время для чтения. Я подошел посмотреть, чтобы убедиться, что я думал, может быть слишком близко. У меня было ощущение, что смотрел, и я не ошибся. На страницах остановил поворот и один все еще находится на рассмотрении в правом нижнем углу, слегка приподнята по отношению к остальной части статьи, как если кто читал стрелял в меня. Я чувствовал, предупреждение, сухое и твердое: "Смотри, это не вежливо беспокоить чтение других - И, помолчав, он взял, с более мягким тоном:" В другой комнате есть кто-то посмотреть! »-Sussultavo на удивление внезапной ritraevo голос, и я откатился мои шаги, не раньше, чем он сделал жест, с извинениями с его руки и голову.Библиотека звуков стали преобладать, несмотря на признаки на экране! Я начал задаваться вопросом, кто они были, нацеленных на все те приглашения, чтобы сохранить эти слова. Я слышал, даже первый вход в комнату, в которой хранится мое внимание: "Смотрите, он оставил книги, книги, открытой на столе! Это не вежливо! "- Даже тон все меньше сочувствия. Я не мог поверить. Я прошел еще один открытие, и я вступил в дополнительную комнату. Мой необходимости найти утешение в другого человека начал принимать форму отчаяния. На большом столе были открыты книги, и любой человек, который собирался сесть на один из стульев вокруг него. На полках были размещены вдоль стен не было стекла, которое защищает объемах, которые были аккуратно содержится.Lambivo поверхности полок, кресло было видно из таблицы и заняли большую часть прохода. Когда я иду я почувствовал сильное чихание ближайшие из третьего ряда полок и книг упали на землю, открывая наугад, с глухим стуком из вновь ковровое покрытие. Теперь мучительные крик испугал меня от моих мыслей быстро. У меня не было меня назад во времени, при котором другой голос перебил по моим желанием уйти: "Смотри, вместе взятых! Почему бы вам не посмотреть, где вы ходите? Если стул был оставлен в середине, не зря! "- Я хотела ответить, но только там, где он отдыхал мой глаз еще один знак, даже более строгими, чем ранее сообщалось индекс помещается перед закрытым ртом, в то время письменные крикнул: «SSSHHHH!" - я делал признаков раскаяния, чтобы понять, что я не любил так сильно за все, что случилось.Я слышал, чихании и снова почувствовал еще одну книгу осенью, на сей раз на ногах, всегда на третий ряд стеллажей. Инстинктивно я хотел кричать от боли, что я послал мой бедный правый конец: он упал сам своего рода договор, поскольку большая часть тома. Я был неправ, был энциклопедией. Это был только первый том. На пятом я понял, что мне пришлось убрать как можно скорее, если я не хочу ritrovarmeli все двадцать пять футов. Я стиснув зубы на соблазн кричать, и я получил немного "от полки. Пластины, расположенные точно в середине этого печально известного полка, некоторые из которых показали письменный ответ на все вопросы, закрученной, что последние события я остановился, чтобы спросить себя: "другие аллергии!"Видимо мои движения слишком близко подняли некоторые аллергены оседают на ковре или на полу рядом с вихрем в моем пути. Следовательно, эти объемы, видимо, чувствительных к этим веществам, так как тот аргумент, что дело, продемонстрировал эффект энергичного чихание, страдающих аллергией, кто пропустил предыдущий место в библиотеке. Resomi внимание ситуацию и не видя рядом офицера, казалось право перенести объемы упали, и я riavvicinavo. Я никогда не сделали! Теперь изменившимся голосом закричал: "Но что это примиряет Ради Бога! Была ли она достаточно, что он сделал? "- С Объем номер пять в руке и в то время как я пытался поставить его на полку, я beccavo выдох сильным и громким в лицо, в то время, в течение нескольких секунд, и перед многими чихание бросился к моим ногам объемы с шестого по пятнадцатый, в преддверии дыхание, что я упал с пятого левой конечности.Управляемый, не без титанических усилий, чтобы освободить правую ногу из кучи томов она закончилась, я отошел от смертельной ловушке книги чихание, в то время как тот же голос сказал: "Наконец-то он понял, что остаться в стороне! Эти книги имеют аллергию! »С ног до сих пор болит начал думать, что я должен был быть аллергенным, несмотря на мою любовь к чтению. Конечно, мой взгляд упал на вывеску рядом и, что наряду с протянутой рукой, чьи руки сжаты в кулак, кроме указательным пальцем, пригласил выйти из зала, проводятся следующие надписи: "ЕСЛИ ВЫ НЕ ЗНАЕТЕ, вызвать помехи беспокойство, вам предлагается оставить эту комнату! "- рад, что я приветствовал приглашение, и я продолжил изучение более загадочной библиотеке. Вдали послышался первый голос снова: "Смотрите, это не вежливо, чтобы оставить половину читать!" - Я попытался вспомнить, что аргументом было то, что книга, которую я оставил.Попробуйте, как я мог бы я не мог. Чем больше я думал, как я вспомнил первый пункт, и я вспомнил, почему я ушел из зала: Я искал для других людей. До сих пор мои исследования, казалось, совершенно бесполезно. Но я был, что видел, что кто-то вошел. Кто дал мне эту книгу? Но откуда я пришел? Я пытался высказывать свое мнение, ripercorrevo назад все мои действия: знак с протянутой рукой, объемы упали на ноги после чихания, стул посреди прохода, знаком с его указательный палец ко рту, книга листать только в середине большой стол, книга, которую я читал. Здесь, прежде чем книга ничего не помнит. Как будто все началось с этой точки. Но, как было там приехал? Я начал волноваться всерьез. Мне казалось, завершится в лабиринт, из которого вы не могли выйти. В отличие от того среды, но не близко и удушающие и не было возможности прочитать много книг.Это предположение, однако, увидели противоречие в соседней комнате. Я вошел в первую открытие, которое я нашел, вместо одного большого, как и в предыдущие годы, были столики, каждый стул в передней и свет, который освещает книгу, которая была помещена на полке. Меня привлекают все книги закрыты, и я подошел к каждому из этих столов, чтобы прочитать названия и открытия томов. Как я пытался там я никак не мог: объемы спрятали названия прокрутки влево и даже не умолял, очевидно, потому, что обычные жесты, знаки предотвратить любой вокальной выразительности. Голос был услышан, однако, категорически. Я не знаю, откуда она взялась, но это был очень острый и императивного: "Кто оставляет текст в середине, не имеют права principiarne друга! Не может compitarne названия "! -Казалось, что преследования. Вся библиотека заставил меня читать остальное останавливается. Я хотел, чтобы оправдать свое поведение: я не остановился на презрение, Мне просто нужно подышать свежим воздухом, а затем я услышал, что голос, не видя никого, и все остальные. Я просто смотрю на других, потому что он начинает чувствовать растущее чувство одиночества. Чтобы любить, находясь в компании так много книг, которые не могли доставить мне удовольствие, но я чувствовал необходимость найти и мои товарищи. Поскольку библиотеки были придуманы были не заселены только книги, но и от читателей, которые пошли туда, потому что о любви почувствовал книг, содержащихся в них. Как я могу выразить все свои мысли, не произнося никаких слов? Я ответил по-своему гороскопу: длина обычного руки с указательным пальцем, а остальные отправились письменный закрыта, как только разрешительных:"Кто должен был сказать что-то вроде: могу ESPRIMERSI Мими в номер!" Теперь я не удивлен, что угодно. Я прошел через дверь и отошел занавес толстый и темный, как и тем, которые встречаются у входа в кинотеатры. Вместо того чтобы идти в библиотеку, комнаты, я очутился на сцене. Только что огни были зажжены и закурил, и я оказался в центре сцены. Паника была неизбежна: я не привык к таким выступлений. Recuperavo только отслеживать, что я хотел сказать, и я начал имитировать фраз, которые я хотел бы выразить слова с действиями, как понятно, насколько возможно. Я не видел, что публика была в комнате: свет прожекторов ослепленным до точки, где я не показал мне на краю платформы, на которой размахивая руками.В конце моего выступления, под занавес, не аплодисменты, и не встать. Я терял надежды, когда четко и громко кожуры страницы, идущие сзади, что темные и тяжелые вещи, на самом деле имеет особую признательность со стороны некоторых государственных. В дополнение к включив прожектор, направленный на занавес, который показал знак, указывающий направление предпринять, чтобы слева от меня. Oltrepassavo колеблющимся, что дополнительные отверстия. Я был в мире книг и, волей-неволей, пришлось приспосабливаться к их правилам.Меня трясло. Голос сказал мне: "Господи, Господи! Но что заставляет меня спать на антикварные книги? Проснись, это разрушает его! "- Я ridestavo. Я открыл глаза, вытащил меня. Вокруг смех сопровождали мое пробуждение. Были и другие люди смотрели на меня. Я узнал в комнату с большим столом и стульями. Это была комната кодов. Тот, где я сидел в самом начале, чтобы видеть, что великая книга. Я готовился к дипломной работы, и я пришел к этому хорошо оснащенная библиотека для завершения поиска материала. Дежурный, конечно, не очень тактичный в результате: он заботился, что он не разрушил эту книгу. К счастью, как говорят другие люди представляют, только через несколько минут я был там, я поставил выше, после pencolato в течение нескольких минут голове, в состоянии истощения.Теперь я все уточнить. Это была мечта. Невероятно, абсурдно, искажая, но только во сне. Существовали больше нет записей, книг, которые вы просматриваете в одиночку или чихания, которые упали на ногах, знаки руками, рот, сжав кулаки и указательными пальцами. Некоторые признаки были налицо, но дискретные приглашает читателей соблюдать тишину, чтобы сосредоточить внимание и добрые простые предложения. Существовал не ковер, чтобы смягчить свои шаги. Существовали читателей, к счастью, многие из моих коллег, которые до сих пор посещают библиотеку. Дежурный поднял книгу, оставив на столе мой блокнот, где я начал записывать важные новости, которые я нашел. Richiudevo мои вещи в сумке, я оставила в шкафу в коридоре у входа, после принятия документа езды на регистрацию посетителей и, наконец, прошел через выход. Он, казалось, не найти себя из действительности. Я увидел голубое небо, солнечный свет, и я мог свободно двигаться по тротуарам и вернуться домой ...Но какой дом? Я повторно представить! Как я должен был ехать домой, если у меня не было ноги? Я хотел что-то сказать, но мои слова были написаны уже. Я десятки страниц, заполненных терминов и знаков, как и многие мои сверстники, и все они жили в этом большом многоквартирном доме, состоящее из полки, разделенные по жанрам, по темам и по возрастным группам читателей. Вместе мы ждали, чтобы читать, но это было все более редкими, что кто-то подобрал. Несколько раз это произошло, казалось, что мир родилась и расцвела снова в горящие глаза, которые питались этими словами и, что горело светло представляя огромную вселенную, которая содержится внутри.Потом я вспомнил. После того как я написал книгу, маленький, полный слов, расположенных в направлении, которое казалось правильным, то я был. Не действительно думал, что мы в конечном итоге в конечном итоге, будучи в плену, что взял меня, и я не мог ничего изменить, даже запятая!Чтобы узнать, я бы не заключили с полной остановки, но я ушел в середине речи, с тремя точками или левой скобки, а также с белыми страницами, чтобы понять, что я хотел бы добавить кое-что, и что я не был время. На задней обложке был зарегистрирован в несколько линий, тонкая размер моей притчи застряли на литературной карте. Издатель, однако, была императивной: "карта затраты и они не могут покинуть еще раз!" - И он весил: "Это белое это роскошь, которую я не могу себе позволить. В этом случае, каждый может добавить что-либо без этого можно попросить счет. ! Слишком легко иметь место, где вы можете писать и редактировать в зависимости от того, что вы чувствуете, что хотите сказать ", - не без легкой плохо скрываемым удовлетворением заключил:" Издательский означает, кристаллизуются в уникальный и неизменный, как если бы драгоценных камней, содержание путешествие предприняты и выражается сформулированы в концепции, проводимых пунктуации и неизбежные сухие чернила на листы в плену привязки. Каждый автор знает. Цена платить, если вы надеетесь достичь известности, отказавшись от свободы распоряжаться его словам при печати. Мысли не может быть! "Я совершил легкости не дает должного внимания на эти заявления.Если вы очень много раз sghiribizzo представить, не говоря уже, вы не знаете, что может пойти не так. Если у вас нет более важные дела, идите прямо вперед, но имейте в виду: это на свой страх и риск. Я вас предупредил.Если вам посчастливилось приехать навестить меня, я всегда в библиотеке ".Читатель не понимает, много. Он был взят случайно и читал эту книгу, в основном заинтригован названием "Мы есть то, что мы представляем себе, чтобы быть". Сидя в скрытом углу, освещенный небольшой свет, даже не заметил прогресса в четвертое измерение, время, чтобы погрузиться в чтение. Библиотека была пуста. Библиотекарь забыл и ушел в закрытии. Он стоял, окруженный книгами. На следующий день они нашли бы или были бы зашли слишком, как автор книги, которую он только что закончил?(Участник в сказке пятнадцатое издание премии A.Loria городе Карпи _MO)



"Ми те, що ми уявляємо собі, щоб бути. Треба бути уважним до свого уяві, не залишати занадто багато на волі, в іншому випадку ви можете не повернутися.Я не хочу вас лякати або здаються ненадійними, але я хотів би сказати вам, що трапилося зі мною.Я сидів сидів на вершині моїх власних думок, сидячи на стільці з руками спираючись на стіл. Я був у нерішучості, чи слід відкривати курній кришці переді мною. Я відчував необхідність обмінятися парою слів з кимось, навіть у часі. Чим більше сторінок, які носили і пожовклі намагається повернутися під моїми пальцями, неначе втомилася. Пальці ковзали по всіх цих зерна, який охопив площу і стояв між написанням і очі читача, стираючи гострі краї. Слова, напівстерті, sminuzzavano їх значення в жалібний лепет, що вони навряд чи будуть зібрані. Автор писав з сміливі прийоми цієї роботи, але час був розмитим змістом і очі з усіх сил, щоб почути його голос.Бібліотека була майже порожня. Ознаки були прекрасним видом на диктат і incutevano повідомив, що було належною повагою. Кілька присутніх людей, розкиданих з точністю в різних кімнатах, які становлять середовище, не дозволяйте своїй зовнішності, що витік невизначений шум, який виходить виключно з тонкого лущитися сторінки цих томів довгожителів. В основному це були студенти, вчені, які намагалися комфорт і впевненість в їх ретельного дослідження. Ніхто б ніколи не мріяв про провокування найменшого хвилювання: навіть хробаки, які брали в облогу багато античні деревини книжкові шафи, столи та стільці, про що свідчать численні крихітні отвори, що traforavano поверхні, вони робили це з тактом і делікатністю, майже пошепки, щоб не турбувати, не тільки увагу читачів, а й повагу тих середовищах, які вимагали тиші.Денне світло проникав насилу, а не через вузькість отвору в стінах, які відокремлені від зовнішнього, ні для товщини з них, хоч і значний, а для екранів, які були встановлені раніше, саме для того, щоб запобігти як можна більше входом. Причина була проста: надмірне освітлення може призвести до неминучого підвищення температури. Тільки невелика блідість свідчила про наявність вікна, світло, напруженості електричного і контрольованим тепло прийшло тільки спеціального устаткування, калібрування, щоб не заважати, ні книг, ні з людьми, створюючи приємні відчуття світлі і темні.Це було, мабуть, чергування світлого і темного, викликаних цими пристроями точки, орієнтовані в основному на столах для освітлення або втома втома після сенс слів, які були написані на цих аркушах semicancellate кулак і так пожовклі, в тому, що в якийсь момент здавалося, що хтось apostrophizing. Це сталося відразу після мого позіхання. Я ridestavo заціпеніння, знаходячи в одну мить все увагу. Спочатку це здавалося можливим: час, перш ніж я зняв очі від сторінки повернувся і я не бачив нікого навколо. Обурювало, що голос: "Я не хочу, щоб ти спати прямо зараз!?" - Rialzavo поглядом у пошуках можливого автора цього питання. У мене не було нікого навколо, ні до, ні після. У кімнаті, де я був, як і раніше порожній. - "Я повинен бути дійсно втомився!" - Подумав я - "а я думаю, що хтось зі мною розмовляти!"Я збирався піти у відставку сам до переконання, що сонливість була частка і прийоми, які були так, що я вийшов подихати "свіжим повітрям, коли, коли мої руки почали закривати книгу, завжди з особливою турботу і увагу, riaffacciava голос і на цей раз більш рішуче: "?? Але те, що припиняє читання в середині, але я кажу, майже на самому початку", - я не міг стрибнути у крісло трохи ", на подив , а решта за те, що це не я помітив, що джерело. - "Він, напевно, читали, я говорю, пробурмотів так, і ні з десяток сторінок, а також між позіхання і сон!" - Тон, а також заповнений пік, зробив значний зерна іронічно, майже саркастично. Я хотів би відповісти. В інших обставинах я б зробив так.Я зізнався, що як читач я вів себе по відношенню до гідній праці в очі, але момент неуважність можуть бути у всіх. Проблема була двоякою: по-перше, з'явилися ознаки того, що зажадав тиші, я не міг бачити іншу сторону, але раптом я відчув це. Я залишив книгу відкритою на столі і спробував піти шукати когось попросити пояснень цих несподіваних голосів. Через пару кроків, пролунав голос позаду мене, як стріла в вухо: "Що робить тебе! Подивіться, в книзі вміщено! "- Я був і в той час як я продовжував з головою, не дивлячись на першому слові, що трапилося зі мною. Oltrepassavo розрив з почуттям звільнення в той же час голос, я запитав: "Що? Він залишає без прослуховування! "-В іншій кімнаті думав, що хтось, як я вперше почув про гортати сторінки, але не було читачів. Існував книги, стара, як те, що я мав на увазі, а також відкритих і який, здавалося, переглядають, поодинці, як якщо б хтось читав, але повністю прозорим або повністю невидимим. Навіть сторінки переміщуються в певному сенсі, підйом і поворот кута вниз по одному і даючи час для читання. Я підійшов подивитися, щоб переконатися, що я думав, може бути занадто близько. У мене було відчуття, що дивився, і я не помилився. На сторінках зупинив поворот і один все ще знаходиться на розгляді у правому нижньому кутку, злегка піднята по відношенню до іншої частини статті, як хто читав стріляв в мене. Я відчував, попередження, сухе і тверде: "Дивись, це не ввічливо турбувати читання інших - І, помовчавши, він взяв, з більш м'яким тоном:" В іншій кімнаті є хтось подивитися! »-Sussultavo напрочуд раптової ritraevo голос, і я відкотився мої кроки, не раніше, ніж він зробив жест, з вибаченнями з його руки і голову.Бібліотека звуків стали переважати, незважаючи на ознаки на екрані! Я почав задаватися питанням, хто вони були, націлених на всі ті запрошення, щоб зберегти ці слова. Я чув, навіть перший вхід в кімнату, в якій зберігається мою увагу: "Дивіться, він залишив книги, книги, відкритої на столі! Це не ввічливо! "- Навіть тон все менше співчуття. Я не міг повірити. Я пройшов ще один відкриття, і я вступив в додаткову кімнату. Мій необхідності знайти розраду в іншої людини почав приймати форму відчаю. На великому столі були відкриті книги, і будь-яка людина, який збирався сісти на один із стільців навколо нього. На полицях були розміщені вздовж стін не було скла, яке захищає обсягах, які були акуратно міститься.Lambivo поверхні полиць, крісло було видно з таблиці і зайняли більшу частину проходу. Коли я йду я відчув сильне чхання найближчі з третього ряду полиць і книг впали на землю, відкриваючи навмання, з глухим стуком з знову килимове покриття. Тепер болісні крик налякав мене від моїх думок швидко. У мене не було мене назад в часі, при якому інший голос перебив по моїм бажанням піти: "Дивись, разом узятих! Чому б вам не подивитися, де ви ходите? Якщо стілець був залишений в середині, не дарма! "- Я хотіла відповісти, але тільки там, де він відпочивав моє око ще один знак, навіть більш суворими, ніж раніше повідомлялося індекс поміщається перед закритим ротом, у той час письмові крикнув: «SSSHHHH!" - я робив ознак каяття, щоб зрозуміти, що я не любив так сильно за все, що сталося.Я чув, чханні і знову відчув ще одну книгу восени, цього разу на ногах, завжди на третій ряд стелажів. Інстинктивно я хотів кричати від болю, що я послав мій бідний правий кінець: він впав сам свого роду договір, оскільки більша частина томи. Я був неправий, був енциклопедією. Це був тільки перший том. На п'ятому я зрозумів, що мені довелося прибрати якомога швидше, якщо я не хочу ritrovarmeli всі двадцять п'ять футів. Я зціпивши зуби на спокуса кричати, і я отримав трохи "від полки. Пластини, розташовані точно в середині цього сумнозвісного полку, деякі з яких показали письмову відповідь на всі питання, закрученої, що останні події я зупинився, щоб запитати себе: "інші алергії!"Мабуть мої рухи дуже близько підняли деякі алергени осідають на килимі або на підлозі поруч з вихором в моєму шляху. Отже, ці обсяги, мабуть, чутливих до цих речовин, так як той аргумент, що справа, продемонстрував ефект енергійного чхання, які страждають алергією, хто пропустив попередній місце в бібліотеці. Resomi уваги ситуацію і не бачачи поруч офіцера, здавалося право перенести обсяги впали, і я riavvicinavo. Я ніколи не зробили! Тепер зміненим голосом закричав: "Але що це примиряє Заради Бога! Чи була вона досить, що він зробив? "- З Обсяг номер п'ять у руці і в той час як я намагався поставити його на полицю, я beccavo видих сильним і гучним в обличчя, в той час, протягом декількох секунд, і перед багатьма чхання кинувся до моїх ніг обсяги з шостого по п'ятнадцятий, напередодні дихання, що я впав з п'ятого лівої кінцівки.Керований, не без титанічних зусиль, щоб звільнити праву ногу з купи томів вона закінчилася, я відійшов від смертельній пастці книги чхання, в той час як той же голос сказав: "Нарешті він зрозумів, що залишитися в стороні! Ці книги мають алергію! »З ніг до сих пір болить почав думати, що я повинен був бути алергенним, незважаючи на мою любов до читання. Звичайно, мій погляд упав на вивіску поруч і, що поряд з простягнутою рукою, чиї руки стиснуті в кулак, крім вказівним пальцем, запросив вийти із залу, проводяться наступні написи: "ЯКЩО ВИ НЕ ЗНАЄТЕ, викликати перешкоди неспокій, вам пропонується залишити цю кімнату! "- радий, що я вітав запрошення, і я продовжив вивчення більш загадковою бібліотеці. Вдалині почувся перший голос знову: "Дивіться, це не ввічливо, щоб залишити половину читати!" - Я спробував пригадати, що аргументом було те, що книга, яку я залишив.Спробуйте, як я міг би я не міг. Чим більше я думав, як я згадав перший пункт, і я згадав, чому я пішов з залу: Я шукав для інших людей. До сих пір мої дослідження, здавалося, абсолютно марно. Але я був, що бачив, що хтось увійшов. Хто дав мені цю книгу? Але звідки я прийшов? Я намагався висловлювати свою думку, ripercorrevo тому всі мої дії: знак з простягнутою рукою, обсяги впали на ноги після чхання, стілець посеред проходу, знайомий з його вказівний палець до рота, книга гортати тільки в середині великий стіл, книга, яку я читав. Тут, перш ніж книга нічого не пам'ятає. Начебто все почалося з цієї точки. Але, як було там приїхав? Я почав хвилюватися всерйоз. Мені здавалося, завершиться в лабіринт, з якого ви не могли вийти. На відміну від того середовища, але не близько і задушливі і не було можливості прочитати багато книг.Це припущення, проте, побачили протиріччя в сусідній кімнаті. Я увійшов до першої відкриття, яке я знайшов, замість одного великого, як і в попередні роки, були столики, кожен стілець у передній і світло, яке висвітлює книгу, яка була поміщена на полиці. Мене приваблюють все книги закриті, і я підійшов до кожного з цих столів, щоб прочитати назви і відкриття томів. Як я намагався там я ніяк не міг: обсяги сховали назви прокрутки вліво і навіть не благав, очевидно, тому, що звичайні жести, знаки запобігти будь вокальної виразності. Голос був почутий, проте, категорично. Я не знаю, звідки вона взялася, але це був дуже гострий і імперативного: "Хто залишає текст в середині, не мають права principiarne друга! Не може compitarne назви ", -Здавалося, що переслідування. Вся бібліотека змусив мене читати інше зупиняється. Я хотів, щоб виправдати свою поведінку: я не зупинився на презирство, Мені просто потрібно подихати свіжим повітрям, а потім я почув, що голос, не бачачи нікого, і все решта. Я просто дивлюся на інших, тому що він починає відчувати зростаюче почуття самотності. Щоб любити, перебуваючи в компанії так багато книг, які не могли доставити мені задоволення, але я відчував необхідність знайти і мої товариші. Оскільки бібліотеки були придумані були не заселені тільки книги, але і від читачів, які пішли туди, тому що про любов відчув книг, що містяться в них. Як я можу висловити всі свої думки, не вимовляючи ніяких слів? Я відповів по-своєму зодіаку: довжина звичайного руки з вказівним пальцем, а інші вирушили письмовий закрита, як тільки дозвільних:"Хто повинен був сказати щось на кшталт: можу ESPRIMERSI Мімі в номер!" Тепер я не здивований, що завгодно. Я пройшов через двері і відійшов завісу товстий і темний, як і тим, які зустрічаються біля входу в кінотеатри. Замість того щоб йти до бібліотеки, кімнати, я опинився на сцені. Тільки що вогні були запалені і закурив, і я опинився в центрі сцени. Паніка була неминуча: я не звик до таких виступів. Recuperavo тільки відстежувати, що я хотів сказати, і я почав імітувати фраз, які я хотів би висловити слова з діями, як зрозуміло, наскільки можливо. Я не бачив, що публіка була в кімнаті: світло прожекторів засліпленим до точки, де я не показав мені на краю платформи, на якій розмахуючи руками.В кінці мого виступу, під завісу, не оплески, і не встати. Я втрачав надії, коли чітко і голосно шкірки сторінки, що йдуть позаду, що темні і важкі речі, насправді має особливу вдячність з боку деяких державних. На додаток до включивши прожектор, спрямований на завісу, який показав знак, який вказує напрямок зробити, щоб ліворуч від мене. Oltrepassavo сумнівається, що додаткові отвори. Я був в світі книг і, хочеш не хочеш, довелося пристосовуватися до їх правилами.Мене трясло. Голос сказав мені: "Господи, Господи! Але що змушує мене спати на антикварні книги? Прокинься, це руйнує його! "- Я ridestavo. Я відкрив очі, витягнув мене. Навколо сміх супроводжували моє пробудження. Були й інші люди дивилися на мене. Я дізнався в кімнату з великим столом та стільцями. Це була кімната кодів. Той, де я сидів на самому початку, щоб бачити, що велика книга. Я готувався до дипломної роботи, і я прийшов до цього добре оснащена бібліотека для завершення пошуку матеріалу. Черговий, звичайно, не дуже тактовна в результаті: він дбав, що він не зруйнував цю книгу. На щастя, як кажуть інші люди представляють, лише через кілька хвилин я був там, я поставив вище, після pencolato протягом декількох хвилин голові, в стані виснаження.Тепер я все уточнити. Це була мрія. Неймовірно, абсурдно, спотворюючи, але тільки уві сні. Існували більше немає записів, книг, які ви переглядаєте в поодинці або чхання, які впали на ногах, знаки руками, рот, стиснувши кулаки і вказівними пальцями. Деякі ознаки були очевидні, але дискретні запрошує читачів дотримуватися тиші, щоб зосередити увагу і добрі прості речення. Існував не килим, щоб пом'якшити свої кроки. Існували читачів, на щастя, багато хто з моїх колег, які до цих пір відвідують бібліотеку. Черговий підняв книгу, залишивши на столі мій блокнот, де я почав записувати важливі новини, які я знайшов. Richiudevo мої речі в сумці, я залишила в шафі в коридорі біля входу, після прийняття документа їзди на реєстрацію відвідувачів і, нарешті, пройшов через вихід. Він, здавалося, не знайти себе з дійсності. Я побачив блакитне небо, сонячне світло, і я міг вільно рухатися по тротуарах і повернутися додому ...Але який будинок? Я повторно уявити! Як я повинен був їхати додому, якщо у мене не було ноги? Я хотів щось сказати, але мої слова були написані вже. Я десятки сторінок, заповнених термінів і знаків, як і багато моїх однолітків, і всі вони жили в цьому великому багатоквартирному будинку, що складається з полки, розділені за жанрами, за темами і за віковими групами читачів. Разом ми чекали, щоб читати, але це було все більш рідкісними, що хтось підібрав. Кілька разів це сталося, здавалося, що світ народилася і розцвіла знову в палаючі очі, які харчувалися цими словами і, що горіло світло представляючи величезну всесвіт, яка міститься всередині.Потім я згадав. Після того як я написав книгу, маленький, повний слів, розташованих в напрямку, який здавалося правильним, то я був. Не дійсно думав, що ми в кінцевому підсумку в остаточному підсумку, будучи в полоні, що взяв мене, і я не міг нічого змінити, навіть кома!Щоб дізнатися, я б не уклали з повної зупинки, але я пішов в середині промови, з трьома точками або лівої дужки, а також з білими сторінками, щоб зрозуміти, що я хотів би додати дещо, і що я не був час. На задній обкладинці був зареєстрований в кілька ліній, тонка розмір моєї притчі застрягли на літературній карті. Видавець, однак, була імперативною: "карта витрати і вони не можуть покинути ще раз!" - І він важив: "Це біле це розкіш, яку я не можу собі дозволити. В цьому випадку, кожен може додати щось без цього можна попросити рахунок. ! Занадто легко мати місце, де ви можете писати і редагувати в залежності від того, що ви відчуваєте, що хочете сказати ", - не без легкої погано прихованим задоволенням уклав:" Видавничий означає, кристалізуються в унікальний і незмінний, як якщо б дорогоцінних каменів, зміст подорож зроблені і виражається сформульовані в концепції, що проводяться пунктуації і неминучі сухі чорнило на листи в полоні прив'язки. Кожен автор знає. Ціна платити, якщо ви сподіваєтеся досягти популярності, відмовившись від свободи розпоряджатися його словами при друку. Думки не може бути! "Я зробив легкості не дає належної уваги на ці заяви.Якщо ви дуже багато раз sghiribizzo уявити, не кажучи вже, ви не знаєте, що може піти не так. Якщо у вас немає більш важливі справи, йдіть прямо вперед, але майте на увазі: це на свій страх і ризик. Я вас попередив.Якщо вам пощастило приїхати провідати мене, я завжди в бібліотеці ".Читач не розуміє, багато. Він був узятий випадково і читав цю книгу, в основному заінтригований назвою "Ми є те, що ми уявляємо собі, щоб бути". Сидячи в прихованому кутку, освітлений невеликий світло, навіть не помітив прогресу в четвертий вимір, час, щоб поринути в читання. Бібліотека була порожня. Бібліотекар забув і пішов у закритті. Він стояв, оточений книгами. На наступний день вони знайшли б або були б зайшли занадто, як автор книги, яку він щойно закінчив?(Учасник в казці п'ятнадцятий видання премії A.Loria місті Карпи _MO)



"Somos lo que imaginamos ser. Hay que estar atentos a su propia imaginación, para no dejar demasiado en el suelto, de lo contrario podría no regresar.No quiero asustar a usted o que parecen poco fiables, pero me gustaría decirte lo que me pasó.Me senté encaramado en la parte superior de mis propios pensamientos, sentado en una silla con los brazos apoyados sobre la mesa. Yo estaba indeciso si para abrir la cubierta de polvo frente a mí. Sentí la necesidad de intercambiar unas palabras con alguien, incluso a través del tiempo. Mientras más páginas que fueron usados ​​y amarillento luchando para dar la vuelta bajo mis dedos, como si estuviera cansada. Las yemas de los dedos se deslizó en todos los granos que envolvió a la zona y que se interponían entre la escritura y los ojos de los lectores, difuminando los bordes afilados. Las palabras, medio borradas, sminuzzavano sus significados en el balbuceo quejoso que apenas podían volver a montar. El autor había escrito con pinceladas audaces que el papel, pero el tiempo había borrado el sentido y ojos luchaban por escuchar su voz.La biblioteca estaba casi vacía. Los signos eran buena vista de los dictámenes y incutevano informó de que había respeto. Las pocas personas presentes, esparcidos, con una precisión en las diferentes salas que conforman el entorno, no dejes que su apariencia que se filtró vagos ruidos que emanaban exclusivamente de la piel delicada de las páginas de los volúmenes de los centenarios. En su mayoría eran estudiantes, académicos que buscaban consuelo y seguridad a su investigación meticulosa. Nadie habría soñado alguna vez de provocar el más mínimo revuelo: incluso los gusanos, que asediaban a muchos de los estantes para libros antiguos de madera, mesas y sillas, como lo demuestran los numerosos pequeños agujeros que traforavano la superficie, lo hicieron con tacto y delicadeza, Casi no en un susurro para acosar, no sólo la atención de los lectores, pero el respeto de esos entornos que exigen silencio.Luz diurna penetrado con dificultad, no a causa de la estrechez de las aberturas en las paredes que separaban desde el exterior, ni para el espesor de estos, aunque significativo, sino más bien para las pantallas que se habían fijado antes, precisamente con el fin de prevenir tanto como sea posible la entrada. La razón era simple: una iluminación excesiva podría conducir a un inevitable aumento de la temperatura. Sólo una ligera palidez testimonio de la presencia de ventanas, la luz, la intensidad eléctrica y calor controlado vino sólo por un equipo especial, calibrado de tal manera que no interfiera, ni libros, ni con las personas, mientras que la creación de sensaciones placenteras luz y oscuridad.¿Fue tal vez la alternancia de luz y la oscuridad causada por estos dispositivos de punto, se centró principalmente en las tablas para iluminar la fatiga o el cansancio en el seguimiento del significado de las palabras que fueron escritas en esas hojas amarillentas semicancellate puño y así, el hecho es que en un momento parecía que alguien estaba apostrofando. Sucedió justo después de mi bostezo. Yo sopor ridestavo, encontrando en un instante toda la atención. Al principio, parecía posible: un momento antes de que me había quitado los ojos de la página se dio la vuelta y vi a nadie alrededor. Dolido esa voz: "Yo no quiero que duermas en este momento??" - Rialzavo mirada en busca del posible autor de esta pregunta. No tenía a nadie más, ni antes ni detrás. La habitación donde yo estaba estaba aún desierta. - "Debo estar muy cansado!" - Pensé - "Bueno, supongo que alguien me hable!"Estaba a punto de resignarme a la idea de que la somnolencia era juego y los trucos que eran el caso de que salí a respirar un poco "de aire fresco, cuando, cuando mis manos estaban empezando a cerrar el libro, siempre con extrema cuidado y atención, el riaffacciava voz y esta vez con más vehemencia: "¿? Pero lo que deja de leer en el medio, pero yo digo casi desde el principio" - no podía ir en su silla un poco "a la sorpresa y el resto para el hecho de no que he observado que la fuente. - "Él debe haber leído, digo, murmuró sí y no a una docena de páginas, y entre un bostezo y una siesta!" - El tono, así como llena de prisa, tomó un grano importante de irónica, casi sarcástica. Yo quería responder. En otras circunstancias me habría ido bien.Admití que como lector me había comportado hacia el trabajo decente en los ojos, pero de un momento de falta de atención podría estar allí para todos. El problema era doble: en primer lugar, había indicios de que exige silencio, yo no podía ver la otra parte, pero de repente lo sentí. Dejé el libro abierto sobre la mesa y trató de huir para buscar a alguien para pedir explicaciones sobre estas voces inesperadas. Después de un par de pasos, se oyó una voz detrás de mí como un dardo en el oído: "¿Qué te hace lejos! Mira, el libro se coloca "- que solía ser, y mientras yo seguía con la cabeza, sin mirar hacia la entrada del primero que me pasó a mí. Oltrepassavo la brecha con una sensación de liberación al mismo tiempo la voz me preguntó: "¿Qué? Él se va sin escuchar! "-En la otra habitación, pensé que era alguien, ya que por primera vez de voltear las páginas, pero no había ningún lector. Había un libro, tan antigua como lo que se refería, también está abierto y que parecía estar navegando, solo, como si alguien estaba leyendo, pero completamente transparente o invisible por completo. Incluso las páginas se mueven de una manera determinada, levantar y girar la esquina abajo uno por uno y dar tiempo a leer. Me acerqué a ver, a ver si lo que había pensado podría ser muy de cerca. Tuve la sensación de ser observado y no me equivoqué. Las páginas que había dejado de girar y uno estaba pendiente todavía con la esquina inferior derecha, ligeramente elevada en relación con el resto del papel, como si el que estaba leyendo había disparado contra mí. Sentí una advertencia, seco y firme: "Mira, no es de buena educación molestar en leer a los demás - y, después de una pausa que tomó, con un tono más suave:" En la otra habitación hay alguien que la vea! "-Sussultavo ante la sorpresa de la ritraevo voz súbita y volví sobre mis pasos, no sin antes haber hecho un gesto de disculpa con sus manos y su cabeza.La biblioteca de sonidos comenzaron a prevalecer, a pesar de los signos en la pantalla! Empecé a preguntarme quién estaban dirigidas a todos las invitaciones para retener las palabras. He oído incluso en la primera entrada a la habitación que me llamó la atención: "Mira, que dejó un libro, un libro abierto sobre la mesa! No es de buena educación "- Incluso el tono se hizo menos favorable. No podía creer. Pasé otra abertura y yo había entrado en una habitación adicional. Mi necesidad de encontrar consuelo en otro ser humano comenzó a tomar la forma de la desesperación. En la gran mesa había libros abiertos, y cualquier persona que estaba a punto de sentarse en una de las sillas a su alrededor. Los estantes se colocan a lo largo de las paredes no tienen vidrio que protegía a los volúmenes que fueron contenidas perfectamente.Lambivo la superficie de las estanterías como una silla había sido claro en la mesa y tomó la mayor parte del pasaje. Cuando voy me sentí un estornudo fuerte de la tercera fila de la estantería y un libro cayó al suelo, abriendo al azar, con un ruido sordo en el piso recién alfombrado. Ahora bien, un grito de angustia me sacó de mis pensamientos rápidamente. Yo no me tenía a mí en el tiempo en el que otra voz interpuesta por mi deseo de alejarse: "Mira, combinados! ¿Por qué no mira por donde caminas? Si la silla se había quedado en el medio había una razón "- ¡Yo quería responder, pero justo donde estaba descansando mis ojos otra señal, incluso más riguroso que el anterior informó un índice colocado delante de una boca cerrada, mientras que un escrito gritó: "SSSHHHH!" - yo estaba haciendo señales de contrición a entender que no me gustaba mucho por todo lo que había sucedido.Oí un estornudo de nuevo y sintió otra caer el libro, esta vez en mis pies, siempre en la tercera fila de estanterías. Instintivamente me entraron ganas de gritar por el dolor que me envió a mi extremo de la derecha pobres: me había caído en una especie de tratado, dada la mayor parte del tomo. Yo estaba equivocado, era una enciclopedia. Era sólo el primer volumen. En el quinto me di cuenta de que tenía que sacar lo más pronto posible si yo no quería ritrovarmeli todos los pies de veinticinco. Yo estaba apretando los dientes en la tentación de gritar y he ganado un poco "fuera de los estantes. Una placa, colocada exactamente en el centro de esa plataforma infame, algunos de los cuales mostraron una respuesta por escrito a todas las preguntas que se arremolinan los últimos acontecimientos que habían dejado de preguntarme a mí mismo: "Otras alergias!"Evidentemente, mi movimiento demasiado cerca había planteado algunos alérgenos depositados en la alfombra o el piso cerca de un torbellino en mi tránsito. En consecuencia estos volúmenes, al parecer sensibles a estas sustancias, ya que el argumento de que tratan, habían demostrado los efectos de los estornudos vigorosa con las alergias que habían perdido la ubicación anterior en la biblioteca. Resomi cuenta la situación y ver a ningún agente de cerca, pero me parecía oportuno trasladar a los volúmenes han caído y yo riavvicinavo. Yo no había hecho nunca! Entonces una voz gritó cambiado: "Pero, ¿qué reconcilia Por amor de Dios? ¿Ha sido suficiente lo que hizo "- Con el número de cinco volúmenes en la mano y mientras yo trataba de ponerlo en la estantería, me beccavo exhalación fuerte y fuerte en la cara, mientras que, en pocos segundos y precedió por muchos estornudos se apresuraron a mis pies los volúmenes desde el sexto hasta el decimoquinto, antes de un aliento que me caí de la extremidad izquierda quinta.Gestionado, no sin esfuerzos hercúleos para liberar de pierna derecha desde el montón de tomos que tenía encima, me alejé de la trampa mortal de los libros de estornudos, mientras que la misma voz dijo: "Por fin se entiende que se mantenga alejado! Estos libros son alérgicas! "-Con los pies doloridos todavía estaba empezando a pensar que tenía que ser alergénica, a pesar de mi amor por la lectura. Por supuesto, mi mirada se posó en un letrero cerca y que, junto con el brazo extendido, cuya mano apretó en un puño, excepto el dedo índice extendido, invitados a abandonar la sala, llevaba la siguiente inscripción: "SI USTED NO SABE DE RUIDO Causa acoso, se le invita salir de esta habitación! "- contento de haber aceptado la invitación y yo continuamos la exploración de la biblioteca cada vez más enigmática. A lo lejos se escuchó la primera voz de nuevo: "Mira, no es de buena educación dejar una media de leer!" - Traté de recordar que el argumento era que el libro que me había dejado.Que lo intenté no pude. Cuanto más lo pensaba, como recordaba el primer artículo y me acordé de por qué se había ido de la sala: que estaba buscando a otras personas. Hasta el momento mi investigación parecía ser totalmente inútil. Sin embargo, yo tenía que haber visto a alguien entrar. ¿Quién me había dado ese libro? Pero ¿de dónde vine? Traté de decir lo que piensan, ripercorrevo volver todos mis pasos: una señal con el brazo extendido, los volúmenes han caído en sus pies después de que el estornudo, la silla en el pasillo central, el signo con el dedo índice sobre su boca, el libro es hojeando solo en medio de una gran mesa, el libro que estaba leyendo. En este caso, antes de que el libro no se acordaba de nada. Era como si todo empezó desde ese punto. Pero como no estaba allí llegó? Comencé a preocuparme seriamente. Me parecía estar acabado en un laberinto del que no podía salir. A diferencia de lo que los entornos, pero no se cierra y sofocante y no hubo la oportunidad de leer muchos libros.Esta suposición, sin embargo, vio la contradicción en la habitación de al lado. Entré en la primera apertura que he encontrado, en lugar de uno grande, como en el año anterior, había pequeñas mesas, cada una con una silla en la parte delantera y una luz que iluminaba el libro que se colocó en el estante. Me sentí atraído por todos los libros cerrados, y me acerqué a cada uno de los escritorios para leer los títulos y los volúmenes de apertura. Como traté de que no había manera que pude: los volúmenes se escondió títulos desplácese a la izquierda y ni siquiera suplicando, obviamente, porque los gestos habituales signos prevenir cualquier expresión vocal. Se oye una voz, sin embargo, categóricamente. No sé de dónde vino, pero era muy incisiva y perentoria: "¿Quién deja un texto en el medio, no tiene el derecho a la principiarne otro! Tampoco se puede compitarne títulos "! -Parecía una persecución. Toda la biblioteca me obligó a leer el resto se detiene. Quería justificar mi comportamiento: no me había detenido por desacato, sólo necesito un poco de aire fresco y luego escuché esa voz, sin ver a nadie, y todos los demás. Yo estaba mirando a los demás, porque estaba empezando a sentir una creciente sensación de soledad. Para amar, estar en compañía de los tantos libros que no me agradan, pero sentí la necesidad de encontrar también a mis compañeros. Dado que las bibliotecas se inventaron, no fueron pobladas sólo por los libros, sino también de los lectores que fueron allí a causa del amor sentía por los libros que figuraban en ellos. ¿Cómo puedo expresar todos mis pensamientos sin pronunciar alguna palabra? Le respondí a su manera un signo: la longitud del brazo de costumbre con el dedo índice extendido y el resto fue cerrada por escrito, una vez permisivo:"La OMS tenía que decir algo así como: CAN ESPRIMERSI MIMI en la habitación!" Ahora no me sorprende nada. Entré por una puerta y se apartó una cortina espesa y oscura, como las que se encuentran en la entrada de los cines. En vez de ir a una sala de biblioteca, me encontré en un escenario. Acabo de recibir las luces se encendieron y la encendió y me encontré en el centro de la escena. El pánico era inevitable: yo no estaba acostumbrado a tales actuaciones. Recuperavo apenas un registro de lo que quería decir y me puse a imitar las frases que quería expresar con palabras, con acciones tan comprensible como sea posible. No he visto que el público estaba en la habitación: la luz de los reflectores deslumbraron hasta el punto en que no me muestra el borde de la plataforma en la que agitando los brazos.Al final de mi actuación, cayó el telón, no hay aplausos y no se levantó. Yo estaba perdiendo la esperanza, cuando una cáscara fuerte y clara de las páginas, que viene de detrás de esa materia oscura y pesada, realmente tiene un aprecio especial por parte de algunos organismos públicos. Además de convertir en un centro de atención, dirigido a la cortina que reveló un cartel que indica la dirección a seguir a mi izquierda. Oltrepassavo dudan que la apertura adicional. Yo estaba en un mundo de libros y, queramos o no, tenía que adaptarse a sus reglas.Yo estaba temblando. Una voz me dijo: "Señor, Señor! Pero lo que me hace dormir en libros antiguos? Despierta, arruina "- me ridestavo. Abrí los ojos me levantó. Alrededor de risa acompañado de mi despertar. Había otras personas que me observaban. Me di cuenta de la sala con una mesa grande y sillas alrededor. Era la habitación de los códigos. En el que estaba sentado en el comienzo, para ver ese gran libro. Me estaba preparando para tesis de grado y llegué a esta biblioteca bien surtida para completar la recuperación del material. El asistente no era ciertamente mucho tacto en la estela: le importaba que él no había arruinado el libro. Afortunadamente, como decían otras personas presentes, sólo unos pocos momentos que estuve allí me planteé anteriormente después de pencolato durante unos minutos la cabeza, en un estado de agotamiento.Ahora se aclaró todo. Era un sueño. Increíble, absurdo, lo que distorsiona, pero sólo un sueño. Hubo entradas no más, los libros que navegan solos o estornudos que cayó en los pies, las señales con los brazos, la boca, con los puños apretados y el dedo índice. Algunas de las señales estaban allí, pero discretos invitando a los lectores a respetar el silencio, para centrar la atención y el tipo de oraciones simples. No había alfombra para amortiguar sus pasos. Hubo lectores, por fortuna, muchos de mis compañeros que todavía frecuentaba la biblioteca. El asistente había levantado el libro, dejando en la mesa de mi bloc de notas donde comencé a escribir las noticias importantes que había encontrado. Richiudevo mis cosas en la bolsa que había dejado en el armario en el pasillo cerca de la entrada, después de tomar el documento de distancia por el registro de visitantes y, finalmente, caminó a través de la salida. No parecía encontrarme a mí mismo de verdad. Vi el cielo azul, la luz del sol y me podía mover libremente a lo largo de las aceras y volver a casa ...Pero, ¿qué casa? Puedo volver a imaginar! ¿Cómo iba a volver a casa si no tiene piernas? Yo quería decir algo, pero mis palabras fueron escritas ya. Tenía decenas de páginas llenas de términos y marcas, al igual que muchos de mis compañeros y todos vivían en este edificio grande de apartamentos que consiste en los estantes, divididos por género, por tema y por grupos de edad de los lectores. Juntos esperaron para ser leído, pero cada vez era más raro que alguien recogió. Las pocas veces que esto ocurrió parecía que el mundo nació y floreció de nuevo en los ojos ansiosos de que se alimentaban de esas palabras y que brillaba radiante imaginar el enorme universo que se contenía en su interior.Entonces me acordé. Una vez que yo había escrito un libro, una pequeña llena de palabras, dispuestas en una dirección que parecía en ese momento era yo. En realidad, no imaginaba que íbamos a terminar en el largo plazo, ser prisionero de lo que me llevó y yo no podía cambiar nada, ni una coma!Para saber que no habría concluido con un punto, pero me fui a mediados de expresión, con tres puntos, o un paréntesis izquierdo, teniendo también en las páginas blancas a darse cuenta de que yo quería añadir algo y que yo no era el tiempo. En la contraportada se informó en unas pocas líneas, el tamaño delgado de mi parábola atascado en el mapa literario. El editor, sin embargo, fue perentoria: "Los costos de las tarjetas y no puede volver a salir!" - Y le pesó: "que el blanco es un lujo que no puedo pagar. A este ritmo, cualquier persona puede agregar cualquier cosa sin que se le puede pedir a la cuenta. Demasiado fácil tener un lugar donde usted es libre de escribir y editar en función de lo que usted siente que quiere decir "- no sin un toque de mal disimulada satisfacción llegó a la conclusión:" Publicación significa cristalizar en una única e inmutable, como si una piedra preciosa, el contenido de un viaje realizado y se expresa en términos articulados en los conceptos en poder de la puntuacion y la tinta seca inevitable en las hojas de prisión por el enlace. Cada autor es consciente. El precio a pagar si la esperanza de alcanzar notoriedad al renunciar a la libertad de disponer de sus palabras cuando se imprima. Los pensamientos no son posibles! "Que había cometido la ligereza de no dar la debida importancia a esas declaraciones.Si son tiempos jamás tantos sghiribizzo de imaginar, y mucho menos, usted no sabe lo que puede salir mal. Si no tienes mejores cosas que hacer, adelante, pero ten cuidado: es bajo su propio riesgo. Te lo advertí.Si le sucede a venir a visitarme, siempre estoy en la biblioteca. "El lector no entendía mucho. Fue llevado por casualidad y había leído ese libro, sobre todo intrigado por el título de "Somos lo que imaginamos ser." Sentado en un rincón escondido, iluminada por una luz pequeña, ni siquiera había notado el progreso de la cuarta dimensión, el tiempo para sumergirse profundamente en la lectura. La biblioteca estaba vacía. El bibliotecario se había olvidado y había entrado en el cierre. Se quedó allí, rodeado de libros. Al día siguiente se han encontrado o se ha ido también como el autor del libro que acababa de terminar?(Participante en la historia de la decimoquinta edición del Premio de la ciudad de Carpi A.Loria _MO)



"Nous sommes ce que nous imaginons être. Il faut être attentif à sa propre imagination, de ne pas laisser trop sur le lâche, sinon vous risquez de ne pas revenir.Je ne veux pas vous effrayer ou semblent peu fiables, mais je tiens à vous dire ce qui m'est arrivé.Je me suis assis perché sur le haut de mes propres pensées, assis sur une chaise avec ses bras posés sur la table. J'étais indécis s'il faut ouvrir le couvercle poussiéreux en face de moi. J'ai ressenti le besoin d'échanger quelques mots avec quelqu'un, même à travers le temps. Les pages qui ont été portés plus et jauni du mal à tourner autour de sous mes doigts, comme si fatigué. Les doigts glissaient sur tous les grains qui enveloppait la région et qui se dressaient entre l'écriture et les yeux des lecteurs, ce qui brouille les arêtes vives. Les mots, les demi-effacés, sminuzzavano leurs significations dans le babillage plaintive qu'ils pouvaient à peine être réassemblés. L'auteur avait écrit à grands traits que le papier, mais le temps avait brouillé le sens et les yeux du mal à entendre sa voix.La bibliothèque était presque vide. Les signes étaient très belle vue sur les diktats et incutevano signalé qu'il y avait respect. Les quelques personnes présentes, disséminés avec une précision dans les différentes salles qui composent les environnements, ne laissez pas leur apparence qui a fui les bruits de vagues qui ont émané uniquement à partir de la peau délicate hors les pages de ces volumes centenaires. Ils étaient pour la plupart étudiants, des chercheurs qui cherchent le confort et le réconfort de leur recherche méticuleuse. Personne n'aurait jamais rêvé de provoquer la moindre émotion: même les vers, qui faisaient le siège de la plupart des bibliothèques en bois ancien, tables et chaises, comme en témoignent les nombreux trous minuscules qui traforavano la surface, ils l'ont fait avec tact et délicatesse, presque dans un murmure de ne pas harceler, non seulement l'attention des lecteurs, mais le respect de ces environnements qui réclamaient le silence.Daylight pénétré avec difficulté, pas à cause de l'étroitesse des ouvertures dans les murs qui séparaient de l'extérieur, ni pour l'épaisseur de ceux-ci, quoique significative, mais plutôt pour les écrans qui ont été fixés avant, précisément afin d'éviter autant que possible l'entrée. La raison en est simple: un éclairage excessif pourrait conduire à une augmentation inévitable de la température. Seule une légère pâleur a témoigné de la présence de fenêtres, la lumière, l'intensité électrique et de chaleur contrôlée est venu que par un équipement spécial, calibré de façon à ne pas gêner, ni livres, ni avec les gens, tout en créant des sensations agréables lumière et l'obscurité.Était-ce peut-être l'alternance de lumière et l'obscurité causée par ces dispositifs point de, portait principalement sur les tables d'éclairer ou de la fatigue de fatigue dans la suite de la signification des mots qui ont été écrites sur ces feuilles semicancellate poing et donc jaunie, le fait est que à un moment donné, il semblait que quelqu'un a été apostrophant. Il est arrivé juste après mon bâillement. Je ridestavo torpeur, de trouver en un instant toute l'attention. Au début, il semblait possible: un moment avant, j'avais enlevé les yeux de la page a été tournée et je ne voyais personne autour. Ressentiment que la voix: «Je ne veux pas vous endormir tout de suite?!?" - Regard Rialzavo à la recherche de l'auteur possible de cette question. Je n'avais personne autour, ni devant ni derrière. La salle où je me trouvais était encore déserte. - «Je dois être vraiment fatigué!" - Je pensais - "Je suppose bien que quelqu'un me parler!"J'étais sur le point de me résigner à l'idée que la somnolence était de jeu et des astuces qui était le cas que je suis sorti pour respirer un peu "d'air frais, quand, quand mes mains ont commencé à fermer le livre, toujours avec une extrême soins et d'attention, de la voix riaffacciava et cette fois avec plus de véhémence: "?!? Mais ce qui empêche la lecture dans le milieu, mais je dis presque au début" - je ne pouvais pas sauter sur sa chaise un peu "à la surprise et le reste pour le fait que pas j'ai remarqué que la source. - "Il faut avoir lu, je dis, marmonna-t oui et non à une douzaine de pages, et entre un bâillement et une sieste!" - Le ton, ainsi que rempli d'une pointe, a pris un grain important ironique, presque sarcastique. Je voulais répondre. Dans des circonstances différentes, j'aurais bien fait.J'ai admis que comme un lecteur je m'étais comporté envers le travail décent sous mes yeux, mais un moment d'inattention pourrait être là pour tous. Le problème était double: premièrement, il y avait des signes qui réclamaient le silence, je ne pouvais pas voir l'autre partie, mais tout à coup je l'ai senti. J'ai quitté le livre ouvert sur la table et a essayé de s'échapper pour trouver quelqu'un à qui demander des explications pour ces voix inattendues. Après quelques étapes, une voix venait de derrière moi comme une fléchette dans l'oreille: «Qu'est-ce que vous fait de suite! Regardez, le livre est placé "- c'est ce que j'ai l'habitude d'être et tandis que je continuais ma tête, sans regarder vers la première ouverture qui m'est arrivé. Oltrepassavo l'écart avec un sentiment de libération, tout en voix J'ai demandé: "Quoi! Il quitte sans écouter "! -Dans l'autre pièce pensé qu'il y avait quelqu'un, depuis que j'ai entendu parler de retournement pages, mais il n'y avait pas de lecteur. Il y avait un livre, aussi vieille que ce que je faisais allusion, aussi ouvert et qui semblait être la navigation, seul, comme si quelqu'un lisait, mais complètement transparent ou complètement invisible. Même les pages sont déplacées d'une certaine manière, en soulevant et en tournant le coin en bas un par un et donner du temps à être lu. Je me suis approché pour voir, pour voir si ce que j'avais pensé peut-être trop près. J'ai eu le sentiment d'être regardé et je ne m'étais pas trompé. Les pages avait cessé de tourner et un était toujours en cours avec le coin inférieur droit, légèrement surélevée par rapport au reste du papier, comme si quelqu'un lisait avait tiré sur moi. Je me sentais un avertissement, sec et ferme: «Regardez, c'est pas poli de la peine de lire les autres - Et, après un moment de silence, il prit, avec un ton plus doux:« Dans l'autre pièce il ya quelqu'un pour s'occuper! "-Sussultavo à la surprise de l'ritraevo voix brusque et je revins sur mes pas, pas avant d'avoir fait un geste d'excuse avec ses mains et sa tête.La bibliothèque de sons a commencé à s'imposer, malgré les signes sur l'affichage! Je commençais à me demander qui ils visaient tous ces invitations à retenir les mots. J'ai entendu, même la première entrée à la salle qui a gardé mon attention: «Regarde, il a laissé un livre, un livre ouvert sur la table! Il n'est pas poli! "- Même le ton a augmenté de moins de sympathie. Je ne pouvais pas le croire. J'ai passé une autre ouverture et j'étais entré dans une pièce supplémentaire. Mon besoin de trouver du réconfort dans un autre être humain a commencé à prendre la forme du désespoir. Sur la grande table, il y avait des livres ouverts, et toute personne qui était sur le point de s'asseoir sur une des chaises autour de lui. Les étagères ont été placés le long des murs n'ont pas de verre qui protégeait les volumes qui ont été parfaitement contenue.Lambivo la surface des tablettes comme une chaise avait été clair sur la table et a pris la majeure partie de la traversée. Quand je vais je me sentais un éternuer forte de la troisième rangée d'étagères et d'un livre est tombé au sol, ouvrant au hasard, avec un bruit sourd sur le sol recouvert de moquette nouvellement. Maintenant, un cri d'angoisse m'a fait sursauter de mes pensées rapidement. Je n'ai pas voulu de moi dans le temps au cours de laquelle une autre voix interposé le long de mon désir de sortir: «Regarde, combinés! Pourquoi ne pas vous regarder où vous marchez? Si le président avait été laissé dans le milieu, il y avait une raison "- c'est ce que j'ai voulu répondre, mais là où elle se reposait les yeux un autre signe, encore plus rigoureux que précédemment rapporté un indice placé en face d'une bouche fermée, tandis que une réponse écrite a crié: "SSSHHHH!" - je faisais des signes de contrition de comprendre que je n'aimais pas beaucoup pour tout ce qui s'était passé.J'ai entendu un éternuement et se sentait à nouveau une autre chute livre, cette fois sur mes pieds, toujours sur la troisième rangée de rayonnage. Instinctivement, je voulais crier de douleur que j'ai envoyé ma mauvaise fin droite: il était tombé moi-même une sorte de traité, étant donné la plus grande partie du tome. J'ai eu tort, c'était une encyclopédie. C'était juste le premier volume. Sur le cinquième, j'ai réalisé que je devais enlever dès que possible si je ne voulais pas ritrovarmeli tous les vingt-cinq pieds. Je serrait les dents sur la tentation de crier et j'ai gagné un peu "loin des étagères. Une plaque, placé exactement au milieu de ce plateau infâme, dont certains ont montré une réponse écrite à toutes les questions tourbillonnent que les derniers événements que j'avais cessé de me demander: "ALLERGIES AUTRES!"Evidemment mon déménagement trop près a soulevé un certain allergène déposée sur le tapis ou le plancher près d'un tourbillon dans mon transit. En conséquence de ces volumes, apparemment sensibles à ces substances, car l'argument qui traitait, avait démontré les effets d'éternuements vigoureux avec des allergies qui avaient manqué l'emplacement précédent dans la bibliothèque. Compte Resomi la situation et ne voyant aucun agent de proximité, il me semblait juste de déménager les volumes ont chuté et je riavvicinavo. Je n'avais jamais fait! Maintenant une voix changée s'écria: "Mais qu'est-ce qu'elle concilie Pour l'amour du ciel! At-il été assez ce qu'il a fait "-? Avec le numéro cinq du volume à la main et même si j'ai essayé de le mettre sur l'étagère, je beccavo expiration forte et bruyante dans le visage, tandis que, en quelques secondes et précédée par de nombreux éternuements se précipita à mes pieds les volumes de la sixième à la quinzième, à l'avance d'un souffle que je suis tombé de la cinquième branche gauche.Géré, non sans des efforts herculéens pour libérer son pied droit dans le tas de bouquins qu'elle avait plus, je suis parti du piège mortel de livres éternuements, tandis que la même voix dit: "Enfin, il a compris que pour rester à l'écart! Ces livres sont allergiques! "-Avec les pieds endoloris encore été commence à penser que je devais être allergénique, malgré mon amour pour la lecture. Bien sûr, mes yeux tombèrent sur un panneau de signalisation près et qui, avec un bras tendu, dont la main serrait dans un coup de poing à l'exception de l'index étendu, invités à quitter la salle, portait l'inscription suivante: "SI VOUS NE CONNAISSEZ PAS LE BRUIT CAUSE harceler, vous êtes invités de quitter cette pièce! "- heureux d'avoir accueilli l'invitation et j'ai continué l'exploration de la bibliothèque de plus en plus énigmatique. Dans la distance, nous avons entendu la première voix à nouveau: «Regardez, ce n'est pas poli de laisser une demi-lire!" - J'ai essayé de rappeler que l'argument était que le livre que j'avais laissé.J'ai beau essayer, je ne pouvais pas. Plus j'y pensais, que je me suis souvenu du premier article et je me suis souvenu pourquoi je n'étais pas là de la salle: J'étais à la recherche pour d'autres personnes. Jusqu'à présent, mes recherches semble être totalement inutile. Pourtant, j'ai eu d'avoir vu quelqu'un entrer. Qui m'avait donné ce livre? Mais d'où je suis entré? J'ai essayé de dire ce qu'ils pensent, ripercorrevo retour tous mes étapes: un signe avec son bras tendu, les volumes ont baissé sur ses pieds après l'éternuement, la chaise dans le passage du milieu, le signe avec son index sur sa bouche, le livre est feuilletant seul au milieu d'une grande table, le livre que je lisais. Ici, avant que le livre ne me souviens de rien. C'était comme si tout a commencé à partir de ce moment-là. Mais comme il y avait là est arrivé? Je commençais à m'inquiéter sérieusement. Il me semblait être terminé dans un labyrinthe à partir de laquelle vous ne pouviez pas sortir. Contrairement à ce que les environnements, mais n'ont pas été fermer et suffocante et il y avait une chance de lire de nombreux livres.Cette hypothèse, cependant, vu la contradiction dans la pièce voisine. Je suis entré dans la première ouverture que j'ai trouvé, au lieu d'une grande, comme l'année précédente, il y avait de petites tables, chacune avec une chaise à l'avant et une lumière qui a illuminé le livre qui a été placé sur le plateau. J'ai été attiré par tous les livres fermés, et je me suis approché chacun de ces bureaux de lire les titres et les volumes d'ouverture. Comme je l'ai essayé il n'y avait aucun moyen que je pouvais: les volumes caché titres défiler vers la gauche et n'a même pas plaider avec, évidemment, parce que les gestes habituels signes empêché toute expression vocale. Une voix se fait entendre, cependant, catégoriquement. Je ne sais pas d'où il vient, mais il était très incisive et péremptoire: «Qui laisse un texte au milieu, n'a pas le droit de principiarne autre! On ne peut compitarne titres "! -Cela semblait être une persécution. La totalité de la bibliothèque m'a forcé à lire le reste s'arrête. Je voulais pour justifier mon comportement: je n'avais pas arrêté pour outrage, j'ai juste besoin de prendre l'air et puis j'ai entendu cette voix, sans voir personne, et tous les autres. Je viens de regarder pour les autres, parce qu'il commençait à ressentir un sentiment croissant de solitude. Pour aimer, d'être en compagnie de tant de livres qui ne pouvait pas me plaisent, mais je me sentais la nécessité de trouver aussi mes semblables. Étant donné que les bibliothèques ont été inventés, n'ont pas été remplie uniquement par les livres, mais aussi des lecteurs qui sont allés là parce que de l'amour ressenti pour les livres qui ont été contenues en eux. Comment pourrais-je exprimer toutes mes pensées sans se prononcer les mots? Je lui ai répondu à sa manière un signe: la longueur du bras d'habitude avec l'index tendu et le reste est allé écrite a été close, une fois permissive:"L'OMS a dû dire quelque chose comme CAN» ESPRIMERSI MIMI dans la chambre! "Maintenant, je ne suis pas surpris de rien. Je marchais à travers une porte et s'est éloigné un rideau épais et sombre, comme celles rencontrées à l'entrée des salles de cinéma. Au lieu d'aller à une salle de la bibliothèque, je me suis retrouvé sur une scène. Je viens de les lumières étaient allumées et allumé et je me suis retrouvé au milieu de la scène. La panique était inévitable: je n'étais pas habitué à de telles performances. Recuperavo peine une trace de ce que je voulais dire et j'ai commencé à imiter les phrases que je voulais exprimer par des mots avec des actions aussi compréhensible que possible. Je n'ai pas vu que le public était dans la salle: la lumière des projecteurs éblouis au point où je ne me montrer sur le bord de la plate-forme sur laquelle agitant les bras.À la fin de ma performance, le rideau est tombé, pas d'applaudissements et de ne pas se lever. Je perdais espoir, quand une peau claire et forte de pages, venant de derrière ce genre de choses sombres et lourds, a vraiment une appréciation particulière de la part de certains publics. En plus de tourner sur un spot, dirigé vers le rideau qui a révélé un panneau indiquant la direction à prendre à ma gauche. Oltrepassavo hésitante que l'ouverture du additionnelle. J'étais dans un monde de livres et, bon gré mal gré, j'ai eu à s'adapter à leurs règles.Je tremblais. Une voix m'a dit: "Seigneur, Seigneur! Mais ce qui me fait dormir sur livres anciens? Réveillez-vous, il la ruine! "- Je ridestavo. J'ai ouvert mes yeux m'a tiré vers le haut. Autour de rire accompagné mon réveil. Il y avait d'autres personnes qui me regardaient. J'ai reconnu la salle avec une grande table et des chaises autour. C'était la chambre des codes. Celui où j'étais assis au début, pour voir ce grand livre. Je me préparais pour l'obtention du diplôme de thèse et je suis venu à cette bibliothèque bien garnie pour terminer la récupération de la matière. Le préposé n'était certainement pas beaucoup de tact dans la foulée: il se souciait qu'il n'avait pas ruiné le livre. Heureusement, comme ils ont dit d'autres personnes de présenter, seulement quelques instants j'étais là-bas que j'ai posée ci-dessus après pencolato pendant quelques minutes la tête, dans un état d'épuisement.Maintenant, j'étais tout clarifié. C'était un rêve. Incroyable, absurde, des effets de distorsion, mais seulement un rêve. Il y avait les entrées ni plus, les livres que vous parcourez seul ou les éternuements qui est tombée sur les pieds, les signes avec les bras, la bouche, les poings serrés et l'index. Certains signes étaient là, mais discrets invitant les lecteurs à respecter le silence, d'attirer l'attention et la nature avec des phrases simples. Il n'y avait pas de tapis pour amortir vos pas. Il y avait des lecteurs, heureusement, beaucoup de mes pairs qui ont encore fréquenté la bibliothèque. Le préposé avait ramassé le livre, en laissant sur la table de mon bloc-notes où j'ai commencé à écrire les nouvelles importantes que j'avais trouvé. Richiudevo mes affaires dans le sac que j'avais laissé dans le placard dans le couloir près de l'entrée, après avoir pris le document par la suite l'enregistrement des visiteurs et enfin traversé la sortie. Il ne semble pas à me trouver du vrai. J'ai vu le ciel bleu, la lumière du soleil et je ne pouvais circuler librement le long des trottoirs et rentrer à la maison ...Mais quelle maison? Je ré-imaginé! Comment pouvais-je rentrer à la maison si je n'ai pas eu les jambes? Je voulais dire quelque chose, mais mes paroles ont toutes été écrites déjà. J'ai eu des dizaines de pleines pages de termes et de marques, comme tant de mes pairs et ils ont tous vécu dans ce bâtiment grand appartement composé d'étagères, divisé par genre, par sujet et par groupes d'âge des lecteurs. Ensemble, nous avons attendu d'être lu, mais il était de plus en plus rare que quelqu'un ramassé. Les rares fois où c'est arrivé cette semblait que le monde est né et a refleuri dans les yeux avides qui se nourrissaient de ces mots et qui brillait radieux imaginer l'univers immense qui a été contenue à l'intérieur.Puis je me suis souvenu. Une fois que j'avais écrit un livre, un petit, plein de mots, disposés dans une direction qui semblait à droite, puis je me trouvais. Pas vraiment imaginé que nous finirions dans le long terme, d'être un prisonnier de ce qui m'a pris et je ne pouvais pas changer quoi que ce soit, même une virgule!Pour en savoir, je n'aurais pas conclu avec un arrêt complet, mais je suis parti à la mi-discours, avec trois points ou une parenthèse gauche, en prenant également les pages blanches de réaliser que je voulais ajouter quelque chose et que je n'étais pas le temps. Sur la couverture arrière a été signalé en quelques lignes, la taille élancée de ma parabole collé sur la carte littéraire. L'éditeur, cependant, était péremptoire: «Les coûts de cartes et ils ne peuvent pas repartir!" - Et il a pesé dans: "Ce blanc est un luxe que je ne peux pas se permettre. À ce rythme, n'importe qui peut ajouter quelque chose, sans que l'on peut lui demander compte. ! Trop facile d'avoir un endroit où vous êtes libre d'écrire et d'éditer en fonction de ce que vous sentez que vous voulez dire "- Ce n'est pas sans une touche de satisfaction mal dissimulée avait conclu:" L'édition désigne cristalliser dans un cadre unique et immuable, comme si une pierre précieuse, le contenu d'un voyage entrepris et exprimé en termes énoncés dans les concepts détenues par la ponctuation et l'encre sèche inévitable sur les feuilles emprisonnés par la liaison. Chaque auteur est conscient. Le prix à payer si vous espérez atteindre la notoriété en renonçant à la liberté de disposer de ses mots lors de l'impression. Pensées ne sont pas possibles! "J'avais commis la légèreté de ne pas donner de poids due à ces déclarations.Si vous êtes jamais autant de fois qu'il sghiribizzo d'imaginer, et encore moins, vous ne savez pas ce qui peut mal se passer. Si ce n'est pas que vous avez mieux à faire, allez-y, mais soyez prévenus: il est à vos propres risques. Je vous avais prévenu.S'il vous arrive de venir me rendre visite, je suis toujours dans la bibliothèque. "Le lecteur ne comprenait pas grand-chose. Il a été pris au hasard et on avait lu ce livre, la plupart du temps intrigué par le titre "Nous sommes ce que nous imaginons être." Assis dans un coin caché, éclairée par une petite lumière, n'avait même pas remarqué l'état d'avancement de la quatrième dimension, le temps de plonger dans la lecture. La bibliothèque était vide. Le bibliothécaire avait oublié et était entré dans la clôture. Il se tenait là, entouré de livres. Le lendemain, ils auraient trouvé ou ne le serait allé trop comme l'auteur du livre qu'il venait de terminer?(Participant à l'histoire de la quinzième édition de la ville de Carpi Prix A.Loria _MO)



"Nós somos aquilo que imaginamos ser. É preciso estar atento à sua própria imaginação, para não deixar muito solto, caso contrário, você pode deixar de voltar.Eu não quero te assustar ou parece confiável, mas eu gostaria de lhe dizer o que aconteceu comigo.Sentei-me empoleirado no topo de meus próprios pensamentos, sentado em uma cadeira com os braços apoiados sobre a mesa. Eu estava indeciso se para abrir a tampa empoeirado na minha frente. Senti a necessidade de trocar algumas palavras com alguém, mesmo ao longo do tempo. As páginas mais que foram gastas e amareladas lutando para virar em meus dedos, como se cansado. As pontas dos dedos deslizou sobre todos aqueles grãos que a área envolvida e que estavam entre a escrita e os olhos dos leitores, borrando as arestas. As palavras, semi-apagadas, sminuzzavano seus significados em balbuciar lamentoso que dificilmente poderiam ser remontados. O autor havia escrito com pinceladas ousadas de que o papel, mas o tempo tinha borrado o significado e os olhos se esforçou para ouvir a sua voz.A biblioteca estava quase vazio. Os sinais estavam bela vista os ditames e incutevano informou que houve o devido respeito. As poucas pessoas presentes, espalhadas com precisão as várias salas que compõem os ambientes, não deixe que a sua aparência que vazou ruídos vagos que emanavam apenas da casca delicada fora das páginas desses volumes centenários. Eles eram em sua maioria estudantes, acadêmicos que buscavam conforto e segurança para sua pesquisa meticulosa. Ninguém jamais teria sonhado de provocar a menor comoção: mesmo os vermes, que eram sitiantes muitas das estantes de madeira antigos, mesas e cadeiras, como evidenciado pelos inúmeros buracos minúsculos que traforavano a superfície, eles fizeram isso com tato e delicadeza, quase não num sussurro para assediar, não só a atenção dos leitores, mas o respeito a esses ambientes que exigiam silêncio.Luz do dia penetrou com dificuldade, não por causa de a estreiteza das aberturas nas paredes que separavam a partir do exterior, nem para a espessura destes, albeit significativo, mas, em vez para as telas que foram definidas antes de, precisamente, a fim de impedir que , tanto quanto possível a entrada do. A razão era simples: uma iluminação excessiva pode levar a um inevitável aumento de temperatura. Apenas uma ligeira palidez testemunhou a presença de janelas, a luz, a intensidade elétrica e calor controlado só veio em equipamento especial, calibrado de modo a não interferir, nem livros, nem com as pessoas, criando sensações agradáveis luz e escuridão.Foi talvez a alternância de luz e escuridão causada por esses dispositivos ponto, focado principalmente nas mesas de iluminação ou fadiga fadiga em seguir o significado das palavras que foram escritas sobre essas folhas semicancellate punho e assim amarelado, o fato é que em um ponto que parecia que alguém estava apostrofando. Foi o que aconteceu logo após o meu bocejo. Eu torpor ridestavo, encontrando em um instante toda a atenção. Num primeiro momento parecia possível: um momento antes de eu ter removido os olhos da página foi transformado e vi ninguém por perto. Se ressentia de que a voz: "Eu não quero que você dormir agora??" - Rialzavo olhar em busca do possível autor desta pergunta. Eu não tinha ninguém por perto, nem antes, nem para trás. A sala onde eu estava ainda estava deserta. - "Eu devo estar muito cansado!" - Pensei - "bem, eu acho que alguém fale comigo!"Eu estava prestes a resignar-me à crença de que a sonolência foi a participação e truques que fosse o caso que eu saí para respirar um pouco "de ar fresco, quando, quando minhas mãos estavam começando a fechar o livro, sempre com extrema cuidado e atenção, o riaffacciava voz e desta vez com mais veemência: "?? Mas o que pára a leitura no meio Mas eu digo quase no início" - eu não podia pular na cadeira um pouco "para a surpresa eo restante para o fato de que não observei que a fonte. - "Ele deve ter lido, eu digo, murmurou sim e não a uma dúzia de páginas e entre um bocejo e uma soneca!" - O tom, bem como preenchido com pressa, pegou um grão significativa de irônico, quase sarcástico. Eu queria responder. Em circunstâncias diferentes, eu teria feito bem.Eu admiti que como um leitor que havia se comportado em relação ao trabalho decente sob meus olhos, mas um momento de desatenção poderia estar lá para todos. O problema era dupla: primeiro, havia sinais de que exigiam silêncio, eu não podia ver a outra parte, mas de repente senti-lo. Deixei o livro aberto sobre a mesa e tentou fugir para procurar alguém para pedir explicações para essas vozes inesperadas. Depois de alguns passos, veio uma voz atrás de mim como um dardo no ouvido: "O que faz você se embora! Olha, o livro é colocado "- eu costumava ser, e, enquanto eu continuava com minha cabeça, sem olhar para a primeira abertura que aconteceu comigo. Oltrepassavo a lacuna com uma sensação de libertação, enquanto ainda voz que perguntou: "O quê! Ele sai sem ouvir! "-Na outra sala achava que havia alguém, desde que eu ouvi pela primeira vez de páginas lançando, mas não havia nenhum leitor. Havia um livro, tão velho quanto o que eu estava referindo-se, também aberto e que parecia estar navegando, sozinho, como se alguém estivesse lendo isso, mas completamente transparente ou completamente invisível. Mesmo as páginas são movidas de uma certa maneira, levantando e virando a esquina para baixo, um por um e dando tempo para ser lido. Eu me aproximei para ver, para ver se o que eu havia pensado pode ser muito estreita. Eu tinha a sensação de estar sendo observado e eu não estava errado. As páginas tinham parou de girar e um ainda estava pendente com o canto inferior direito, ligeiramente elevada em relação ao resto do papel, como se quem estava lendo tinha atirado em mim. Senti um aviso, seca e firme: "Olha, não é educado para se incomodarão em ler os outros - E, depois de um momento de pausa ele tomou, com um tom mais suave:" No outro quarto há alguém a olhar! "-Sussultavo para a surpresa do ritraevo voz súbita e refiz meus passos, não antes que ele fez um gesto de desculpas com as mãos ea cabeça.A biblioteca de sons começou a prevalecer, apesar dos sinais na tela! Comecei a me perguntar quem eles foram dirigidos a todos os convites para reter as palavras. Ouvi até a primeira entrada para a sala que mantinha minha atenção: "Olha, ele deixou um livro, um livro aberto sobre a mesa! Não é educado! "- Mesmo o tom cresceu menos simpático. Eu não podia acreditar. Passei outra abertura e eu tinha entrado em um quarto adicional. Minha necessidade de encontrar conforto em outro ser humano começou a tomar a forma de desespero. Na grande mesa havia livros abertos, e qualquer pessoa que estava prestes a se sentar em uma das cadeiras ao redor dele. As prateleiras foram colocados ao longo das paredes não têm o vidro que protegia os volumes que foram ordenadamente contidos.Lambivo a superfície das prateleiras como uma cadeira tinha sido clara a partir da tabela e tomou acima de a maioria da passagem. Quando eu vou senti um espirro vindo forte a partir da terceira fila de prateleiras e um livro caiu no chão, abrindo ao acaso, com um baque surdo no chão recém acarpetado. Agora, um grito angustiado assustou-me dos meus pensamentos rapidamente. Eu não me ter de volta no tempo em que outra voz se interpôs ao longo do meu desejo de sair: "Olha, combinado! Por que você não olhar por onde você anda? Se a cadeira havia sido deixado no meio havia uma razão! "- Eu queria responder, mas exatamente onde ele estava descansando meus olhos um outro sinal, ainda mais rigorosa do que anteriormente relatado um índice colocado na frente de uma boca fechada, enquanto uma escrita gritou: "SSSHHHH!" - eu estava fazendo sinais de contrição que entender que eu não gostava muito por tudo o que tinha acontecido.Eu ouvi um espirro novamente e sentiu-se outra queda livro, desta vez em meus pés, sempre na terceira linha de estantes. Instintivamente, eu queria gritar de dor que eu mandei o meu fim pobres direita: ele havia caído me uma espécie de tratado, dada a maior parte do volume. Eu estava errado, era uma enciclopédia. Era apenas o primeiro volume. No quinto dia eu percebi que eu tinha que remover o mais rapidamente possível se eu não queria ritrovarmeli todos os pés de vinte e cinco. Eu estava rangendo os dentes sobre a tentação de gritar e eu ganhei um pouco "longe das prateleiras. A placa, colocada exatamente no meio da prateleira que infame, alguns dos quais mostraram uma resposta por escrito a todas as perguntas que rodam os últimos eventos que eu tinha parado para me perguntar: "outras alergias!"Evidentemente, a minha jogada muito perto havia levantado alguns alérgenos depositado no tapete ou no chão perto de um redemoinho na minha trânsito. Conseqüentemente, estes volumes, aparentemente sensíveis a essas substâncias, uma vez que o argumento de que tratados, tinham demonstrado os efeitos de espirros vigorosa com alergias que tinham perdido o local anterior na biblioteca. Resomi conta a situação e vendo que nenhum dirigente do próximo, parecia direito de realocar os volumes caíram e eu riavvicinavo. Eu nunca tinha feito! Agora, uma voz mudou gritou: "Mas o que concilia Pelo amor de Deus? Tem sido bastante o que ele fez? "- Com o número de cinco volumes na mão e enquanto eu tentava colocá-lo na prateleira, eu beccavo exalação forte e alto no rosto, enquanto que, em poucos segundos e precedido por muitos espirros correu para os meus pés os volumes do sexto para o décimo quinto, com antecedência de uma respiração que eu caí do quinto membro esquerdo.Gerenciado, não sem esforços hercúleos para libertar o pé direito da pilha de volumes que ela tinha acabado, eu afastou-se da armadilha mortal de livros espirros, enquanto a mesma voz disse: "Finalmente, ele entendeu que para ficar longe! Estes livros são alérgica! "-Com os pés doloridos ainda estava começando a pensar que eu tinha que ser alergênico, apesar do meu amor pela leitura. Claro, meu olhar caiu sobre um sinal afixado próximo e que, juntamente com um braço estendido, cuja mão apertada em um punho, exceto o dedo indicador estendido, convidados a deixar o salão, realizado a seguinte inscrição: "SE VOCÊ NÃO SABE DE RUÍDO Causa assédio, VOCÊ É CONVIDADO para sair desta sala "- feliz que eu saudou o convite e eu continuei a exploração da biblioteca cada vez mais enigmático. Ao longe ouvimos a primeira voz novamente: "Olha, não é educado para deixar uma meia-ler!" - Eu tentei me lembrar que o argumento era que o livro que eu tinha deixado.Por mais que tentasse não conseguia. Quanto mais eu pensava, como eu me lembrava o primeiro item e lembrei-me porque eu estava fora da sala: eu estava olhando para outras pessoas. Até agora minha pesquisa parecia ser totalmente inútil. Mas eu tinha que ter visto alguém entrar. Quem me dera que livro? Mas de onde eu vim? Eu tentei falar o que pensam, ripercorrevo de volta todos os meus passos: é um sinal com o braço estendido, os volumes caíram em seus pés após o espirro, a cadeira na passagem do meio, o sinal com o dedo indicador sobre a boca, o livro é folheando sozinho no meio de uma grande mesa, o livro que estava lendo. Aqui, antes de o livro não se lembrar de nada. Era como se tudo começou a partir desse ponto. Mas, como não estava lá chegou? Comecei a me preocupar seriamente. Eu parecia estar terminado em um labirinto do qual você não podia sair. Ao contrário do que os ambientes, mas não foram fechar e sufocante e havia a oportunidade de ler muitos livros.Esta suposição, no entanto, viu a contradição na sala ao lado. Entrei na primeira abertura que eu encontrei, em vez de um grande, como no ano anterior, havia pequenas mesas, cada um com uma cadeira na frente e uma luz que iluminou o livro que foi colocado na prateleira. Eu fui atraído por todos os livros fechados, e eu me aproximei cada uma dessas mesas para ler os títulos e volumes de abertura. Como eu tentei não havia nenhuma maneira que eu podia: os volumes escondeu títulos vá para a esquerda e nem sequer pleiteando com, obviamente, porque os gestos habituais sinais impediu qualquer expressão vocal. Uma voz se ouviu, no entanto, categoricamente. Eu não sei de onde veio, mas foi muito incisiva e peremptória: "Quem deixa um texto no meio, não tem o direito de principiarne outro! Nem pode compitarne títulos! "-Parecia uma perseguição. A biblioteca inteira obrigou-me a ler o resto pára. Eu queria justificar o meu comportamento: eu não tivesse parado por desacato, eu só preciso um pouco de ar fresco e então eu ouvi aquela voz, sem ver ninguém, e todos os outros. Eu estava apenas olhando para os outros, porque estava começando a sentir um crescente sentimento de solidão. Para amar, estar na companhia de tantos livros que não poderiam me agradam, mas eu senti a necessidade de encontrar também os meus companheiros. Como as bibliotecas foram inventados, não foram preenchidos apenas pelos livros, mas também dos leitores que foram para lá por causa do amor senti para os livros que estavam contidos neles. Como eu poderia expressar todos os meus pensamentos sem pronunciar qualquer palavra? Eu respondi à sua maneira um sinal: o comprimento do braço de costume com o dedo indicador estendido eo resto foi um escrito fechado, uma vez permissiva:"A OMS tinha que dizer algo como: CAN 'ESPRIMERSI MIMI no quarto!" Agora eu não estou surpreso com nada. Eu andei por uma porta e se afastou uma cortina espessa e escura, como os encontrados na entrada de cinemas. Em vez de ir para uma sala de biblioteca, encontrei-me em um palco. Só tenho as luzes foram acesas e acendeu e eu me encontrei no meio da cena. O pânico foi inevitável: Eu não estava acostumado a tais performances. Recuperavo mal o controle do que eu queria dizer e comecei a imitar as frases que eu queria expressar em palavras com ações como compreensível quanto possível. Eu não vi que o público estava na sala: a luz dos holofotes deslumbrados ao ponto onde eu não me mostrar ao longo da borda da plataforma sobre a qual acenando os braços.No final do meu desempenho, a cortina caiu, sem aplausos e não se levantou. Eu estava perdendo a esperança, quando uma casca de alta e clara de páginas, vindo de trás que material escuro e pesado, realmente tem um apreço especial por parte de algum público. Além de ligar um holofote, direcionado para a cortina que revelou um sinal indicando a direção a seguir à minha esquerda. Oltrepassavo abertura que hesitante adicional. Eu estava em um mundo de livros e, quer queira quer não, eu tive que adaptar as suas regras.Eu estava tremendo. Uma voz me disse: "Senhor, Senhor! Mas o que me faz dormir em livros antigos? Acorde, estraga ele! "- Eu ridestavo. Eu abri meus olhos me puxou. Cerca de risos acompanhado o meu despertar. Havia outras pessoas me observando. Eu reconheci a sala com mesa grande e cadeiras ao redor. Era o quarto dos códigos. Aquele onde eu estava sentado no início, para ver esse grande livro. Eu estava me preparando para a tese de formatura e eu vim a esta biblioteca bem abastecida para completar a recuperação do material. O atendente não era certamente muito tato na esteira: ele se importava que ele não tinha arruinado o livro. Felizmente, como disseram outras pessoas presentes, apenas alguns momentos eu estava lá eu colocava acima após pencolato por alguns minutos a cabeça, em um estado de exaustão.Agora eu estava esclarecido tudo. Foi um sonho. Inacreditável, absurdo, distorcendo, mas apenas um sonho. Houve entradas mais nenhuma, os livros que você navegar sozinho ou espirros que caiu nos pés, os sinais com os braços, bocas, punhos cerrados e dedo indicador. Alguns sinais estavam lá, mas discretos convidando os leitores a respeitar o silêncio, para chamar a atenção e gentil com frases simples. Não houve tapete para amortecer os seus passos. Houve leitores, felizmente, muitos dos meus colegas que ainda freqüentava a biblioteca. O atendente tinha pego o livro, deixando sobre a mesa o meu rascunho onde eu comecei a escrever a notícia importante que eu tinha encontrado. Richiudevo minhas coisas na bolsa que eu tinha deixado no armário no corredor perto da entrada, depois de tomar o documento de afastado pelo registo visitante e, finalmente, atravessou a saída. Não me parece que me encontro fora de verdade. Eu vi o céu azul, a luz do sol e eu podia mover-se livremente ao longo das calçadas e ir para casa ...Mas que casa? Eu re-imaginado! Como eu poderia ir para casa se eu não tinha pernas? Eu queria dizer algo, mas as minhas palavras foram escritas já. Eu tinha dezenas de páginas repletas de termos e marcas, como muitos dos meus colegas e todos viveram neste edifício grande apartamento composto por prateleiras, divididas por gênero, por assunto e por grupos de idade dos leitores. Juntos nós esperamos para ser lido, mas era cada vez mais raro que alguém pegou. As poucas vezes que isso aconteceu, parecia que o mundo nasceu e floresceu novamente aos olhos ansiosos que alimentava sobre essas palavras e que brilhava radiante imaginar o imenso universo que estava contido dentro.Então eu me lembrei. Uma vez que eu tinha escrito um livro, um pequeno, cheio de palavras, dispostas em uma direção que parecia certo, então eu era. Na verdade, não imaginava que iria acabar, a longo prazo, ser um prisioneiro do que aconteceu comigo e eu não podia mudar nada, nem mesmo uma vírgula!Para saber que eu não teria concluído com um ponto final, mas deixei em meados fala, com três pontos ou um parêntese esquerdo, tendo também as páginas em branco para perceber que eu queria acrescentar alguma coisa e que eu não era o tempo. Na tampa traseira foi relatada em poucas linhas, o tamanho fino da minha parábola preso no mapa literário. A editora, porém, foi peremptório: "Os custos do cartão e eles não podem sair de novo!" - E ele pesava em: "que o branco é um luxo que eu não posso pagar. Nesse ritmo, qualquer um pode adicionar qualquer coisa sem que se pode pedir a conta. ! Muito fácil ter um lugar onde você é livre para escrever e editar, dependendo do que você sente que você quer dizer "- não sem um toque de mal disfarçada satisfação concluiu:" Publishing significa cristalizar em um único e imutável, como se uma pedra preciosa, o conteúdo de uma sua viajem empreendida e expressos em termos articulados em os conceitos detidos por a pontuação e que a tinta inevitável seco sobre os lençóis aprisionadas pelo o carácter vinculativo. Cada autor tem conhecimento. O preço a pagar se você espera alcançar notoriedade por renunciar à liberdade de dispor de suas palavras quando impresso. Os pensamentos não são possíveis! "Eu tinha cometido a leveza de não dar o devido peso a essas declarações.Se você é sempre tão vezes muitos sghiribizzo imaginar, muito menos, você não sabe o que pode dar errado. Se você não tem coisas melhores para fazer, vá em frente, mas lembre-se: é por sua conta e risco. Eu avisei.Se acontecer de vir me visitar, eu estou sempre na biblioteca. "O leitor não entendeu muito. Ele foi levado por acaso e tinha lido o livro, principalmente intrigado com o título "Nós somos aquilo que imaginamos ser." Sentado em um canto escondido, iluminado por uma luz pequena, não tinha notado o progresso da quarta dimensão, o tempo para mergulhar fundo na leitura. A biblioteca estava vazia. O bibliotecário tinha esquecido e tinha ido para fechamento. Ele estava ali, rodeado por livros. No dia seguinte, eles teriam encontrado ou teria ido também como o autor do livro que ele tinha acabado?(Participante no conto da décima quinta edição do Prêmio A.Loria cidade de Carpi _MO)



"Mēs esam tas, ko mēs iedomāties būt. Viens ir pamanīt savu iztēli, nevis atstāt pārāk daudz par zaudēt, pretējā gadījumā jūs var neizdoties atgriezties.Es nevēlos, lai skandāla jums vai šķiet ticami, bet es gribētu jums pastāstīt, kas noticis ar mani.Es sēdēju uzrāpušies augšā manām domām, sēžot uz krēsla ar rokām, kas stāv uz galda. Man bija izlemts, vai atvērt putekļaino vāku man priekšā. Es jutu nepieciešamību apmainīt dažus vārdus ar kādu, pat pāri laikam. Jo vairāk lapas, kas tika lietoti un yellowed cīnās apgriezties zem maniem pirkstiem, it kā noguris. Rokai slīdot uz leju uz visiem šiem graudu apvalka zona un kas stāvēja starp rakstveidā un lasītāju acīs, nojauc asas malas. Vārdi, kas 1/2, jāizdzēš, sminuzzavano to nozīmi, žēlabains babbling ka viņi būtu grūti jāapvieno. Autors bija rakstījis ar bold insultu, ka papīrs, bet laiks bija neskaidra nozīme un acis cīnījās dzirdēt viņa balsi.Bibliotēka bija gandrīz tukša. Šie apzīmējumi ir skaists skats no diktāta un incutevano ziņoja, ka tur bija pienācīga cieņa. Nedaudzie cilvēki klāt, izkaisīti ar precizitāti dažādās telpās, kas veidoja vidi, neļaujiet to izskatu, ka noplūdis neskaidrus trokšņus, kas lēmumu pieņēmusi tikai no smalkā nolobīt no minētajiem apjomiem centenarians lapām. Tie bija galvenokārt studenti, zinātnieki, kas meklēja mierinājumu un drošības sajūtu to smalkas pētniecībā. Neviens nebūtu kādreiz sapņoja provocējot mazākās saviļņojums: pat tārpi, kas tika besieging daudzi antikvariāts koka grāmatu skapji, galdi un krēsli, par ko liecina daudzās sīkās caurumiem ka traforavano virsma, viņi to darīja ar takts un delikatešu, gandrīz čukstus nevis nomocīt, ne tikai uzmanību lasītāju, bet par šo vidē, kas pieprasīja klusumu cieņu.Dienasgaismas iekļuva ar grūtībām, nevis tāpēc, ka šaurība, kad radās sienām atveres, kas atdalītas no ārpuses, nedz arī biezuma tie, kaut arī nozīmīgs, bet gan par ekrāniem, kas bija noteikti pirms, tieši tādēļ, lai novērstu cik vien iespējams ieeja. Iemesls bija vienkāršs: pārmērīga apgaismojums var izraisīt neizbēgamu pieaugumu temperatūras. Tikai neliela bālums liecināja klātbūtni logu, gaismas un elektriskā intensitāte un kontrolēta termiskā nāca tikai ar speciālu aprīkojumu, jākalibrē tā, lai netraucētu, ne grāmatas, ne arī ar tiem cilvēkiem, vienlaikus radot patīkamas sajūtas gaismas un tumsas.Bija tas varbūt mija gaismas un tumsas, ko izraisa šo ierīču punktu, kas vērsta galvenokārt uz tabulām, kas izgaismo vai noguruma nogurumu pēc nozīmi vārdiem, kas tika rakstīts uz šīm lapām semicancellate dūri un tā yellowed, fakts ir tāds, ka vienu brīdi likās, ka kāds bija apostrophizing. Tas notika tieši pēc manas žāvas. Es ridestavo stulbums, konstatējot vienā mirklī visu uzmanību. Sākumā tas šķita iespējams: brīdis pirms man bija izņemta acis no lapas tika noraidīts, un es redzēju nevienu apkārt. Resented šo balsi: "Es nevēlos, lai jūs gulēt tiesības tagad?!" - Rialzavo skatienu, meklējot iespējamo autoram par šo jautājumu. Man nebija neviena, apkārt, ne pirms, ne aizmugurē. Telpa, kur es biju vēl pametis. - "Man ir patiešām noguruši!" - Es domāju - "Nu es domāju, ka kāds runā ar mani!"Man bija gatavi atkāpties no amata sevi ar pārliecību, ka miegainība bija uz akciju un viltības, kas bija lieta, ko es saņēmu par elpu devēju svaigā gaisā, kad, kad manas rokas sāka slēgt grāmatu, vienmēr ar Extreme aprūpe un uzmanība, balss riaffacciava un šoreiz vairāk kategoriski: "?! Bet kas apstājas lasot vidū Bet es saku gandrīz sākumā" - es nevarēju ielēkt savā krēslā mazliet "ar pārsteigumu un par to, atpūtas ka ne es norādīju, ka uz pirmavotu. - "Viņš ir izlasījis, es saku, nomurmināju jā un nē, lai divpadsmit lappusēm un starp žāvas un nap!" - Toni, kā arī piepilda ar skriešanās, ieņēma ievērojamu grauds ironiski, gandrīz sarkastisks. Es gribēju atbildēt. Atšķirīgos apstākļos es būtu darījis labi.Es atzina, ka kā lasītājs man bija izturējies pret pienācīgas kvalitātes darbu ar manām acīm, bet pat viens neuzmanības mirklis var būt tur visiem. Problēma bija divējāds: pirmkārt, bija pazīmes, ka pieprasītākie klusumu, es nevarēju redzēt otru pusi, bet pēkšņi es jutos to. Es atstāju grāmatu atvērtu uz galda un centās izrauties meklēt kāds lūgt paskaidrojumus par šiem negaidītu balsīm. Pēc pāris soļiem, balss nāca no aiz manis kā šautriņu ausīs: "Kas padara tevi prom! Izskatās, ka grāmata tiek likts! "- Es mēdzu būt un kamēr es turpināju ar savu galvu, bez skatoties uz pirmās atvēršanas, kas notika ar mani. Oltrepassavo ar sajūtu atbrīves atšķirība, bet tomēr balss man prasīja: "Kas! Viņš atstāj bez klausoties "! -Otrā istabā doma tur bija kāds, jo es pirmo reizi dzirdēju par flipping lapas, bet nebija lasītājs. Tur bija grāmatas, tikpat veca kā to, kas man bija atsaucoties uz, arī atvērt un kas šķita pārlūkošanas vienatnē, jo, ja kāds bija to lasīt, bet pilnīgi caurspīdīgs vai pilnīgi neredzams. Pat lapas tiek pārvietots noteiktā veidā, paceļot un pagriežot stūri uz leju pa vienam un dodot laiku jālasa. Man tuvojās, lai redzētu, lai redzētu, ko es biju domājis varētu būt pārāk cieši. Man bija sajūta, ka noskatījos, un man nebija taisnība. Lappuses bija pārtraucis griežot un viens vēl neizlemtu apakšējā labajā stūrī, nedaudz paaugstināta, salīdzinot ar pārējiem papīra, it kā tas, kurš lasīja bija nošauta pie manis. Es jutos brīdinājumu, sausu un sabiedrība: "Paskaties, nav pieklājīgi, lai apnikt lasīt pārējos - Un brītiņu pauzes viņš ņēma, ar mīkstāku tonī!" Otrā istabā ir kāds meklēt! "-Sussultavo par pārsteigumu pēkšņi balss ritraevo un es izsekot manu pasākumus, ne pirms viņš žestu atvainošanās ar rokām un galvu.Skaņas, bibliotēka sāka dominēt, neskatoties uz displeja apzīmējumus! Es sāku brīnīties, kas tie bija vērsta visus tos ielūgumus saglabāt vārdus. Es dzirdēju pat 1. ienākšanu telpā, tur manu uzmanību: "Paskaties, viņš atstāja grāmatu, grāmatu atvērtu uz galda! Tas nav pieklājīgi! "- Pat tonis kļuva mazāk simpātisks. Es nevarēju noticēt. Es pagājis vēl atvēršanu un man bija stājies papildu telpā. Mana vajadzība atrast mierinājumu citā cilvēkā sāka izpausties izmisumā. Uz lielā galda bija atvērtas grāmatas, un jebkurām personām, kuras bija gatavi sēdēt uz vienu ap viņu krēsliem. Plaukti bija izvietoti gar sienām nebija stikls, kas aizsargā apjomus, kas bija glīti ietverti.Lambivo no kā krēsla plauktos virsma bija skaidrs no galda un paņēma lielāko daļu pāreju. Kad es iet es jutos šķaudīt nāk spēcīgs no trešajā rindā plauktu un grāmatu nokrita zemē, atverot izlases veidā, ar klusinātas dobjš troksnis no jauna paklāja. Tagad izmisušās sauciens pārsteidza mani no manas domas ātri. Man nebija mani atpakaļ laikā, kad cits balss starpniece gar mana vēlme izrauties: "Paskaties, apvienojot! Kāpēc nav jums skatīties, kur tu staigāt? Ja krēsls būtu atstāti vidū bija iemesls! "- Es gribēju atbildēt, bet tikai ja tas balstās manas acis vēl zīmi, pat stingrākas nekā agrāk ziņots indeksu novietoti priekšā slēgtā mutē, kamēr rakstisks iesaucās: "SSSHHHH!" - man bija pieņemšanas pazīmes nožēla, lai saprastu, ka man nepatika tik daudz par visu, kas bija noticis.Es dzirdēju šķaudīt atkal un jutu vēl grāmatu kritumu, šoreiz par manu kāju, vienmēr trešajā rindā plauktiem. Instinktīvi es gribēju kliegt no sāpēm, ka es nosūtīja manu slikto labajā malā: tas bija samazinājies sev veida līgumu, jo lielākā daļa no Tome. Man nebija taisnība, bija raksts. Tas bija tikai pirmais sējums. Gada 5. es sapratu, ka man bija, lai novērstu, cik drīz vien iespējams, ja es negribēju ritrovarmeli visas divdesmit piecas pēdas. Man bija gritting zobus pa kārdinājums kliegt un es ieguvu mazliet prom no plauktiem. Plāksne, kas atrodas tieši vidū šī bēdīgi plauktā, no kuriem daži bija rakstisku atbildi uz visiem jautājumiem kratot, ka pēdējie notikumi man bija pārtraukuši jautāt sev: "alerģiju!"Acīmredzot mans solis pārāk tuvu izvirzīja dažus alergēns glabāšanā uz paklāja vai grīdas tuvumā, ko viesulis manā tranzītā. Tātad šie apjomi, acīmredzot jūtīgi pret šīm vielām, jo ​​arguments, ka jārisina, ir pierādīta ietekme uz enerģisku šķaudīšanu ar alerģijām, kas bija neatbildētos iepriekšējo atrašanās vietu bibliotēkā. Resomi vērā stāvokli un redzēt nevienu ierēdni netālu, tas šķita pareizi pārvietot apjomi ir samazinājušies, un es riavvicinavo. Man nebija veikusi jebkad! Tagad mainīts balss iesaucās: "Bet ko tas saskaņo Dieva dēļ! Vai tā ir bijusi pietiekami ko viņš darīja "-? Ar Volume numuru pieci rokā un kamēr es mēģināju likt to uz plaukta, es beccavo izelpošana spēcīgs un skaļi sejā, bet, pēc dažām sekundēm, un pirms daudziem šķaudīšana steidzās uz manas kājas apjomi no 6. līdz piecpadsmitajam, pirms elpa ka es nokrita no piektā kreisajā daļā.Pārvalda, ne bez milzu pūlēm pie atbrīvot savu labo kāju no kaudzes tomes viņa bija beigusies, es walked prom no nāvējošā slazdā grāmatu šķaudīšana, bet pati balss teica: "Beidzot viņš saprata, ka apturēt prom! Šīs grāmatas ir alerģija "-ar kājām joprojām pušums sāka domāt, ka man bija jābūt alerģiju,! Spīti manai mīlestībai pret lasījumam. Protams, mana acs krita uz apzīmējuma ievietojis tuvumā un kas, kopā ar izstieptu roku, kam roka sažņaudza ar dūri izņemot rādītājpirkstu pagarināts pirkstu, aicināja iziet no zāles, ko attiecīgi šādiem uzrakstiem: "JA JUMS NAV JĀZINA radīt troksni uzmācīga, jūs esat aicināti atstāt šo istabu! "- priecīgs es atzinīgi uzaicinājumu un es turpināja izpēti arvien mīklaino bibliotēkā. Tālumā mēs dzirdējām pirmo balsi atkal: "Paskaties, nav pieklājīgi atstāt 1/2, izlasīt!" - Es mēģināju atcerēties, ka arguments bija, ka grāmata, kas man bija atstājis.Izmēģināt, kā es varētu es nevarēju. Jo vairāk es domāju, kā es atcerējos pirmo vienumu un es atcerējos, kāpēc man bija aizgājuši no istabas: Es meklēju citu cilvēku. Līdz šim mans pētījums šķita pilnīgi bezjēdzīgi. Tomēr man bija redzējis kāds ienāk. Kurš bija devis man šo grāmatu? Bet no kurienes es nāca? Es centos runāt viņu prātus, ripercorrevo atpakaļ visi mani soļi parakstīt līgumu ar savu roku izstieptu, apjomi ir samazinājušies par viņa kājām pēc šķaudīt, tad vidū eju krēsls, tad ar savu rādītājpirkstu zīme pār savu muti, grāmata ir leafing vieni vidū liels galds, grāmatu es lasīju. Šeit, pirms grāmata neatceras neko. Tas bija it kā viss sākās no šīs vietas. Bet kā tur bija tur ieradies? Es sāku uztraukties nopietni. Es, šķiet, ir pabeigta labirints, no kura jūs nevarētu izkļūt. Pretēji vides, bet nebija tuvu un suffocating un tur bija iespēja lasīt daudz grāmatu.Šis pieņēmums tomēr redzēja pretrunu blakus istabā. Es stājās pirmās atvēršanas ka es atklāju, nevis viena liela, tāpat kā iepriekšējā gadā, bija nelieli galdi, katrs ar krēslu priekšā un gaismu, kas apgaismo grāmatu, kas tika likts uz plaukta. Es piesaistīja visas grāmatas slēgta, un es tuvojās katru no šiem galdiem izlasīt virsrakstus un atvēršanas apjomus. Kā es mēģināju tur nebija nekādi es varētu: tilpumi paslēpa titulus ritiniet pa kreisi un nav pat lūdzot, protams, jo parastās pazīmes žesti novērsuši vokālo izteiksmi. Balss ir dzirdama, tomēr kategoriski. Es nezinu, no kurienes tas nācis, bet tas bija ļoti asu un stingrs: "Kas atstāj tekstu vidū, nav tiesības principiarne citiem! Nedz arī compitarne virsrakstus "! -Tas šķita vajāšanas. Visu bibliotēku piespieda mani izlasīt atpūtas apstājas. Es gribēju, lai attaisnotu savu rīcību: Man nav pārstājusi par necienīgu, es vienkārši nepieciešams, lai iegūtu svaigu gaisu un tad es dzirdēju, ka balss, neredzot nevienu, un visi pārējie. Es tikai skatos uz citiem, jo ​​tas sāka justies arvien sajūtu vientulības. Mīlēt, atrodoties sabiedrībā tik daudz grāmatu, ka nevar norādīt arī mani, bet es jutu, ka ir jānoskaidro arī manu stipendiātiem. Tā kā bibliotēkas tika izgudrots, nebija apdzīvots tikai grāmatas, bet arī no lasītājiem, kuri devās uz turieni, jo mīlestības jutās par grāmatām, kas tika ietverti tiem. Kā es varētu izteikt visas manas domas, bez izrunāt visus vārdus? Es atbildēja savā veidā zīme: parastie nesaistītu pušu ar indeksu pagarināt pirkstu un atpūtas gāja rakstīts slēgts, vienreiz atļaujošs:"Kam bija teikt kaut ko līdzīgu, CAN" ESPRIMERSI Mimi numurā! "Tagad es neesmu pārsteigts par neko. Gāju cauri durvīm un aizgāja aizkars bieza un tumši, piemēram, tiem, kas radušās pie ieejas kinoteātros. Nevis doties uz bibliotēku istabu, es atklāju sevi uz skatuves. Tikko saņēmu gaismas dega un apgaismotām un es atklāju sevi vidū skatuves. Panika bija neizbēgams: Man nebija pieradis pie šādām izrādēm. Recuperavo tikko līdzi to, ko es gribēju teikt un es sāku imitēt frāzes, kuras es gribēju izteikt vārdos ar darbībām, kā saprotams, kā iespējams. Es neredzēju, ka sabiedrībai bija telpā: gaisma no starmešu apžilbināti līdz vietai, kur es nerādīt pār perona malas, uz kura vicināšanu manas rokas.Beigās manu sniegumu, aizkaru krita, ne aplausi un nav piecelties. Man bija zaudēt cerību, kad skaidri un skaļi mizas lapu, kas nāk no aiz šī tumšā un smago stuff, tiešām ir īpašu atzinību par daļu no dažām sabiedrības. Papildus ieslēdzot uzmanības, režisors uz aizkara, kas atklāja zīmi, kas norāda virzienu, lai līdz manu kreiso. Oltrepassavo vilcinās ka papildu atvēršana. Es biju pasaules grāmatu un, Willy nilly, man nācās pielāgoties viņu noteikumiem.Man drebēja. Balss man teica: "Kungs, Kungs! Bet kas padara mani gulēt uz antīkām grāmatām? Mosties, tas drupas IT "- Man ridestavo. Es atvēru acis velk mani uz augšu. Ap Giggles pievieno mana atmoda. Tur bija arī citi cilvēki, skatoties mani. Es atpazinu istabu ar lielu galdu un krēsliem apkārt. Tā bija telpa kodu. Viens, kur es sēdēju pie sākumā, lai redzētu to lielo grāmatu. Es biju gatavojas diplomdarba tēzes un es atnācu uz šo labi uzkrāti bibliotēka pabeigt izguve materiāla. Pavadonis noteikti nebija ļoti taktisks, sekojot: viņš rūpējās, ka viņš nav izpostījis grāmatu. Par laimi, jo viņi teica citi cilvēki klāt, tikai dažus mirkļus Es biju tur Es uzdots iepriekš pēc pencolato uz pāris minūtēm galvas, tādā stāvoklī izsmelšanu.Tagad es tika noskaidrots visu. Tas bija sapnis. Neticami, absurdi, traucējot, bet tikai sapnis. Nebija vairāk ierakstus, grāmatas, kas jums pārlūkot atsevišķi vai šķavas, kas krita uz kājām, zīmes ar ieroču, atvērumi, dūres sakostiem un forefingers. Dažas pazīmes bija tur, bet diskrēti aicinot lasītājus ievērot klusumu, lai koncentrētu uzmanību un veids ar vienkāršiem teikumiem. Nebija paklājs, lai mīkstinātu savus soļus. Bija lasītāji, par laimi, no maniem vienaudžiem daudz kas vēl apmeklē bibliotēku. Pavadonis bija pacēlis grāmatu, atstājot uz galda manu Scratchpad kur es sāku pierakstīt svarīgu ziņu, ka man bija atrasts. Richiudevo manu stuff maisā man bija atstājis skapī attiecīgajā koridorā pie ieejas, uzklausījusi dokumentu prom ar apmeklētāju reģistrāciju un beidzot gāja caur izeju. Tas nešķita atrodos ārpus taisnība. Es redzēju zilas debesis, tad saules un es varētu brīvi pārvietoties pa ietvēm un doties mājās ...Bet kas māja? Es atkal iedomājies! Kā es biju iet mājās, ja man nav kājas? Es gribēju kaut ko teikt, bet mani vārdi bija viss rakstīts jau. Man bija desmitiem lappušu pilna Terminu un zīmes, kā tik daudzi no maniem vienaudžiem un tie visi dzīvoja lielajā daudzdzīvokļu mājā, kas sastāv no plauktiem, dalīts ar žanra, pa tēmu un pa vecuma grupām lasītājiem. Kopā mēs gaidījām jālasa, bet tas bija arvien reti, ka kāds paņēma. Nedaudzie reizes tas notika tā likās, ka pasaule ir dzimis un uzplauka no jauna īpaši dedzīgi acu, kas baro ar šiem vārdiem un ka kvēloja radiantly iztēloties milzīgo Visumu, kas bija ietverts iekšā.Tad es atcerējos. Kad man bija uzrakstījis grāmatu, neliels, pilnu vārdu, sakārtoti virzienā, kas šķita labi tad es biju. Nav īsti iztēloties, ka mēs galu galā, ilgtermiņā, ir gūsteknis, kas paņēma mani un es nevarēju neko mainīt, pat komatu!Zināt es nebūtu noslēdzis ar pilnībā apstājies, bet es pa kreisi vidū runā ar trim punktiem vai kreisās iekavas, arī ņemot baltās lapas saprast, ka es gribēju kaut ko piebilst, un ka es nebiju laiks. Uz pēdējā vāka tika ziņots pēc dažām līnijām, tievs izmērs mana līdzībā iestrēdzis uz literāro kartes. Izdevējs, tomēr bija kategorisks: "Karšu izmaksas un viņi nevar atstāt atkal!" - Un viņš sver: "Tas baltais ir greznība, ka es nevaru atļauties. Šādā ātrumā, ikviens var pievienot kaut ko bez tā var lūgt kontu. ! Pārāk viegli, lai būtu vieta, kur jūs esat brīvi rakstīt un rediģēt, atkarībā no to jūs jūtaties jūs vēlaties pateikt "- Ne bez pieskārienu slikti apslēpta gandarījumu secināja:" Apgāds nozīmē izkristalizēt kas unikāls un nemainīgs, it kā dārgakmeņu, saturs brauciens un jāizsaka skaidri formulēta jēdzieniem turēto interpunkcijas un neizbēgama sauso tinti uz lapas ieslodzīts saistošs. Katrs autors ir informēts. Cena, kas jāmaksā, ja jūs cerat sasniegt slavu atsakoties brīvību rīkoties ar saviem vārdiem, kad izdrukāt. Domas nav iespējams "Man bija izdarījis gaišumu ne pienācīgi izsver šiem paziņojumiem!.Ja Jums ir kādreiz tik daudz reižu tas sghiribizzo iedomāties, nemaz nerunājot, jūs nezināt, kas var noiet greizi. Ja nav jums ir labākas lietas ko darīt, iet labi uz priekšu, bet jābrīdina: tā ir jūsu pašu risks. Es brīdināja jums.Ja tev gadās nākt pie manis, es esmu vienmēr bibliotēkā. "Lasītājs nesaprata daudz. Viņš tika pieņemts nejauši un bija lasīt, ka grāmata, galvenokārt ieinteresēja ar nosaukumu "Mēs esam tas, ko mēs iedomāties būt." Sēžot slēptā stūrī, lit ar nelielu gaismas, nebija pat pamanījuši gaitu ceturto dimensiju, laika nodoties dziļi lasījumā. Bibliotēka bija tukšs. Bibliotekārs bija aizmirsts un bija devies uz aizvēršanas. Viņš stāvēja tur, ieskauj grāmatas. Nākamajā dienā viņi būtu atraduši vai būtu aizgājusi pārāk kā autors grāmatā viņš tikko bija beidzis?(Piedalījies pasakas piecdesmitais izdevuma balvu A.Loria pilsētas Carpi _MO)




"Mi smo ono što možemo zamisliti da bude. Treba biti pažljiv prema svojoj mašti, ne ostavljaju previše labav, inače možda neće uspjeti vratiti.Ne želim vas uplašiti ili izgledati nepouzdana, ali ja bih vam reći što mi se dogodilo.Sjedio sam smješten na vrhu mojih vlastitih misli, sjedi na stolici s rukama odmara na stolu. Bio sam neodlučan da li da otvorite poklopac prašnjavom ispred mene. Osjetio sam potrebu da se razmijeniti nekoliko riječi s nekim, čak i kroz vrijeme. Na više stranica koje su nosili i požutjeli bore da se okrene pod mojim prstima, kao da je umoran. Vrhovima prstiju skliznula na sve one žitarice koje obavijen područje i da je stajao između pisanja i očima čitatelja, zamućenje oštre rubove. Riječi, pola izbrisani, sminuzzavano njihova značenja u žalostan žamor da jedva mogu sklopljena. Autor je napisao s podebljano poteza koji papir, ali vrijeme je nejasna značenja i oči borili čuti njegov glas.Knjižnica je bila gotovo prazna. Znakovi su lijep pogled na diktatu i incutevano je izvijestio da postoje odgovarajuće poštovanje. Nekoliko ljudi su prisutni, razasuti s točnošću u različitim sobama sastavljenim od okruženja, ne dajte svoj izgled da pukotina nejasne zvukove koji zrači isključivo iz delikatna oljuštiti stranicama tih volumena stogodišnjaka. Oni su bili uglavnom studenti, znanstvenici koji su potražili udobnost i sigurnost na svojim pedantan istraživanja. Nitko ne će ikada sanjao izazivanja najmanju zbrku: čak i crva, koji su opsjedaju mnoge antičke drva polica za knjige, stolovima i stolicama, kao što pokazuje brojnim sitnim rupama koje traforavano površina, činili su to s taktom i delikatese gotovo u šapat ne uznemiruje, ne samo pozornost čitatelja, nego poštivanje tih okruženja koja zahtijevaju tišinu.Dnevno svjetlo prodire s teškoćama, ne zbog uskoću od otvora u zidovima koje su dijelile izvana, niti za debljinu od njih, iako značajan, nego za zaslone koje su postavljene prije, upravo kako bi se spriječilo koliko je god moguće ulaz. Razlog je bio jednostavan: pretjerana rasvjeta može dovesti do neizbježnog povećanja temperature. Samo mala bljedilo svjedočio na prisutnost prozora, svjetla, električni intenzitet i kontrolirano topline došao samo posebne opreme, kalibrirani tako da ne ometa, niti knjige, niti s ljudima, dok je stvaranje ugodne osjećaje svjetla i tame.Je li to možda izmjenjivanje svjetla i tame uzrokovane ovim uređajima trenutku, usredotočeni prvenstveno na stolovima za osvjetljavanje ili umor umor u sljedećim značenje riječi koje su napisane na tim listovima semicancellate šakom pa požutjeli, činjenica je da u jednom trenutku činilo se da je netko Apostrofirajuci. To se dogodilo tek nakon moje zijevanje. Ja ridestavo tromost, pronalaženje u trenu sve pozornost. Isprva se činilo moguće: trenutak prije sam uklonio oči od stranica je okrenuo i vidio nikoga oko sebe. Zamjerio taj glas: "Ne želim da spavati sada?!" - Rialzavo pogled u potrazi za mogućim autora ovog pitanja. Nisam imao oko jedan, ni prije ni iza sebe. Soba u kojoj sam još bio napušten. - "Moram biti jako umorna!" - Pomislio sam - "Pa mislim da je netko sa mnom razgovarati!"Bio sam oko sebe ostavku na uvjerenju da je pospanost u igri i trikove koji su slučaj da sam se za dah 'u svježem zraku, kada je, kad su mi ruke bile počinju da zatvorite knjigu, uvijek s ekstremno briga i pažnja, glas riaffacciava i ovaj put više žestoko: "?! Ali što prestane čitati u sredini A ja vam kažem gotovo na početku" - ne bih mogao skočiti u svojoj stolici i malo 'na iznenađenje , a ostatak za činjenicu da nije to sam primijetio da je izvor. - "On mora pročitati, kažem, promrmljao da i ne na desetak stranica, a između zijevaju i riskirati!" - Ton, kao i puna rogoz, je značajan zrno ironično, gotovo sarkastičan. Ja sam htjela odgovoriti. U različitim okolnostima bih učinio dobro.Sam priznao da je kao čitač sam ponašao prema dostojanstvenog rada pod mojim očima, ali trenutak nepažnje mogao biti tu za sve. Problem je bio dvostruk: prvo, tu su znakovi da je tražio šutnju, nisam mogao vidjeti drugu stranu, ali odjednom sam osjetio. Napustio sam knjigu otvorenu na stol i pokušao da biste dobili daleko gledati da netko pitati objašnjenja za ove neočekivane glasova. Nakon nekoliko koraka, a glas se s iza mene kao strelicom u uho: "Što vas čini daleko! Gle, knjiga se nalazi! "- Bio sam i dok sam nastavio s glavom, bez gledanja prema prvom otvaranju koje se dogodilo za mene. Oltrepassavo jaz s osjećajem oslobođenja, a još uvijek sam tražio glas: "Što! On ostavlja bez slušanja! "-U drugoj sobi je smatrao da je netko, jer sam prvi put čuo flipping stranica, ali nije bilo čitač. Bilo je knjiga, stara kao što sam se odnosi na, također otvoren i da se činilo da se pregledavanje, sama, kao da je netko čitajući ga, ali potpuno transparentno ili potpuno nevidljiv. Čak su i stranice su se preselili na određeni način, podizanje i okretanje kutu dolje jednog po jednog i daje vremena za čitanje. Prišao sam da se vidi, da vidi da li ono što sam mislio možda previše usko. Imao sam osjećaj da su gledali i nisam bio u krivu. Stranice su prestali okretanje i još uvijek bio u tijeku s donjem desnom kutu, malo podigli u odnosu na ostatak papira, kao da je tko čitao je pucao na mene. Osjećao sam se upozorenje, suha i čvrsta: "Gle, nije pristojno gnjaviti čitanjem drugima - i nakon trenutka pauze uzeo, s mekšom tonom:" U drugoj sobi je netko pogledati! "-Sussultavo na iznenađenje iznenadne glasa ritraevo i ja retraced moje korake, ne prije nego što je napravio gestu isprike svojim rukama i glavi.Knjižnica zvukove počeo prevladati, unatoč znakova na zaslonu! Počeo sam se pitati koji su ciljanje sve one pozivnice zadržati riječi. Čuo sam čak i prvi ulazak u sobi koja čuva moju pozornost: "Gle, on je ostavio knjigu, knjiga otvorene na stolu! To nije pristojno! "- Čak i ton rastao manje simpatičan. Nisam mogao vjerovati. Položio sam još jedan otvor i ja ušli u dodatni sobi. Moja potreba da se nađu utjehu u drugom ljudskom biću je počeo da se oblik očaja. Na velikim stolom su otvorene knjige, i svaka osoba koja je o tome da sjedi na jednoj od stolica oko njega. Police su bili smješteni uz zidove nisu imali stakla koje su čuvale količine koje uredno su sadržane.Lambivo površina policama kao stolica je bilo jasno od stola i zauzima najveći dio prolaz. Kad idem sam osjetio jak kihanje dolazi iz trećeg reda policama i knjiga pao na tlo, otvaranje nasumce, uz prigušene udarcem iz novo carpeted kat. Sada tjeskobni krik me preplašila od mojih misli brzo. I nije mi se natrag u vrijeme u kojem drugi glas umetnuo uz moje želje da biste dobili daleko: "Gle, u kombinaciji! Zašto ne gledati gdje hodate? Ako je stolica je lijevo u sredini nije bilo razloga "- ja sam htjela odgovoriti, ali samo gdje je odmaranje oči još jedan znak, čak stroži nego ranije izvijestio je indeks nalazi ispred zatvorenih usta, dok pisani povikao: "SSSHHHH!" - Bio sam znakove kajanja shvatiti da sam volio toliko za sve što se dogodilo.Čuo sam kihanje i opet osjetio drugu knjigu pad, ovaj put na nogama, uvijek na trećem redu policama. Instinktivno sam htjela vrištati od bola da sam poslao svoju lošu pravi kraj: ona je pala si neku vrstu ugovora, s obzirom na veći dio Tome. Bio sam u krivu, je enciklopedija. To je bio samo prvi svezak. Na peti shvatio sam da sam morao ukloniti što je prije moguće, ako ja ne želim ritrovarmeli svih dvadeset i pet metara. Bio sam kolniku moje zube nad napast vrištati i ja dobio malo 'daleko od polica. Ploča, nalazi se točno na sredini tog zloglasnog polici, od kojih su neki pokazali pismeni odgovoriti na sva pitanja kovitlaju da je posljednji događaji na kojima sam prestao sebe pitati: "drugih alergija!"Očito je moj potez preblizu je podigao neki alergen pohranjena na tepihu ili na podu u blizini u vihoru u mom tranzitu. Dosljedno te količine, očito osjetljiva na one tvari, budući da je argument da se bavila, pokazao je učinke snažnog kihanja s alergijama koji su propustili prethodnu lokaciju u biblioteci. Resomi račun situacija i kad nema policajca u blizini, činilo pravo preseliti volumeni pali i ja riavvicinavo. Nisam ikada učinio! Sada promijenila glas povika: "Ali što to pomiruje Za ime boga! Je li to bilo dovoljno što je učinio "- Uz svezak broj pet u ruci i dok sam pokušao da ga stavite na policu, ja beccavo izdah jaka i glasna u lice, dok je u nekoliko sekundi, a prethodila su mnogi kihanje požurio nogama volumeni od šestog do petnaestog, prije dah da sam pao s petog lijevoj limb.Uspio, ne bez Herkulovim nastojanjima da oslobode svoje desno stopalo od hrpe tomes je imala više, ja sam otišao od smrtonosne zamke knjiga kihanje, dok je isti glas je rekao: "Na kraju je shvatio da se klonite! Ove knjige su alergični! "-S nogama još uvijek ogorčena je počeo misliti da sam morao biti alergijske, unatoč ljubavi prema čitanju. Naravno, moje oči pala na znak posted u blizini i da, zajedno s ispruženom mišicom, i čije ruke stisnula u šaku, osim kažiprsta produžen, pozvano da napusti dvoranu, nosio natpis: "AKO NE ZNATE šum uznemirujući, pozvani ste napustiti sobu "- drago mi je pozdravio poziv i ja sam nastavio istraživanja u sve zagonetnog knjižnici. U daljini smo čuli prvi glas opet: "Gle, nije pristojno ostaviti pola čitati!" - Pokušao sam se sjetiti da argument je bio da knjiga koju sam napustio.Pokušajte kao što sam mogao ne bih mogao. Više sam mislio, jer sam se sjetio prvu stavku i sjetio sam se zašto sam otišao iz sobe: bio sam u potrazi za druge ljude. Do sada je moje istraživanje činilo biti potpuno beskoristan. Ipak, morao sam vidjela netko ulazi. Tko je dao tu knjigu? Ali odakle sam došao u? Pokušao sam razgovarati njihove misli, ripercorrevo vratiti svi moji koraci: znak s rukom ispruženom, volumeni su pale na noge nakon što je kihanje, stolica u sredini prolaz, znak sa svojim kažiprstom na ustima, knjiga je leafing sam u sredini veliki stol, knjigu sam čitao. Ovdje, prije nego što knjiga ne sjećam ničega. To je kao da je sve počelo od tog trenutka. No, budući da je tamo stigao? Počeo sam se brinuti ozbiljno. I činilo se da završi u labirintu iz kojeg ne može izaći. Za razliku od onoga što sredinama, ali nisu bili u blizini i guši i nije bilo šanse da pročitate mnogo knjiga.Ova pretpostavka, međutim, vidio kontradikciju u susjednoj sobi. Sam ušao u prvi otvor koji sam našao, umjesto jedne velike, kao i prethodne godine, bilo je mali stolovi, svaki sa stolicom ispred i svjetla koja osvjetljavaju knjigu koji je bio postavljen na polici. Bio sam privlači sve knjige zatvorene, a ja sam pristupio svaki od tih stolova čitati naslove i otvaranje svezaka. Kao što sam pokušao ne postoji način na koji sam mogao: volumeni sakrio naslove pomaknite se ulijevo, a nije ni izjasnio s, očito, jer su uobičajeni znakovi geste spriječiti bilo vokalnog izražavanja. Glas čuje, međutim, kategorički. Ne znam odakle je, ali to je vrlo sječe i kategoričan: "Tko ostavi tekst u sredini, nema pravo na principiarne druge! Niti compitarne naslova! "-Činilo se kao progon. Cijela knjižnica natjerao me da pročitate ostatak zaustavlja. Htio sam opravdati moje ponašanje: nisam prestao za nepoštivanje, JA pravedan trebate da biste dobili neki svjež zrak i tada sam čuo taj glas, bez da vide nikoga, a svi ostali. Upravo sam u potrazi za druge, jer se počinje osjećati sve veći osjećaj usamljenosti. Za ljubav, biti u društvu toliko knjiga koje se ne mogu mi drago, ali sam osjetio potrebu da se naći i svoje bližnje. Budući da knjižnice su izmislili, nisu naseljena samo knjiga, već i od čitatelja koji je tamo otišao zbog ljubavi osjetio za knjige koje su sadržane u njima. Kako bih mogao izraziti sve svoje misli bez izricanja bilo riječi? Odgovorio sam na svoj način znak: uobičajenog tržišnim s kažiprsta proširen i ostatak je otišao napisao zatvorena, nakon što dopušta:"Koji su morali reći nešto poput, mogu 'ESPRIMERSI Mimi u sobu!" Sada se ne čudim ni o čemu. Hodao sam kroz vrata i odmaknuo zavjesu guste i tamne, poput onih naišao na ulazu u kinima. Umjesto odlaska u knjižnice sobu, našla sam na pozornici. Dovoljno je dobio svjetla su upaljena i upaljena i našla sam se u sredini scene. Panika je bio neizbježan: nisam navikla na takve predstave. Recuperavo jedva pratili ono što sam htio reći i počeo sam da oponaša fraze da sam htjela izraziti riječima akcija kao i razumljivo što je više moguće. Nisam vidio da je javnost bila u sobi: svjetlo od reflektora divljenje do točke gdje sam me ne pokazuju preko ruba platforme na kojoj se maše ruke.Na kraju mog nastupa, zavjesa pala, ni aplauz i ne ustati. Gubio sam nadu, kada je jasno i glasno kore stranica, dolazi od iza tom mračnom i teške stvari, stvarno ima posebnu zahvalnost na dio neke javnosti. Osim uključivanja u središtu pozornosti, u režiji prema zavjesa što je otkrio znak koji pokazuje smjer odvesti do moje lijeve strane. Oltrepassavo neodlučan da dodatno otvaranje. Bio sam u svijetu knjige, i hoćeš nećeš, morala sam se prilagoditi njihovim pravilima.Bio sam trese. Glas mi je rekao: "Gospodine, Gospodine! No, ono što me čini spavati na antičkim knjigama? Probudite se, It ruševine! "- Sam ridestavo. Otvorio sam oči me izvukao. Oko giggles pratnji moje buđenje. Bilo je i drugih ljudi me gleda. Prepoznao sam u sobu s velikim stolom i stolicama oko. To je soba kodova. Jedan gdje sam sjedio na početku, da se vidi da veliki knjigu. Pripremao sam se za diplomskog rada i sam došao do tog dobro opskrbljena knjižnica završiti preuzimanje materijala. Polaznik je, naravno, nije jako taktičan u svjetlu: on brinuo da nije upropastila knjigu. Srećom, kako su rekli drugi ljudi predstavljaju, samo nekoliko trenutaka bio sam tamo sam postavio gore, nakon pencolato za nekoliko minuta glava, u stanju iscrpljenosti.Sada sam sve pojasnio. To je bio san. Nevjerojatno, apsurdno, iskrivljeno, ali samo san. Nije bilo više ulazaka, knjige koje pregledavati pojedinačno ili kihanje koja je pala na noge, znakovi s ruke, usta, stisnula šake i forefingers. Neki znakovi su tu, ali diskretne pozivaju čitatelje da se poštuju tišinu, da se usredotočite pozornost i vrstu s jednostavnim rečenicama. Nije bilo tepiha kako bi ublažila svoje korake. Tu su čitatelji, na sreću, puno mojih vršnjaka koji su još uvijek posjećuju knjižnicu. Polaznik je pokupila knjigu, ostavljajući na stolu moje Blok, gdje sam počeo pisati dolje važnu vijest koju sam našao. Richiudevo moje stvari u torbu sam ostavila u ormaru u hodniku u blizini ulaza, nakon uzimanja dokument daleko od posjetitelja registraciji i na kraju ušao kroz izlaz. To nije 'činiti se pronaći sebe izvan istina. Vidio sam na plavom nebu, suncu i sam mogao slobodno kretati duž pločnika i otići kući ...Ali koja kuća? I ponovno zamisliti! Kako je sam ići kući, ako sam nije imao noge? Htio sam nešto reći, ali riječi moje su sve već napisano. Imao sam desetke stranica punih pojmova i oznaka, kao i mnogi od mojih kolega i svi su živjeli u ovoj velikoj stambenoj zgradi koji se sastoji od police, podijeljen po žanru, po temi i po dobnim skupinama čitatelja. Zajedno smo čekali da se pročita, ali to je sve rijetko da je netko pokupio. Nekoliko puta se dogodilo to da se činilo da je svijet je rođen i procvala opet u očima željnih da hranjene na tim riječima, te da izrazito glowed zamišljajući ogromni svemir koji je se nalazi unutra.Tada sam se sjetio. Jednom sam napisao knjigu, malo, puno riječi, poredani u smjeru da se činilo pravo zatim sam bio. Ne stvarno zamisliti da ćemo završiti u dugoj vožnji, kao zatočenik ono što me je i ja ne mogu ništa promijeniti, čak i zarez!Da znam da ne bi zaključio s točkom, ali sam otišao sredinom govora, s tri točkice ili lijeva zagrada, uzimajući White Pages shvatiti da sam htjela dodati nešto i da nisam bio vrijeme. Na stražnji poklopac je bio prijavljen u nekoliko redaka, vitka veličina mog prispodobi zaglavi na književnoj karti. Izdavač je, međutim, bio je kategoričan: "kartice troškove i ne mogu ostaviti opet!" - I on prosuđuje: "To bijelo je luksuz koji si ne mogu priuštiti. U ovom slučaju, svatko može dodati ništa bez toga može se tražiti da račun. ! Previše lako imati mjesto gdje ste slobodni pisati i uređivati ​​ovisno o tome što osjećate da želite reći "- nema bez dodir loše skrivenim zadovoljstvom je zaključio:" Objavljivanje znači kristaliziraju u jedinstven i nepromjenjiv, kao da dragi kamen, sadržaj putovanje poduzeti i izrazio u smislu artikuliranih u konceptima u vlasništvu interpunkcije i neizbježan suhu tintu na listovima zarobljenih od strane obvezujuće. Svaki autor je svjestan. Cijena za platiti, ako se nadaju kako bi se postigla slavu je odreći se sloboda raspolaganja njegovim riječima, kada ispisati. Misli nisu moguće! "Ja sam počinio lakoću ne daje težinu zbog tih izjava.Ako ste ikada toliko puta da sghiribizzo zamisliti, a kamoli, ne znam što može poći po zlu. Ako ne imate pametnija posla, ići naprijed, ali je upozorio: to je na vaš vlastiti rizik. Upozorio sam te.Ako vam se dogoditi da dođe posjetiti me, ja sam uvijek u knjižnici. "Čitatelj ne razumije puno. On je bio kao slučajno i čitao tu knjigu, uglavnom zaintrigirao naslovom "Mi smo ono što možemo zamisliti da bude." Sjedeći u skrivenom kutu, osvijetljen malom svjetlu, nije ni primijetio napredak u četvrtoj dimenziji, vrijeme roniti duboko u čitanju. Knjižnica je bila prazna. Knjižničar je zaboravio i otišao na zatvaranju. Stajao je tamo, okružen knjigama. Sljedećeg dana oni bi našli ili će biti previše otišao kao autor knjige je upravo završio?(Sudionik u priči o petnaestom izdanju nagrade A.Loria grada Carpi _MO)




"We zijn wat we denken te zijn. Men moet letten op zijn eigen verbeelding, niet te veel achter te laten op de losse, want het zou niet om terug te keren.Ik wil niet om u bang te maken of onbetrouwbare lijken, maar ik zou jullie graag vertellen wat mij is overkomen.Ik zat boven op de top van mijn eigen gedachten, zittend op een stoel met zijn armen rustend op de tafel. Ik was besluiteloos of u de stoffige deksel te openen voor mij. Ik voelde de behoefte om een ​​paar woorden te wisselen met iemand, zelfs in de tijd. Hoe meer pagina's die gedragen werden en vergeelde moeite om om te draaien onder mijn vingers, alsof ze moe. De vingertoppen gleed op al die korrels die gehuld het gebied en die stond tussen het schrijven en de ogen van de lezers, het vervagen van de scherpe randen. De woorden, half uitgewiste, sminuzzavano hun betekenissen in klagende gebrabbel, dat zij nauwelijks konden worden weer in elkaar gezet. De auteur had geschreven met vette slagen dat papier, maar de tijd was vervaagd de betekenis en de ogen moeite om zijn stem te horen.De bibliotheek was bijna leeg. De borden waren mooi uitzicht op de dictaten en incutevano gemeld dat er respect. De weinige aanwezigen, bezaaid met nauwkeurigheid in de verschillende kamers die uit de omgeving, laat hun uiterlijk dat vage geluiden die slechts afkomstig van de tere schil uit de pagina's van deze volumes honderdjarigen gelekt. Het waren vooral studenten, geleerden die zocht troost en geruststelling voor hun zorgvuldige onderzoek. Niemand zou ooit hebben gedroomd van het veroorzaken van de geringste commotie: zelfs de wormen, die belegering veel van de antieke houten boekenkasten, tafels en stoelen, zoals blijkt uit de talrijke kleine gaatjes die traforavano het oppervlak, zij dit deden met tact en fijngevoeligheid, bijna op fluistertoon niet te lastig te vallen, niet alleen de aandacht van de lezer, maar de inachtneming van de omgevingen die stilte geëist.Daglicht drong met moeite, niet vanwege de beperktheid van de openingen in de muren die van de buitenwereld, noch voor de dikte van deze, zij het belangrijke, maar voor de schermen die waren ingesteld voordat, juist om te voorkomen dat zoveel mogelijk de ingang. De reden was simpel: een te grote verlichting zou kunnen leiden tot een onvermijdelijke stijging van de temperatuur. Slechts een lichte bleekheid getuigde van de aanwezigheid van ramen, het licht, de elektrische intensiteit en gecontroleerde warmte kwam alleen met speciale apparatuur, gekalibreerd om zo niet te verstoren, noch boeken, noch met de mensen, terwijl het creëren van aangename sensaties licht en donker.Was het misschien de afwisseling van licht en donker als gevolg van deze apparaten punt, vooral gericht op de tafels te verlichten of vermoeidheid vermoeidheid in het volgen van de betekenis van de woorden die geschreven waren op die bladen semicancellate vuist en zo vergeeld, het feit is dat op een gegeven moment leek het erop dat er iemand was apostrophizing. Het gebeurde vlak na mijn geeuw. Ik ridestavo verdoving, het vinden in een oogwenk alle aandacht. In eerste instantie leek mogelijk: een moment voordat ik had de ogen van de pagina verwijderd werd draaide zich om en ik zag niemand in de buurt. Kwalijk dat de stem: "Ik denk niet dat je nu slapen??" - Rialzavo blik op zoek naar de mogelijke auteur van deze vraag. Ik had niemand in de buurt, noch voor noch achter. De kamer waar ik was nog steeds verlaten. - "Ik moet echt moe!" - Dacht ik - "Nou, ik denk dat iemand met me praten!"Ik stond op het punt om mezelf te berusten in de overtuiging dat de slaperigheid was om het spel staat en trucs die het geval was, dat ik uit voor een adem 'van de frisse lucht, wanneer, wanneer mijn handen begonnen om het boek te sluiten, altijd met extreme zorg en aandacht, de stem riaffacciava en deze keer heftiger: "? Maar wat stopt het lezen in het midden, maar ik zeg bijna aan het begin" - ik kon niet springen in zijn stoel een beetje 'tot verbazing en de rest voor het feit dat ik het niet opgemerkt dat de bron. - "Hij moet hebben gelezen, zeg ik, mompelde ja en nee tegen een tiental pagina's en tussen een geeuw en een dutje!" - De toon, maar ook gevuld met een rush, nam een ​​grote korrel van ironische, bijna sarcastische. Ik wilde reageren. In andere omstandigheden zou ik goed hebben gedaan.Ik gaf toe dat als lezer ik had gedragen naar fatsoenlijk werk onder mijn ogen, maar een moment van onoplettendheid kan er voor iedereen. Het probleem was tweeledig: ten eerste waren er tekenen dat de stilte vroeg, kon ik niet zien van de andere partij, maar plotseling voelde ik het. Ik verliet het boek open op de tafel en probeerde weg te komen op zoek naar iemand om verklaringen voor deze onverwachte stemmen vragen. Na een paar stappen, een stem kwam van achter me als een dart in het oor: "Wat maakt je weg! Kijk, het boek is geplaatst "- Vroeger was ik en terwijl ik verder met mijn hoofd, zonder te kijken naar de eerste opening die er met mij gebeurd. Oltrepassavo de kloof met een gevoel van bevrijding en toch stem ik vroeg: "Wat! Hij verlaat zonder te luisteren! "-In de andere kamer dacht dat er iemand was, omdat ik voor het eerst hoorde van de flipping pagina's, maar er was geen lezer. Er was een boek, zo oud als wat ik op doelde, ook open en dat leek te surfen, alleen, alsof iemand aan het lezen was, maar volledig transparant of volledig onzichtbaar. Zelfs de pagina's worden bewogen op een bepaalde manier, tillen en draaien de hoek omlaag een voor een en tijd geven aan worden gelezen. Ik benaderd om te zien, om te zien of wat ik had gedacht misschien te dicht zijn. Ik had het gevoel dat ze bekeken en ik was niet verkeerd. De pagina's was gestopt met draaien en werd er een nog in behandeling bij de rechter benedenhoek, iets ten opzichte van de rest van het papier omhoog, alsof degene die aan het lezen was had geschoten op mij. Ik voelde me een waarschuwing, droog en stevig: "Kijk, is het niet beleefd om moeite het lezen van de anderen - en, na een pauze een moment nam hij, met een zachtere toon:" In de andere kamer is er iemand om te kijken! "-Sussultavo tot verbazing van de plotselinge stem ritraevo en ik keerde op mijn stappen, niet voordat hij maakte een gebaar van verontschuldiging met zijn handen en zijn hoofd.De bibliotheek van geluiden begon te overheersen, ondanks de borden te zien! Ik begon me af te vragen wie ze waren al die uitnodigingen gericht zijn om de woorden te behouden. Ik hoorde zelfs de eerste toegang tot de ruimte die mijn aandacht gehouden: "Kijk, hij een boek, een boek open op de tafel links! Het is niet beleefd "- Zelfs de toon werd minder sympathiek. Ik kon het niet geloven. Ik passeerde een andere opening en ik was aangegaan een extra kamer. Mijn behoefte om troost te vinden in een ander mens begon de vorm van wanhoop te nemen. Op de grote tafel waren open boeken, en een ieder die het punt stond om te zitten op een van de stoelen om hem heen. De planken werden geplaatst langs de muren hadden geen glas dat de volumes die netjes waren opgenomen beschermd.Lambivo het oppervlak van de planken als stoel duidelijk geweest uit de tafel en nam grootste deel van de passage. Als ik voelde ik een niesbui komt sterk uit de derde rij van de rekken en een boek viel op de grond, het openen van willekeurig, met een doffe plof van de nieuw tapijt op de vloer. Nu een angstige kreet schrok me uit mijn gedachten snel. Ik wist niet dat ik terug in de tijd waarop een andere stem tussengevoegd langs mijn verlangen om weg te komen: "Kijk, gecombineerd! Waarom ga je niet kijken waar je loopt? Als de stoel was nog in het midden was er een reden "- Ik wilde antwoorden, maar gewoon waar het werd rusten mijn ogen een ander teken, zelfs strenger dan eerder een index geplaatst voor een gesloten mond gemeld, terwijl de een schriftelijke riep: "SSSHHHH!" - ik maakte tekenen van berouw te begrijpen dat ik zoveel voor alles wat er gebeurd was hekel aan.Ik hoorde een nies weer en voelde me een ander boek vallen, dit keer op mijn voeten, altijd op de derde rij van de planken. Instinctief wilde ik schreeuwen van de pijn dat ik mijn arm rechts gestuurd: ze was gevallen zelf een soort van Verdrag, aangezien het grootste deel van de tome. Ik had het mis, was een encyclopedie. Het was gewoon het eerste deel. Op de vijfde realiseerde ik me dat ik moest zo snel mogelijk te verwijderen als ik niet wilde ritrovarmeli alle vijfentwintig meter. Ik was strooiwagens mijn tanden in de verleiding om te schreeuwen en ik kreeg een beetje 'uit de buurt van de schappen. Een plaat, die precies in het midden van die beruchte plank, waarvan er sommige een schriftelijk antwoord alle vragen wervelende dat de laatste gebeurtenissen had ik gestopt om me af te vragen: "andere allergieën!"Blijkbaar mijn verhuizing te dicht bij de orde had gesteld wat allergeen afgezet op het tapijt of de vloer de buurt door een wervelwind in mijn darmtransit. Daarom deze volumes, blijkbaar gevoelig voor deze stoffen, omdat het argument dat gedeeld, had aangetoond dat de gevolgen van sterke niezen met een allergie, die had gemist de vorige locatie in de bibliotheek. Resomi met de situatie en zien geen officier in de buurt, leek het recht om te verhuizen de volumes zijn gevallen en ik riavvicinavo. Ik had nooit gedaan! Nu een veranderde stem riep: "Maar wat betekent het verzoent in godsnaam? Is het genoeg is geweest wat hij deed "-? Met de Volume nummer vijf in de hand en terwijl ik probeerde om het op de plank, ik beccavo uitademing sterk en hard in het gezicht, terwijl in een paar seconden en voorafgegaan door een groot aantal niezen met spoed naar mijn voeten van de volumes van de zesde tot de vijftiende, vooruitlopend op een adem, dat ik viel van de vijfde linker ledematen.Managed, niet zonder herculische inspanningen om zijn rechtervoet te bevrijden van de stapel dikke boeken had ze over, liep ik weg van de dodelijke val van boeken niezen, terwijl dezelfde stem zei: "Eindelijk begreep hij dat weg te blijven! Deze boeken zijn allergisch! "-Met voeten nog steeds pijn begon te denken dat ik moest zijn allergeen, ondanks mijn liefde voor het lezen. Natuurlijk, mijn oog viel op een bord geplaatst in de buurt en dat, samen met een uitgestrekte arm, wiens hand gebald in een vuist, behalve de uitbreiding wijsvinger, uitgenodigd om de zaal te verlaten, droeg het volgende opschrift: "Als je niet veroorzaken NOISE WETEN intimiderend, wordt u uitgenodigd om DEZE kamer te verlaten "- blij dat ik verheugd over de uitnodiging en ik zette de verkenning van de steeds raadselachtige bibliotheek. In de verte hoorden we de eerste stem weer: "Kijk, is niet beleefd om een ​​half-gelezen te verlaten!" - Ik heb geprobeerd om te onthouden dat argument was dat boek dat ik nog had.Probeer zoals ik misschien kon ik niet. Hoe meer ik dacht, als ik me herinnerde het eerste item en ik herinnerde me waarom ik weg was uit de kamer: ik was op zoek naar andere mensen. Tot zover mijn onderzoek leek te zijn totaal nutteloos. Toch moest ik gezien heb iemand binnenkomt. Wie had me dat boek? Maar van waar ik kwam? Ik heb geprobeerd om hun geest te spreken, ripercorrevo terug al mijn werk: een teken met zijn arm gestrekt, de volumes zijn gevallen op zijn voeten na het niezen, de stoel in het midden passage, het bord met zijn wijsvinger over zijn mond, het boek is bladeren alleen in het midden van een grote tafel, het boek dat ik aan het lezen was. Hier, voor het boek heeft zich niets herinneren. Het was alsof alles begon vanaf dat punt. Maar omdat er daar aangekomen? Ik begon serieus zorgen te maken. Ik leek te worden eindigde in een doolhof van waaruit je kon er niet uit. In tegenstelling tot wat de omgevingen, maar werden niet sluiten en verstikkend en er was een kans om veel boeken te lezen.Deze veronderstelling is echter, zag de tegenstrijdigheid in de volgende kamer. Ik ging in de eerste opening die vond ik, in plaats van een grote, zoals in het vorige jaar waren er kleine tafels, elk met een stoel aan de voorzijde en een lampje dat het boek dat werd geplaatst op de plank verlicht. Ik werd aangetrokken door alle boeken gesloten, en ik benaderde elk van die bureaus aan de titels en het openen van volumes te lezen. Terwijl ik probeerde er was geen manier waarop ik zou kunnen: de volumes verborgen titels bladert u naar links en zelfs niet smeken, uiteraard, want de gebruikelijke tekenen gebaren voorkomen elke vocale expressie. Een stem wordt gehoord, echter categorisch. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar het was zeer doortastend en dwingend: "Wie laat een tekst in het midden, heeft niet het recht om andere principiarne! Evenmin kan compitarne titels! "-Het leek wel een vervolging. De hele bibliotheek dwong me om te lezen de rest stopt. Ik wilde mijn gedrag te rechtvaardigen: Ik had niet gestopt wegens minachting, ik moet gewoon wat frisse lucht te krijgen en toen hoorde ik die stem, zonder te zien wie dan ook, en alle anderen. Ik was gewoon op zoek naar anderen, want het begon met een groeiend gevoel van eenzaamheid te voelen. Om lief te hebben, die in het gezelschap van zoveel boeken dat niet kon dan mij, maar ik voelde de behoefte om ook mijn medemensen. Omdat de bibliotheken werden uitgevonden, werden niet alleen gevuld door de boeken, maar ook van lezers die er gingen vanwege de liefde voelde voor de boeken die waren opgenomen in hen. Hoe kon ik al mijn gedachten te uiten, zonder het uitspreken van een woord? Ik reageerde op zijn eigen manier een teken: de gebruikelijke arm's length met het uitgebreid wijsvinger en de rest ging een schriftelijke gesloten, een keer vrijblijvend:"Wie had zoiets als, CAN 'ESPRIMERSI MIMI ZEGGEN IN ROOM!" Ik ben niet verbaasd over wat dan ook. Ik liep door een deuropening en liep weg een gordijn dik en donker, zoals die zich voordoen bij de ingang van bioscopen. In plaats van naar een bibliotheek kamer, vond ik mezelf op een podium. Net de lichten werden aangestoken en branden en vond ik mezelf in het midden van de scène. De paniek was onvermijdelijk: Ik was niet gewend aan dit soort prestaties. Recuperavo nauwelijks bijhouden van wat ik wilde zeggen en ik begon aan de zinnen die ik wilde in woorden uitdrukken met acties begrijpelijk mogelijk na te bootsen. Ik heb niet gezien dat het publiek in de kamer was: het licht van de schijnwerpers verblind tot het punt waar ik niet me te laten zien over de rand van het platform waarop te zwaaien mijn armen.Aan het eind van mijn optreden, het doek viel, geen applaus en niet opstaan. Ik verloor hoop, wanneer een duidelijk en luid schil van pagina's, van achter die donkere en zware spullen, echt een bijzondere waardering van de kant van een aantal publiek. Naast het inschakelen van een spotlight, gericht op het gordijn dat een teken dat de richting aangeeft te nemen om mijn linker onthuld. Oltrepassavo aarzelend dat extra opening. Ik was in een wereld van boeken en, willens nillens, ik moest aanpassen aan hun regels.Ik beefde. Een stem vertelde me: "Heer, Heer! Maar wat me slapen op antieke boeken? Wakker worden, het puin is "- ik ridestavo. Ik opende mijn ogen trok me. Rond gegiechel gepaard mijn ontwaken. Er waren andere mensen naar me te kijken. Ik herkende de kamer met grote tafel en stoelen rond. Het was de kamer van de codes. Het enige waar ik zat in het begin, in die grote boek te zien. Ik was de voorbereiding voor de afstudeerscriptie en ik kwam tot deze goed gevulde bibliotheek om het ophalen van het materiaal af te ronden. De begeleider was zeker niet erg tactvol in het spoor: hij bezorgd was dat hij niet het boek had geruïneerd. Gelukkig, zoals zij zeiden andere mensen aanwezig, op slechts een paar momenten dat ik er was heb ik hierboven gestelde na pencolato voor een paar minuten het hoofd, in een staat van uitputting.Nu was ik verduidelijkt alles. Het was een droom. Ongelooflijk, absurd, vervormen, maar slechts een droom. Er waren geen meer inzendingen, de boeken die u bladeren alleen of niezen, dat viel op de voeten, de bordjes met armen, monden, gebalde vuisten en wijsvingers. Sommige tekenen waren daar, maar discrete uitnodigend lezers om de stilte te respecteren, om de aandacht en vriendelijke richten met eenvoudige zinnen. Er was geen tapijt op je stappen te vangen. Er waren lezers, gelukkig, veel van mijn collega's die nog steeds bezocht de bibliotheek. De begeleider had pakte het boek, waardoor op de tafel mijn kladblok waar ik begon te schrijven in het belangrijke nieuws dat ik had gevonden. Richiudevo mijn spullen in de tas had ik in de kast nog in de gang bij de ingang, na het nemen van het document weg door de bezoekersregistratie en uiteindelijk liep door de uitgang. Het leek niet om mezelf te vinden uit waar. Ik zag de blauwe hemel, de zon en ik kon vrij bewegen langs de trottoirs en naar huis gaan ...Maar welk huis? Ik opnieuw bedacht! Hoe moest ik naar huis te gaan als ik niet heb benen? Ik wilde iets zeggen, maar mijn woorden waren allemaal al geschreven. Ik had tientallen pagina's vol met termen en merken, zoals zo veel van mijn collega's en ze leefden allemaal in dit grote appartementencomplex bestaande uit planken, verdeeld per genre, per onderwerp en per leeftijdsgroep van de lezers. Samen hebben we gewacht om gelezen te worden, maar het was steeds zeldzamer dat iemand opgepakt. De paar keer dat dit gebeurde leek het erop dat de wereld is geboren en weer tot bloei in de gretige ogen die gevoed op die woorden en die stralend gloeide het verbeelden van de enorme universum dat binnen werd opgenomen.Toen herinnerde ik me. Toen ik eenmaal had een boek geschreven, een klein, vol woorden, die in een richting die leek recht dan ik was. Niet echt gedacht dat we zouden belanden op de lange termijn, die een gevangene van wat er mij en kon ik niets aan veranderen, zelfs niet een komma!Om te weten zou ik niet hebben gesloten met een punt, maar ik liet in het midden van spraak, met drie punten of een haakje openen, ook het nemen van de witte pagina's om te beseffen dat ik iets wilde toevoegen en dat was ik niet de tijd. Op de achterflap werd gemeld in een paar regels, de slanke afmetingen van mijn gelijkenis vast op de literaire kaart. De uitgever was echter dwingend: "De kaart kost en ze kunnen niet meer weg!" - En hij woog in: "Dat witte is een luxe die ik niet kan veroorloven. In dit tempo kan iedereen iets toe, zonder dat kan worden gevraagd om rekening te houden. ! Te gemakkelijk naar een plaats waar je bent vrij om te schrijven en bewerken, afhankelijk van wat je voelt dat je wilt zeggen hebben "- Niet zonder een vleugje van de nauwelijks verholen tevredenheid had geconcludeerd:" Publiceren betekent kristalliseren in een uniek en onveranderlijk, alsof een kostbare steen, de inhoud van de verplaatsingen van en worden uitgedrukt in termen verwoord in de concepten in het bezit van de interpunctie en de onvermijdelijke droge inkt op de vellen gevangen door de binding. Iedere auteur is zich ervan bewust. De prijs te betalen als je hopen bekendheid te bereiken door af te zien van de vrijheid om over zijn woorden afgedrukt. Gedachten zijn niet mogelijk! "Ik had begaan de lichtheid van het niet geven van het nodige gewicht met die verklaringen.Als je ooit al zo vaak het sghiribizzo voor te stellen, laat staan, weet je niet wat er fout kan gaan. Als je geen betere dingen te doen, ga je gang, maar wees gewaarschuwd: het is op eigen risico. Ik heb je gewaarschuwd.Als je toevallig naar me komen bezoeken, ik ben altijd in de bibliotheek. "De lezer begreep het niet veel. Hij werd bij toeval en had gelezen dat boek, vooral geïntrigeerd door de titel "We zijn wat we denken te zijn." Zittend in een verborgen hoekje, verlicht door een klein lichtje, had niet eens gemerkt dat de voortgang van de vierde dimensie, tijd om diep in te lezen. De bibliotheek was leeg. De bibliothecaris was vergeten en het was gegaan in de sluiting. Hij stond daar, omringd door boeken. De volgende dag zouden ze hebben gevonden of zou te zijn gegaan als de auteur van het boek dat hij net klaar was?(Deelnemer aan het verhaal van de vijftiende editie van de Prijs A.Loria stad Carpi _MO)




他说：“我们是我们想象的要。一个必须注意自己的想象力，不要离开宽松太多，否则你可能无法返回。我不想吓唬你，或似乎不可靠的，但我想告诉你，我发生了什么事。我坐在停在我自己的想法与他的手臂搁在桌子上，坐在椅子上。我是未定是否打开尘埃覆盖在我的面前。我觉得有必要与别人交换了几句话，甚至可以跨越时间，。页被磨损和泛黄的努力把我的手指下，如果累了。所有这些谷物，笼罩面积和站之间的写作和读者的眼睛，模糊了尖锐的边缘指尖下滑。的话，半擦除，sminuzzavano哀怨的唠叨，他们几乎无法被重新组装的含义。笔者大胆的笔触写了该文件，但时间已经模糊的意义和眼睛挣扎着听到他的声音。库几乎是空的。迹象颐指气使的美景和incutevano报告说，有适当的尊重。目前，几个人散落在环境的各个房间的准确性，不要让自己的外观，泄露含糊，单从这些卷百岁老人的网页关闭的微妙剥离产生的噪音。他们大多是学生，学者寻求舒适和安慰他们细致的研究。没有人会挑起的骚乱丝毫没有想过：许多古色古香的木书柜，桌子和由无数微小的孔作为证明，traforavano表面，他们机智和精致的椅子，甚至蠕虫，被围攻，几乎在耳语骚扰，不仅读者的注意，但这些环境方面的要求沉默。日光渗透困难，不是因为狭隘的，从外面隔开，也为这些厚度，虽然显着，而是之前设置的屏幕在墙壁开口，正是为了防止尽可能多的入口。原因很简单：过度照明会导致不可避免的温度上升。只有轻微苍白窗口的存在，光，电场强度来控制热量只通过专用设备，校准，尽量不要干涉，也没有书，也没有与人，同时创造愉快的感觉作证光明与黑暗。它也许是光明和黑暗造成这些设备点交替，主要集中在桌子上，照亮或在那些表上所写的文字的含义后疲劳乏力semicancellate拳头等泛黄，但事实是，在一个点上，似乎有人被apostrophizing。刚刚发生后，我的哈欠。我ridestavo迟钝，在瞬间找到所有的注意力。起初它似乎可能的前一刻，我从被打开的网页已经删除的眼睛和我看到四下无人。憎恨那个声音：“我不希望你现在睡觉呢？！” - Rialzavo在寻找这个问题的可能作者的目光。我身边没有人，既不前也不落后。我的房间里仍然冷清。 - “我一定是真的累了！” - 我想 - “我想有人跟我说话！”我正要辞职自己的信念，嗜睡是股权和技巧的情况下，我得到了一个呼吸新鲜空气“时，当我的手已经开始关闭本书，总是极端关心和照顾，的声音riaffacciava和这次更强烈：“？？但在中间停止阅读，但我说，”几乎在开始 - 我不能在他的椅子上跳下一个小'惊喜其余的事实，不是我观察到的源。 - “他必须读，我说，嘟囔yes和no来十几页，一个哈欠，午睡！” - 音调，以及匆忙充满了讽刺，挖苦几乎显着粮食。我想回应。在不同的情况下，我会做得很好。我承认，作为一个读者，我对我的眼睛下的体面的工作表现，但一时的疏忽都可能是对所有有。问题是两个方面：第一，有迹象表明，要求沉默，我无法看到对方，但我突然觉得。我离开了这本书在桌子上打开，并试图摆脱寻找有人问这些意想不到的声音解释。经过几个步骤，一个声音从我身后传来，像一个飞镖在耳：“是什么让你走！你看，这本书是放在“ - 我曾经是，而我继续我的头不看对发生在我身上，首开，。 oltrepassavo的解放感的差距，同时仍然声音，我要求：“什么！他离开不听！“ - 在另一个房间里有一个人，因为我第一次听到翻动书页，但没有读者。有一本书，我指的是老，也开放，似乎可以浏览，独自一人，如果有人读它，但完全透明或完全看不见。即使网页被移到以某种方式，提升和下降一个角落，让时间来读。我走近看，如果我还以为可能是过于紧密。我有被监视的感觉，我没有错。网页已停止转动右下角略有提高，相对于本文的其余部分，一人仍在等待，如果谁读了我拍摄的。我觉得一个警告，干燥和坚定：“你看，是不礼貌的打扰阅读别人 - 片刻的停顿后，他用柔和的声调：”在另一个房间里有一个人看！ “ - 突如其来的声音ritraevo惊喜sussultavo到我折回我的步骤，而不是之前他做了一个道歉的手势，他的手，他的头。图书馆声音开始占上风，尽管展出的迹象！我开始怀疑他们针对所有这些邀请，以保留字。听说甚至第一次进入房间，保持了我的注意：“你看，他留下了一本书，一本书在桌子上打开！这不是客气“ - 即使语气变得少同情。我简直不敢相信。我通过另一个开放，我已经进入到一个额外的空间。我需要寻找另一个人的舒适性，开始采取绝望的形式。大表上有打开的书，任何人，谁是坐在他身边的椅子上。沿着墙壁被放置的货架上没有玻璃，保护整齐载量。lambivo椅子，货架上的表面已经明确从桌上拿起大多数通过。当我去，我觉得一个喷嚏从第三排的架子强，一本书掉到地上，随机开放与砰的一声闷响新地毯，。现在是一个痛苦的叫声吓了一跳我从思绪中迅速。我没有时间沿着我渴望摆脱中间人另一种声音：“你看，结合我回！你为什么不看你走的地方吗？如果留在中间的椅子已存在的理由“ - 我想回答，但只是在那里休息我的眼睛的另一个迹象，比以前更严格的报道放置在一个封闭的口前指数，而书面的喊道：“SSSHHHH！” - 我忏悔的迹象，要明白，我不喜欢这么多的一切所发生的事情。我再次听到了一个喷嚏，第三排的货架上总是觉得秋天，这个时候，我的脚，另一本书。我本能地想尖叫的痛苦，我给我那可怜的右端下降自己的某种条约，鉴于大量的大部头。我错了，是一本百科全书。这只是第一册。第五，我意识到，我不得不尽快删除，如果我不想要ritrovarmeli所有二十五个英尺。我咬紧了尖叫的诱惑，我的牙齿，我从货架上获得位的距离。一个盘子，正好放置在中间的那个臭名昭著的货架，其中一些表现出书面答复纷飞的所有问题，我已经停止了最后的事件问自己：“其他过敏！”显然太接近我的举动提出了一些过敏原沉积在地毯上或地板附近，在我的过境旋风。因此，这些卷，显然这些物质敏感，因为处理的论点，已经证明蓬勃打喷嚏的影响，已经错过了以前的位置在图书馆的过敏。 resomi帐户的情况，看到附近没有人员，似乎搬迁量下降，我riavvicinavo。我没有做过！现在变了一个声音叫道：“但什么是它调和在老天的份？！已经足够了，他做了什么“ - 随着手5卷数，而我试图把它放在架子上，我beccavo呼气强，在脸上的响亮，同时，在几秒钟之前许多打喷嚏赶到我的脚卷，从第六至第十五，提前了一口气，我从第五左侧肢体下跌。管理，不无艰巨的努力，摆脱一堆大部头，她有超过他的右脚，我​​走了从打喷嚏书的致命陷阱，而同样的声音说：“最后，他明白，要远离！这些书是过敏！“脚仍然疼痛，开始认为我是过敏，尽管我爱读书。当然，我的眼睛下跌上发布近1标志和说，随着1伸出手臂，其手拳头紧握的指数扩展的手指，请离开大厅除外，进行以下题字：“如果你不要不知道会产生噪音。骚扰，你被邀请离开这个房间“ - 很高兴我的邀请表示欢迎和我继续探索越来越高深莫测的图书馆。在距离我们再次听到的第一个声音：“你看，是不礼貌留下一个半读！” - 我试图记住，这样的说法是这本书，我已经离开。尝试我也许我做不到。我想，我想起的第一个项目，我记得我为什么被从房间中走了：我找其他人。到目前为止，我的研究似乎是完全无用的。然而，我已经看到有人进入。谁给了我这本书？但是，从我来到哪里？我畅所欲言，ripercorrevo回所有我的步骤：他的手臂伸出的标志，卷已经在他的脚倒下后引起喷嚏，中间通道的椅子，在他的食指捂住嘴的迹象，这本书是浮在中间一张大桌子，我正在读的书单。在这里，这本书之前没有记住任何东西。这一切仿佛从那个点开始。但是，那里有到达吗？我开始担心严重。我似乎在完成一个迷宫，从中你可以不出去。不同的环境，但并没有关闭，窒息，有机会读了许多书。然而，这种假设在隔壁房间里看到了矛盾。我进入到首开，我发现，而不是一个大的，因为在过去一年中，有小桌子，每个椅子在前面和光，照亮了被摆放在货架上的书。吸引我的是关闭所有的书，我走近每一个书桌，阅读标题和开放卷。我想有没有办法我可以躲在卷标题滚动离开，甚至不承认，显然，因为通常的迹象手势阻止任何声音表达。听到一个声音，然而，斩钉截铁。我不知道它是从哪里来的，但它是非常精辟和强制性的：“谁在中间留下了文字，没有权利principiarne其他！也可以compitarne冠军！“ - 这似乎像一个迫害。整个图书馆强迫我读的休息站。我想我的行为辩护：我没有停止蔑视，我只需要得到一些新鲜的空气，然后我听到这个声音，没有看到任何人，和所有其他。我只是看别人，是因为它开始感受到越来越多的寂寞感。爱，在这么多书，能不能请我的公司，但我觉得还需要找到我的同伴。库被发明以来，人口只有通过书籍，但也从谁那里去，因为爱的读者认为，其中所含的书籍。我怎么能没有宣判任何言语表达我所有的想法？我回答一个标志，在它自己的方式：通常臂的长度与索引扩展的手指，其余去书面封闭，一旦放任：“他们不得不说，室如不能ESPRIMERSI咪咪的东西！”现在我没有什么感到惊讶。我走过门口搬走厚，深色的窗帘，就像在电影院门口遇到的。而不是去图书馆里，我发现自己在舞台上。刚刚被点燃，点燃了灯，我发现自己在现场的中间。恐慌是不可避免的：我不习惯这样的表演。 recuperavo勉强跟踪我想说什么，我就开始模仿词组，我想用言语表达，尽可能理解的行动。我没有看到市民是：在房间里点的地方，我没有表现在边缘的平台上，挥舞着我的胳膊，我眼花缭乱的射灯的光。在结束我的表现，幕落，没有掌声，没有起床。我失去了希望，当来自背后的黑暗和沉重的东西，清晰而响亮的页面剥离，确实有一些公共部分的特别赞赏。此外，以打开聚光灯，直接朝向的窗帘，发现一个标志，指示方向走我左边。 oltrepassavo犹豫，额外的开幕式。我是在书的世界，威利不管三七二十一，我不得不适应他们的规则。我浑身发抖。一个声音告诉我：“主啊，主啊！但是，是什么让我睡在古董书籍？醒来时，它的废墟“ - 我ridestavo。我打开我的眼睛把我拉起来。周围笑声伴随着我的觉醒。有其他人看着我。我认出了大的桌子和椅子周围的空间。这是代码的房间。我坐在之初，看到伟大的书。我正准备毕业论文，我来到这个藏书丰富的图书馆，以完成检索的材料。随之而来的是肯定不会在之后的很委婉：他关心，他没有毁了这本书。幸运的是，他们说，其他在场的人，只有我在那里，我提出上述为pencolato后的头几分钟，在疲惫的状态，几分钟。现在我澄清一切。这是一个梦想。令人难以置信的，荒谬的，歪曲的，但只是一个梦想。有没有更多的条目，您浏览或打喷嚏落在脚的书籍，与武器的迹象，嘴巴，紧握的拳头和食指。有一些迹象，但离散邀请读者尊重沉默，重点关注和实物，用简单的句子。有没有地毯，以减轻你的步骤。有读者，幸运的是，很多我的同龄人仍然经常光顾图书馆。服务员拿起书，留在桌子上我的暂存器，我开始写下来，我发现的重要新闻。 richiudevo我在我在柜子里留在入口处附近的走廊袋的东西，走到后文档访客登记和最后通过出口。它似乎没有找到真正的自己。我看到了蓝天，阳光，我可以自由移动，沿着人行道和回家......但是这房子呢？我重新的想象！我是如何回家，如果我没有腿？我想说点什么，但我的话，都已经写入。我有几十个页面的条款和商标，喜欢这么多我的同龄人，他们都住在这个大公寓建设的货架组成，分为按主题按流派，读者年龄组。我们一起等待被阅读，但它是越来越少见，有人拿起。这发生了几次，似乎世界诞生和蓬勃发展中，美联储的渴望的眼睛再次对那些话，闪耀着动人的光彩想象被包含在庞大的宇宙。然后，我记得。有一次，我写了一本书，一个小的，完整的话，似乎然后我在一个方向排列。不是真的想象，我们将结束在长远来说，是什么了我，我不能改变任何东西，甚至一个逗号囚犯！要知道，我也不会用句号结束​​，但我离开中旬讲话有三个点，或左括号，也以白色的页面来实现，我想补充一点，我不时间。封底上的几行字的报道，我的比喻修长的大小文学地图上卡住。然而，出版商，是强制性的：“卡成本，他们不能离开了！” - 他的体重：“说白了就是一种奢侈品，我买不起。在这样的速度，任何人都可以添加没有任何东西可以要求帐户。 ！太容易了，有一个地方，你是自由的撰写和编辑取决于你觉得你想说什么“ - 不无触摸虐待隐蔽满意的结论是：”出版意味着一个独特的和不可改变的，仿佛结晶一颗宝石，标点符号和不可避免的干燥油墨上的约束力监禁张举行的概念阐述的条款进行，并在表示旅程的内容。每个作者是知道的。付出的代价，如果你希望通过放弃自由处置他的话，在打印时实现的恶名。思想是不可能的！“我犯了没有给予应有的重视，这些语句的亮度。如果你有过这么多的时间它sghiribizzo想象，别说了，你不知道什么差错。如果没有，你有更好的事情做，正前方去，但被警告：在您自己的风险。我警告过你。如果你碰巧来看望我，我总是在图书馆。“读者不明白了。他采取偶然读了这本书，主要是由标题好奇：“我们是我们想象的要。”在一个隐蔽的角落坐着，点燃一盏小灯，甚至没有注意到的第四维，时间潜入深阅读的进度。该库是空的。馆员忘了，已经结束了。他站在那里，书本包围。第二天，他们会发现或将太过分，因为他刚刚完成了本书的作者吗？（卡尔皮_MO，奖A.Loria镇第十五版的故事中的参与者）    



«Մենք ինչ ենք պատկերացնում է. Պետք է ուշադիր իր երեւակայությամբ, այլ ոչ թե թողնել, շատ թույլ է, հակառակ դեպքում դուք կարող չեն վերադառնում:Ես չեմ ուզում վախեցնել, կամ քեզ թվում անհուսալի է, բայց ես ուզում եմ պատմել ձեզ, թե ինչ է պատահել ինձ.Ես նստած perched գագաթին իմ սեփական մտքերը, նստած էր աթոռին իր զենքի հանգստավայր սեղանի վրա: Ես կողմնորոշվել, թե արդյոք բացել փոշոտ կափարիչը առջեւ ինձ. Ես զգացի, որ պետք է փոխանակման մի քանի խոսք որեւէ մեկի հետ, նույնիսկ ամբողջ ժամանակահատվածում: Որքան շատ էջերը, որոնք մաշված ու yellowed պայքարում է դիմել շուրջ տակ իմ մատների, ինչպես որ հոգնած է. The մատների slid բոլոր այն Անհայտ տեղումներ, որոնք enveloped տարածքը, եւ որ կանգնել միջեւ գրավոր ձեւով եւ աչքերով ընթերցողների blurring կտրուկ եզրեր. Բառերը եւ կես ջնջել են, դրանց իմաստները sminuzzavano է աղիողորմ babbling էլ հազիվ է reassembled թ. Հեղինակն էր գրված է համարձակ հարվածների է, որ թուղթ, բայց ժամանակն էր blurred իմաստն ու աչքերը պայքարել է լսել նրա ձայնը:Գրադարանը գրեթե դատարկ է. Այդ նշանները էին գեղեցիկ տեսարան է թելադրում, եւ incutevano հաղորդում է, որ եղել է պատշաճ հարգանք. Մի քանի հոգի ներկա է, սփռված իր ճշտության մեջ տարբեր սենյակներում, որոնք կազմում են միջավայր եւ չեն թողնում իրենց արտաքինը, որ արտահոսող անորոշ աղմուկներ, որ emanated միայն այն նուրբ ճաքճքել Անջատված էջերում այդ ծավալի centenarians. Նրանք հիմնականում ուսանողներ, գիտնականներ, ովքեր ձգտում հարմարավետությունն ու խրատ նրանց մանրակրկիտ հետազոտության. Ոչ ոք չի կարող երբեւէ երազել հրահրելու the slightest խառնաշփոթության: նույնիսկ ճիճուներ, որոնք besieging շատերը անտիկ Փայտի bookcases է, սեղանների եւ նախագահում է, ինչպես վկայությունն են բազմաթիվ փոքրիկ անցքերի, որ traforavano մակերեւույթը, նրանք այնքան են տակտ ու քնքշություն, համարյա մի շշուկի չի հետապնդելու համար, ոչ միայն ուշադրությունը ընթերցողների, այլ նաեւ հարգանք այդ միջավայրում է, որ պահանջած լռությունը.Ցերեկվա լույս թափանցել դժվարությամբ, ոչ թե այն պատճառով, որ նեղություն է openings են պատերից, որ առանձնացված դրսից, ոչ համար հաստությամբ դրանք, թեեւ էական, այլ այն էկրանների, որոնք ամրագրված է, ճշգրիտ, որպեսզի կանխել որքան հնարավոր մուտքը: Պատճառն այն էր, պարզ է, որ չափից ավելի լուսավորման կարող է անխուսափելի աճի ջերմաստիճանի. Միայն մի փոքր գունատություն վկայել է ներկայության պատուհանների է, լույսի, ջերմության եւ վերահսկվում է էլեկտրական ինտենսիվացմամբ եկել միայն հատուկ սարքավորման calibrated այնպես չի միջամտել, ոչ գրքեր, ոչ էլ ժողովրդի հետ, իսկ ստեղծելով հաճելի sensations թեթեւ ու մութ.Եղել է այն, թերեւս, փոփոխել լույսի ու մութ հետեւանքով այդ սարքերի կետի, որի գործունեությունը ուղղված է առաջին հերթին սեղանների, ինչպես նաեւ պարզաբանել, թե հոգնածության հոգնածության է հետեւյալ իմաստը բառեր, որոնք գրված են այդ թերթերի semicancellate բռունցքը եւ yellowed, այն փաստը, որ մի պահ թվում էր, որ մեկը եղել apostrophizing. Դա տեղի ունեցավ անմիջապես հետո իմ հորանջել. Ես ridestavo թմրածություն, գտնելով մի ակնթարթում ողջ ուշադրությունը: Սկզբում թվում էր, հնարավոր ա պահ առաջ էի հանել աչքերը ից էջը փոփոխվել է դիմել, եւ ես տեսա, ոչ մեկին շուրջ. Resented այդ ձայնը: «Ես չեմ ուզում եք քնել հիմա?», - Rialzavo սեվեռուն հայացք փնտրելով հնարավոր հեղինակի է այս հարցին. Ես ոչ մեկին մոտ, ոչ առաջ, ոչ էլ ետեւում. Այն սենյակը, որտեղ ես դեռ դատարկված. - «Ես պետք է լինի իսկապես հոգնած» - Մտածեցի `« լավ եմ ենթադրել, որ ինչ - որ մեկը խոսում է, ինձ համար! "I էր հրաժարական տալ ինձ այն համոզմունքը, որ քնկոտություն էր ցցերի եւ հնարքներ, որոնք գործը, որ ես դուրս մի շունչ են թարմ օդ, երբ, երբ իմ ձեռքերն էին սկսում է փակել գիրքը, միշտ ծայրահեղ խնամք եւ ուշադրություն, որի ձայնը riaffacciava եւ այս անգամ ավելի կտրականապես: «Բայց ինչ կանգ կարդում մեջտեղում: Բայց ասում եմ գրեթե սկզբին»: - Ես չէի կարողանում անցնել իր աթոռին մի քիչ »մասին զարմանս իսկ մնացածը համար, որ դա չեմ նկատել այդ աղբյուրը. - «Նա պետք է կարդալ, ես ասում եմ, այո mumbled եւ ոչ մի տասնյակ էջերի միջեւ մի հորանջում ու խավ» - ի տոնը, ինչպես նաեւ լցված մի շտապի, վերցրեց մի զգալի հացահատիկ եւ հեգնական, գրեթե հեգնական. Ես ուզում էի պատասխանել. Տարբեր հանգամանքներում ես արել, լավ.Ես խոստովանել է, որ որպես ընթերցողի էի պահել դեպի արժանապատիվ աշխատանքի ներքո աչքիս, բայց պահը անուշադրություն կարող են բոլորի համար: Խնդիրն այն է կրկնակի: Նախ, կային նշաններ, որ պահանջած լռությունը, չէի կարող տեսնել մյուս կողմին, բայց հանկարծ զգացի դա: Ես թողեցի գիրքը բաց սեղանի վրա եւ փորձել ստանալ հեռու որոնել մեկին հարցնելու բացատրություն այդ անսպասելի ված չէ: Հետո մի քանի քայլեր, ձայն եկավ հետեւից: Ինձ նման մի նետ է ականջի մոտ: «Ինչն է Ձեզ տանում. Նայեք, գիրքը տեղադրվում »: - Ես սովոր է եւ երբ ես շարունակեցի իմ գլխին, առանց նայելու դեպի առաջին բացմանը տեղի ունեցած ինձ. Oltrepassavo այն բացը, որի առումով ազատագրման միաժամանակ ձայն եմ պահանջել: «Ինչ ... Նա թողնում է առանց լսելու ».Մյուս սենյակում էլ կար մեկը, քանի որ ես առաջին լսել flipping էջ, բայց ոչ ընթերցող. Կար մի գիրք, ինչպես նաեւ հին, թե ինչ ես նկատի ունենալով նաեւ բաց եւ որ թվում էր, պետք է զննարկում միայնակ, կարծես ինչ - որ մեկը կարդում էր, բայց ամբողջովին թափանցիկ կամ ամբողջովին անտեսանելի. Նույնիսկ էջերը են տեղափոխվել որոշակի ձեւով Բեռնաբարձման վերածելու անկյուն էր մեկ առ մեկ, եւ տալով ժամանակ պետք է կարդալ. Մոտեցա է տեսնել, տեսնել, արդյոք այն, ինչ ես կարծում, կարող է լինել շատ ուշադիր: Ես զգացումը են նայում, եւ ես չեմ սխալվում. Էջերը դադարել դարձնելու եւ մեկը դեռեւս սպասում է ներքեւի աջ անկյունում, թեթեւակի բարձրացված հարաբերական է մնացած թղթի վրա, ինչպես որ ով կարդում էր, որ նկարահանվել է ինձ. Ես զգացի, զգուշացրել, չոր եւ կայուն: «Տեսեք, թե քաղաքավարի էր bother կարդում մյուսները: - Եվ հետո, մի պահ է դադարից տարավ, իսկ ավելի մեղմ տոնով:« Իսկ մյուս սենյակում կա մեկը նայել! "Sussultavo է անսպասելի եւ հանկարծակի ձայնային ritraevo եւ ես retraced իմ քայլերը, այլ ոչ թե առաջ, նա մի ժեստ է ներողություն խնդրելու իր ձեռքերի եւ նրա գլխին:Գրադարանը հնչյունների սկսեցին գերակշռել, չնայած նշանների ցուցադրվում. Ես սկսեցի մտածել, որ դրանք ուղղված բոլոր այդ հրավերները պահպանել այդ բառերը. Լսեցի, նույնիսկ առաջինը մուտքը այն սենյակ, որը պահպանվում է իմ ուշադրությունը: «Տեսեք, նա հեռանում է մի գիրք, մի գիրքը բաց սեղանի վրա. Չէ, քաղաքավարի: «Անգամ տոնով աճել է ավելի գրավիչ: Ես չէի կարող հավատալ. Ես անցել է մեկ բացմանը, եւ ես մտել լրացուցիչ սենյակ. Իմ անհրաժեշտ է գտնել հարմար է մեկ այլ մարդու սկսեցին տանել ձեւը հուսահատության. Մեծ սեղանի շուրջ էին բաց գրքեր, եւ ցանկացած անձ, ով էր նստել մեկի ամբիոնների շուրջ ասաց. Այն shelves էին դրված երկայնքով պատերին չեն ապակի, որ պահպանված ծավալները, որոնք neatly պարունակվող.Lambivo մակերեւույթը այն shelves որպես ամբիոնի էր պարզ սեղանի տարավ մինչեւ մասը ընդունումից. Երբ ես գնում եմ, զգացի փռշտալ գալիս ուժեղ էր երրորդ շարքում shelving եւ գիրքը ընկավ գետնին, բացելով պատահական հետ muffled թրմփալ են նոր carpeted հարկի. Հիմա մի anguished ճիչը եկանք ինձ իմ մտքերի արագ Ես չէի էլ ինձ հետ է ժամանակին, որի մյուսին ձայն interposed միասին իմ ցանկությամբ ստանալու են «Տեսեք, համակցված. Ինչու չեք նայում, երբ դու քայլում. Եթե ​​նախագահն էր մնացել մեջտեղում կար պատճառ »: - Ես ուզում էի պատասխանել, բայց եթե դա հանգստավայր աչքերս եւս մեկ նշան է, նույնիսկ ավելի մռայլ է, քան ավելի վաղ հաղորդել էր ցուցանիշը զետեղելու առջեւ փակ բերանով, իսկ գրավոր բղավում `« SSSHHHH! "- I էր նշաններ ապաշխարում է հասկանալ, որ ես սիրում այնքան ամեն ինչի համար, որ տեղի ունեցավ:Ես լսեցի մի փռշտալ կրկին ու զգացի, եւս մեկ գիրք աշնանը այս անգամ իմ ոտքերը, միշտ երրորդ շարքում shelving. Instinctively եմ ուզում գոռալ այն ցավից, որ ես ուղարկել եմ իմ խեղճ ճիշտ վերջ այն էր ընկել ինձ մի տեսակ պայմանագրի, հաշվի առնելով զգալի մասը րդ հատոր. Ես սխալ էր հանրագիտարան. Դա միայն առաջին հատորը: Ին հինգերորդ ես հասկացա, որ ես վերացնել հնարավորինս սեղմ ժամկետներում, եթե ես չեմ ուզում ritrovarmeli բոլոր քսանհինգ ոտքերը. Ես gritting իմ ատամները ավելի գայթակղությունից սուլել, եւ ես ստացել մի քիչ »հեռու shelves. A ափսե, տեղադրված հենց մեջտեղում այդ տխրահռչակ խութ, որոնցից մի քանիսը ցույց է գրավոր պատասխան բոլոր այն հարցերը, որ վերջին իրադարձությունները swirling ես դադարել են հարցնում եմ: «ԱՅԼ ALLERGIES!"Ակնհայտ է իմ քայլը շատ մոտ էին հավաքվել մի allergen պահ է գորգի կամ հատակի մոտ մի մրրիկ իմ տարանցման. Հետեւաբար այդ ծավալները, ըստ երեւույթին զգայուն է այն նյութերից, քանի որ փաստարկը, որ գործ էր ցուցաբերած էֆեկտի հետ, եռանդուն sneezing allergies ովքեր էին բաց թողեց նախորդ վայրը գրադարանում: Resomi հաշվի իրավիճակը եւ տեսնելով որեւէ սպային մոտ, որ թվում էր, ճիշտ է տեղափոխվել ծավալները նվազել, եւ ես riavvicinavo. Ես երբեւէ չէի արել. Այժմ փոխվել ձայն աղաղակեցին: «Բայց ինչ է դա reconciles համար Երկնային - ի շահ. - Ն, դա արդեն բավական է այն, ինչ արեց », - Հայաստանի ձայնի թվով հինգ ձեռքին, եւ երբ ես փորձում տեղադրել այն Գրքերի եմ beccavo արտաշնչում ուժեղ ու բարձր լինել այն դեմքին, իսկ մի քանի վայրկյան, իսկ նախորդում շատերի կողմից sneezing շտապել է իմ ոտքերի ծավալները մինչեւ վեցերորդ է տասնհինգերորդ, նախապես մի շունչ, որ ես ընկել է հինգերորդ ձախ վերջույթների.Կառավարվում, ոչ առանց հերկուլեսյան ջանքերին ազատ է իր աջ ոտքը մինչեւ կույտ է tomes նա է, ես քայլում հեռու մահացու թակարդի գրքերի sneezing, իսկ նույն ձայնը, ասաց. «Վերջապես, նա հասկացավ, որ պետք է խուսափել. Այս գրքեր են ալերգիկ »- ի ոտքի դեռեւս ցավոտ էր, սկսում է մտածել, որ ես պետք է allergenic, չնայած իմ սիրո համար ընթերցմամբ: Իհարկե, իմ աչքի ընկավ նշան տեղադրված մոտ եւ, որ միասին հետ մեկնված թեւի, որի ձեռքի clenched մի բռունցք բացի ինդեքսը մատը տարածվի հրավիրված են լքել դահլիճը, իրականացվում է հետեւյալ արձանագրությունը. «ԵԹԵ չգիտեք դատի աղմուկ ենթարկվել, դուք ՀՐԱՎԻՐՎԵԼ Է ՀԵՌԱՆԱ այս սենյակում », - Ուրախ եմ ողջունել է հրավերը, եւ ես շարունակեցի այդ ուսումնասիրության, որը գնալով ավելի հանելուկային գրադարանում: Ի հեռավորության լսեցինք առաջին անգամ ձայնը: «Տեսեք, թե քաղաքավարի թողնելու համար կես կարդում»: - Ես փորձեցի հիշել, որ փաստարկը այն էր, որ գիրքը, որ ես էի մնացել.Փորձեք ինչպես ես կարող եմ չկարողացան. Որքան ավելի ես մտածեցի, քանի հիշեցի առաջին կետը եւ ես հիշեցի, թե ինչու եմ գնացել, այդ սենյակից: էի փնտրում, այլ ժողովրդի համար: Մինչ այժմ իմ հետազոտությունը կարծես բոլորովին անիմաստ. Սակայն ես ստիպված էի տեսել մեկը մտնում. Ով է տվել ինձ, որ գիրքը? Բայց որտեղից ես եկել? Ես փորձեցի խոսել են իրենց միտքը, ripercorrevo ետ իմ բոլոր քայլերը նշան իր թեւի երկարած, ծավալները նվազել է իր ոտքերին հետո փռշտալ, որը վարում է միջին անցումում, այդ նշանը իր ինդեքսը մատը իր բերանից, որ գիրքը leafing միայնակ մեջտեղում մի մեծ սեղանի շուրջ, գիրքը ես կարդում. Այստեղ մինչ այդ գիրքը չի հիշում, ոչինչ. Դա, կարծես, ամեն ինչ սկսվել է այդ կետի համար: Բայց քանի որ այնտեղ էր ժամանել. Ես սկսեցի անհանգստանալու լուրջ. Ինձ թվում էր, պետք է ավարտվի մեկ Maze, որից դուք կարող եք ոչ թե դուրս. Ի տարբերություն, թե ինչ միջավայրում, բայց չէին փակում, եւ suffocating եւ եղաւ հնարավորություն է կարդալ շատ գրքեր:Այս ենթադրությունը, սակայն, տեսաւ հակասություն հաջորդ սենյակ. Ես մտա մեջ առաջին բացման, որ ես գտել, ոչ թե մեկը, խոշոր, ինչպես նախորդ տարի, եղել է փոքր սեղաններ, յուրաքանչյուրը մի ամբիոնի առջեւ, եւ մի լույսի, որ Լուսավորված գիրքը, որը տեղադրված է խութ. Ինձ գրավում է բոլոր գրքերը փակվել է, եւ ես մոտեցա ամեն մեկին, այդ desks կարդալ վերնագրերը եւ բացել ծավալների. Երբ ես փորձեցի չի եղել ոչ մի կերպ չեմ կարող: ծավալները թաքնվում վերնագրեր ոլորել ձախ, եւ նույնիսկ աղերսելով հետ, ակնհայտ է, քանի որ սովորական նշաններ Ակնարկ կանխել որեւէ կատ. արտահայտություն. A ձայնը լսելի է, սակայն, կտրականապես. Ես չգիտեմ, թե որտեղից է այն գալիս, բայց շատ սուր է եւ պարտադիր: «Ով է թողնում Տեքստ կեսին, չունի իրավունք principiarne մյուսին. Ոչ էլ կարող compitarne վերնագրերը. "Թվում էր, նման հալածանքի. Ամբողջ գրադարանը ստիպված ես կարդացել, մնացածը դադարում. Ես ուզում արդարացնել իմ վարքը: Ես չէի դադարեցվել են արհամարհանքով, ես պարզապես անհրաժեշտ է ինչ - որ մաքուր օդ, հետո լսեցի, որ ձայնը, առանց որեւէ մեկին տեսնելով, եւ բոլոր մյուսները. Ես միայն նայում ուրիշների համար, քանի որ այն սկսում է զգալ աճող մենակության զգացումը. Սիրել, գտնվելով ընկերության այդքան գրքերի, որ չէր կարող ինձ համար խնդրում ենք, բայց ես զգացի, որ պետք է գտնել նաեւ այս երիտասարդների. Քանի որ գրադարանները չեն հորինել, չեն բնակեցված միայն գրքերից, այլեւ ընթերցողների համար, ովքեր էր այնտեղ, քանի որ սիրում էի զգում այն ​​գրքերը, որոնք ընդգրկված են. Ինչպես կարող եմ հայտնում իմ բոլոր մտքերը, առանց որեւէ pronouncing բառերը. Ես պատասխանել է իր սեփական ճանապարհով նշան `սովորական թեւի երկարությունը ի հետ ինդեքսը մատը տարածվի, իսկ մնացածը գնացել է գրավոր փակվեց, երբ թույլատրելի:«ՈՎ Է ԱՍԵԼ նման բան կարող է 'ESPRIMERSI MIMI IN սրահում:« Հիմա չեմ զարմանում ինչ. Ես քայլում միջոցով դռնատեղ եւ տեղափոխվել հեռու մի վարագույրը հաստ ու մութ, ինչպես նրանք հանդիպել են մուտքի կինոթատրոններում. Փոխարեն գնում է գրադարանի սրահում, ես գտել եմ մի փուլում. Just ստացավ լույսեր էին վառեցինք ու վառեցին եւ ես գտա ինձ կեսին տեսարանի. Որ խուճապ անխուսափելի էր: Ես սովոր չեմ նման կատարումներով. Recuperavo հազիվ հետեւել, թե ինչ եմ ուզում ասել, ու ես սկսեցի նմանակող այն արտահայտությունները, որ ուզում էի արտահայտել բառերով, ինչպես նաեւ գործողությունների, որպես հասկանալի, քանի որ հնարավոր է. Ես չէի տեսնում, որ հանրային էր սենյակում: լույսը է spotlights dazzled այն կետը, որտեղ ես չեմ ցույց տալ ավելի եզրին է պլատֆորմի վրա, որը ցանկանում գանգրացում իմ ձեռքերը.Վերջում, իմ կատարումը, ապա վարագույրը ընկավ, ոչ մի ծափահարության եւ չի կենում. Ես կորցնում հույսը, երբ պարզ եւ բարձր ճաքճքել էջերի գալիս հետեւից այդ մութ ու ծանր կազմի, իսկապես ունի հատուկ գնահատականի վրա մասի որոշ հանրության համար. Բացի դառնում է ուշադրության կենտրոնում է, ուղղված դեպի վարագույրով, որ հայտնված նշան նշելով ուղղություն վերցնել իմ ձախ. Oltrepassavo տատանվում է, որ հավելյալ բացումը. Ես մի աշխարհում գրքերի եւ, կամա թե ակամա, ես ստիպված հարմարվել են իրենց կանոններով.Ես թափահարում. A ձայնն ինձ ասաց. «Տէր, Տէր. Բայց ինչ ստիպում է ինձ քնել է անտիկ գրքեր. Արթնանում, ՏՏ ավերակները it! "I ridestavo. Ես բացեցի աչքերս քաշեց ինձ. Around giggles ուղեկցում իմ զարթոնք: Եղել են ուրիշ մարդիկ Կինո ինձ. Ես ճանաչել սենյակ մեծ սեղանի շուրջ եւ աթոռներ. Դա եղել է սենյակը այդ կոդերի. Նա, որտեղ ես նստած էր սկզբում, տեսնել այդ մեծ գիրքը: Ես պատրաստվում ավարտական ​​թեզը, եւ ես եկա այս լավ համալրվող գրադարանի ավարտելու ետ վերադարձման տվյալ նյութը. The սպասավոր էր, իհարկե ոչ շատ նրբանկատ է, հետո նա հոգ է տանում, որ չի քանդվել է գիրքը: Բարեբախտաբար, ինչպես ասում էին, այլ մարդիկ ներկայացնել, միայն մի քանի պահեր ես եղել եմ դրել վերը հետո pencolato մի քանի րոպե, որ գլխի է վիճակում սպառելու.Հիմա ես պարզաբանեց ամեն ինչ: Դա մի երազանք է Անհավանական, անհեթեթ, խեղաթյուրել, բայց միայն մի երազանք. Կային այլեւս գրառում, գրանցամատյանները, որ դուք Փնտրել առանձին կամ sneezing, որ ընկնում է ոտքերին, որը նշաններ ունեցող Զենքի, mouths, fists clenched եւ forefingers. Որոշ նշաններ են եղել, բայց Դիսկրետ հրավիրում ընթերցողները հարգել լռությունը, որ ուշադրության կենտրոնում ու բարի, ինչպես պարզ նախադասությունների. Չկար գորգ: Ինչպես հանգստացնել ձեր քայլերը: Կային ընթերցող, բարեբախտաբար, շատ իմ հասակակիցների, ովքեր դեռ frequented գրադարանից. The սպասավոր էր վերցրել գիրքը, թողնելով սեղանի վրա, որտեղ ես իմ scratchpad սկսեցի գրել կարեւոր նորությունները, որ ես գտել. Richiudevo իմ իրերը, որ տոպրակի մեջ էի թողել է բուֆետ, որ միջանցքի մուտքի մոտ, որից հետո օգտվելով փաստաթուղթը հեռանում է այցելուների հաշվառման եւ վերջապես քայլում ելքի. Այն չի, կարծես թե գտնում եմ դուրս ճիշտ է. Ես տեսել եմ կապույտ երկինքը մուգ, որ արեւի եւ ես կարող ազատ շարժվել մայթերով ու տուն գնալ ...Բայց այն տունը: Ես կրկին պատկերացնել. Ինչպիսին էր, ես գնամ տուն, եթե ես չէի ունենա ոտքեր. Ես ուզում էի մի բան ասել, բայց իմ խոսքերը, որոնք բոլորն էլ գրված է. Ես տասնյակ էջերի լի պայմաններին եւ նշաններ, ինչպես որ շատերն իմ հասակակիցների եւ նրանք բոլորն էլ ապրել են այս մեծ շենքի բաղկացած shelves, բաժանվում ժանրի ըստ առարկայի եւ ըստ տարիքային խմբերի ընթերցողների Միասին մենք սպասում է կարդալ, բայց դա ավելի հազվադեպ է, որ ինչ - որ մեկը վերցրել. Մի քանի անգամ դա պատահեց այն, թվում էր, որ աշխարհը ծնվել եւ ծաղկում ապրեցին կրկին ակտիվ աչքերում, որ սնուցվող այդ բառերը, եւ որ glowed radiantly imagining մեծ տիեզերքի, որը պարունակում ներսում.Հետո հիշեցի. Մի անգամ գրել էի մի գիրք, մի փոքր, լի խոսքերով, կազմակերպված է մի ուղղությամբ, որը կարծես հենց ես էի. Չեմ պատկերացնում, որ մենք պետք է երկարաժամկետ հեռանկարում, լինելով գերի, թե ինչ է ինձ, եւ ես չէի կարող փոխել ոչինչ, նույնիսկ ստորակետով.Իմանալ, թե ես չէի հետ կնքված լիարժեք կանգառում, բայց ես թողել կեսերին ելույթի երեք dots կամ ձախ միջանկյալ բառ կամ նախադասություն, նաեւ սպիտակ էջերը է գիտակցել, որ ես ուզում եմ ավելացնել, մի բան, որ ես չեմ ժամանակը: - Ին վերադառնում է կազմ զեկուցվել է մի քանի տող է, որ բարեկազմ չափը իմ առակ խրված է գրական քարտեզի վրա: Հրատարակիչը, սակայն, եղել է հրամայական: «Այն Հարցաթերթիկ ծախսերը եւ չեն կարող թողնել again!" - Եվ նա weighed է: «Այդ սպիտակ մի հաճույք է, որ ես չեմ կարող թույլ տալ. Այս դեպքում, որեւէ մեկը կարող է որեւէ բան ավելացնել, առանց դրա հնարավոր է խնդրել հաշվին: Շատ հեշտ է մի վայր, որտեղ դուք ազատ են գրել եւ խմբագրել կախված, թե ինչ եք զգում եք ուզում ասել »: - Ոչ, առանց կապի մեջ վատ թաքցրել գոհունակությամբ էր կնքվել" հրատարակչություն նշանակում բյուրեղանալ է եզակի եւ անփոփոխ, ինչպես որ արժեքավոր քար, բովանդակությունը, որի ճանապարհորդության ստանձնած հայտնելով առումով հոդակապավոր է հասկացությունների տեղի են կետադրական նշաններ եւ անխուսափելի չոր թանաքով մասին թերթերի անազատության կողմից պարտադրված. Յուրաքանչյուր հեղինակը գիտի. Գինը վճարել, եթե ակնկալում ենք հասնել հայտնիություն կողմից renouncing ազատությունը տնօրինելու նրա խոսքերով, երբ տպագրվում. Thoughts հնարավոր չեն »: Ես պարտավորվում են ուրախ տրամադրություն եւ չտալու պատճառով քաշ այդ հայտարարություններին:Եթե ​​դուք երբեւէ այսքան շատ անգամ այն ​​sghiribizzo է պատկերացնել, թող մենակ ես չգիտեմ, թե ինչ կարող է գնալ սխալ է: Եթե ​​ունեք ավելի լավ բաներ անել, գնալ առաջ, ճիշտ է, բայց չի զգուշացրել, որ գտնվում է Ձեր ռիսկով եւ պատասխանատվությամբ: Ես զգուշացնում եմ ձեզ.Եթե ​​դուք պատահել գալ այցելել ինձ, ես միշտ այդ գրադարանում ":Ընթերցողը չի հասկանում, շատ. Նրան տեղափոխել պատահական էր կարդացել, որ գիրքը հիմնականում intrigued ըստ վերնագրի «Մենք ինչ ենք պատկերացնում լինել»: Նստած է թաքնված անկյունը վառեց մի փոքր լույսի, չէր էլ նկատել առաջընթացը եւ չորրորդ հարթության մասին, անգամ սուզվել խորը ընթերցմամբ: Գրադարանը դատարկ էր. Գրադարանավարաի էր մոռացել, եւ գնացել են փակման. Նա կանգնած էր այնտեղ, շրջապատված գրքերով. Հաջորդ օրը նրանք գտել են կամ կարող են գնացել, too, որպես գրքի հեղինակ է, նոր էր ավարտվել:(Մասնակից է հեքիաթի մեջ տասնհինգերորդ հրատարակման գործում մրցանակի A.Loria քաղաքի Carpi _MO)


"우리는 우리가 될 생각이야. 하나는 느슨한에 너무 많이 나가지 않겠다고, 자신의 상상 플레이해야한다, 그렇지 않으면 당신은 반환 실패할 수 있습니다.
내가 놀라게하거나 신뢰할 수없는 것하고 싶지는 않지만, 나에게 무슨 일이 있었는지 말씀 드리고자합니다.
나는 테이블에 휴식 그의 팔을 의자에 앉아, 내 생각의 상단에 자리잡고 앉았다. 나는 내 앞에 먼지 덮개를 열지 여부 미정했습니다. 난 시간을 넘어 사람과 몇 마디를 교환할 필요성을 느꼈다. 피곤한 것처럼, 내 손가락 아래 돌아서 위해 애쓰고 착용하고 yellowed되었습니다 더 많은 페이지. 손끝이 싸여 지역과 그 작성과 독자의 눈을 사이에 서있는 모든 이들 곡물에 하락, 여백의 선명도를 annebbiandone. 단어, 절반 지워지, 그들이보고 싶고 ... 재조 립도 될 수있다는 슬픈듯한 나불의 sminuzzavano의 의미. 저자는 그 종이 굵은 스트로크로 작성된했지만 시간이 의미를 모호했고 눈이 그의 목소리를 듣고 분투.
라이브러리는 거의 비어 있었어. 징후 지시의 멋진 전망했으며 incutevano 적절한 존중가있는 것을보고했다. 환경을 만들어 다양한 객실을 정확하게 흩어져있는 몇 안되는 사람은, 전적으로 그 볼륨 centenarians의 페이지 떨어져 섬세한 껍질로부터 방사 모호한 소리를 유출 그들의 모습을해서는 안된다. 그들은 주로 학생, 편안하고 세심한 연구 안심을 추구한 학자했다. 아무도 조금도 동요 도발 꿈꿔도 없었을 것이다 : 포위했다 심지어는 웜 등 traforavano 표면이, 그들은 감각과 섬세한 그렇게했던 수많은 작은 구멍에 의해 입증 골동품 나무 책장, 테이블과 의자, 많은, 거의 속삭이면서에서, 독자의 관심지만, 침묵을 요구하는 환경의 존경뿐만 아니라 괴롭히지 말라고.
일광 방지하기 위해 정확하지 있기 때문에 외부에서 분리 않으며, 이들의 두께에 대해 상당한이라도 오히려 전에 설정했던 화면을위한 것이 벽에 구멍의 좁음으로 인해 곤란에 침투 입구 가능한. 이유는 간단했다 : 과도한 조명은 온도의 불가 피한 증가로 이어질 수 있습니다. 단지 약간의 증상은 Windows의 존재, 빛, 전기 강렬하고 쾌적한 느낌을 만드는 동안 통제된 열기가 있으므로 같은 방해하거나 도서 아니고, 사람과하지, 특수 장비에 의해서만 온 교정에 증언 빛과 어두운.
그 것은 아마도 이러한 장치 포인트에 의한 빛과 어둠의 교번습니까 그 시트에 기록된 단어의 의미를 다음에 조명이나 피로 피로하기 위해 주로 테이블에 초점을 맞춘 것은 주먹을 semicancellate 그래서 yellowed, 그것이 사실이다 어느 시점에서 누군가가 apostrophizing 것을 보였다. 이건 그냥 제 하품 후에 일어난. 나는 ridestavo의 무기력, 순식간에 모든 관심을 찾아낼 수 있습니다. 처음에는 그것이 가능 보였습니다 : 저는 페이지가되었을에서 눈을 제거 셨고 난 주위에 아무도 보지 못했다는 순간 전에. -이 문제의 가능한 저자를 찾아 Rialzavo의 시선 "?!? 난 당신이 지금 자기 싫어"그 목소리가 높았다. 전에도 뒤로도, 주위에 아무도 없었다. 난 그때 방을 여전히 무인도. - "정말 피곤 해요!"- 내 생각 - "잘 생각은 누군가 말 것!"
난 막 졸음이 위태하고 나는 신선한 공기의 호흡 '에 나온 그 경우, 내 손이 책을 가까이하기 시작했을 때, 항상 함께 있었다 트릭에 것을 신념으로 자신을 사임하는 것이었다 극단 관심과 관심, 음성 riaffacciava 많은 vehemently 이번 "?!? 그런데 중간에 읽기 중지하지만 거의 처음부터 말"- 나는 놀라움을 그의 의자에 약간의 '점프 없습니다 그리고 그 소스 관찰 아니라는 사실에 대한 나머지. - "그는 내 말을 읽고, 그래 그리고 십여 페이지에 mumbled없고 하품과 낮잠 사이에 틀림없어!"- 말투뿐만 아니라 러시 가득, 아이러니 거의 비꼬는의 중요한 곡식을했다. 나는 응답 싶었어요. 다른 상황에서는 내가 잘 할 수 있었 겠어요.
나는 독자로서 내 눈 아래에 괜찮은 작품으로 행동했다는 점을 인정하지만, 부주의의 순간이 전부있을 수 있습니다. 문제는 이배 보낸 사람 : 먼저 침묵을 요구하는 표지판이 때 나는 상대방을 볼 수 있지만 갑자기 제가 느꼈습니다. 나는 테이블에 열린 도서를 떠나 사람이 뜻밖의 목소리에 대한 설명을 부탁 찾는 벗어나려고 노력 했죠. 한 두 걸음만 후 목소리가 귀에 다트처럼 뒤에서 온 : "당신을 멀리하는 이유가 뭔가! 도서가 배치되어보세요 "- 나는 나의 머리를 계속하는 동안 내게 일어난 가​​장 먼저 여는쪽으로 보지 않고,하게하기 위해 사용. Oltrepassavo는 동안 해방의 감각과 격차는 여전히 목소리를 나는 요구했다 : "무엇을! 그는 듣지 않고 떠난다 "! -
다른 방에서 처음 틀지 페이지에 대해 들어 있기 때문에 누군가가 있다고 생각했지만, 리더는 없었습니다. 이 또한 개방, 나를 언급했던만큼 오래된 책이였다 누군가가 읽고 있었던 것처럼 그것은 혼자 탐색하는 듯하지만, 완전히 투명하거나 완전히 투명 인간. 심지어 페이지가 리프팅하고 하나씩 아래 모서리를 돌려 읽을 시간을주는 특정한 방법으로 이동됩니다. 어떻게 내가 생각했던 것은 너무 가깝게있을는지,보고 접근. 나는 볼거리가되는 느낌을 받았하고 난 틀리지 않았어. 나를 총살한 읽고 있던 사람 것처럼 페이지가 약간 종이의 나머지 부분에 상대적으로 제기 오른쪽 아래 모퉁이로 선회 하나 여전히 보류되었다 멈췄다. "봐, 다른 사람을 읽고 귀찮게 예의 바른 행동이 아니예요 - 그리고, 일말의 주저 후에 그는 부드러운 음색과 함께했다 :"나는 건조하고 회사 경고를 느꼈다 다른 방에서 볼 수있는 누군가가있다! "-
그의 손과 머리와 사과의 몸짓을 만들어 놓지 전에 갑자기 음성 ritraevo의 놀라움에 Sussultavo 그리고 전 내 단계를 retraced.
소리의 도서관 전시 징후에도 불구하고 승리하기 시작했다! 나는 그들이 단어를 유지하기 위해 모든 초대장을 대상으로 렸는지 궁금해하기 시작했다. 내 관심을 유지 실로 첫 번째 항목도 들었다 : "이봐요, 그는 책, 테이블에 오픈 책을두고! 그것은 예의 아니다 "-!라도 음색이 덜 공감되었다. 저는 믿기지가 않았습니다. 난 다른 오프닝을 통과 그리고 추가 객실을 체결했다. 다른 인간 위안을 찾기 위해 내 필요가 절망의 양식을 시작했다. 큰 테이블에서 열린 책, 그리고 그 주변에 의자 중 하나에 앉아서하는 정도 였고 모든 사람이있었습니다. 선반이 깔끔하게 들어 있던 볼륨을 보호 유리가 없었 벽면을 따라 배치되었다.
Lambivo는 의자로서 선반의 표면이 테이블에서 명확하고 통로의 대부분을 차지했습니다. 내가 선반의 세 번째 행에로부터 높은 오는 재채기을 느꼈다와 책이 새로 카페트 바닥에서 소리를 죽인 것 보단 나을 테니까요으로 무작위로 개방, 땅에 떨어진 갈 때. 지금 anguished 외침은 빨리 내 생각부터 놀랐 잖아. "봐, 결합 : 난 도망 나의 욕망을 따라 interposed 다른 목소리가되는 시간에 복귀하지 않았어! 당신이 걸을 곳에 왜 안보 는거야? 의자가 중간에 남아 있었다면 이유가 있었다 "-! 꼭 대답해야 싶었지만, 그것은 이전의 닫힌 입 앞에 위치 인덱스를보고보다 더 엄격한 다른 간판을 내 눈을 쉬고 있었어 그냥 어디서, 얼마 필기는 소리쳤다 : "쉬!"- 내가 일어난 모든 것을 너무나 싫어하는 것을 이해하는 회한의 흔적을 만들었어요.
다시 재채기 소리를 항상 선반의 세 번째 행에 다른 책 가을, 내 발밑에이 시간을 느꼈습니다. 본능적으로 나는 나의 가난 오른쪽 끝에 보낸 것이 고통에서 소리 지르고 싶어 : 그것은 메의 대량 주어진 자신에게 조약의 종류 타락한했다. 나는 틀렸다, 백과 사전했습니다. 그것은 바로 첫 번째 볼륨했습니다. 다섯 번째에 나는 ritrovarmeli 모든 이십오피트 싶지 않았던 경우는 가능 한한 빨리 제거한다고 깨달았다. 나는 비명을 지르지하는 유혹을 통해 내 이빨을 마찰하는 것했고 나는 선반에서 떨어져 조금 '을 얻게되었습니다. 그 악명 높은 선반의 중앙에 정확히 배치 판은, 일부는 서면 답변을 보여준 제가 멈췄던 마지막 이벤트가 자신에게 물어보고하는 소용돌이 치는 모든 질문 : "다른 알레르기를!"
분명 내 움직임은 너무 가까이 일부 알레르기 항원 내 운송 일격에 의해 근처의 카펫이나 바닥에 쌓인 제기했다. 이러한 물질로 분명히 구분 따라서 이러한 볼륨,,, 처리 인수는 라이브러리의 이전 위치를 놓쳤기 알레르기로 힘차게 재채기의 효과를 입증했기 때문에. Resomi 계정 상황과 근처 경관을 볼 수 없어요, 이건 볼륨 망가 이주 오른쪽 듯하고 riavvicinavo. 난 절대 저지르지 않았어요! 이제 변경된 목소리가 소리쳤다 : "그러나 그것이 무엇을 reconciles 않습니다 아무쪼록 내용은? 그것은 그가 무엇을했는지 충분히되었습니다 "- 손에 볼륨 5 번와 함께 제가 선반에 넣을려고 동안, 얼굴 beccavo 발산 강하고 큰 반면, 몇 초과 앞에는 많은 나는 다섯 번째 왼쪽 사지에서 떨어져있는 호흡에 앞서, 15에 여섯 번째부터 내 발에 볼륨에 실려 재채기.
"드디어 그가 떨어지 이해 : 같은 목소리라고하면서없는 그녀가 이상했다 학술서의 더미에서 자신의 오른발을 해방하기 위해 헤라클레스의 노력을하지 않고, 관리, 전 재채기 도서의 치명적인 함정에서 걸어! 이 책들은 알레르기입니다! "와 팔은 발이 내 allergenic 있어야한다고 생각하기 시작했다, 독서에 대한 내 사랑에도 불구하고. "당신이 원인 노이즈를 모르는 경우 : 물론, 내 눈으로는 다음과 같은 비문을 들고 그의 손을 복도를 떠나 초대 확장 검지 손가락,를 제외하고 주먹에서 확실하게 했네 팔 뻗은와 함께 근처에 게시된 기호를 그 떨어졌다 내가 초대를 맞이 다행 나는 점점 수수께끼 라이브러리의 탐험을 계속했다 -! 희롱, 당신은 "이 방에서 나가 초대합니다. "이봐, 반 읽기를 떠나 예의 바른 행동이 아니예요!"- 그 인수가 내가 잠든 것을 그 책이 었어요 기억하려고 : 거리에서 우리는 다시 첫 번째 목소리를 들었어요.
내가 없었 할만큼. 더 많은 제가 첫 번째 항목을 기억으로 내가 생각하고 내가 방안에서 사라졌다 왜 내가 기억 : 나는 다른 사람을 찾고 있었어요. 지금까지 제 연구는 완전히 쓸모없는 것처럼 보였다. 그러나 나는 누군가가 입력 보았했다. 누가 저에게 그 책을 주신? 하지만 내가 와서 어디에서? 내가 그들의 마음을 말하려고했는데, 다시 ripercorrevo 내 모든 단계 : 뻗은 팔에있는 기호, 볼륨이 재채기 후 제 발로 걸어 빠졌어요, 중간 통로에 의자, 그의 입을 통해 자신의 검지 손가락과 기호, 도서는 대형 테이블, 내가 읽었던 책의 중간에 혼자 leafing. 여기,이 책은 아무것도 기억하지 않았습니다. 모든 것이 그 시점부터 시작된 것처럼였다. 그래도 거기 않더라구 였죠? 나는 심각하게 걱정하기 시작했다. 내가 빠져 나오지 못했던있는 미로에서 끝날 것 같았다. 어떤 환경과는 달리지만은 닫고 질식 많은 책들을 읽을 기회가 있었는데되지 않았습니다.
이 가설 그러나 옆방에 모순 보았다. 내가 대신, 찾아낸 최초의 오프닝을 체결 대형, 전년도와 같이 작은 테이블, 각각 앞 선반에 놓여 있던 책을 조명 빛의 의자를 들고 있었다. 나는 모든 도서 폐쇄를 맡은, 그리고 제목과 오프닝 볼륨을 읽고 그 책상 모두를 접근했다. 제가 시도로서 내가 할 수있는 방법은 없었습니다 : 일반적인 증상 제스처 어떤 보컬 표현을 방해하기 때문에 볼륨, 왼쪽으로 제목을 스크롤 숨긴 심지어 명백하게과 항변하지 않았다. 목소리가 절대적으로하지만, 듣고있다. 그것이 어디서 왔는지 모르겠지만, 상당히 예리한하고 단호한 사람 : "중간에 텍스트를 떠나 누구, 다른 principiarne 수있는 권한이 없습니다! 또한 제목을 compitarne 수있다 "! -
그것은 박해 보입니다. 전체 도서관 나를 나머지는 중지 읽을 수밖에. 내 행동을 정당화하고 싶었 : 나는 경멸 위해 멈추지 않아서, 그냥 누구를 만나고, 모든 다른 않고 신선한 공기를 마시러 그리고 그 목소리를 듣고해야합니다. 그것이 고독의 성장 감각을 느끼기 시작했기 때문에 난 그냥, 다른 찾고 있었어요. 날 기쁘게하지 못했습니다 많은 도서의 기업에 빠진, 사랑하지만 나는 또한 나의 동료를 찾을 필요성을 느꼈다합니다. 라이브러리가 발명되었다 이후에만 서적으로 인구뿐만 아니라, 때문에 사랑을 거기 갔었 독자에서 그들에 들어 있던 책을 느껴지지 않았다. 나는 어떤 단어를 발음하지 않고 내 생각을 어떻게 표현할 수 있을까? 나는 그것의 자신의 방식으로 로그인 응답 : 연장 검지와 나머지들로 평소 팔의 길이는 서면 폐쇄, 한번 허용 갔다 :
"누가 방에 수 ESPRIMERSI 미미, 같은 것을 말 할 수밖에 없었어!"이제 나는 아무 것도 대해 놀랍지도 않습니다. 나는 통로를 통해 걸어, 영화관 입구에 발생한 이들처럼 두껍고 어두운 커튼을 였는데요. 대신 도서관 방에가는, 나는 무대 위에서 자신을 발견. 그냥 라이트가 점등하고 점화되었다 있고 난 현장의 중간에 자신을 발견. 공황은 피할 사람 : 난 그러한 공연에 익숙하지되지 않았습니다. Recuperavo 겨우 내가하고 싶었던 말은으로 추적하고 나는 가능한 한 이해하기 등의 행동과 말로 표현하고 싶은 문장을 모방하기 시작했다. 나는 대중이 방에 있던 것을 보지 못했다 : 나는 나의 팔을 흔들며에 대한 플랫폼의 가장자리를 통해 좀 보여주시겠습니까? 지점으로 빠졌습니다 스포트 라이트의 빛을.
제 성능의 끝에서 막이없고 박수 하락했다 없으며 일어나지 않았다. 그 어둡고 무거운 것들 뒤에서 오는 페이지를 분명하고 큰 소리로 껍질은 정말 일부 공공의 부품에 대한 특별한 감상이 때, 희망을 잃고되었다. 내 왼쪽에 가져갈 방향을 나타내는 기호를 밝혀 커튼 향해 감독 스포트 라이트, 켜기 이외에. Oltrepassavo 주저 그 추가 개통. 나는 윌리 좋든, 난 그들의 규칙에 적응해야만, 서적의 세계로했고.
나는 떨리고있었습니다. 목소리가 말하길 "주님, 주님! 하지만 내 골동품 도서에 잠을 하죠? 일어나, 그 유적이 그것을 "- 난 ridestavo. 내 눈이 나를 뽑아 열었습니다. 헤헤 주위에 나의 각성이 동반. 나를 보는 다른 사람들이있었습니다. 나는 대형 테이블과 주변의 의자와 공간을 인식했습니다. 그것은 코드 방이 었어요. 그 훌륭한 책을보고, 시작 부분에 앉아 있었다. 한 제가 졸업 논문을 준비하고 있었다 나는 소재의 검색을 완료하려면이 잘 갖춰져 도서관에 왔어요. 승무원을 계기로 확실하게 아주 재치 아니었다 : 그는 책을 망가 뜨 리지했다고 든다고. 다행히, 그들은 다른 사람들이 내가 피로의 상태에서 몇 분 머리 pencolato 후 위의 인한 있었다 불과 몇분을 제시했다대로.
이제는 모든 것을 명확히했다. 그것은 꿈이 있었다. 이럴수가, 바보, 왜곡,하지만 꿈. 더 이상 항목이, 당신은 혼자 또는 발에 떨어 재채기 탐색하는 책, 팔, 입을 가진 징후가 있었 주먹은 확실하게 했네와 forefingers. 어떤 신호가 보였다하지만, 이산 초청 독자들은 간단한 문장과 관심과 친절을 집중하기 위해, 침묵을 존중합니다. 여러분과 같이 충격을 완화 할 카펫이 없었습니다. 독자들은 여전히​​ 도서관을 자주 내 또래의 많은 다행히있었습니다. 수행자는 내가 찾았다고 중요한 뉴스를 쓰기 시작 위치를 테이블 내 스크래치 패드에두고, 책을 포착했다. Richiudevo 내가 입구 근처 복도에 찬장에 남아 있던 가방 내 물건 드디어 방문자 등록에 의해 거리에있는 문서를 복용하고 이후 출구로 걸어갔다. 사실에서 자신을 발견하는 것 같지 않았어요. 나는 푸른 하늘, 햇빛을보고 나는 보도를 따라 자유롭게 이동하고 집에 갈 수있는 ...
그러나 어떤 집? 나는 다시 상상! 나는 다리가 없다면 집에 가고 어땠어요? 내가 뭔가를 말하려는데 내 말을 이미 모든 사람 작성되었습니다. 제가 용어와 마르크의 전체 페이지 수십 가지고, 제 또래의 많은 마음에 그리고 그들은 모든 주제에 의한 장르로 독자의 연령 그룹으로 나누어, 선반으로 구성된이 커다란 아파트에서 살았습니다. 우리가 함께 읽을 수 기다렸습니다하지만 누군가가 주운 것이 점점 더 희귀했습니다. 이것은 그것을 일어난 몇 시간은 세상의 탄생과 그 수사관 열망 눈을 다시 생겨 났 해당 단어와 찬란 안에 포함되었다 거대한 우주를 상상 빛났습니다 그 것을 보였다.
그럼 내가 기억. 일단 책, 난 그때 바로 그때 보였다 방향으로 배열, 단어의 작고 전체를 작성했다. 정말 우리가 날 데려 내가 아무것도, 쉼표를 변경할 수 없습니다 것의 포로가되고, 장기적으로 끝날 것이라고 상상하지!
나는 완전한 정지로 체결하지 않았을 알지만, 세 점 또는 왼쪽 괄호와 함께 중반 연설에 남아도 내가 뭔가를 추가하는 원했다는 것을 깨닫게 하얀 페이지를 복용하고 그것에 난 그렇지 않지만 시간. 뒷면 커버가 몇 줄을보고되었다에서, 나의 우화의 슬림 사이즈는 문학지도에 붙어. "카드 비용 그리고 그들이 다시 떠날 수 없다!"- 그 사람의 무게 : 게시자 그러나 단호한이었다 "흰색은 내가 감당할 수없는 사치품이라고 생각합니다. 이런 추세라면, 누구나 계정을 요청받을 수 없으면 아무 것도 추가할 수 있습니다. ! 만약 당신들이 말하고 싶은 기분이 무엇이냐에 따라 작성하고 편집할 자유롭게 장소를 가질 너무 쉽게 "- 안 학대 몰래 만족도 터치하지 않고도 결론을했다 :"게시는 독특하고 unchangeable 등의 경우로 구체화 의미 귀중한 돌, 바인딩에 의해 투옥 시트에 구두점과 피할 수없는 마른 잉크가 보유 개념으로 관절 측면에서 실시하고 표현 여행의 콘텐츠입니다. 각 저자는 알고 있습니다. 당신이 인쇄할 때 그 단어를 처리하는 자유를 포기하여 악명을 달성할 수 있도록 노력하겠습니다 경우 가격이 지불합니다. 생각 "! 수없는 그 진술로 인해 무게를주지 않고의 밝기를 저질 렀었다.
당신이 상상하기 sghiribizzo 아무리 여러 번있다면 말할 것도없이, 당신은 무슨 가도 모르겠어요. 그렇지 않다면 당신은 어떻게 해보지만, 경고를 마칠있다 : 그것은 자신의 위험을 부담합니다. 난 당신을 경고했다.
당신이 날 찾아 올 일이 생긴다면, 도서관에서 항상 해요. "
리더는 많이 이해하지 않았다. 그는 우연히 찍은하며 주로 제목에 관심이 책은, 읽어했던 "우리는 우리가 될 생각이야." 숨겨진 구석에 앉아도 4 차원, 독서로 깊이 잠수 시간의 진행 상황을 눈치채지 못했으며, 작은 불빛으로 점등. 라이브러리는 비어 있었어요. 사서는 까맣게 잊고와 닫는로 갔다. 그는 책을 둘러싸인 거기 서 있었다. 그들이 발견되거나했을 다음날 그가 단지 후였어요 도서의 저자로서도 없어질까요?
(Carpi _MO의 대상 A.Loria 마을 15 제품에 대한 이야기​​에서 참가자)

واضاف "نحن ما كنا نتصور أن تكون. واحد يجب أن تكون منتبهة لخياله الخاص، وليس لترك كثيرا على فضفاض، وإلا كنت قد تفشل في العودة.انا لا اريد لتخويف لكم أو يبدو غير جدير بالثقة، ولكن أود أن أقول لكم ما حدث لي.جلست تطفو على الجزء العلوي من أفكاري، ويجلس على كرسي ويداه يستريح على الطاولة. وكنت بعد ما إذا كان لفتح الغطاء المتربة أمامي. شعرت بالحاجة إلى تبادل بضع كلمات مع شخص ما، حتى عبر الزمن. لمزيد من الصفحات التي كانت ترتديه واصفرار تكافح من أجل الالتفاف تحت أصابعي، كما لو كان متعبا. انزلق أطراف الأصابع على كل تلك الحبوب التي عصفت بالمنطقة والتي وقفت بين الكتابة وأعين القراء، وطمس الحواف الحادة. الكلمات، ونصف تمحى، sminuzzavano من المعاني في الهذيان الحزينة التي بالكاد يمكن أن يتم إعادة تجميعها. وكان مؤلف كتابي بضربات الفرشاة الجريئة تلك الورقة، ولكن الوقت كان قد غير واضحة المعنى وعيون كافح لسماع صوته.وكانت المكتبة فارغة تقريبا. وكانت علامات منظر جميل للاملاءات وincutevano وذكرت أن هناك احترام مناسب. عدد قليل من الناس الحالي، موزعة بدقة في مختلف الغرف التي تشكل البيئات، لا تدع مظهرها التي تسربت أصوات مبهمة التي انبثقت فقط من قشر دقيق بعيدا عن صفحات تلك المعمرين مجلدات. كانوا معظمهم من الطلاب والعلماء الذين سعوا الراحة والطمأنينة لأبحاثهم الدقيق. كان يحلم به أحد من أي وقت مضى من استفزاز أدنى ضجة: حتى الديدان، والتي كانت تحاصر العديد من الجداول الخشب العتيقة، وخزائن الكتب والكراسي، كما يتضح من الثقوب الصغيرة العديدة التي traforavano السطح، وكانوا قد فعلوا ذلك مع براعة ودقة، تقريبا في الهمس ليس لمضايقة، وليس فقط على اهتمام القراء، ولكن بالنسبة لتلك البيئات التي طالبت الصمت.اخترقت النهار بصعوبة، وليس بسبب ضيق فتحات في الجدران التي تفصل من الخارج، ولا للسمك من هذه، وإن كانت كبيرة، وإنما من أجل الشاشات التي تم وضعها من قبل، وعلى وجه التحديد من أجل منع إلى أقصى حد ممكن من المدخل. وكان ذلك لسبب بسيط: 1 الإضاءة المفرطة يمكن أن تؤدي إلى ارتفاع في درجة الحرارة لا مفر منه. شهد سوى شحوب خفيف إلى وجود النوافذ، وضوء، وكثافة الكهربائية والحرارية للرقابة جاء فقط بواسطة معدات خاصة، ومعايرة حتى لا تتدخل، ولا كتب، ولا مع الشعب، مع خلق إحساس لطيف الضوء والظلام.وربما كان من اختلاف الضوء والظلام التي تسببها هذه الأجهزة نقطة، وتركز في المقام الأول على جداول لإلقاء الضوء على التعب أو الارهاق في أعقاب معنى الكلمات التي كانت مكتوبة على تلك الأوراق المصفرة semicancellate قبضة وهكذا، فإن الحقيقة هي أن عند نقطة واحدة يبدو أن شخصا ما كان مناجاة. حدث ذلك فقط بعد التثاؤب بلدي. أنا ridestavo سبات، وإيجاد في لحظة كل الاهتمام. في البداية بدا من الممكن: لحظة قبل أن أزالت من وجهة نظر وقلب الصفحة ورأيت أحدا حولها. استياء ذلك الصوت: "أنا لا أريد منك أن تنام الآن؟؟" - Rialzavo نظرات في البحث عن مؤلف ممكن في هذه المسألة. لم يكن لدي أي واحد حول، لا قبل ولا وراء. وكان لا يزال في غرفة مهجورة حيث كنت. - "يجب أن أكون متعبا حقا!" - اعتقد - "حسنا أعتقد أن أحدا يتحدث معي!"كنت على وشك أن يستقيل نفسي إلى الاعتقاد بأن النعاس كان على المحك والحيل التي كانت القضية التي خرجت عن النفس "من الهواء النقي، وعندما، عندما يدي بدأوا اغلق الكتاب، ودائما مع المتطرفة الرعاية والاهتمام، وriaffacciava صوت وهذه المرة أكثر بشدة: "؟؟ ولكن ما يتوقف قراءة في وسط ولكن أقول تقريبا في بداية" - أنا لا يمكن أن تقفز في كرسيه وقال 'قليلا الى مفاجأة والباقي لأنه لم يكن لاحظت أن المصدر. - "يجب أن يكون قد قرأ، وأنا أقول، يتمتم نعم ولا على صفحات عشرة وبين التثاؤب وقيلولة 1!" - لهجة، فضلا عن شغلها كما هو الحال مع الاندفاع، أخذت حبة كبيرة من المفارقات الساخرة تقريبا،. كنت أرغب في الرد. في ظروف مختلفة لكنت قد فعلت جيدا.واعترف أنني كقارئ لي أن تصرف نحو العمل اللائق تحت عيني، ولكن لحظة غفلة يمكن أن يكون هناك للجميع. كانت المشكلة ذات شقين: أولا، هناك دلائل على ان طالب الصمت، لم أتمكن من رؤية الطرف الآخر، ولكن فجأة شعرت به. تركت الكتاب مفتوحا على الطاولة، وحاول الابتعاد للبحث عن شخص ما لطلب تفسيرات لهذه الأصوات غير متوقع. بعد بضع خطوات، جاء صوت من ورائي وكأنها وثبة في الأذن: "ما الذي يجعلك بعيدا! انظر، يتم وضع كتاب "- اعتدت أن أكون وبينما واصلت مع رأسي، من دون التطلع نحو افتتاح أول ما حدث لي. Oltrepassavo الفجوة بشعور من التحرر في حين لا يزال صوت طالب الأول: "ماذا! يغادر دون الاستماع "! -في الغرفة الأخرى يعتقد أن هناك شخص ما، منذ سمعت لأول مرة من صفحات التقليب، ولكن لم يكن هناك أي قارئ. كان هناك كتاب، قديمة قدم ما كنت في اشارة الى ومفتوحة أيضا، وأنه يبدو أن التصفح، وحدها، كما لو كان شخص ما كان يقرأ عليه، ولكن بشفافية تامة أو غير مرئية تماما. حتى يتم نقل صفحات بطريقة معينة، ورفع، وتحول إلى أسفل الزاوية واحدا تلو الآخر، وإعطاء الوقت لقراءتها. اتصلت لمعرفة، لمعرفة ما إذا ما كنت قد فكرت قد تكون وثيقة للغاية. كان لدي شعور تحت المراقبة، وأنا لم يكن مخطئا. وكان على صفحات توقف تحول واحد والتي لا تزال معلقة مع الزاوية اليمنى السفلى، مرتفعة قليلا بالنسبة لبقية الورقة، كما لو كان يقرأ كل من أطلق النار في وجهي. شعرت تحذيرا، جاف وصارم: "انظر، ليست مهذبة لعناء قراءة الآخرين -، وبعد توقف لحظة توليه، مع ليونة لهجة:" في غرفة أخرى، هناك شخص ما للنظر! "-تتبعت Sussultavo إلى مفاجأة من ritraevo صوت مفاجئ، وأنا خطواتي، وليس قبل ان تقدم لفتة من اعتذار ويداه ورأسه.بدأت مكتبة من الأصوات أن يسود، على الرغم من علامات على الشاشة! بدأت أتساءل الذين كانوا تستهدف جميع تلك الدعوات إلى الابقاء على عبارة. سمعت حتى أول دخول إلى الغرفة التي أبقت انتباهي: "انظروا، انه ترك كتاب، كتاب مفتوح على الطاولة! فمن غير مؤدب! "- وحتى لهجة نمت أقل تعاطفا. لم أستطع أن أصدق. مررت آخر الافتتاح وكنت قد دخلت الى غرفة إضافية. بدأت حاجتي للعثور على راحة في إنسان آخر إلى أن تأخذ شكل اليأس. على طاولة كبيرة كانت هناك كتب مفتوحة، وأي شخص كان على وشك الجلوس على أحد الكراسي من حوله. وضعت على الرفوف على طول الجدران لم يكن لديهم الزجاج التي تحمي وحدات التخزين التي وردت بدقة.Lambivo كان على سطح رفوف كما على كرسي كان واضحا من الجدول، وتناول معظم مرور. عندما أذهب شعرت العطس المقبلة قوية من الصف الثالث من رفوف وكتاب سقط على الأرض، وفتح على نحو عشوائي، مع دوي مكتوما من بالسجاد حديثا. الآن صرخة نتألم أذهل لي من أفكاري بسرعة. لم يكن لدي لي العودة في الوقت الذي صوت آخر موسط على طول رغبتي في الابتعاد: "انظر، جنبا إلى جنب! لماذا لا تشاهد حيث تمشي؟ لو كان قد غادر كرسي في الوسط كان هناك سبب! "- كنت أريد أن يجيب، ولكن فقط حيث كان يستريح عيني علامة أخرى، وحتى أكثر صرامة مما ذكر في وقت سابق من مؤشر وضعت أمام الفم مغلق، في حين صاح مكتوب: "SSSHHHH!" - لقد جعل علامات الندم على فهم أنني مكروه كثيرا عن كل ما حدث.سمعت العطاس مرة أخرى، ورأى آخر سقوط كتاب، وهذه المرة على قدمي، ودائما في الصف الثالث من رفوف. أراد أنا غريزيا الى الصراخ من الألم الذي بعثت نهاية يميني الفقراء: فقد انخفض نفسي نوعا من المعاهدة، وبالنظر إلى الجزء الأكبر من تومي. كنت على خطأ، وكان موسوعة. كان مجرد المجلد الأول. في الخامس وأدركت أنني قد لإزالة في أقرب وقت ممكن إذا لم أكن أريد ritrovarmeli كل قدم 25. كنت بالعض على أسناني على الإغراء الى الصراخ وأنا اكتسبت قليلا 'بعيدا عن الرفوف. صفيحة، وضعت بالضبط في منتصف ذلك الرف سيئة السمعة، والتي أظهرت بعض من رد مكتوب على جميع الأسئلة التي تدور الأحداث الأخيرة كنت قد توقفت لأسأل نفسي: "الحساسية وغيرها!"من الواضح لي خطوة قريبة جدا قد أثار بعض الحساسية تترسب على السجاد أو أرضية بالقرب من زوبعة في عبور بلدي. ونتيجة لهذه المجلدات، حساسة على ما يبدو لتلك المواد، لأن الحجة التي تناولها، قد برهنت على آثار العطس قوية مع الحساسية الذي كان قد غاب عن الموقع السابق في المكتبة. Resomi الاعتبار الوضع ورؤية لا ضابط القريب، يبدو الحق في نقل وحدات التخزين وتراجعت وأنا riavvicinavo. لم أكن قد فعلت أي وقت مضى! صرخ بصوت تغيرت الآن: "ولكن ما هو يصالح بحق السماء؟ أنها لم تكن كافية على ما فعل؟ "- مع عدد خمسة في حجم اليد وبينما حاولت وضعها على الرف، وأنا beccavo زفير قوي وبصوت عال في وجهه، في حين، في بضع ثوان، وسبقتها من قبل العديد من العطس وهرعت إلى قدمي وحدات التخزين من المرتبة السادسة الى الخامسة عشرة، في وقت مبكر من نفسا أنني سقطت من طرف اليسار الخامس.مشيت إدارتها، لا يخلو من جهود جبارة لتحرير قدمه اليمنى من كومة من المجلدات لديها أكثر، بعيدا عن فخ مميت من الكتب العطاس، في حين أن صوت نفسه وقال: "في الماضي انه يفهم أن البقاء بعيدا! هذه الكتب هي الحساسية! "، وقدم قرحة لا يزال كانت قد بدأت أعتقد أنني كان لا بد من الحساسية، على الرغم من حبي للقراءة. وبطبيعة الحال، سقط عيني على لافتة كتب القريب، وذلك، جنبا إلى جنب مع ذراع ممدودة، الذي يد مضمومة في قبضة ما عدا السبابة تمديد، دعا إلى مغادرة القاعة، قام النقش التالي: "إذا كنت لا يعرف الضوضاء السبب مضايقة، فأنت مدعو لمغادرة هذه الغرفة "- سعيد لاني رحبت بالدعوة وأنا واصل استكشاف مكتبة غامض على نحو متزايد. في المسافة سمعنا صوت الأول مرة أخرى: "انظروا، ليس مهذبا لترك نصف قراءة!" - حاولت أن نتذكر أن هذه الحجة هو أن الكتاب الذي كنت قد غادرت.حاول كما قد لم أستطع. كلما فكرت، كما تذكرت العنصر الأول وتذكرت لماذا كان ذهبت من غرفة واحدة: كنت أبحث عن أشخاص آخرين. حتى الآن يبدو أن بحثي أن تكون عديمة الفائدة تماما. وكان حتى الآن أنا لشخص ما قد شهدت دخول. الذي كان قد أعطاني هذا الكتاب؟ لكن من أين أتيت بها؟ حاولت التعبير عن أفكارهم، ripercorrevo ظهر كل ما عندي من الخطوات التالية: علامة مع ذراعه الممدودة، وحدات التخزين وقعوا على قدميه بعد العطس، وكرسي في الممر الأوسط، علامة مع السبابة على فمه، والكتاب هو تصفح مجلدات وحدها في منتصف جدول كبير، وكنت أقرأ كتاب. هنا، قبل هذا الكتاب لم يكن يتذكر اي شيء. كان كما لو أن كل شيء بدأ من تلك النقطة. ولكن كما كان هناك جاءنا؟ بدأت تقلق على محمل الجد. ويبدو لي أن يتم الانتهاء في متاهة من التي لم تتمكن من الخروج. لم تكن على عكس ما البيئات لكن إغلاق والخانقة، وكان هناك فرصة لقراءة العديد من الكتب.هذا الافتراض، ومع ذلك، شهدت تناقضا في الغرفة المجاورة. أنا دخلت في افتتاح الأولى التي وجدت، بدلا من واحد كبير، كما هو الحال في السنة السابقة، كانت هناك طاولات صغيرة، مع كل كرسي في الأمام وعلى ضوء ذلك الضوء على الكتاب الذي وضعت على الرف. فقد جذبني من قبل جميع الكتب مغلقة، وأنا اقترب كل واحد من تلك المكاتب لقراءة العناوين وفتح وحدات التخزين. كما حاولت لم يكن هناك أي وسيلة أستطيع: وحدات التخزين اختبأ الألقاب انتقل إلى اليسار ولم يتوسل حتى مع، من الواضح، وذلك لأن المعتاد علامات لفتات منع أي تعبير الصوتية. وسمع صوت، ولكن، بشكل قاطع. أنا لا أعرف من أين جاء، ولكنه كان ثاقبا للغاية وقطعية: "من يترك النص في الوسط، وليس لديها الحق في principiarne أخرى! ولا يمكن compitarne العناوين "! -فقد جاء وكأنه اضطهاد. أجبر مكتبة بأكملها لي أن قراءة بقية يتوقف. أردت أن يبرر سلوكي: أنا لم تتوقف عن احتقار، أنا فقط بحاجة للحصول على بعض الهواء النقي وثم سمعت هذا الصوت، دون أن يرى أي شخص، وجميع الآخرين. كنت أبحث فقط من أجل الآخرين، لأنها كانت بداية لشعور متزايد من الشعور بالوحدة. أن تحب، ويجري في الشركة من العديد من الكتب بحيث لا يمكن أن يرجى لي، لكني شعرت بالحاجة إلى العثور على زملاء لي. منذ اخترعت المكتبات، لم يكن يسكنها إلا من خلال الكتب، ولكن أيضا من القراء الذين ذهبوا الى هناك بسبب الحب شعر للكتب التي وردت فيها. كيف يمكن لي أن أعرب عن كل أفكاري دون أي لفظ الكلمات؟ أجاب أنا بطريقتها الخاصة لافتة: طول الذراع المعتادة مع السبابة تمديد والباقي ذهب مكتوب مغلقة، ومتساهل مرة واحدة:"الذين اضطروا إلى أن تقول شيئا مثل ميمي، ESPRIMERSI يمكن أن 'في غرفة!" الآن لست مندهشا عن أي شيء. مشيت من خلال مدخل وابتعدت ستارة سميكة وداكنة، مثل تلك التي واجهتها عند مدخل السينما. بدلا من الذهاب الى غرفة المكتبة، وجدت نفسي على خشبة المسرح. حصلت للتو على اضيئت الانوار واضاءت وجدت نفسي في وسط الساحة. كانت حالة من الذعر لا مفر منه: لم اعتدت على أداء تلك. Recuperavo تتبع بالكاد ما أردت أن أقوله، وبدأت لتقليد العبارات التي كنت أرغب في التعبير عن الكلمات مع الإجراءات على النحو الذي مفهومة قدر الإمكان. لم أكن أرى أن الجمهور كان في غرفة واحدة: على ضوء الأضواء مبهور إلى النقطة التي لا تظهر لي على حافة المنصة التي تلوح على ذراعي.في نهاية أدائي، سقط الستار، لا التصفيق، ولم تحصل على ما يصل. كنت فقدان الأمل، وعندما قشر واضح وبصوت عال من الصفحات، والقادمة من وراء تلك الأشياء المظلمة والثقيلة، لديها حقا تقدير خاص من جانب بعض الجمهور. بالإضافة إلى تحول في الضوء، موجهة نحو الستار الذي كشف عن وجود علامة تشير إلى اتجاه لاتخاذ إلى يساري. Oltrepassavo متردد أن افتتاح إضافية. لقد كنت في عالم الكتب و، طوعا أو كرها ويلي، واضطررت الى التكيف مع قواعدها.كنت أرتعش. وقال صوت لي: "يا رب، يا رب! ولكن ما يجعلني أنام في الكتب العتيقة؟ استيقظ، لأنه يخرب عليه! "- أنا ridestavo. فتحت عيني سحبني. حول الضحك رافق الصحوة بلدي. كان هناك أشخاص آخرين يراقبني. أنا معترف بها الغرفة مع جدول كبير والكراسي في. وكانت هذه الغرفة من الرموز. واحد حيث كنت جالسا في البداية، أن نرى أن الكتاب العظيم. كنت تستعد لأطروحة التخرج وجئت إلى هذا مكتبة جيدة التجهيز لاستكمال استرجاع المواد. وكان ما يصاحب ذلك بالتأكيد ليست لبقا جدا في اعقاب: اهتم انه لم خرب الكتاب. لحسن الحظ، وقال انهم أشخاص آخرين الحاضر سوى لحظات قليلة كنت هناك المطروحة أعلاه بعد pencolato لبضع دقائق في الرأس، في حالة من الإنهاك.الآن وأنا أوضح كل شيء. هذا كان حلما. ، سخيف لا يصدق، أو تحريف، ولكن مجرد حلم. القبضات مضمومة كانت هناك مقالات لا أكثر، والكتب التي كنت تصفح وحدها أو العطس التي سقطت على القدمين، وعلامات مع الأسلحة، والأفواه، والسبابات. وكانت بعض علامات هناك، ولكن القراء دعوة منفصلة لاحترام الصمت، لتركيز الاهتمام ونوع مع جمل بسيطة. لم يكن هناك سجادة لتخفيف الخطوات الخاصة بك. كان هناك قراء، لحسن الحظ، هناك الكثير من زملائي الذين لا يزال يتردد في المكتبة. قد يصاحب التقطت الكتاب، وترك على الطاولة scratchpad بلدي حيث بدأت في كتابة الأخبار المهمة التي كنت قد وجدت. Richiudevo أغراضي في الحقيبة التي تركتها في خزانة في الممر بالقرب من المدخل، بعد أخذ وثيقة بعيدا عن تسجيل الزوار، وأخيرا خرج عن طريق للخروج. لا يبدو أن أجد نفسي من أصل صحيح. رأيت سماء زرقاء، وضوء الشمس وأنا يمكن أن تتحرك بحرية على طول الأرصفة والعودة الى الوطن ...لكن الذي المنزل؟ أنا إعادة تخيل! كيف كان لي في العودة إلى ديارهم إذا لم يكن لدي الساقين؟ كنت أريد أن أقول شيئا، ولكن كانت كلها مكتوبة كلماتي بالفعل. كان لي عشرات الصفحات الكاملة لشروط وعلامات، مثل كثير من زملائي، وعاشوا جميعا في هذا المبنى شقة كبيرة تتكون من الرفوف، وتنقسم حسب النوع، حسب الموضوع وحسب الفئات العمرية من القراء. انتظرت معا نحن يجب أن تقرأ، لكنها كانت نادرة على نحو متزايد أن شخصا ما التقط. يبدو أن عدة مرات هذا حدث أن ولدت وازدهرت في العالم مرة أخرى في عيون حريصة على أن تغذيها تلك الكلمات والتي توهجت تخيل مشع الكون الضخمة التي وردت في الداخل.ثم تذكرت. ذات مرة كنت قد كتبت كتابا، وهو صغير، والكامل للكلمة، مرتبة في الاتجاه الذي يبدو الحق في ذلك الحين كان عمري. لا يتصور حقا بأننا في نهاية المطاف على المدى البعيد، كونه سجينا في ما حدث لي وأنا لا يمكن تغيير أي شيء، حتى فاصلة!أن تعرف ما كنت لالمبرمة مع وقف كامل، ولكن تركت في منتصف خطاب، مع ثلاث نقاط أو قوس اليسار، مع الأخذ أيضا على صفحات بيضاء لأدرك أنني أريد أن أضيف شيئا، وأنه لم أكن الوقت. وأفادت التقارير على الغطاء الخلفي في بضعة أسطر، وحجم ضئيل من المثل لي عالقة على الخريطة الأدبية. الناشر، ومع ذلك، كان آمرة: "إن تكاليف بطاقة وانهم لا يستطيعون ترك مرة أخرى!" - وبلغ وزنه في: "هذا البيض هو من الكماليات التي لا يمكنني تحمله. على هذا المعدل، يمكن لأي شخص إضافة أي شيء من دون أن يستطيع أن يطلب إلى حساب. ! من السهل جدا أن يكون هناك مكان حيث أنت حر لكتابة وتحرير اعتمادا على ما تشعر أنك تريد أن تقوله "- لم يكن من دون لمسة من سوء المغيب رضا واختتم:" النشر في وسائل بلورة فريدة من نوعها وغير قابلة للتغيير، كما لو حجر كريم، ومحتويات رحلة المضطلع بها والتعبير عنه من حيث تتمحور في المفاهيم التي عقدها علامات الترقيم وحبر جاف لا مفر منه على ورقة سجن من قبل ملزم. كل كاتب على علم. والثمن الواجب دفعه اذا كنت تأمل في تحقيق سمعة سيئة من قبل التخلي عن حرية التصرف في كلماته عند الطباعة. الأفكار ليست ممكنة! "كنت قد ارتكبت خفة من عدم إعطاء الوزن بسبب تلك التصريحات.إذا كنت من أي وقت مضى مرات عديدة لذلك sghiribizzo أن نتخيل، ناهيك، كنت لا تعرف ما يمكن ان تتعرض له. إن لم يكن لديك أفضل مما ينبغي فعله، والمضي قدما الحق، ولكن حذر من أن يكون: هو على مسؤوليتك الخاصة. حذرتكم.اذا كنت يحدث لتأتي زيارة لي، وأنا دائما في المكتبة. "فإن القارئ لا يفهم من ذلك بكثير. تم نقله عن طريق الصدفة، وكان قد قرأ هذا الكتاب، مفتون في معظمها تحت عنوان "نحن ما كنا نتصور أن تكون." تجلس في زاوية خفية، مضاءة بواسطة مصباح صغير، لم يلاحظ حتى التقدم في البعد الرابع، والوقت للغوص في عمق القراءة. وكانت المكتبة فارغة. وكان أمين المكتبة المنسية وكان قد ذهب إلى الختام. كان واقفا هناك، وتحيط بها الكتب. وسوف ذهبت في اليوم التالي أنها قد وجدت أو أيضا باسم مؤلف الكتاب كان قد انتهى لتوه؟(مشارك في القصة من الطبعة الخامسة عشرة للجائزة من بلدة A.Loria _MO كاربي)