Un granchio - A crab - Eine Krabbe - Краба - Краба - Un cangrejo - Un crabe - Um caranguejo - Krabis - 蟹 - 蟹 - একটি কাঁকড়া - एक केकड़ा - A ծովախեցգետին - A cır - Рак - Un crab - 게 - Ang isang alimango - Một con cua - crab - カニ - En krabbe - A krabbi - سلطعون

“Avevo … appena … preso …” – A fatica ero riuscito a tirare fuori quelle parole e altre ne avrei dette se non fossi stato interrotto da:“Un’otto !!???”-  Del mio interlocutore. - “Si … volante !!!”- Ribattevo con un filo di voce, stizzito e intanto pensavo al fastidio che provavo nell’essere seduto lì, assediato da un’impazienza personificata che, nonostante i capelli bianchi e le rughe simili alle mie, sprizzava energia da quegli occhi vispi e non mi lasciava nemmeno il tempo di dire tutte le parole che avrei voluto. Per tutta la durata di questo ultimo pensiero ero rimasto con gli occhi persi nel vuoto, come se stessi cercando conforto, ma intorno a me non avevo minima comprensione. Evidentemente questo lasso intercorso lo aveva infastidito, perché con voce ancora più impaziente e venata di acredine continuava:”Allora!? Si può sapere che avevi preso??” – E io: “Me … lo … hai … fatto … dimenticare!! … Aspetta … ma … di … cosa … ti … stavo … parlando?”- E lui solerte: “Di quella volta che stavi …”- Lo interrompevo alzando lentamente un braccio e lasciando uscire con un filo di voce le parole:“Adesso … ricordo!!”- Mentivo, non me lo ricordavo affatto, ma ne valeva la pena per provare il gusto di arrestare, almeno per un attimo quell’incontrollato fiume di parole. - “Allora? Sto aspettando!! Di cosa mi stavi parlando?” Continuava – “Me … ne … sono … dimenticato!!” – Rispondevo fioco, ponendo termine a quell’attesa. Non potevo negare oltre. Lo vedevo rabbuiarsi, come il cielo in quelle stagioni in cui le nuvole si divertivano a coprire il sole e, nonostante lui si riaffacciava dai più piccoli pertugi, loro erano sempre pronte a richiuderli un attimo dopo, non lasciando spiragli. - “Non è possibile!!!”- Riprendeva con l’aria decisamente imbronciata. Anche lui, stranamente, si era dimenticato di cosa stavamo parlando. La memoria spesso mi lasciava sul più bello, ma da quel poco che rammentavo della mia vita potevo desumere che di certo non era la scuola l’argomento della nostra precedente conversazione, né tantomeno le montagne russe o le attrazioni da Luna Park. Di voti buoni non ricordavo di averne collezionati, meno che mai otto. Non ero un sarto, avevo una certa difficoltà a ritrovare i fili quando venivo interrotto. Sovente mi alzavo, con estrema lentezza e iniziavo a girare, sperando di trovarne brandelli tra i passi che facevo, anche in tondo, seguendo apparenti e invisibili tracce.- “Dove stai andando?”- Mi apostrofava vedendomi in piedi, quasi barcollante – “Provo … a … ricordare!” Rispondevo appoggiandomi al fedele bastone, quando già i miei passi mi avevano distanziato dalla sedia dove ero seduto prima. –“Non stare via molto!Non uscire in giardino, !”- Parlava guardando un rivista che aveva in mano e che riprendeva a sfogliare, immergendosi nelle immagini che vi erano riprodotte. Le sue parole erano rimaste sospese nei pressi delle mie orecchie senza raggiungerle, il mio sguardo era già rivolto altrove. Il giardino era ben disposto ad accogliermi, i suoi angoli erano tutti curati con attenzione e non sembrava possibile trovarne di poco educati. Solitamente vi si poteva andare solo accompagnati dal personale e in determinati orari stabiliti dalla direzione. Infermieri non se ne vedevano in giro, nessuno mi aveva visto varcare la soglia e scendere quei pochi gradini con l’aiuto del nodoso sostegno. Potevo percorrere con libertà quei vialetti circondati da siepi odorose che richiamavano con i loro espansivi profumi stagioni più inebrianti. Il Laurus nobilis rifletteva il colore verde che aveva addosso e lo riversava senza tanti complimenti, complice il sole intenso, su chiunque gli capitava vicino. Inevitabile che me ne trovassi cosparso. In altre circostanze mi sarei risentito, invece la cosa mi faceva inspiegabilmente piacere. Sentivo la vicinanza di quel vegetale che arrivava ad entrare in sintonia con ciò che vivevo dentro. –“Un granchio!... Avevo … preso … un … granchio! … E … bello … grosso!”- Mi ricordavo all’improvviso e, senza rendermene conto lo avevo pensato a voce alta. Intorno non avevo esseri che potessero udire e rispondermi allo stesso modo. Un sottile fremito delle foglie mi giungeva alle orecchie. Era l’Alloro che in qualche modo restituiva la cortesia delle mie parole con l’unico mezzo con cui poteva rispondere, complice il vento. Sorridevo, era come se quella pianta che avevo accanto, con pazienza, accompagnava e sosteneva con la sua ininterrotta presenza il mio incerto passo. La siepe mi conduceva da un suo antico amico, un Quercus Ilex: non dovevo far altro che seguirla. Dopo poco, egli mi appariva in tutta la sua grandezza, proprio al centro di uno spiazzo, ricoperto dallo stesso brecciolino dei vialetti. Il suo tronco era percorso da rughe profonde, come quelle che caratterizzavano ormai tutta la mia pelle. Barcollando mi allontanavo dalla siepe e, con l’aiuto del bastone, raggiungevo il tronco, appoggiavo dolcemente quel sostegno alla corteccia e toccavo con le mani tremanti quella superficie, accostandomi per abbracciarla, come da tempo non riuscivo più a fare. Percepivo un’incredibile sintonia tra il mio essere ed il suo, un calore affettuoso che pervadeva da quel contatto di corpi, difformi, ma al tempo stesso similmente abbarbicati alla vita, fin dal profondo delle radici, che anche io, in qualche modo possedevo, pur non mostrandole. Era in quel momento che scaturiva la sensazione irrefrenabile di voler sciogliere i legami che mi tenevano ancorato e desideravo con tutte le mie forze riversarmi in un altrove. Passava solo qualche attimo, un lieve fremito attraversava il tronco sul quale premevo il mio corpo e poi mi sentivo risucchiare, non solo nell’animo, ma con l’intero mio essere, come se nuovamente entravo a far parte di qualcos’altro e questo mi rendeva felice.

Dentro avevano notato la sua assenza e all’ora di cena si era resa evidente. Erano corsi in giardino a cercarlo, anche se tutti sapevano che non vi era consentito uscirvi non accompagnati. Seguendo il brecciolino avevano lambito l’Alloro e ne avevano percorso il suo prolungarsi fino allo slargo della quercia. Qui avevano notato il bastone, delicatamente appoggiato al tronco dell’albero, come se vi fosse stato appena lasciato da qualcuno che di lì a poco dovesse tornare. Avevano frugato in mezzo agli arbusti limitrofi, pensando che si fosse nascosto, ma, per quanti sforzi facessero, non c’era verso di cavarne nulla: si era proprio volatilizzato. Perfino le tracce del suo passo trascinato si arrestavano nei pressi del vecchio tronco.

Nessuno aveva reclamato. Il suo letto era stato subito occupato da un altro anziano e le sue poche cose buttate. Solo il suo interlocutore rimaneva con la curiosità di sapere cosa avesse voluto dire. Un pomeriggio si faceva accompagnare in giardino e si sedeva sulla panchina, nei pressi della grande quercia. Rimasto solo, gli veniva la curiosità di chiedersi a voce alta: “ Chissà cosa aveva preso?” – Mentre volgeva il suo sguardo verso quel tronco rugoso, la risposta non si faceva attendere:” Un granchio! … Avevo … preso … un … granchio! … E … bello … grosso!!” - Sobbalzava sul posto dove era seduto. Era la sua voce, era proprio la sua voce, ma di lui non vi era traccia. Seguivano altre parole: “Avevo … regalato … tutto … ai … nipoti … e … loro … per … ringraziarmi … mi … avevano … chiuso … qui! … Anche … se … non … volevo! … Per … questo … me … ne … sono … andato!!”- Non si udivano altre parole. L’infermiere era tornato a riprenderlo: era quasi ora di cena. Un leggero vento faceva oscillare appena le foglie di quei grandi rami. Non sapeva se aveva sognato o se quelle parole le aveva veramente udite.

“Ogni uomo anela più che altro la libertà di uscire dall’ambito in cui è rinchiuso. Quando ciò non è più possibile la sua mente cerca fantasticamente una strada per farlo. Sottrarre anche quest’ultima possibilità equivale a condannare a morte quello che ne rimane.”

"I ... just ... got ..." - With difficulty I managed to pull out those words and other detailed you I would if I had not been interrupted by: "Un'otto!??" - Of my party. - "Yes ... the wheel!" - Re-banged in a low voice, angrily, and while I thought the discomfort I felt in being seated there, besieged by an impatience personified that, despite the white hair and wrinkles similar to mine, oozed energy from those bright eyes and left me no time to say all the words that I wanted. For the duration of this last thought I had been with his eyes staring into space, as if seeking comfort, but around me I did not have any understanding. Evidently this period had elapsed annoyed because his voice even more impatient and tinged with bitterness continued: "So!? You may know that you took? "- I said," I ... I ... you ... done ... forget! Wait ... but ... ... of ... what ... you ... I was talking about ...? "- And he diligent:" By the time you were ... "- I interrupted him slowly raising his arm and let out a whisper the words:" Now ... I remember! "- I lied, I did not remember at all, but it was worth it to try to stop the taste, at least for a moment quell'incontrollato river of words. - "Well? I'm waiting! What were you talking to me? "He continued -" I ... I ... I ... forgot! "- I answered faint, putting an end to that wait. I could not deny as well. I saw him grow dark as the sky in those seasons when the clouds cover the sun and fun, even though he is riaffacciava from the smallest crevices, they were always ready to close them again a moment later, leaving no glimmer of hope. - "You can not!" - Took up the air with very sulky. He also, strangely, he had forgotten what we were talking about. The memory left me often when least expected, but from what little I remembered of my life I could certainly infer that the school was not the subject of our previous conversation, nor the roller coaster, amusement and attractions. Of good grades did not remember to have collected, let alone eight. I was a tailor, I had some difficulty in finding the wires when I was interrupted. Often I would get up, very slowly and started to run, hoping to find pieces of the steps I did, even in circles, following apparent and invisible traces. - "Where are you going?" - I apostrophizing seeing me standing, almost staggering - " I try ... to remember ... "I replied leaning against the faithful stick, when my steps I had already distanced from the chair where I sat before. - "Do not stay away long! Do not go outside," - He spoke looking at a magazine in his hand and resumed browse, immersing themselves in images that were reproduced. His words were still hanging around my ears without reach, my gaze was averted. The garden was well disposed to receive me, its corners were all treated with care and can not seem to find the poorly educated. Usually you could just go and accompanied by staff at certain times set by management. Nurses have not seen around, no one had seen me cross the threshold and get those few steps with the help of knotty sup-port. I could take liberties with those paths surrounded by hedges fragrant with their expansive that attracted the most intoxicating perfume seasons. The Laurus nobilis reflected the color green that had poured on him and unceremoniously, helped by the intense sun, of anyone who happened by. Inevitable that I could find scattered. In other circumstances I would have been affected, but the thing I was inexplicably pleased. I felt the proximity of that plant that came to empathize with what was living inside. - "A crab! ... I ... got ... a ... crab! And ... big ... beautiful ... "- I remembered suddenly, and without realizing I had thought aloud. I had beings around who could hear and answer the same way. A tiny flicker of leaves I came to the ears. Laurel was that somehow returned the courtesy of my words with the only means by which he could answer, aided by the wind. I smiled, as if that plan was that I was next, with patience, accompanied and supported by its continued presence on my uncertain steps. The hedge led me to his old friend, a Quercus Ilex: I had no choice but to follow it. Shortly after, he appeared to me in all its glory, right in the middle of a clearing, covered by the gravel of the paths. Its trunk was traversed by deep wrinkles, such as those that characterized all my skin now. Staggering I walked away from the fence and, with the help of the stick, I reached the trunk, then gently placed my support to the bark with trembling hands and touched the surface, approaching to embrace it, as long I could not do. I sensed an incredible harmony between my being and yours, a ca-lore that pervaded by that affectionate contact of bodies, differing, yet similar to the ab-barbicati life from the deep roots that even I, possessed some way, although not showing. It was then that sprang the overwhelming feeling of wanting to dissolve the gami-that kept me anchored and wished with all my strength in a riversarmi elsewhere. He spent only a moment, a slight shudder ran through the trunk on which I pressed my body and then I was sucked in, not only in the soul, but with my entire being, as if I entered it again to be part of something else and this made me happy.Inside had noticed his absence and at dinner it was made evident. Courses were in the garden looking for him, even though everyone knew that there was uscirvi allowed unaccompanied. Following the gravel had lapped the Laurel and I had run its prolongation to the clearing up of the oak. Here they had noticed the stick, gently leaning against the tree trunk, as if there had just been left by someone who had to return shortly thereafter. They rummaged among the neighboring bushes, thinking that it was hidden, but, try as they did, it was impossible to draw from anything he had just evaporated. Even the traces of his steps dragged they stopped near the old trunk.No one had claimed. His bed had been occupied by another old man and his few things thrown. Only his party remained with the curiosity to know what he meant. One afternoon was accompanied in the garden and sat on the bench, near the big oak tree. Left alone, he was curious to wonder aloud: "Who knows what he got?" - While turned his gaze toward the trunk rough, did not wait for the answer: "A crab! I took ... ... ... ... a crab! And ... big ... beautiful ...! "- Bounced on the spot where he sat. It was his voice, was her voice, but there was no trace of him. Followed other words: "... I got ... all ... the ... grandchildren ... and ... they ... to thank me ... I ... ... ... had closed ... here! Even if ... ... ... ... I do not! For me this ... ... ... ... ... it is ... gone! "- No other words could be heard. The nurse had come to take him back: it was almost dinner time. A slight wind swayed just leaves those great branches. He did not know if he was dreaming or if those words had really heard.

"Every man yearns more than anything else the liberty of departing from the scope in which it is locked. When this is no longer possible his mind seeks a way to do it fantastically. Subtract the latter can also be sentenced to death the same as what's left. "

"Ich ... habe ... nur ..." - Mit Mühe gelang es mir, ziehen Sie diese Wörter und andere detaillierte dich würde ich, wenn ich nicht durch unterbrochen wurde: "Un'otto!??" - Meiner Partei. - "Ja ... das Rad!" - Re-knallte mit leiser Stimme, zornig, und während ich das Unbehagen dachte ich fühlte mich in, die dort sitzen, belagert von einer Ungeduld in Person, dass trotz der weißen Haare und Falten ähnlich Bergwerk, sickerte Energie aus diesen leuchtenden Augen und ließ mir keine Zeit, um alle Wörter, die ich wollte sagen. Für die Dauer dieser letzten dachte, ich hätte mit seinen Augen starrte ins Leere, als suche sie Trost gewesen, aber um mich herum habe ich keinerlei Verständnis. Offenbar ist diese Frist abgelaufen war verärgert, weil seine Stimme noch mehr ungeduldig und mit einer Spur von Bitterkeit fort: "So? Sie wissen vielleicht, dass Sie nahm? "- Ich sagte:" Ich ... ich ... du ... getan ... vergessen! Warten Sie ..., aber ...... von ... was ... du ... ich rede ... "- Und er fleißig:" Zu der Zeit waren Sie ... "- unterbrach ich ihn langsam hob den Arm und ließ ein Flüstern die Worte:" Jetzt ... Ich erinnere mich an! "- Ich habe gelogen, ich wusste gar nicht erinnern, aber es hat sich gelohnt, zu versuchen, um den Geschmack zu stoppen, zumindest für einen Moment quell'incontrollato Fluss der Worte. - "Nun? Ich warte! ? Was hast du mit mir zu sprechen ", fuhr er fort -" Ich ... ich ... ich ... vergessen! "- Antwortete ich leise, ein Ende zu setzen darauf warten müssen. Ich konnte nicht so gut zu leugnen. Ich sah ihn dunkel zu werden wie der Himmel in jenen Jahreszeiten, wenn die Wolken die Sonne und Spaß zu decken, obwohl er riaffacciava von den kleinsten Ritzen ist, sie waren immer bereit, sie wieder zu schließen einen Moment später, so dass kein Hoffnungsschimmer. - "Das geht nicht!" - Nahm die Luft mit sehr mürrisch. Er hat auch, seltsam, hatte er vergessen, was wir redeten. Die Erinnerung ließ mich oft, wenn am wenigsten erwartet, sondern von dem, was wenig erinnerte ich mich meines Lebens hätte ich sicher folgern, dass die Schule sei nicht der Gegenstand unserer vorhergehenden Gespräch, noch die Achterbahn, Unterhaltung und Attraktionen. Von guten Noten konnte sich nicht erinnern zu sammeln, geschweige denn acht haben. Ich war ein Schneider, hatte ich einige Schwierigkeiten bei der Suche die Adern, als ich unterbrochen wurde. Oft würde ich aufstehen, sehr langsam und fing an zu laufen, in der Hoffnung, um Stücke von den Stufen Ich fand, selbst in Kreisen, nachdem offensichtlich und unsichtbaren Spuren -. "Wohin gehst du?" - Ich Apostrophierung sehen mir stand, fast taumelnd - " Ich versuche, daran zu erinnern, ... ... ", antwortete ich lehnte sich gegen die Gläubigen Stick, wenn ich meine Schritte schon distanziert von dem Stuhl, wo ich saß vor. - "Lasst euch nicht lange bleiben Sie nicht nach draußen gehen," - sprach er uns an einem Magazin in der Hand und wieder grasen, das Eintauchen in Bilder, die reproduziert wurden. Seine Worte hingen noch um die Ohren, ohne zu erreichen, wurde mein Blick abgewendet. Der Garten wurde auch angeordnet, um mich zu empfangen, wurden alle seine Ecken mit Sorgfalt behandelt und kann nicht scheinen zu finden, die schlecht ausgebildet. Normalerweise konnte man einfach hingehen und begleitet von Mitarbeitern zu bestimmten Zeiten durch die Geschäftsleitung. Krankenschwestern haben nicht gesehen, um, niemand hatte gesehen, wie ich über die Schwelle und nutzen Sie diese wenigen Schritte mit Hilfe von knorrigen Unterstützung. Ich konnte Freiheiten mit diesen Pfaden durch Hecken mit ihren duftenden expansive, die die meisten berauschenden Duft angezogen Jahreszeiten umgeben zu nehmen. Der Laurus nobilis spiegelt die Farbe Grün, die auf ihn geschüttet hatte und kurzerhand durch die intensive Sonne half, der jeden, der durch passiert. Unvermeidlich, dass ich verstreut finden konnte. Unter anderen Umständen würde ich betroffen gewesen, aber die Sache wurde ich unerklärlicherweise sehr zufrieden. Ich fühlte die Nähe dieser Pflanze, die mit dem, was im Inneren lebender einfühlen kam. - "Eine Krabbe ...! Ich ... habe ... eine ... Krabbe! Und ... große ... schön ... "- Ich erinnerte mich plötzlich, und ohne zu merken, hatte ich laut gedacht. Ich hatte Wesen um sich zu hören und antworten auf die gleiche Weise könnten. Ein kleines Flackern der Blätter kam ich zu den Ohren. Laurel war, dass irgendwie die Höflichkeit meiner Worte nur mit den Mitteln, mit denen er antworten konnte, begünstigt durch den Wind zurück. Ich lächelte, als ob dieser Plan war, dass ich nächste war, mit Geduld, begleitet und unterstützt durch seine anhaltende Präsenz auf meine unsicheren Schritten. Die Hedge führte mich zu seinem alten Freund, ein Quercus Ilex: Ich hatte keine andere Wahl, als ihr zu folgen. Kurz darauf erschien er mir in seiner ganzen Pracht, genau in der Mitte einer Lichtung, durch den Kies der Wege abgedeckt. Sein Stamm wurde von tiefen Falten, wie jene, die alle meine Haut gekennzeichnet nun durchzogen. Schwankend ging ich weg vom Zaun und mit Hilfe des Sticks, erreichte ich den Kofferraum, dann sanft meine Unterstützung an die Rinde gelegt mit zitternden Händen und berührte die Oberfläche, nähern sich darauf einzulassen, so lange konnte ich nicht tun. Ich spürte eine unglaubliche Harmonie zwischen meinem Wesen und dein, ein CA-Lore, die von diesem liebevollen Berührung von Körpern durchdrungen ist, unterschiedliche, aber ähnlich wie die AB-barbicati Leben aus den tiefen Wurzeln, die ich selbst, besaß einen Weg, wenn auch nicht zeigen. Damals sprang das überwältigende Gefühl zu wollen, lösen sich die gami-das hielt mich verankert und wollte mit meiner ganzen Kraft in einem riversarmi anderswo. Er verbrachte nur einen Moment, lief ein leichter Schauder über den Stamm, auf dem ich drückte meinen Körper und dann wurde ich angesaugt, nicht nur in der Seele, sondern mit meinem ganzen Wesen, als ob ich es wieder betrat, um Teil von etwas anderem sein, und dies machte mich glücklich.Im Inneren hatte seine Abwesenheit bemerkt und beim Abendessen wurde es deutlich gemacht. Die Kurse waren im Garten auf der Suche nach ihm, obwohl jeder wusste, dass es uscirvi erlaubt ohne Begleitung. Nach der Kies hatte den Laurel geläppt und ich hatte seine Verlängerung zur Bereinigung der Eiche ausgeführt werden. Hier hatten sie den Stock bemerkt, sanft lehnte sich gegen den Baumstamm, als habe es nur von jemandem, der kurz darauf wieder verlassen worden war. Sie kramte in den benachbarten Büschen und denken, dass es verborgen war, sondern versuchen, wie sie es taten, war es unmöglich, von allem, was er gerade verdampft war zu zeichnen. Selbst die Spuren seiner Schritte schleppten sie hielt in der Nähe der alten Stamm.Niemand behauptet hatte. Sein Bett war von einem anderen alten Mann besetzt worden und seine wenigen Sachen geworfen. Nur seine Partei blieb mit der Neugier zu wissen, was er meinte. Eines Nachmittags im Garten begleitet und saß auf der Bank, in der Nähe der großen Eiche. Allein gelassen, er war neugierig, laut zu fragen: "Wer weiß, was er hat?" - Während wandte seinen Blick in Richtung der Stamm rau, nicht auf die Antwort warten: "Eine Krabbe! Ich nahm ............ eine Krabbe! Und ... große ... schön ... "-! Hüpfte auf der Stelle, wo er saß. Es war seine Stimme, war ihre Stimme, aber es gab keine Spur von ihm. Gefolgt anderen Worten: "... Ich habe ... alles ... ... die Enkelkinder ... und ... sie ... um mir zu danken ... Ich ......... geschlossen hatte ... hier! Auch wenn ............ tue ich nicht! Für mich ist diese ............... es ist ... weg! "- Keine anderen Worte waren zu hören. Die Krankenschwester war gekommen, um ihn zurück zu nehmen: es war fast Mittagszeit. Ein leichter Wind bewegte Blätter nur jene großen Ästen. Er wusste nicht, ob er träumte oder ob diese Worte wirklich gehört hatte.

"Jeder Mensch sehnt sich nach mehr als alles andere die Freiheit von dem Umfang, in dem es gesperrt ist. Wenn dies nicht mehr möglich ist sein Geist sucht einen Weg, es fantastisch zu tun. Subtrahieren Sie die letztere können auch zum Tode dasselbe wie das, was übrig bleibt, verurteilt werden. "

"Я ... просто ... есть ..." - Я с трудом удалось вытащить эти слова и другие подробные вас, я бы, если бы я не был прерван: «Un'otto!?" - Из моей партии. - "Да ... колесо!" - Re-ударилась вполголоса, сердито, и, хотя я думал, что я почувствовал дискомфорт в том, сидя там, осажденный нетерпением олицетворял что, несмотря на седые волосы и морщины аналогичные мое, сочилась энергии от тех, светлые глаза и оставил меня нет времени, чтобы сказать все те слова, которые я хотел. На протяжении последнего думали, что я был с глазами глядя в пространство, словно ищет комфорт, но и во всем меня не было никакого понимания. Очевидно, этот период прошло раздражает, потому что его голос еще более нетерпеливы и с оттенком горечи продолжил: "Так!? Вы знаете, что вы взяли? "- Я сказал:" Я ... я ... тебя ... сделано ... забыли! Подождите ... но ...... из ... что ... вы ... Я говорю о ... »- И он прилежный:" К тому времени вы были ... "- перебил я его медленно поднял руку и выпускать шепотом словами:" Теперь ... Я помню! "- я лгал, я не помню вообще, но это стоило того, чтобы попытаться остановить свой вкус, по крайней мере на реке момент quell'incontrollato слов. - "Ну, что? Я жду! Что вы говорили мне: "Он продолжает -" Я ... я ... я ... забыла! "- Отвечал я слабым, чтобы положить конец, что ожидания. Я не могу отрицать, а также. Я видел его темнеть, как небо в те сезоны, когда облака покрытия солнца и веселья, даже если он riaffacciava от самых маленьких щелей, они всегда были готовы закрыть их снова через минуту, не оставляя надежду. - "Нельзя!" - Взял с воздуха очень угрюмо. Он также, как ни странно, он забыл, что мы говорим. Память оставила меня часто, когда меньше всего ожидали, но от того, что мало я вспомнил о моей жизни, я, безусловно, может сделать вывод, что школа не была предметом нашего предыдущего разговора, ни горки, развлечения и аттракционы. Из хороших оценок не помню, чтобы были собраны, не говоря уже восемь лет. Я был портным, у меня были некоторые трудности в поиске провода, когда я была прервана. Часто я вставал, очень медленно и бросился бежать, надеясь найти куски шаги, которые я делал, даже в кругах, после очевидной и невидимых следов -. "Куда ты идешь?" - Я apostrophizing увидев меня стоял, почти ошеломляющие - " Я пытаюсь вспомнить ... ... »Я ответил, опираясь на палку верным, когда мои шаги, которые я уже дистанцировался от кресла, где я сидел раньше. - "Не остаться в стороне долго не выходить на улицу", - говорил он, глядя на журнал в руки и продолжил просмотр, погружая себя в образах, которые были воспроизведены. Его слова были еще бродят вокруг моих ушей без досягаемости, мой взгляд был предотвращен. В саду был хорошо расположен, чтобы принять меня, его углы были с осторожностью и не могу найти малообразованных. Обычно вы можете просто пойти и в сопровождении сотрудников на определенное время установить на управление. Медсестры не видел вокруг, никто не видел меня переступить порог и получить те несколько шагов, с помощью запутанной поддержку. Я мог бы взять свободы с теми путями окружен живой изгородью ароматный с экспансивной, что привлекает большинство опьяняющий аромат сезона. Лавр благородный отражает зеленый цвет, который вылил на него и бесцеремонно, чему способствовало интенсивное солнце, из тех, кто происходит от. Неизбежно, что я мог найти разбросанные. В других обстоятельствах я бы пострадал, но то, что я был необъяснимо доволен. Я чувствовал близость, что завод, который пришел к сопереживать с тем, что живет внутри. - «Краб! ... Я получил ... ... ... краб! И ... большой ... красивая ... "- я вспомнил вдруг, и не понимая, я думал вслух. У меня было около существ, которые могли бы услышать и ответить тем же способом. Крошечная мерцание листьев я пришел к ушам. Laurel, что так или иначе возвращаются любезно мои слова с единственным средством, которым он мог бы ответить, опираясь на ветер. Я улыбнулся, как будто этого плана было то, что я был рядом, с терпением, сопровождаться и поддерживаться его дальнейшее присутствие на мои неуверенные шаги. Хеджирования привел меня к своему старому другу, Quercus Ilex: У меня не было выбора, кроме как следовать за ним. Вскоре после этого, он показался мне во всей своей красе, прямо посреди поляны, покрытые гравием дорожки. Его ствол был пройден на глубокие морщины, такие как те, которые характеризуются все кожа моя сейчас. Шатаясь я отошел от забора и с помощью палки, я добрался до ствола, затем осторожно положил свою поддержку кору с дрожащими руками и прикоснулся к поверхности, приближаясь обнять ее, как долго я не мог сделать. Я чувствовал невероятную гармонию между моим и вашим существом, ка-знания, которые проникнуты тем, что ласковый контакт тел, различающихся, но похоже на отсут-barbicati жизни с глубокими корнями, что даже я, обладал каким-то образом, хотя и не показывает. Именно тогда возникло подавляющее чувство желая растворяться гами, что держало меня на якорь и пожелал изо всех сил в riversarmi в другом месте. Он провел всего лишь мгновение, легкая дрожь пробежала ствол, на котором я нажал мое тело, и тогда я был всасывается, не только в душе, но все мое существо, как будто я вошел в нее еще раз, чтобы быть частью чего-то еще, и это сделал меня счастливой.Внутри заметили его отсутствие и за обедом он был очевиден. Курсы были в саду, глядя на него, хотя все знали, что позволило uscirvi без сопровождения. После гравий был плескались Лорел и я бежал ее продление до выяснения дуба. Здесь они заметили палку, мягко прислонившись к стволу дерева, как будто только что был оставлен кем-то, кто был вынужден вернуться вскоре после этого. Они порылся в соседних кустах, думая, что она была спрятана, но попробовать, как они это сделали, невозможно было извлечь из ничего, он только что испарилось. Даже следы его шагов тащили они остановились недалеко от старого ствола.Никто не утверждал. Его кровать была занята другой старик и его несколько вещей, которые брошены. Только его партия оставалась с любопытством узнать, что он имел в виду. Однажды сопровождала в сад и сел на скамейку, рядом с большим дубом. Оставшись один, он был любопытно задаться вопросом вслух: "Кто знает, что он получил?" - В то время как перевел взгляд в сторону ствола грубо, не дождавшись ответа: «краб! Я взял ............ краба! И ... большой ... красивая ... "- подпрыгнул на месте, где он сидел. Это был его голос, ее голос, но не было никаких его следов. Далее следуют другие слова: "... я ... все ... ... внуки ... и ... они ... благодарить меня ... я ......... закрыли ... вот! Даже если ............ я делаю не так! Для меня это ............... это ... пошел! "- Никаких других слов не было слышно. Медсестра пришла забрать его назад: это было почти обеденное время. Слабый ветер качались просто оставляет эти большие ветви. Он не знал, если бы он мечтал, или если эти слова действительно услышали.

"Каждый человек жаждет больше всего свободу выходят за рамки, в которых она будет заблокирована. Если это не возможно его ум ищет способ сделать это фантастически. Вычтите последняя также может быть приговорен к смертной казни так же, как то, что осталось ".

"Я ... просто ... є ..." - Я насилу вдалося витягнути ці слова і інші докладні вас, я б, якби я не був перерваний: «Un'otto!?" - З моєї партії. - "Так ... колесо!" - Re-вдарилася стиха, сердито, і, хоча я думав, що я відчув дискомфорт в тому, сидячи там, обкладена нетерпінням уособлював що, незважаючи на сиве волосся і зморшки аналогічні моє, сочилася енергії від тих, світлі очі і залишив мене немає часу, щоб сказати все ті слова, які я хотів. Протягом останнього думали, що я був з очима дивлячись у простір, немов шукає комфорт, але і у всьому мене не було ніякого розуміння. Очевидно, цей період пройшло дратує, тому що його голос ще більш нетерплячі і з відтінком гіркоти продовжив: "Так!? Ви знаєте, що ви взяли? "- Я сказав:" Я ... я ... тебе ... зроблено ... забули! Зачекайте ... але ...... з ... що ... ви ... Я кажу про ... »- І він старанний:" До того часу ви були ... "- перебив я його повільно підняв руку і випускати пошепки словами:" Тепер ... Я пам'ятаю! "- я брехав, я не пам'ятаю взагалі, але це коштувало того, щоб спробувати зупинити свій смак, принаймні на річці момент quell'incontrollato слів. - "Ну, що? Я чекаю! Що ви говорили мені: "Він продовжує -" Я ... я ... я ... забула! "- Відповідав я слабким, щоб покласти край, що очікування. Я не можу заперечувати, а також. Я бачив його темніти, як небо в ті сезони, коли хмари покриття сонця і веселощів, навіть якщо він riaffacciava від самих маленьких щілин, вони завжди були готові закрити їх знову через хвилину, не залишаючи надію. - "Не можна!" - Взяв з повітря дуже похмуро. Він також, як не дивно, він забув, що ми говоримо. Пам'ять залишила мене часто, коли менше всього чекали, але від того, що мало я згадав про моє життя, я, безумовно, може зробити висновок, що школа не була предметом нашого попереднього розмови, ні гірки, розваги та атракціони. З хороших оцінок не пам'ятаю, щоб були зібрані, не кажучи вже вісім років. Я був кравцем, у мене були деякі труднощі в пошуку дроти, коли я була перервана. Часто я вставав, дуже повільно і кинувся бігти, сподіваючись знайти шматки кроки, які я робив, навіть в колах, після очевидною і невидимих ​​слідів -. "Куди ти йдеш?" - Я apostrophizing побачивши мене стояв, майже приголомшливі - " Я намагаюся згадати ...... »Я відповів, спираючись на палицю вірним, коли мої кроки, які я вже дистанціювався від крісла, де я сидів раніше. - "Не залишитися осторонь довго не виходити на вулицю", - говорив він, дивлячись на журнал в руки і продовжив перегляд, занурюючи себе в образах, які були відтворені. Його слова були ще бродять навколо моїх вух без досяжності, мій погляд був відвернений. В саду був добре розташований, щоб прийняти мене, його кути були з обережністю і не можу знайти малоосвічених. Зазвичай ви можете просто піти і в супроводі співробітників на певний час встановити на управління. Медсестри не бачив навколо, ніхто не бачив мене переступити поріг і отримати ті кілька кроків, за допомогою заплутаною підтримку. Я міг би взяти волі з тими шляхами оточений живоплотом ароматний з експансивною, що приваблює більшість п'янкий аромат сезону. Лавр благородний відображає зелений колір, який вилив на нього і безцеремонно, чому сприяло інтенсивне сонце, з тих, хто походить від. Неминуче, що я міг знайти розкидані. В інших обставинах я б постраждав, але те, що я був нез'ясовно задоволений. Я відчував близькість, що завод, який прийшов до співпереживати з тим, що живе всередині. - «Краб! ... Я отримав ......... краб! І ... великий ... гарна ... "- я згадав раптом, і не розуміючи, я думав вголос. У мене було близько істот, які могли б почути і відповісти тим же способом. Крихітна мерехтіння листя я прийшов до вух. Laurel, що так чи інакше повертаються люб'язно мої слова з єдиним засобом, яким він міг би відповісти, спираючись на вітер. Я посміхнувся, ніби цього плану було те, що я був поруч, з терпінням, супроводжуватися і підтримуватися його подальше присутність на мої невпевнені кроки. Хеджування привів мене до свого старого друга, Quercus Ilex: У мене не було вибору, окрім як слідувати за ним. Незабаром після цього, він здався мені у всій своїй красі, прямо посеред галявини, вкриті гравієм доріжки. Його стовбур був пройдений на глибокі зморшки, такі як ті, які характеризуються все шкіра моя зараз. Хитаючись я відійшов від паркану і за допомогою палиці, я добрався до стовбура, потім обережно поклав свою підтримку кору з тремтячими руками і доторкнувся до поверхні, наближаючись обійняти її, як довго я не міг зробити. Я відчував неймовірну гармонію між моїм і вашим істотою, ка-знання, які пройняті тим, що ласкавий контакт тіл, що розрізняються, але схоже на відсутність про-barbicati життя з глибоким корінням, що навіть я, володів якимось чином, хоч і не показує. Саме тоді виникло переважна почуття бажаючи розчинятися гами, що тримало мене на якір і побажав щосили в riversarmi в іншому місці. Він провів всього лише мить, легке тремтіння пробігла стовбур, на якому я натиснув моє тіло, і тоді я був всмоктується, не тільки в душі, але все моє єство, начебто я увійшов до неї ще раз, щоб бути частиною чогось ще, і це зробив мене щасливою.Усередині помітили його відсутність і за обідом він був очевидний. Курси були в саду, дивлячись на нього, хоча всі знали, що дозволило uscirvi без супроводу. Після гравій був плескалися Лорел і я втік її продовження до з'ясування дуба. Тут вони помітили палицю, м'яко притулившись до стовбура дерева, як ніби тільки що був залишений кимось, хто був змушений повернутися незабаром після цього. Вони порився в сусідніх кущах, думаючи, що вона була захована, але спробувати, як вони це зробили, неможливо було витягти з нічого, він тільки що випарувалося. Навіть сліди його кроків тягли вони зупинилися недалеко від старого стовбура.Ніхто не стверджував. Його ліжко була зайнята іншою старий і його кілька речей, які кинуті. Тільки його партія залишалася з цікавістю дізнатися, що він мав на увазі. Одного разу супроводжувала в сад і сів на лавку, поруч з великим дубом. Залишившись один, він був цікаво задатися питанням вголос: "Хто знає, що він отримав?" - У той час як перевів погляд у бік стовбура грубо, не дочекавшись відповіді: «краб! Я взяв ............ краба! І ... великий ... гарна ... "- підстрибнув на місці, де він сидів. Це був його голос, її голос, але не було жодних його слідів. Далі йдуть інші слова: "... я ... все ...... онуки ... і ... вони ... дякувати мене ... я ......... закрили ... ось! Навіть якщо ............ я роблю не так! Для мене це ............... це ... пішов! "- Жодних інших слів не було чутно. Медсестра прийшла забрати його назад: це було майже обідній час. Слабкий вітер гойдалися просто залишає ці великі гілки. Він не знав, якби він мріяв, або якщо ці слова дійсно почули.

"Кожна людина прагне найбільше свободу виходять за рамки, в яких вона буде заблокована. Якщо це не можливо його розум шукає спосіб зробити це фантастично. Відніміть остання також може бути засуджений до смертної кари так само, як те, що залишилося ".

"Yo ... sólo que ... tengo ..." - Con dificultad me las arreglé para sacar esas palabras y otros detalles que lo haría si no hubiera sido interrumpido por el de "Un'otto??" - De mi partido. - "Sí ... la rueda!" - Re-golpeó en voz baja, con enojo, y mientras yo pensaba que la molestia que sentía en estar sentado allí, sitiada por una impaciencia personificada la que, a pesar del pelo blanco y arrugas similar a la la mía, rezumaba energía a partir de esos ojos brillantes y no me dejaba tiempo para decir todas las palabras que yo quería. Durante la vigencia de este último pensamiento había estado con los ojos mirando al vacío, como si en busca de consuelo, pero a mi alrededor yo no tenía ninguna comprensión. Es evidente que este período había transcurrido molesto porque su voz aún más impacientes y teñido de amargura, continuó: "Entonces,? Usted puede saber que usted tomó? "- Me dijo," Yo ... yo ... que ... hacer ... olvidar! Espere ... pero ...... de ... lo ... que ... yo estaba hablando de ... "- y diligente que:" En el momento en que eran ... "- me interrumpió él lentamente levantando el brazo y dejó escapar un susurro de las palabras:" Ahora ... Recuerdo "- mentí, yo no recordaba en absoluto, pero valió la pena, para tratar de detener el sabor, al menos por un río quell'incontrollato momento de las palabras. - "¿Y bien? ¡Estoy esperando! ? ¿En qué estabas hablando a mí ", continuó -" Yo ... yo ... yo ... olvidé "- le respondí débil, poniendo fin a esa espera. No podía negar así. Lo vi crecer oscuro como el cielo en esas temporadas, cuando las nubes cubren el sol y la diversión, a pesar de que es riaffacciava desde las más pequeñas grietas, que siempre estaban dispuestos a cerrar de nuevo un momento después, sin dejar ningún atisbo de esperanza. - "¡No puedes!" - Tomó el aire con muy mal humor. También, curiosamente, se había olvidado de lo que estábamos hablando. La memoria me ha dejado a menudo cuando menos lo esperaba, pero por lo poco que recordaba de mi vida no me resultaba difícil inferir que la escuela no era el tema de nuestra conversación anterior, ni la montaña rusa, la diversión y las atracciones. De buenas calificaciones no se acordaba de haber recogido, por no hablar de ocho años. Yo era un sastre, que tenía cierta dificultad en la búsqueda de los cables cuando fui interrumpido. A menudo me levantaba, muy despacio y echó a correr, con la esperanza de encontrar piezas de los pasos que hice, incluso en círculos, siguiendo las huellas aparentes y lo invisible -. "¿A dónde vas?" - Me apostrofando verme de pie, casi asombrosa - " Trato de recordar ... ... "Le respondí apoyado en el palo de los fieles, cuando mis pasos ya me había distanciado de la silla donde estaba sentado antes. - "¡¡No te alejes mucho no salir a la calle", - Hablaba mirando una revista en la mano y se reanuda exploración, sumergirse en las imágenes que se reproducen. Sus palabras seguían merodeando por mis oídos sin alcance, mi mirada se evitó. El jardín estaba bien dispuesto a recibirme, las esquinas fueron tratados con cuidado y parece que no puede encontrar el bajo nivel de educación. Por lo general, usted podría ir acompañado de personal en determinados momentos establecidos por la dirección. Las enfermeras no han visto por ahí, nadie me había visto cruzar el umbral y obtener esos pasos con la ayuda de nudos apoyo. Podría tomarse libertades con las rutas rodeadas de setos fragantes con su expansiva que atrajeron a las estaciones de perfumes más embriagadores. El Laurus nobilis refleja el color verde que se había derramado sobre él y sin ceremonias, ayudado por el intenso sol, de alguien que pasó por el. Inevitable que he podido encontrar dispersos. En otras circunstancias me hubiera visto afectada, pero la cosa que estaba contento inexplicablemente. Me sentía la proximidad de esa planta que llegó a identificarse con lo que estaba viviendo en el interior. - "Un cangrejo ...! Yo ... tengo ... un cangrejo ...! Y ... grande ... hermoso ... "- me acordé de repente, y sin darse cuenta de lo que había pensado en voz alta. Yo tenía alrededor de los seres que se podía escuchar y responder de la misma manera. Un pequeño parpadeo de las hojas que llegó a los oídos. Laurel era que de alguna manera devuelve la cortesía de mis palabras con el único medio por el cual él pudiera contestar, ayudados por el viento. Me sonrió, como si ese plan era que yo estaba al lado, con paciencia, acompañados y apoyados por su presencia constante en mis pasos inciertos. La cobertura que me llevó a su viejo amigo, un Quercus ilex: yo no tenía más remedio que seguirla. Poco después, él se me apareció en toda su gloria, justo en el medio de un claro, cubierto por la arena de los caminos. Su tronco fue atravesado por profundas arrugas, como las que caracterizaron toda mi piel ahora. Tambaleándose me alejé de la valla y, con la ayuda del palo, llegué a la del tronco, a continuación, coloca suavemente todo mi apoyo a la corteza con las manos temblorosas y le tocó la superficie, acercándose para abrazarla, mientras yo no podía hacer. Sentí una increíble armonía entre mi ser y los suyos, un ca-lore que invadió por la que el contacto afectuoso de los cuerpos, diferentes, pero similares a la vida ab-barbicati de las raíces profundas que, incluso, poseída de alguna manera, aunque no se muestra. Fue entonces cuando surgió la abrumadora sensación de querer disolver el gami-que me mantuvo anclado y deseaba con todas mis fuerzas en un riversarmi en otros lugares. Pasó sólo un momento, un ligero estremecimiento recorrió el tronco en el que toqué con mi cuerpo y entonces fue aspirado, no sólo en el alma, pero con todo mi ser, como si yo entraba de nuevo a ser parte de algo más y esto me hizo feliz.En el interior había notado su ausencia y en la cena que se hizo evidente. Los cursos estaban en el jardín en busca de él, a pesar de que todo el mundo sabía que no había permitido uscirvi no acompañados. A raíz de la grava se había rodado de Laurel y se me habían acabado su prolongación en el esclarecimiento de la encina. Aquí se había fijado en el palo, ligeramente apoyado en el tronco del árbol, como si no hubiera sido justo a la izquierda por alguien que tuvo que regresar poco después. Se revolvió entre los arbustos vecinos, pensando que estaba oculto, pero, por mucho que lo hacían, era imposible sacar de todo lo que había evaporado. Incluso las huellas de sus pasos arrastrados se detuvieron cerca del viejo tronco.Nadie había reclamado. Su cama había sido ocupada por otro anciano y tiró sus cosas. Sólo que su partido se quedó con la curiosidad de saber a qué se refería. Una tarde estuvo acompañado en el jardín y se sentó en el banco, cerca del gran roble. Una vez solo, sentía curiosidad por preguntar en voz alta: "¿Quién sabe lo que tiene?" - Mientras que volvió su mirada hacia el tronco áspero, no esperó la respuesta: "Un cangrejo! Tomé un cangrejo ............! Y ... grande ... hermoso ... "- rebotó en el lugar donde estaba sentado. Era su voz, era su voz, pero no había rastro de él. Seguido otras palabras: "... tengo ... todos ... los nietos ... ... y ... ... para darme las gracias ... yo ......... había cerrado ... aquí! Incluso si ............ yo no! Para mí esto ............... es ... ido "- No hay otras palabras se oían. La enfermera había llegado para llevarlo de regreso: era casi la hora de la cena. Un ligero viento balanceaba simplemente deja las ramas grandes. No sabía si estaba soñando o si esas palabras había escuchado realmente.

"Todo hombre anhela más que nada la libertad de salir del ámbito en el que está bloqueado. Cuando esto ya no es posible su mente busca una manera de hacerlo fantásticamente. Resta el último también puede ser condenado a muerte el mismo que lo que queda. "

«Je ... juste ... a ..." - Avec beaucoup de difficultés, j'ai réussi à sortir ces mots et d'autres informations détaillées vous je le ferais si je n'avais pas été interrompu par: «Un'otto!?" - De mon parti. - "Oui ... la roue!" - Re-frappé d'une voix faible, en colère, et alors que je pensais que le malaise que j'éprouvais à être assis là-bas, assiégée par une impatience personnifiée que, malgré les cheveux blancs et les rides similaire à la mienne, suintait de l'énergie à partir de ces yeux brillants et ne me laissait pas le temps de dire tous les mots que je voulais. Pendant la durée de cette dernière pensée que j'avais été avec les yeux fixes dans l'espace, comme si la recherche du confort, mais autour de moi je n'ai pas la moindre compréhension. Évidemment, cette période se sont écoulés ennuyé parce que sa voix encore plus impatient et teintée d'amertume a continué: «Alors? Vous savez peut-être que vous avez pris? "- Je l'ai dit,« Je ... je ... vous ... fait ... oubliez! Attendez ... mais ...... de ... ce que ... vous ... je parlais ... "- Et il diligente:"? Au moment où vous étiez ... "- Je l'interrompis en augmentant lentement son bras et laissa échapper un murmure les mots:« Maintenant ... Je me souviens »- c'est ce que j'ai menti, je ne me souvenais pas du tout, mais ça valait le coup pour essayer d'arrêter le goût, au moins pour un moment, la rivière quell'incontrollato de mots. - "Eh bien? J'attends! ? Quoi parliez-vous à moi »Il a continué -« Je ... je ... je ... oublié! "- Je lui ai répondu faible, mettant fin à cette attente. Je ne pouvais nier ainsi. Je l'ai vu grandir sombre que le ciel dans ces saisons lorsque les nuages ​​couvrent le soleil et le plaisir, même si il est riaffacciava des petites crevasses, ils étaient toujours prêts à les refermer quelques instants plus tard, ne laissant aucune lueur d'espoir. - "Vous ne pouvez pas!" - A pris l'air avec de très maussade. Il a également, étrangement, il avait oublié ce que nous parlions. La mémoire me laisse souvent au moment prévu, mais le peu que je me suis souvenu de ma vie je pourrais certainement en déduire que l'école n'était pas le sujet de notre conversation précédente, ni les montagnes russes, attractions et des attractions. De bonnes notes ne se souvenait pas avoir perçu, et encore moins huit ans. J'étais un tailleur, j'ai eu quelques difficultés à trouver les fils lorsque j'ai été interrompu. Souvent je me levais, très lentement et a commencé à courir, espérant y trouver des morceaux du marchepied que j'ai fait, même dans les milieux, à la suite des traces apparentes et invisibles -. "Où vas-tu?" - Je apostrophant en me voyant debout, presque chancelant - " J'essaie ... de se souvenir ... "Je lui ai répondu appuyé contre le bâton fidèles, lorsque mes pas je l'avais déjà distancé de la chaise où j'étais assis avant. - "Ne pas rester à l'écart de temps Ne pas aller à l'extérieur,« - Il a parlé à la recherche d'un magazine dans sa main et reprend de navigation, en se plongeant dans des images qui ont été reproduits. Ses mots étaient encore traîner mes oreilles, sans portée, mon regard a été évitée. Le jardin a été bien disposé à me recevoir, ses coins ont tous été traités avec soin et n'arrive pas à trouver les personnes peu instruites. Habituellement, vous pouvez tout simplement aller et accompagné par le personnel à certains moments fixés par la direction. Les infirmières n'ont pas vu autour, personne ne m'avait vu franchir le seuil et d'obtenir ces quelques avec l'aide de noueux sup-port. Je pourrais prendre des libertés avec ces chemins entourés de haies parfumées avec leur expansive qui ont attiré les saisons de parfum les plus enivrantes. Le nobilis Laurus reflète la couleur verte qui avait versé sur lui et sans ménagement, aidé par le soleil intense, d'une personne qui s'est passé par la. Inévitable que j'ai pu trouver dispersés. Dans d'autres circonstances, j'aurais été touchés, mais la chose que je a été inexplicablement heureux. J'ai senti la proximité de cette usine qui est venu à sympathiser avec ce qui a été vivant à l'intérieur. - "Un crabe ...! Je ... suis ... un crabe ...! Et ... grand ... beau ... "- Je me suis souvenu tout à coup, et sans se rendre compte que j'avais pensé à haute voix. J'ai eu les êtres autour de qui pouvait entendre et de répondre de la même manière. Un petit scintillement des feuilles je suis venu aux oreilles. Laurel était en quelque sorte que rendit la politesse de mes mots avec les seuls moyens par lesquels il pourrait répondre, aidés par le vent. J'ai souri, comme si ce plan était que j'étais à côté, avec patience, accompagné et soutenu par sa présence continue sur mes pas incertains. La couverture m'a conduit à son vieil ami, un Quercus Ilex: Je n'avais pas le choix que de le suivre. Peu de temps après, il m'est apparu dans toute sa gloire, en plein milieu d'une clairière, couverte par le sable des allées. Son tronc a été traversé par des rides profondes, comme celles qui ont caractérisé toute ma peau maintenant. Titubant je suis sorti de la clôture et, avec l'aide du bâton, j'ai atteint le tronc, puis posa doucement mon soutien à l'écorce avec des mains tremblantes et a touché la surface, se rapprochant de l'embrasser, aussi longtemps que je ne pouvais pas faire. J'ai senti une harmonie incroyable entre mon être et le vôtre, un ca-lore qui régnait par ce contact affectueux de corps, à la différence, encore semblable à la vie ab-barbicati à partir des racines profondes que même moi, possédait une certaine façon, bien que ne montre pas. C'est alors que naquit l'immense sentiment de vouloir dissoudre la gami-qui m'a ancré et a souhaité de toutes mes forces dans un riversarmi ailleurs. Il a passé seulement un moment, un léger frisson parcourut le tronc sur lequel j'ai appuyé sur mon corps et puis j'ai été aspiré, non seulement dans l'âme, mais avec tout mon être, comme si j'y suis entré à nouveau faire partie de quelque chose d'autre et ce m'a fait plaisir.A l'intérieur avait remarqué son absence et au dîner, il a été mis en évidence. Les cours étaient dans le jardin à la recherche pour lui, même si tout le monde savait qu'il y avait uscirvi a permis non accompagnés. Après le gravier avait bouclé le Laurel et j'avais couru son prolongement jusqu'à l'éclaircir du chêne. Ici, ils avaient remarqué que le bâton, doucement appuyé contre le tronc d'arbre, comme s'il n'y avait tout simplement été laissé par quelqu'un qui a dû retourner peu de temps après. Ils fouillaient dans les buissons voisins, pensant qu'il était caché, mais, essayez comme ils le faisaient, il était impossible de tirer de tout ce qu'il venait de évaporée. Même les traces de ses pas traîné ils se sont arrêtés près de la vieille malle.Personne ne l'avait prétendu. Son lit avait été occupée par un autre vieil homme et ses choses levée. Seul son parti est resté avec la curiosité de savoir ce qu'il voulait dire. Un après-midi a été accompagnée dans le jardin et s'assit sur le banc, près du grand chêne. Resté seul, il était curieux de demander à haute voix: «Qui sait ce qu'il a obtenu?" - Alors que tourna son regard vers le tronc rugueux, n'a pas attendu la réponse: "Un crabe! J'ai pris ............ un crabe! Et ... grand ... beau ... "- Rebond à l'endroit où il était assis. C'était sa voix, sa voix était, mais il n'y avait aucune trace de lui. Suivie d'autres termes: «... je suis ... tous ... les petits-enfants ... ... et ... ils ... pour me remercier ... Je ......... avaient fermé ... ici! Même si ............ Je ne sais pas! Pour moi, ce ............... il est allé ... "-! Pas d'autres mots pouvaient être entendus. L'infirmière était venu pour lui de reprendre: il était presque l'heure du dîner. Un vent léger balançait laisse juste ces grandes branches. Il ne savait pas s'il rêvait ou si ces mots avaient réellement entendu.

«Tout homme aspire plus que tout autre la liberté de sortir du cadre dans lequel il est verrouillé. Lorsque ce n'est plus possible son esprit cherche un moyen de le faire fantastiquement. Soustraire le dernier peut également être condamné à mort le même que ce qui reste. "

"Eu ... apenas ... tem ..." - Com dificuldade consegui tirar essas palavras e outro detalhado que eu faria se não tivesse sido interrompida por: "Un'otto!?" - Do meu partido. - "Sim ... a roda!" - Re-bateu em voz baixa, com raiva, e quando eu pensei que o desconforto que sentiu em estar sentado ali, cercado por uma impaciência personificada que, apesar do cabelo branco e rugas semelhante ao meu, escorria energia daqueles olhos brilhantes e me deixou sem tempo para dizer todas as palavras que eu queria. Durante a vigência deste último pensamento que eu tinha estado com os olhos olhando para o espaço, como se em busca de conforto, mas em torno de mim eu não tinha qualquer entendimento. Evidentemente, esse período havia decorrido chateado porque sua voz ainda mais impaciente e tingida com amargura continuou: "Então? Você pode saber que você tomou? "- Eu disse," eu ... eu ... você ... fez ... esqueça! Aguarde ... mas ...... de ... que ... você ... eu estava falando ... "- E ele diligente:" No momento em que você era ... "- eu o interrompi lentamente levantando o braço e deixou escapar um sussurro as palavras:" Agora ... Lembro-me! "- eu menti, eu não lembro ao certo, mas valeu a pena para tentar parar o gosto, pelo menos por um momento quell'incontrollato rio de palavras. - "Bem? Estou esperando! ? O que você estava falando comigo "Ele continuou -" Eu ... eu ... eu ... esqueci! "- Eu respondi fraca, pondo um fim a essa espera. Eu não podia negar também. Eu o vi crescer escuro como o céu nessas estações quando as nuvens cobrem o sol e diversão, apesar de ele ser riaffacciava dos menores fendas, eles estavam sempre prontos para fechá-los novamente, um momento depois, não deixando nenhum vislumbre de esperança. - "Você não pode!" - Assumiu o ar com muito mau humor. Ele também, estranhamente, ele tinha esquecido o que estávamos falando. A memória me deixou muitas vezes quando menos se espera, mas do pouco que eu me lembrei da minha vida eu certamente poderia inferir que a escola não era o assunto da nossa conversa anterior, nem a montanha russa de diversão e atrações. De boas notas não lembro de ter recolhido, muito menos oito. Eu era um alfaiate, tive alguma dificuldade em encontrar os fios quando fui interrompido. Muitas vezes eu acordava, muito lentamente e começou a correr, na esperança de encontrar pedaços dos passos que eu fiz, mesmo em círculos, seguindo traços aparentes e invisíveis -. "Onde você vai?" - Eu apostrofando me ver de pé, quase desconcertante - " Eu tento ... para lembrar ... ", eu respondi encostado à vara fiéis, quando meus passos eu já tinha afastado da cadeira onde eu estava sentado antes. - "Não fique longe muito tempo Não ir para fora" - Ele falou olhando para uma revista na mão e retomada de navegação, imergindo-se em imagens que foram reproduzidas. Suas palavras foram ainda paira em torno de meus ouvidos, sem alcance, meu olhar foi evitado. O jardim estava bem disposto a me receber, seus cantos foram todos tratados com cuidado e parece que não consegue encontrar o mal educado. Normalmente, você poderia apenas ir e acompanhado pela equipe em determinados momentos definidas pela administração. Enfermeiros não ter visto por aí, ninguém me viu cruzar o limiar e obter esses passos com a ajuda de knotty apoio. Eu poderia tomar liberdades com os caminhos rodeados por sebes perfumadas com sua expansiva que atraíram as estações de perfumes mais inebriantes. O Laurus nobilis reflete a cor verde que tinha derramado sobre ele e sem a menor cerimônia, ajudado pelo sol intenso, de qualquer um que aconteceu por. Inevitável que eu pude encontrar disperso. Em outras circunstâncias eu teria sido afetado, mas a coisa que eu estava inexplicavelmente satisfeito. Eu senti a proximidade dessa planta que veio a ter empatia com o que estava vivendo lá dentro. - "Um caranguejo ...! Eu ... tenho ... um caranguejo ...! E ... grande ... linda ... "- me lembrei de repente, e sem perceber eu tinha pensado em voz alta. Eu tinha cerca de seres que podia ouvir e responder da mesma maneira. Um lampejo minúsculo de folhas eu vim para os ouvidos. Laurel era que de alguma forma voltou a cortesia das minhas palavras com o único meio pelo qual ele poderia responder, ajudados pelo vento. Eu sorri, como se esse plano era que eu era o próximo, com paciência, acompanhada e apoiada por sua presença contínua em meus passos incertos. O hedge levou-me a seu velho amigo, um Quercus Ilex: Eu não tive escolha senão segui-lo. Pouco tempo depois, ele apareceu para mim em toda sua glória, bem no meio de uma clareira, coberta pelo cascalho das veredas. Seu tronco foi atravessado por rugas profundas, como os que caracterizaram toda a minha pele agora. Cambaleando eu saí de cima do muro e, com a ajuda da vara, cheguei ao tronco, então gentilmente colocou o meu apoio à casca com as mãos trêmulas e tocou a superfície, aproximando-se para abraçá-lo, contanto que eu não poderia fazer. Eu senti uma harmonia incrível entre o meu ser e seu, um ca-lore que permeado por que o contato afetuoso dos corpos, diferentes, mas semelhante à vida ab-barbicati das raízes profundas que até mesmo eu, possuía alguma forma, apesar de não mostrar. Foi então que surgiu a esmagadora sensação de querer dissolver o gami que me manteve ancorado e desejou com toda minha força em um riversarmi em outro lugar. Ele passou apenas um momento, um ligeiro tremor percorreu o tronco em que eu pressionei meu corpo e então eu fui sugado, não só na alma, mas com todo o meu ser, como se eu entrei novamente para ser parte de algo mais e isso me fez feliz.Dentro havia notado sua ausência e no jantar ficou evidenciado. Cursos estavam no jardim procurando por ele, mesmo que todos sabiam que havia permitido uscirvi desacompanhado. Após o cascalho tinha dobrado a Laurel e eu já tinha cumprido sua prorrogação para o esclarecimento do carvalho. Aqui eles havia notado o pau, delicadamente recostado no tronco da árvore, como se não tivesse acabado de ser deixado por alguém que teve que retornar pouco tempo depois. Eles remexeu entre os arbustos vizinhos, pensando que ele estava escondido, mas, tente como eles, era impossível tirar qualquer coisa que ele tinha acabado de evaporado. Mesmo os vestígios de seus passos arrastados, pararam perto do velho baú.Ninguém havia reivindicado. Sua cama tinha sido ocupada por outro velho e suas poucas coisas lançada. Apenas o seu partido ficou com a curiosidade de saber o que ele queria dizer. Uma tarde foi acompanhado no jardim e se sentou no banco, perto do grande carvalho. Deixado sozinho, ele estava curioso para saber em voz alta: "Quem sabe o que ele tem?" - Enquanto virou o olhar para o tronco áspero, não esperou pela resposta: "Um caranguejo! Eu tomei ............ um caranguejo! E ... grande ... linda ... "- saltou sobre o local onde estava sentado. Era a voz dele, era sua voz, mas não havia sinal dele. Seguido por outras palavras: "... eu tenho ... tudo ... os netos ... ... e ... eles ... para agradecer-me ... eu ......... tinha fechado ... aqui! Mesmo se ............ Eu não! Para mim, isso ............... é ... ido! "- Nenhuma outra palavra poderia ser ouvido. A enfermeira tinha vindo para levá-lo de volta: era quase hora do jantar. Um vento leve balançado deixa apenas os grandes ramos. Ele não sabia se estava sonhando ou se essas palavras tinha realmente ouvido.

"Todo homem anseia mais que qualquer outra coisa a liberdade de se afastar do âmbito em que ele está bloqueado. Quando isso não é mais possível a sua mente procura uma maneira de fazê-lo fantasticamente. Subtraia este último também pode ser condenado à morte o mesmo que o que sobrou. "

"Es ... vienkārši ... tagad ..." - ar grūtībām izdevās izraut šos vārdus un citu sīku tu es būtu, ja es nebūtu jāpārtrauc: "Un'otto!?" - No manas puses. - "Jā ... ritenis!" - Re-sasitu klusā balsī, dusmīgi, un kamēr es domāju, ka diskomfortu man jūtama nosēdinot tur, apber ar nepacietību personificētu ka, neskatoties uz balto matiem un grumbām līdzīgi raktuves, izcēla enerģiju no šiem spilgti acis un atstāja man nav laika pateikt visus vārdus, kas man gribēja. Uz laiku, kamēr šī pēdējā doma man bija ar viņa acis skatās kosmosā, it kā meklējot mierinājumu, bet ap mani man nebija nekādas izpratnes. Acīmredzot šis termiņš bija beidzies kaitina, jo viņa balss vēl nepacietīgs un nokrāsas ar rūgtumu turpināja: "Tātad? Jūs zināt, ka jūs pārņēma "- es teicu," Man ... Es ... tu ... darīts ... aizmirst! Uzgaidiet ... bet ...... par ... ko ... tu ... es runāju par ... "- Un viņš centīgs:"? Ar laiku jums bija ... "- es viņu pārtrauca lēnām paceldams roku un izpļāpāt čuksti vārdus:" Tagad ... Es atceros! "- es meloja, es neatcerējās vispār, bet tas bija tā vērts, lai mēģinātu apturēt garšu, vismaz uz brīdi quell'incontrollato upes vārdu. - "Nu? Es gaidu! ? Ko jūs runājat ar mani "Viņš turpināja -" Es ... Es ... es ... aizmirsu! "- Es atbildēju, nespēku, lai izbeigtu šo jāgaida. Es nevarēju noliegt, kā labi. Es redzēju viņu satumst kā debesīm šīm sezonām, kad mākoņi sedz sauli un jautri, kaut arī viņš ir riaffacciava no mazākajiem plaisām, viņi vienmēr bija gatavi slēgt tos atkal pēc mirkļa, neatstājot zaigot cerību. - "Jūs nevarat!" - Paņēma gaisu ar ļoti saīdzis. Viņš arī savādi, viņš bija aizmirsis, ko mēs runājam. Atmiņas atstāja mani bieži, kad vismazāk gaidīts, bet no tā, ko maz es atcerējos par manu dzīvi es varētu noteikti secināt, ka skola nav pakļauts mūsu iepriekšējās sarunas, nedz amerikāņu kalniņi, izklaides un atrakcijas. Labas pakāpes neatcerējās būtu jāiekasē, nemaz nerunājot 8. Es biju drēbnieks, man bija dažas grūtības atrast vadus, kad man tika pārtraukta. Bieži es varētu piecelties, ļoti lēnām un sāka darboties, cerot atrast gabalus no soļiem es darīja, pat aprindās, ievērojot acīmredzamās un neredzams pēdas - "Kur tu ej?" -. Es apostrophizing redzēt mani stāv, gandrīz satriecoša - " Es cenšos ... atcerēties ... "Es atbildēju atspiedies pret uzticīgs stick, kad mani soļi man bija jau distancēti no krēsla, kur es sēdēja līdz. - "! Nepaliec prom ilgi Neej ārā," - viņš runāja, aplūkojot žurnāla rokā un atsāka pārlūkot, iegremdējot sevi attēlos, kas tika dots. Viņa vārdi bija vēl karājas ap ausīm bez sasniedzams, mans skatiens tika novērsta. Dārzs bija labi izvietoti, lai saņemtu mani, tā stūri visi tika ārstēti ar rūpību un, šķiet, nevaram atrast mazizglītotie. Parasti jūs varētu tikai iet un kopā ar darbiniekiem noteiktos laikos, ko noteikusi vadība. Medmāsas nav redzējis apkārt, neviens nebija redzējis mani pāri slieksnim un saņemt šos dažus soļus palīdzību zarains sup-portam. Es varētu paņemt brīvību ar šiem celiņiem apkārt dzīvžogiem tīkams ar to ekspansīvas kas piesaistīja visvairāk reibuma smaržu sezonas. Laurus nobilis atspoguļoja krāsu zaļā ka bija uzlej viņam un unceremoniously, palīdzēja ar intensīvu saules, ikviens, kurš notika ar. Neizbēgami, ka es varētu atrast izkaisīti. Citos apstākļos es būtu ietekmējis, bet lieta man bija neizskaidrojami prieks. Es jutu tuvumu šīs rūpnīcas komplektācijā jūtam ar ko dzīvoja iekšā. - "Krabis ...! Es ... saņēmu ... par ... krabis! Un ... liels ... skaista ... "- es atcerējos pēkšņi, un neapzinoties biju domājis skaļi. Man bija būtnes ap kuriem varēja dzirdēt un atbildēt tāpat. Tiny mirgošanas Lapu es nāca pie ausīm. Laurel bija, ka kaut kā atgriezusies pieklājīgi manu vārdu ar vienīgo līdzekli, ar kuru viņš varētu atbildēt, papildinātiem ar vēju. Es pasmaidīju, jo ja šis plāns bija, ka man bija blakus, ar pacietību, pievieno un to pamato ar tās klātbūtne uz manu neskaidrām soļiem. Dzīvžogu tiku pie sava vecā drauga Quercus Ilex: Man nebija izvēles, bet, lai to ievērotu. Neilgi pēc tam viņš parādījās man visā tās krāšņumā, pašā vidū tīrīšana, uz ko attiecas grants of the takām. Tās stumbrs bija jāšķērso dziļas krunkas, piemēram, tie, kas raksturo visu manu ādu tagad. Pakāpeniski, es walked prom no žoga un, izmantojot stick, es sasniedzis stumbrs, tad maigi novietot savu atbalstu mizas ar drebošām rokām un pieskārās virsmai, tuvojas, lai aptvertu to, cik ilgi es nevarēju darīt. Sajutu neticami harmoniju starp savas esības un cieņu, ca-mācība, kas caurauž šo sirsnīga kontakts struktūru, kas atšķiras, tomēr līdzīgi kā AB-barbicati dzīvi no dziļajām saknēm, ka pat es, kas rīcībā kaut kādā veidā, kaut arī nerāda. Tieši tad radās lielāko sajūtu vēlas, lai izšķīdinātu gami-ka tur mani noenkurotas un novēlēja visu savu spēku uz riversarmi citur. Viņš pavadīja tikai īsu brīdi, nedaudz nodrebēt skrēja caur stumbra, kurā es nospiests manu ķermeni un tad man bija sūkātas, ne tikai dvēselei, bet ar visu manu būtni, it kā es iegāju tā atkal būt daļa no kaut kas cits, un tas kas mani laimīgu.Iekšā bija pamanījuši viņu prombūtnes laikā un vakariņās tas tika veikts skaidrs. Kursi bija dārzā meklē viņu, pat ja visi zināja, ka tur bija uscirvi atļauts bez pavadības. Pēc grants bija lapped lauru un man bija palaist savu pagarināšana skaidrojas no ozola. Šeit viņi bija pamanījuši nūju, maigi atspiedies pret koka stumbru, it kā būtu tikko palicis kāds, kas bija atgriezties drīz pēc tam. Tie rummaged starp kaimiņu krūmiem, domājot, ka tas bija paslēptas, taču, izmēģināt, kā tas bija, nebija iespējams izdarīt no kaut viņš bija tikko iztvaicēts. Arī viņa soļiem pēdas vilka viņi apstājās pie vecā stumbra.Neviens nebija pieprasīti. Viņa gulta bija aizņemts ar kādu citu vecu vīrieti un viņa dažas lietas izmet. Tikai viņa partijas paliktu ziņkārība zināt, ko viņš gribēja. Kādu pēcpusdienu pavadīja dārzā un sēdēja uz sola, netālu no lielā ozola. Vienatni, viņš bija ziņkārīgs, lai brīnums skaļi: "Kas zina, ko viņš ieguva?" - Gan pagrieza savu skatienu pret stumbra raupja, negaidīja atbildi: "krabis! Paņēmu ............ ir krabis! Un ... liels ... skaista ...! "- Atlekšanai uz vietas, kur viņš sēdēja. Tas bija viņa balss, bija viņas balss, bet nebija par viņu izsekot. Sekoja citi vārdi: "... Man ... viss ... par ... mazbērni ... un ... tie ... lai pateiktos mani ... es ......... bija slēgtas ... Lūk! Pat ja ............ man nav! Man šis ............... tas ir ... aizgājuši "- nav! Citus vārdus varēja dzirdēt. Māsa bija pienācis viņam atpakaļ, tā bija gandrīz pusdienas laiks. Neliels vējš aizraut tikai atstāj tos lielos zarus. Viņš nezināja, vai viņš sapņo, vai ja šie vārdi bija īsti dzirdējis.

"Katrs cilvēks ilgojas vairāk nekā jebkas cits brīvības atstāšanai apjomā, kādā tā tiek bloķēta. Kad tas vairs nav iespējams prāts cenšas veids, kā to izdarīt fantastiski. Atņem pēdējo var arī piespriests nāves pašu kā to, kas palicis. "

“我......只是......了......” - 有困难，我拉出的那些话和其他详细的你，我想如果我没有被打断了：“Un'otto！？” - 我党。 - “是的......轮子！” - 在一个低沉的声音再撞，一气之下，而我觉得不舒服，我觉得坐在那里，人格化的不耐烦包围，尽管类似的白发和皱纹，矿山，那些明亮的眼睛渗出能源和没有时间去说的话，我想给我留下了。的时间这最后的思想，我一直盯着他的眼睛进入太空，仿佛寻求安慰，但我身边，我没有任何了解。显然，这一时期已经过去了恼火，因为他的声音更不耐烦，色彩与辛酸继续：“原来如此！您可能已经知道你了吗？“ - 我说，”我......我......你......做......忘记！等待......但...... ......什么......你......我是说......“ - 他勤奋：”你的时间吗？......“ - ”我打断他慢慢抬起手臂，让耳语的话：“现在......我记得！“ - 我撒了谎，我不记得在所有，但它是值得的，试图阻止的味道，至少在片刻quell'incontrollat​​o河的话，。 - “嗯？我等着！什么，你跟我说话“，他继续说 - ”我......我......我......忘了“ - 我回答淡淡的，结束了，等待。我不能否认，以及。我看到他变得黑暗的天空中时，乌云遮太阳和乐趣的季节，即使他是从最小的缝隙riaffacciava，他们随时准备稍后再次关闭，不留一线希望。 - “你不能！” - 非常生气的空气了。他还奇怪的是，他忘了，我们都在谈论什么。我的记忆离开时经常至少预期，但是从我的生活一点我记得我当然可以推断出这所学校是不是我们以前谈话的主题，也不是过山车，娱乐和旅游景点。的好成绩，不记得收集，更不用说8。我是个裁缝，我遇到了一些困难，在寻找的电线，当我被打断。时候，我就会很慢，并开始运行，希望能找到件我做的步骤，甚至在界，明显的和无形的痕迹 - 。“哪里是你要去吗？” - 我apostrophizing看到我站着，几乎是惊人的 - “我尝试......记住......“我回答靠在忠实的棒，当我的脚步，从椅子，我坐的地方，我已经疏远。 - “不要远离，不要到外面去，” - 他说话，看着他的手杂志和恢复浏览，沉浸在被复制的图像本身。他的话仍挂在我的耳朵没有达到，我的目光被避免了。花园，以及处理接收我，它的角落都小心处理，似乎无法找到受过良好的教育。通常情况下，你可以只是去，并在一定时间管理人员的陪同下。护士没有看到周围没有人看到我跨越的门槛，并获得的棘手的支持帮助那些仅几步之遥。我可以自由对冲其膨胀的芬芳，吸引最醉人的香水季节包围的路径。 Laurus鳙反映了倒在他毫不客气地，强烈的阳光帮助任何人发生了由色绿。不可避免的，我能找到分散。在其他情况下，我会受到影响，但我被莫名其妙地高兴。我觉得，来同情是生活里的植物，接近。 - “蟹......！我...了... ...蟹！和......大......美丽的......“ - 我突然想起，并没有意识到我自言自语。我周围的众生，谁可以听到和回答相同的方式。一个微小的叶子闪烁我的耳朵来。桂冠是，不知怎的，返回的唯一途径，他可以回答风的帮助下，我的话，礼貌。我笑了，如果该计划是，我是下一个有耐心，我不确定的步骤继续存在的陪同和支持。对冲带我到他的老朋友，栎冬青：我别无选择，只能遵循它。不久后，他向我显现在其所有的荣耀，在中间的一块空地上，由砾石覆盖的路径。走过深​​深的皱纹，比如现在我的皮肤特点，它的树干。我跌跌撞撞走到离栅栏和棍的帮助下，我达到了树干，然后用颤抖的手轻轻地放在我的支持，以树皮和触摸表面，接近去拥抱它，只要我不能这样做。我感到不可思议的和谐，你我的存在和之间的CA-绝杀，弥漫着，深情的机构接触，不同的，但类似的，即使我深深扎根AB-barbicati生活，具有一定的方式，虽然没有显示。当时，窜出绝大多数要解散的GAMI，使我停住了，并希望所有我在riversarmi的实力在别处的感觉。他花了只是一瞬间，1微微发抖跑通过在树干上我按我的身体和然后我被吸在不仅在灵魂，但与我的整个存在，，仿佛我进入它再次别的东西的一部分和本使我高兴。里面已经注意到他的缺席，并在晚餐时作了明显。课程是在寻找他的花园中，即使每个人都知道，有uscirvi允许无人陪伴。继砾石舔桂冠，我已经运行延长到结算的橡木。在这里，他们已经注意到了棍子，轻轻地靠在树干上，仿佛刚刚离开的人有返回后不久。他们翻遍了邻近的灌木丛中，以为它被隐藏，但是，尝试像他们那样，这是不可能得出什么，他只是蒸发。即使他的脚步的痕迹，拖他们附近的老树干停止。没有人声称。另一个老汉和他的床已被占用抛出他的几件事情。只有他的党保持与好奇，知道他是什么意思。一天下午，陪同在花园和附近的一棵大橡树下，坐在板凳上。孑然一​​身，他很好奇，想知道大声：“谁知道他得到了什么？” - 当他的目光转向主干粗，没有等待的答案：“螃蟹！我花了............一只螃蟹！和......大......美丽的......“ - 他坐在当场退回。这是他的声音，是她的声音，但没有他的踪迹。遵循换句话说：“......我... ... ...孙子... ... ...感谢我...我.........已关闭......这里！即使............我不要！对我来说这...............是水涨船高“ - 没有其他的话可以听到。护士来带他回：这几乎是晚餐时间。轻微的风摇晃，只留下那些伟大的分支机构。他不知道，如果他是在做梦，如果真的听到这些话。

“每个人都渴望比任何事情都偏离的范围，它已被锁定的自由。当这不再是可能的，他的头脑，寻求一种方式来做到这一点飞驰。减去后者，也可以判处死刑剩下相同。“

“我......只是......了......” - 有困難，我拉出的那些話和其他詳細的你，我想如果我沒有被打斷了：“Un'otto！？” - 我黨。 - “是的......輪子！” - 在一個低沉的聲音再撞，一氣之下，而我覺得不舒服，我覺得坐在那裡，人格化的不耐煩包圍，儘管類似的白髮和皺紋，礦山，那些明亮的眼睛滲出能源和沒有時間去說的話，我想給我留下了。的時間這最後的思想，我一直盯著他的眼睛進入太空，彷彿尋求安慰，但我身邊，我沒有任何了解。顯然，這一時期已經過去了惱火，因為他的聲音更不耐煩，色彩與辛酸繼續：“原來如此！您可能已經知道你了嗎？“ - 我說，”我......我......你......做......忘記！等待......但...... ......什麼......你......我是說......“ - 他勤奮：”你的時間嗎？......“ - ”我打斷他慢慢抬起手臂，讓耳語的話：“現在......我記得！“ - 我撒了謊，我不記得在所有，但它是值得的，試圖阻止的味道，至少在片刻quell'incontrollat​​o河的話，。 - “嗯？我等著！什麼，你跟我說話“，他繼續說 - ”我......我......我......忘了“ - 我回答淡淡的，結束了，等待。我不能否認，以及。我看到他變得黑暗的天空中時，烏雲遮太陽和樂趣的季節，即使他是從最小的縫隙riaffacciava，他們隨時準備稍後再次關閉，不留一線希望。 - “你不能！” - 非常生氣的空氣了。他還奇怪的是，他忘了，我們都在談論什麼。我的記憶離開時經常至少預期，但是從我的生活一點我記得我當然可以推斷出這所學校是不是我們以前談話的主題，也不是過山車，娛樂和旅遊景點。的好成績，不記得收集，更不用說8。我是個裁縫，我遇到了一些困難，在尋找的電線，當我被打斷。時候，我就會很慢，並開始運行，希望能找到件我做的步驟，甚至在界，明顯的和無形的痕跡 - 。“哪裡是你要去嗎？” - 我apostrophizing看到我站著，幾乎是驚人的 - “我嘗試......記住......“我回答靠在忠實的棒，當我的腳步，從椅子，我坐的地方，我已經疏遠。 - “不要遠離，不要到外面去，” - 他說話，看著他的手雜誌和恢復瀏覽，沉浸在被複製的圖像本身。他的話仍掛在我的耳朵沒有達到，我的目光被避免了。花園，以及處理接收我，它的角落都小心處理，似乎無法找到受過良好的教育。通常情況下，你可以只是去，並在一定時間管理人員的陪同下。護士沒有看到周圍沒有人看到我跨越的門檻，並獲得的棘手的支持幫助那些僅幾步之遙。我可以自由對沖其膨脹的芬芳，吸引最醉人的香水季節包圍的路徑。 Laurus鳙反映了倒在他毫不客氣地，強烈的陽光幫助任何人發生了由色綠。不可避免的，我能找到分散。在其他情況下，我會受到影響，但我被莫名其妙地高興。我覺得，來同情是生活裡的植物，接近。 - “蟹......！我...了... ...蟹！和......大......美麗的......“ - 我突然想起，並沒有意識到我自言自語。我周圍的眾生，誰可以聽到和回答相同的方式。一個微小的葉子閃爍我的耳朵來。桂冠是，不知怎的，返回的唯一途徑，他可以回答風的幫助下，我的話，禮貌。我笑了，如果該計劃是，我是下一個有耐心，我不確定的步驟繼續存在的陪同和支持。對沖帶我到他的老朋友，櫟冬青：我別無選擇，只能遵循它。不久後，他向我顯現在其所有的榮耀，在中間的一塊空地上，由礫石覆蓋的路徑。走過深深的皺紋，比如現在我的皮膚特點，它的樹幹。我跌跌撞撞走到離柵欄和棍的幫助下，我達到了樹幹，然後用顫抖的手輕輕地放在我的支持，以樹皮和觸摸表面，接近去擁抱它，只要我不能這樣做。我感到不可思議的和諧，你我的存在和之間的CA-絕殺，瀰漫著，深情的機構接觸，不同的，但類似的，即使我深深紮根AB-barbicati生活，具有一定的方式，雖然沒有顯示。當時，竄出絕大多數要解散的GAMI，使我停住了，並希望所有我在riversarmi的實力在別處的感覺。他花了只是一瞬間，1微微發抖跑通過在樹幹上我按我的身體和然後我被吸在不僅在靈魂，但與我的整個存在，，彷彿我進入它再次別的東西的一部分和本使我高興。裡面已經注意到他的缺席，並在晚餐時作了明顯。課程是在尋找他的花園中，即使每個人都知道，有uscirvi允許無人陪伴。繼礫石舔桂冠，我已經運行延長到結算的橡木。在這裡，他們已經注意到了棍子，輕輕地靠在樹幹上，彷彿剛剛離開的人有返回後不久。他們翻遍了鄰近的灌木叢中，以為它被隱藏，但是，嘗試像他們那樣，這是不可能得出什麼，他只是蒸發。即使他的腳步的痕跡，拖他們附近的老樹幹停止。沒有人聲稱。另一個老漢和他的床已被佔用拋出他的幾件事情。只有他的黨保持與好奇，知道他是什麼意思。一天下午，陪同在花園和附近的一棵大橡樹下，坐在板凳上。孑然一​​身，他很好奇，想知道大聲：“誰知道他得到了什麼？” - 當他的目光轉向主幹粗，沒有等待的答案：“螃蟹！我花了............一隻螃蟹！和......大......美麗的......“ - 他坐在當場退回。這是他的聲音，是她的聲音，但沒有他的踪跡。遵循換句話說：“......我... ... ...孫子... ... ...感謝我...我.........已關閉......這裡！即使............我不要！對我來說這...............是水漲船高“ - 沒有其他的話可以聽到。護士來帶他回：這幾乎是晚餐時間。輕微的風搖晃，只留下那些偉大的分支機構。他不知道，如果他是在做夢，如果真的聽到這些話。

“每個人都渴望比任何事情都偏離的範圍，它已被鎖定的自由。當這不再是可能的，他的頭腦，尋求一種方式來做到這一點飛馳。減去後者，也可以判處死刑剩下相同。“

"আমি ... ... পেয়েছিলাম ..." - আমি ঐ শব্দ এবং অন্যান্য বিস্তারিত আমি কি আপনাকে যদি আমি দ্বারা বাধাগ্রস্থ হয়েছে চান না টান আউট অসুবিধা সাথে পরিচালিত:. - আমার পার্টির "!?? Un'otto" - "হ্যাঁ ... চাকা!" - একটি নিম্ন ভয়েস Re-প্রচন্ড আঘাত পেয়েছি তর্জন,, এবং যখন আমি অস্বস্তি চিন্তা আমি সেখানে উপবিষ্ট হচ্ছে অনুভূত, একটি ধৈর্যহীনতা মূর্ত যে দ্বারা সংরূদ্ধ সাদা চুল এবং wrinkles অনুরূপ সত্ত্বেও, খনি, যারা উজ্জ্বল চোখ থেকে শক্তি ক্ষরিত এবং বাকি সব শব্দের যে আমি বলতে চেয়েছি কোন সময় আমাকে. এই শেষ চিন্তার সময়কাল জন্য আমি তার চোখ স্থান মধ্যে অনিমেষনেত্রে, যেমন যদি আরাম চাইছেন সঙ্গে, হয়েছে কিন্তু আমাকে কাছাকাছি আমি কোন জ্ঞান ছিল না. স্পষ্টরূপে এই সময়ের বিরক্ত অতিক্রান্ত কারণ তার কন্ঠ আরো অধীর তিক্ততা সঙ্গে এবং tinged অব্যাহত ছিল: তাই! "? ? আপনি যে আপনি গ্রহণ জানতে পারেন "- আমি বলেন," আমি ... আমি ... আপনি ... করা ... ভুলে! ... অপেক্ষা করতে থাকে কিন্তু ...... এর ... কি ... আপনি ... আমি প্রায় কথা বলা হয়েছিল ... "- এবং তিনি নিরলস:"? সময় আপনি হয়েছিল ... "- আমি বাধাগ্রস্থ তাকে ধীরে ধীরে তার হাত তোলা এবং নিকাশ করা শব্দের একটি ফিস্ ফিস্ শব্দ:" এখন ... ! আমি মনে রাখবেন "- আমি lied, আমি এ সব ছিল না মনে রাখবেন, কিন্তু এটা ছিল মূল্য কমপক্ষে একটি শব্দের মুহূর্ত quell'incontrollato নদীর জন্য করার স্বাদ বন্ধ চেষ্টা,. - "মানে? আমি অপেক্ষা করছি! ? আপনি কি হয়েছে আমাকে বলছেন "তিনি অব্যাহত -" আমি ... আমি ... আমি ... ভুলে গেছি "- আমি উত্তর ভীরু, যে অপেক্ষা শেষ নির্বাণ. আমি বেশ কিছু অস্বীকার করতে পারে না. আমি দেখেছি তাকে হত্তয়া যারা ঋতু যখন মেঘ সূর্য এবং মজা আবরণ আকাশে হিসাবে অন্ধকার, যদিও তিনি ছোট crevices থেকে riaffacciava, তারা সবসময় ছিল আবার বন্ধ করতে ফোলডারটিতে একটি মুহূর্ত পরে প্রস্তুত, আশা কোন আভাস চলে যাব. - "আপনি করতে পারবেন না" - টুক খুব গোমড়া - মুখো সঙ্গে বায়ু আপ. তিনি অদ্ভুত,, তিনি কি আমরা বলছি হয় বিস্মৃত হয়েছিল. মেমরি প্রায়ই যখন অন্তত প্রত্যাশিত, তবে কি আমি আমার জীবনের ধ্যাত আমি কিছু অনুমান করা যে স্কুল আমাদের পূর্ববর্তী কথাবার্তা বিষয় ছিল না, না পারে বেলন বন্দরে বন্দরে যাতায়াতকারী জাহাজ, পরিতৃপ্তি এবং আকর্ষণসমূহ থেকে আমাকে. ভালো বাংলাদেশের থেকে সংগৃহীত, ঘাঁটান আট থেকে না মনে. আমি দরজী, আমি হতভম্ব খুঁজে যখন আমি বাধাগ্রস্থ হয় কিছু অসুবিধা ছিল. প্রায়ই আমি আপ, পেতে খুব ধীরে ধীরে এবং চালানোর শুরু, প্রত্যাশী এমনকি বৃত্ত করার পদক্ষেপ আমি করেছিলাম এর টুকরা খুঁজে,, স্পষ্ট এবং অদৃশ্য ট্রেস নিম্নলিখিত হবে -. "আপনি কোথায় যাচ্ছি?" - আমি apostrophizing প্রেক্ষণ আমাকে স্থায়ী, প্রায় টলটলায়মান - " আমি চেষ্টা ... থেকে ... মনে রাখবেন "আমি উত্তরে বিশ্বাসী লাঠি বিরুদ্ধে পক্ষপাতী, যখন আমার পদক্ষেপ আমি ইতিমধ্যে চেয়ার যেখানে আমি আগে শনি থেকে তিনি distanced. - "কি দূরে দীর্ঘ না থাকার বাইরে, না যাওয়া" - তিনি স্পোক তার হাতে একটি পত্রিকা এ খুঁজছেন এবং ব্রাউজ শুরু, যে ছবি পুনরুত্পাদন করা হয়েছে নিজেরাও immersing. তার কথা আমার কান প্রায় এখনও হয় নাগালের ছাড়া ঝুলন্ত, আমার দৃষ্টিতে averted ছিল. বাগান ভাল ছিল আমাকে প্রাপ্ত বিন্যস্ত, এর কোণে সব যত্ন ছিল চিকিত্সা এবং দুর্বল শিক্ষিত খুঁজে মনে করতে পারবেন না. সাধারণত আপনি যান এবং নির্দিষ্ট পরিচালনার দ্বারা নির্ধারিত সময়ে স্টাফ সংসর্গী পারে. নার্স প্রায় থাকে না, কোন এক আমাকে থ্রেশহোল্ড এবং বধকাষ্ঠ যারা কটমট-চুমুক দিয়া পান করা পোর্টের সাহায্যে কয়েক ধাপ পেতে দেখা ছিল. আমি যাদের hedges তাদের খোলাখুলি সঙ্গে সুগন্ধি যে অধিকাংশ মাদক সুগন্ধি ঋতু আকৃষ্ট দ্বারা বেষ্টিত পাথ সম্পূর্ণ বদলাইয়া ব্যয় হতে পারে. Laurus nobilis রং সবুজ যে তাকে এবং poured unceremoniously তীব্র সূর্য দ্বারা, সাহায্য কেউ যিনি ঘটেছে এর, তিনি প্রতিফলিত. অনিবার্য যে আমি বিক্ষিপ্ত হতে পারে জানতে. অন্যান্য ক্ষেত্রে আমি চাই হয়েছে, প্রভাবিত কিন্তু জিনিস inexplicably আমি সন্তুষ্ট হয়েছিল. আমি যে উদ্ভিদ যে কি ভিতর বসবাস ছিল empathize এসেছিলেন সম্পর্ক অনুভূত. - "একটি কাঁকড়া ...! আমি ... পেয়েছিলাম একটি ... কাঁকড়া ...! এবং ... বড় ... সুন্দর ... "- আমি হঠাৎ ধ্যাত, এবং বিনা নিরূপক আমি জোরে জোরে চিন্তা ছিল. আমি মানুষ আশেপাশে যারা এবং একই ভাবে শুনতে উত্তর করতে পারেন. একটি ক্ষুদ্র মিট্মিট্ পল্লবিত আমি কান এসেছিলেন. লরেল ছিল যে একরকম একমাত্র উপায় যার দ্বারা তিনি উত্তর হতে পারে, বায়ু দ্বারা এডেড সঙ্গে আমার শব্দের শ্লীলতা ফিরে. আমি smiled, ধৈর্য সঙ্গে থাকে যে পরিকল্পনা ছিল যে আমি ছিল পরবর্তী, এবং তার সঙ্গে আমার অনিশ্চিত পদক্ষেপ উপর ক্রমাগত অস্তিত্ব দ্বারা সমর্থিত. হেজ তার পুরানো বন্ধু, একটি Quercus একধরনের চিরহরিৎ ওক গাছ থেকে আমাকে নেতৃত্বে: বলছি আমার কোন উপায় ছিল কিন্তু তা অনুসরণ করে. এর কিছুদিন পরেই তিনি আমাকে হাজির সব গরিমা সঠিক একটি ক্লিয়ারিং, পাথ এর নুড়ি দ্বারা আচ্ছাদিত এর মাঝখানে,. এর ট্রাঙ্ক গভীর যেমন যারা যে সমস্ত আমার চামড়া এখন চরিত্রায়িত হিসাবে wrinkles, দ্বারা ভেদকরেখার ছিল. হতভম্ব আমি গিয়েছিলাম দূরে থেকে বেড়া লাঠি সাহায্যে এবং,, আমি ট্রাঙ্ক, তারপর আস্তে বাকল থেকে কম্পিত হাত আমার সমর্থন স্থাপন পৌঁছেছেন এবং পৃষ্ঠ ছোঁয়া, এটি, আলিঙ্গন হিসাবে দীর্ঘ আমি না করতে পারে সমীপবর্তী. আমি আমার একটি বিদ্যমান এবং পুলিশের মধ্যে অবিশ্বাস্য সমন্বয়, একটি CA-মতবাদ যে সংগঠন স্নেহময় যোগাযোগের দ্বারা যে সমাকীর্ণ, বিভিন্ন, অপ barbicati জীবন থেকে এখনও গভীর শিকড় যে এমনকি আমি থেকে অনুরূপ sensed, কিছু উপায় আচ্ছন্ন, যদিও দেখাচ্ছে না. এটি তখন যে gami-যে রাখা আমাকে প্রভুভক্ত এবং আকাঙ্ক্ষিত অন্যত্র সমস্ত একটি riversarmi আমার শক্তি সঙ্গে দ্রবীভূত অনুপস্থিত এর অভিভূতকারী অনুভূতি sprang. তিনি শুধুমাত্র একটি মুহুর্ত কাটিয়েছি, সামান্য কাম্পনি ট্রাঙ্ক যা আমি আমার শরীরের চাপা মাধ্যমে স্থাপিত এবং তারপর আমি না শুধুমাত্র আত্মা, কিন্তু আমার সমগ্র সত্তা দিয়ে চুষা, ছিল, যেমন যদি আমি এটা আবার প্রবেশ করার জন্য অন্য কিছু অংশ হতে পারে এবং এই প্রণীত আমাকে খুশি.ভিতর তার অনুপস্থিতি ছিল লক্ষ্য এবং ডিনার এটা স্পষ্ট হয়েছে. কোর্স বাগান তাকে খুঁজছেন মধ্যে ছিল, যদিও সবাই জানত যে uscirvi অনুমোদিত একা ছিল. নিম্নলিখিত নুড়ি লরেল ছিল lapped এবং আমি সাহসী সাফতা পর্যন্ত ছিল তার সম্প্রসারণ চালানো. এখানে তারা লাঠি নজরে আসে, স্কন্ধ বিরুদ্ধে আস্তে ঝোঁক, যেমন যদি ঠিক ছিল একজন শীঘ্রই তারপর ফিরে ছিল দ্বারা সেখানে হয়েছে বামে. তারা প্রতিবেশী bushes মধ্যে rummaged, চিন্তা যে, লুক্কায়িত কিন্তু, হয়েছিল তারা করেনি চেষ্টা করুন, এটি ছিল কিছু তিনি ঠিক ছিল গাঢ় থেকে আঁকার অসম্ভব. এমনকি তার ধাপের ট্রেস dragged তারা পুরোনো ট্রাঙ্ক কাছাকাছি বন্ধ.কোন এক দাবি করেন তিনি. তার বেড অন্য স্বামী দ্বারা ছিল এবং দখল করে তার কিছু জিনিস নিক্ষিপ্ত হয়েছে. শুধুমাত্র তার পার্টি অনুসন্ধিত্সা কি তিনি অভিপ্রেত জানা সঙ্গে ছিল. একদিন বিকেলে বাগানে এবং অনুষঙ্গী শনি বড় ওক গাছ কাছাকাছি সরকারী, ছিল. বাম একা, সে ছিল সশব্দে বিস্ময়করতা জিজ্ঞাসু: "কে জানে কি সে আছে?" - যদিও ট্রাঙ্ক রুক্ষ দিকে তার দৃষ্টি প্রমাণিত, কি উত্তর জন্য অপেক্ষা না: "একটি কাঁকড়া! আমি নিয়েছিলাম একটি কাঁকড়া ............! এবং ... বড় ... সুন্দর ... "- অকুস্থল যেখানে তিনি শনি উপর ফেরত এসেছে. এটি ছিল তার কন্ঠ, ছিল তার কণ্ঠস্বর, কিন্তু তার কোন ট্রেস ছিল. অন্য শব্দ অনুসরণ করে: "... আমি পেয়েছিলাম সব ... ... ... grandchildren ... এবং ... তারা ... আমাকে ধন্যবাদ ... আমি ......... ছিল বন্ধ এখানে ...! এমনকি যদি ............ আমি না! আমাকে এই জন্য ............... এটা ... চলে গেছে "- কোন অন্যান্য শব্দ শোনা যায়নি. নার্স তাকে ফেরত নিতে আসা ছিল: এটি প্রায় ছিল ডিনার সময়. সামান্য বাতাস প্রভাবিত হবেন সে মহান শাখা পাতা. তিনি যদি তিনি বা আই ড্রিমিং যদি সত্যিই যারা শব্দ শোনা ছিল হয় জানেন না.

"প্রতিটি মানুষ কোন কিছু জানার সুযোগ যেখানে এটি লক করা থেকে বিদায়ী স্বাধীনতা বেশী yearns. যখন এই নেই সম্ভব তার মন থেকে fantastically এটা একটি পদ্ধতি আলোচনা করা হয়েছে. সাম্প্রতিক বিয়োগ এছাড়াও কি বাকি আছে একই ব্যক্তিকে মৃত্যুদন্ডে দন্ডিত করা যাবে. "

"मैं तो बस ... मिल गया ..." कठिनाई के साथ मैं बाहर उन शब्दों और अन्य विस्तृत तुम और मैं अगर मैं द्वारा बाधित नहीं किया गया था खींचने में कामयाब रहे. - मेरी पार्टी के? Un'otto - "हाँ ... पहिया!" पुनः एक कम आवाज में टक्कर लगी है, गुस्से में, और जब मैं असुविधा सोचा था कि मैं वहाँ बैठा में किया जा रहा महसूस किया है, कि व्यक्ति अधीरता से घेर लिया सफेद बालों और झुर्रियों के लिए इसी तरह के बावजूद, मेरा है, उन चमकदार आँखों से ऊर्जा oozed और मुझे नहीं सभी शब्दों है कि मैं चाहता था कहने के लिए समय छोड़ दिया है. मैं उसकी आँखों अंतरिक्ष में घूर, के रूप में अगर आराम की मांग के साथ यह पिछले सोचा की अवधि के लिए किया गया था, लेकिन मैं मेरे आस पास कोई समझ नहीं था. जाहिर है इस अवधि के बीत नाराज है क्योंकि उसकी आवाज और भी अधिक अधीर और कड़वाहट के साथ tinged जारी रखा: "तो? तुम जानते हो सकता है कि तुम ले लिया है? "मैंने कहा," मैं ... मैं तुम्हें ... किया ... भूल जाते हैं! प्रतीक्षा करें ... लेकिन ...... ... क्या ... तुम ... मैं के बारे में बात कर रहा था ... "और वह मेहनती है:" जब तुम थे ... "मैं बाधित उसे धीरे से उसके हाथ को ऊपर उठाने और बाहर एक कानाफूसी शब्द दो:" अब ... मुझे याद है - मैं मैं बिल्कुल याद नहीं था, झूठ बोला था, लेकिन यह इसके लायक था स्वाद रोकने की कोशिश करने के लिए, कम से कम शब्दों का एक पल quell'incontrollato नदी के लिए. - "ठीक है? मैं इंतज़ार कर रहा हूँ! ? तुम मेरे लिए क्या बात कर रहे थे, "वह जारी रखा -" मैं ... मैं ... मैं ... भूल गया "मैं बेहोश उत्तर दिया, कि प्रतीक्षा करने के लिए एक अंत डाल. मैं के रूप में अच्छी तरह से इनकार नहीं कर सकता है. मैंने देखा है उसे उन मौसम जब बादलों सूर्य और आनन्द को कवर में आकाश के रूप में अंधेरा हो जाना, भले ही वह छोटी दरारों से riaffacciava है, वे हमेशा उन्हें फिर से एक पल के बाद बंद करने के लिए तैयार थे, आशा की कोई किरण छोड़कर. - "तुम नहीं कर सकते हैं - बहुत खिन्न साथ हवा ले. उन्होंने यह भी, अजीब, वह भूल गया था कि हम क्या बारे में बात कर रहे थे. स्मृति अक्सर जब कम से कम उम्मीद है, लेकिन क्या मैं थोड़ा मेरे जीवन की याद मैं निश्चित रूप से अनुमान, हो सकता है कि स्कूल हमारे पिछले वार्तालाप का विषय नहीं था और न ही रोलर कोस्टर, मनोरंजन और आकर्षण से मुझे छोड़ दिया है. अच्छा ग्रेड के लिए एकत्र किया है चलो आठ अकेले याद नहीं था. मैं एक दर्जी था, मैं तारों जब मैं बाधित किया गया था खोजने में कुछ कठिनाई था. अक्सर मैं मिलता है, बहुत धीरे धीरे होगा और को चलाने के लिए शुरू कर दिया, कदम मैंने किया था के टुकड़े को खोजने की उम्मीद कर, हलकों में भी, स्पष्ट और अदृश्य निशान का पालन -. - मैं देख मुझे खड़े, लगभग चौंका देने वाला apostrophizing "? कहाँ तुम कर रहे हैं जा रहा" " मैं ... कोशिश ... याद "मैं वफादार छड़ी के खिलाफ झुकाव ने कहा, अपने कदम जब मैं पहले से ही कुर्सी से दूर जहाँ मैं पहले बैठे था. "! नहीं रहना लंबे समय तक दूर बाहर नहीं जाना," वह उसके हाथ में एक पत्रिका को देख बात की और ब्राउज़ शुरू, छवियों reproduced किया गया है कि में खुद को डुबो. उनके शब्दों अभी भी पहुंच के बिना मेरे कान के चारों ओर लटका, मेरी टकटकी टल गया. उद्यान अच्छी तरह से मुझे प्राप्त निपटारा किया गया था, इसके कोनों सभी देखभाल के साथ इलाज किया गया और खराब शिक्षित प्रतीत नहीं कर सकते हैं. आम तौर पर आप बस जाओ और कुछ प्रबंधन द्वारा निर्धारित समय पर कर्मचारियों के साथ हो सकता है. नर्स के आसपास नहीं देखा है, कोई नहीं देखा था मुझे सीमा पार से और विकट समर्थन की मदद से उन कुछ कदम. मैं उनके विशाल के साथ सुगंधित हेजेज है कि मौसम आकर्षित सबसे मादक इत्र से घिरा हुआ उन रास्तों के साथ स्वतंत्रता ले सकता है. Laurus nobilis, रंग हरे रंग की है कि उस पर डाला था और unceremoniously, गहन सूर्य के द्वारा किसी को कौन से हुआ, मदद परिलक्षित. अपरिहार्य है कि मैं बिखरे हुए मिल सकता है. अन्य परिस्थितियों में मैं, किया गया है प्रभावित होता है, लेकिन बात मैं बेवजह खुश था. मैं कि क्या अंदर रह गया था के साथ सहानुभूति में आया है कि संयंत्र की निकटता महसूस किया. "एक केकड़ा ...! मैं ... एक ... केकड़ा मिला! और ... बड़ी है ... सुंदर ... "मैं अचानक याद आया, और मैं जोर से सोचा था साकार बिना. मैं चारों ओर प्राणी जो सुना है और उसी तरह का जवाब सकता था. पत्तियों के एक छोटे झिलमिलाहट मैं कान के लिए आया था. लॉरेल था कि किसी तरह केवल अर्थ है जिसके द्वारा वह जवाब सकता है, हवा से सहायता प्राप्त के साथ मेरे शब्दों के सौजन्य से लौटा. मैं मुस्कुराया, मानो कि योजना यह थी कि मैं अगले धैर्य के साथ, के साथ और मेरे अनिश्चित कदम पर निरंतर उपस्थिति के द्वारा समर्थित है. बचाव मुझे अपने पुराने दोस्त, एक Quercus इलेक्स करने के लिए नेतृत्व: मैं कोई चारा नहीं था, लेकिन इसे का पालन करें. फौरन बाद, वह अपने सभी महिमा में मेरे लिए एक समाशोधन, रास्तों की बजरी द्वारा कवर के बीच में सही दिखाई दिया. इसके ट्रंक जो कि अब अपने सभी त्वचा की विशेषता के रूप में गहरी झुर्रियाँ, द्वारा तय किया गया था. चक्कर मैं बाड़ से दूर चला गया और छड़ी की सहायता से, मैं ट्रंक, फिर धीरे से हाथ कांप के साथ छाल मेरे समर्थन रखा पर पहुंच गया और सतह को छुआ, इसे गले लगाती हैं, के रूप में लंबे समय से मैं नहीं कर सकता आ. मैं मेरी जा रहा है और तुम्हारा के बीच एक अविश्वसनीय सद्भाव, में एक कैरियर के विद्या है कि शरीर की कि स्नेही संपर्क से व्याप्त, भिन्न, अभी तक गहरी जड़ें कि मैं भी से जीवन अब - barbicati के लिए समान लगा, किसी तरह के पास, नहीं दिखा रहा है यद्यपि. यह तो था कि भंग gami रखा है कि मुझे लंगर और एक riversarmi में अपने सभी शक्ति के साथ कहीं कामना करना चाहते हैं की भारी लग रहा आशिकागा. वह केवल एक पल बिताया, एक मामूली कंपकंपी ट्रंक है जिस पर मैं दबाया मेरे शरीर के माध्यम से भाग गया और फिर मैं में चूसा था आत्मा में ही नहीं, लेकिन मेरी पूरी होने के साथ,, के रूप में अगर मैं इसे फिर से प्रवेश करने के लिए कुछ का हिस्सा हो और इस मुझे खुश कर दिया.अंदर उसकी अनुपस्थिति देखा था और रात के भोजन पर यह स्पष्ट बनाया गया था. पाठ्यक्रम उसके लिए देख बगीचे में थे, भले ही हर कोई जानता था कि वहाँ uscirvi अनुमति दी बिना साथी था. बजरी लॉरेल आगोश में था और मैं इसके मोहलत ओक के समाशोधन के लिए चला था. यहाँ वे छड़ी देखा था, धीरे पेड़ के तने के खिलाफ झुकाव के रूप में अगर कोई है जो शीघ्र ही लौटना पड़ा द्वारा छोड़ दिया गया था. वे पड़ोसी झाड़ियों के बीच rummaged, यह सोच कर कि यह छिपा हुआ था, लेकिन, कोशिश के रूप में वे किया था, यह कुछ भी है वह सिर्फ सुखाया था से आकर्षित करने के लिए असंभव था. यहां तक ​​कि अपने कदम के निशान घसीटा वे पुराने ट्रंक के पास रोका.कोई भी दावा किया था. उसके बिस्तर में एक और बूढ़े आदमी के द्वारा किया गया कब्जा कर लिया था और उसके कुछ चीजें फेंक दिया. केवल उनकी पार्टी को पता है कि वह क्या मतलब के लिए जिज्ञासा के साथ बने रहे. एक दोपहर बगीचे में साथ किया गया था और बड़ा ओक वृक्ष के पास बेंच पर बैठ गया. अकेला छोड़ दिया, वह जोर से आश्चर्य करने के लिए उत्सुक था: "कौन जानता है वह क्या है? जबकि किसी न किसी ट्रंक की ओर टकटकी बदल गया, जवाब के लिए इंतजार नहीं किया:" एक केकड़ा! मैं ............ का एक केकड़ा लिया है! और ... बड़ी है ... सुंदर ... "स्थान जहां वह बैठ गया पर बाउंस. यह उसकी आवाज़ थी, उसकी आवाज़ थी, लेकिन वहाँ उसका कोई निशान था. दूसरे शब्दों पीछा किया: "... मैं ... मिल गया ... ... पोते और ... वे मुझे धन्यवाद ... मैं ......... था बंद ... यहाँ! यहां तक ​​कि अगर ............ मैं नहीं करते हैं! मुझे इस के लिए ............... यह है ... चला गया "- कोई अन्य शब्द सुना जा सकता है. नर्स से उसे वापस ले आया था: यह लगभग रात के खाने के समय था. एक मामूली हवा बह सिर्फ उन महान शाखाओं पत्ते. वह अगर वह सपना देख या था अगर उन शब्दों को वास्तव में सुना था पता नहीं था.

"हर आदमी कुछ और गुंजाइश में यह बंद है से प्रस्थान करने की स्वतंत्रता से अधिक yearns के. जब यह अब संभव नहीं है उसके मन में यह fantastically करना चाहता है. बाद घटाना भी क्या बचा है के रूप में एक ही मौत की सजा सुनाई जा सकता है. "

«Ես ... ես ... ստացել ...», - դժվարությամբ եմ, հաջողվել է դուրս գալու այն բառերն ու այլ մանրամասն դու ես, եթե ես չէր ընդհատվում: «Un'otto??», - Իմ կուսակցության համար: - «Այո ... այդ անիվի», - Re-խփել են ցածր ձայնով, զայրույթով, եւ երբ մտածում եմ, որ անհանգստություն էի զգում է, որ նստած էին այնտեղ, պաշարում է անհամբերության անձնավորված է, որ չնայած սպիտակ մազերի եւ wrinkles նման հանքահոր, oozed էներգիան այդ պայծառ աչքերով ու թողել ինձ ժամանակ ասելու բոլոր բառերը, որ ես եմ. Համար տեւողությամբ այս վերջին մտքի հետ, ես եղել նրա աչքերը չափազանց աչքի ընկնող այն տարածության, կարծես փնտրում է հարմարավետության, այլեւ ամբողջ ինձ չեմ որեւէ պատկերացում. Ակնհայտ է, որ այս ժամկետը լրացել զայրացան, քանի որ նրա ձայնը, նույնիսկ, ավելի անհամբեր է եւ tinged դառնությամբ շարունակեց. "So! Դուք գիտեք, որ ես վերցրել », - ասացի ես, -« Ես ... Ես ... Դու ... կատարված ... մոռանում. Սպասել ... բայց ...... - ից ... ինչ ... ես ... ես խոսում ... »: - Եվ նա ջանասեր»: Մինչեւ էիք ... »: - Ես նրան ընդհատեց դանդաղ բարձրացնելով նրա էլ թող մի շշուկի բառերը:« Հիմա ... Ես հիշում եմ »: - Ես ստել, ես չեմ հիշում են բոլորը, սակայն արժե, որ այն փորձում են կանգնեցնել համը, գոնե մի պահ quell'incontrollato գետի բառը. - «Դե? Ես սպասում. Ինչ էիք խոսում ինձ հետ »: Նա շարունակեց." Ես ... Ես ... Ես ... մոռացել »: - Ես պատասխանեցի աղոտ, վերջ դնելով այդ պետք է սպասեք. Ես չէի կարող մերժել, ինչպես նաեւ. Ես տեսա նրան աճում մութ երկնքում, որպես այդ եղանակներին, երբ ամպերը ծածկում արեւը եւ զվարճալի, թեեւ նա riaffacciava է ամենափոքր crevices, նրանք միշտ եղել են եւ պատրաստ են փակել դրանք նորից մի պահ անց, թողնելով ոչ մի շող հույսի. - "Դուք չեք կարող», - վերցրեց օդը շատ բարկացած. Նա նաեւ տարօրինակ է, նա չէր մոռացել, թե ինչ էինք խոսում: Հիշողությունը թողել ինձ շատ հաճախ, երբ պետք է սպասել, թե ինչ քիչ բան հիշեցի իմ կյանքում ես կարող եմ վստահաբար եզրակացնել, որ դպրոցը չի առարկա մեր նախորդ զրույցի, ոչ էլ ակ արծաթե սկուտեղ, զվարճանք եւ տեսարժան վայրերը. Լավ դասարաններում չեն հիշում են հավաքվել, թող մենակ ութ. Ես մի դերձակ եմ, որ որոշակի դժվարությամբ գտնելու այդ լարերը, երբ ես ընդհատվել էր. Հաճախ եմ կենում, շատ դանդաղ ու սկսեց վազել, հուսալով գտնել կտոր քայլերի եմ եկել, նույնիսկ շրջանակների հետո ակնհայտ եւ անտեսանելի հետքեր: - «Ուր ես գնում»: - Ես apostrophizing տեսնելով ինձ կանգնած գրեթե staggering " Փորձում եմ ... հիշել ... »: Ես պատասխանեցի բռնվելով դեմ հավատարիմ փայտով, երբ իմ քայլերն եմ, արդեն հետին դիրքում ամբիոնում, որտեղ ես Շբթ առաջ. - «Մի խուսափել երկար: Մի գնա դրսում», - Նա խոսում էր նայում մի ամսագրի ձեռքին եւ վերսկսվեց ցուցակ, immersing են պատկերների, որոնք վերարտադրվել. Նրա խոսքերն էին դեռեւս կախված են իմ ականջին, առանց հեռու, իմ տունն սեվեռուն հայացք էր: The այգի լավ է տրամադրված ընդունել ինձ, նրա Անկյուններ էին խնամքով եւ չի կարող թվալ գտնել վատ կրթված. Սովորաբար կարող եք պարզապես գնալ եւ ուղեկցվում անձնակազմի որոշակի ժամանակներում կողմից սահմանված կառավարման Բուժքույրերը չեն տեսել շուրջ, ոչ ոք չէր տեսել եմ անցնել շեմը եւ ստանալ այդ մի քանի քայլեր օգնությամբ հանգուցավոր ընթրել-ի նավահանգստում. Ես կարող ազատությունները այդ ուղիների շրջապատված hedges անուշահոտ իրենց ընդգրկուն է, որ ներգրավված առավել intoxicating Օծանելիք եղանակներին. The Laurus nobilis արտահայտվում գույների կանաչ որ թափեց նրա վրա, եւ unceremoniously, օգնել է ինտենսիվ արեւի տակ, եւ ովքեր տեղի ունեցածի մասին. Անխուսափելի է, որ ես կարող ցրված. Այլ հանգամանքներում ես արդեն անդրադարձել է, սակայն բանն էի inexplicably համար. Ես զգացի, որ այդ գործարանի հարեւանությամբ, որ եկավ empathize հետ էր ապրում ներսում. - "A ծովախեցգետին ... Ես ... ստացել ... մի ... ՀՀ ծովախեցգետին: Եվ ... մեծ ... գեղեցիկ է ... »: - Ես հիշեցի հանկարծ, եւ առանց գիտակցելու էի մտածում բարձրաձայն. Ես կապող շուրջ, որոնք կարող էին լսում եւ պատասխանում է նույն կերպ. Մի փոքրիկ նշույլ է տերեւների եկա այն ականջները: Laurel այն էր, որ ինչ - որ ձեւով վերադարձրել Լուրեր իմ խոսքերի հետ, միակ միջոցը, որով նա կարող էր պատասխան եւ աջակցության ներքո քամու. Ես ժպտաց, քանի որ եթե այդ ծրագիրը էր, որ ես հաջորդ, համբերությամբ, ուղեկցում եւ աջակցություն է իր հետագա ներկայությունը իմ անորոշ քայլերով. The ցանկապատ առաջնորդեց ինձ իր հին ընկերոջ, որը Quercus Ilex: Ես չունեի, այլ ընտրություն է հետեւել դրան: Կարճ ժամանակ անց, նա հայտնվեց ինձ իր փառքի, ճիշտ մեջտեղում մի հաշվանցում (քլիրինգ) եւ ընդգրկված Մանրախիճ է ուղիները: Իր կարճ շալվար էր traversed է խոր wrinkles, ինչպիսիք են նրանք, որոնք բնութագրվում իմ մաշկը հիմա. Staggering եմ քայլում հեռու ցանկապատի եւ օգնությամբ այն փայտով, հասա բեռնախցիկ է, ապա մեղմորեն զետեղելու իմ աջակցությունը հաչալ հետ, դողդոջուն ձեռքերով, եւ շոշափել է մակերեսին, մոտենում է ընդունել այն, քանի դեռ չէի կարող անել. Ես զգում է անհավատալի ներդաշնակություն միջեւ իմ բարեկեցությունը, զրկելու մի CA-գիտության ճյուղ, որը pervaded այդ քնքուշ շփման մարմինների, տարբեր, բայց նման է AB-barbicati կյանքում այն ​​խորը արմատները, որ նույնիսկ ես, իր տնօրինության տակ գտնվող որոշ ճանապարհը, թեեւ ոչ է ... Հենց այդ ժամանակ էլ sprang ճնշող զգացումը ցանկանում արձակել gami, որ ինձ պահում խարսխված եւ մաղթել ամենայն իմ ուժերին մի riversarmi է այլ աղբյուրից: Նա անցկացրեց ընդամենը մեկ րոպե, մի փոքր դող վազեց միջոցով միջքաղաքային, որի վրա ես սեղմված եմ իմ մարմինը եւ ապա ես sucked է, ոչ միայն հոգու, բայց իմ ամբողջ առջեւ, ինչպես որ ընդունվել եմ այն ​​նորից կարող է մաս կազմել որեւէ այլ բան, եւ այս ինձ երջանիկ.Inside էր նկատել նրա բացակայության դեպքում, եւ ճաշի հայտնի դարձավ ակնհայտ. Դասընթացներ էին պարտեզում փնտրում նրա համար, թեեւ բոլորը գիտեին, որ uscirvi թույլատրվում unaccompanied. Հետո Մանրախիճ էր lapped the Laurel եւ ես փախել է երկարացման համար պարզելու են կաղնու: Այստեղ նրանք նկատել են փայտ, նրբորեն բռնվելով դեմ ծառի միջքաղաքային, ինչպես որ լինում էր մնացել է մեկը, ով ուներ վերադառնալու Դրանից կարճ ժամանակ անց. Նրանք rummaged շրջանում հարեւան թփերի արանքում, մտածելով, որ այն թաքցրել է, սակայն, փորձում են արել, դա անհնար է անել մի բան է, նա նոր էր Գոլորշիացված. Նույնիսկ հետքեր իր քայլերի ընդգրկվել են նրանք դադարեցին մոտ հին բեռնախցիկ.Ոչ ոք չէր պահանջում. Նրա մահճակալի էին գրավել այլ Ծերունին եւ նրա մի քանի բաներ նետվել. Միայն իր կուսակցությունը մնացել է հետաքրքրասիրությունը իմանալ, թե ինչ է նա նշանակում: Մեկը կեսօրին ուղեկցում է, իսկ այգում նստած նստարանի մոտ մեծ կաղնու ծառից. Մնացել է մենակ, նրան հետաքրքիր էր իմանալ, բարձրաձայն: «Ով գիտե, թե ինչ ստացանք», - Երբ դառնում է սեվեռուն հայացք դեպի բեռնախցիկ կոպիտ, չի սպասել պատասխանին: «A ծովախեցգետին. Ես էլ ............ մի ծովախեցգետին: Եվ ... մեծ ... գեղեցիկ է ... », - ետ տեղում, ուր նստած. Հենց նրա ձայնը, նրա ձայնը, բայց չկար հետք է նրան: Հաջորդեցին այլ բառեր: «... Ես ստացել եմ ... ինչ ... այլ ... թոռ ... եւ ... Նրանք պաշտոնում ... շնորհակալ եմ ... Ես ......... փակել էին պաշտոնում ... here! Անգամ եթե ............ Ես չեմ! Ինձ համար սա ............... այն ... գնացել »: - Առայժմ ոչ: Այլ կերպ ասած կարելի է լսել. The բուժքույր եկել էր տանում դեպի այն գրեթե ընթրիք անգամ. Մի փոքր քամի swayed պարզապես թողնում են այն մեծ մասնաճյուղերում: Նա չգիտեր, արդյոք նա երազում էր, կամ, եթե այդ խոսքերը, որ ես լսել:

"Ամեն մարդ yearns ավելի քան որեւէ ուրիշ բան ազատության մեկնում է շրջանակներում որում կողպված է: Երբ դա այլեւս հնարավոր է, որ իր միտքը փորձում են մի կերպ դա անել fantastically. Պակասեցնել վերջինիս նույնպես կարող դատապարտվել է մահապատժի նույնն է, թե ինչ է մնացել »:

"Mən ... yalnız ... var ..." - çətin mən o sözləri və digər ətraflı Mən I müdaxilə olmasaydı ki çıxarmaq bilmişdir. - Mənim Partiyası! "? Un'otto" - "Bəli ... sükanı!" - Acıqlı, astadan Re-çarptım, mən əziyyət fikir isə mən oxşar ağ saç və qırışların baxmayaraq ki, təcəssüm bir səbirsizlik ilə bahisler yükselir, orada kişilik olan hiss mina, o parlaq göz enerji oozed və mənə istədiyi bütün sözlər söyləmək heç bir zaman tərk edib. Bu son fikir müddəti Mən rahatlıq axtaran kimi onun gözləri, məkana staring ilə olmuşdur, ancaq mənə ətrafında hər hansı bir anlayış yox idi. Acı ilə səs daha səbirsiz və tinged davam çünki Görünür bu müddət rahatsız keçir ki: "Belə? Siz etdi bilirik ki bilər? "- I," Mən ... mən ... siz ... görülən ... unutmayın! Gözləyin ... lakin ...... və ... nə ... siz ... mən söhbət idi ... "- O, çalışqan:" Siz də zaman ... "- Mən onu yavaş-yavaş onun silah artırılması və whisper sözlər buraxmaq kəsilmişdi:" İndi ... Mən xatırlayıram ", - mən yalan, mən bütün xatırlayıram, amma ən azı sözlərin bir an quell'incontrollato çay üçün, dad dayandırmaq üçün cəhd değer edilmişdir. - "Yaxşı? Mən bekliyorum! ? Mənə nə konuştuğunuz "O, davam edir -" mən ... Mən ... Mən ... unuttum "- Hesab edirəm ki, pusu son qoyulması, zəif cavab verib. Mən də inkar edə bilməzdi. O kiçik crevices dən riaffacciava olsa onu bulud günəşi və əyləncə əhatə o mövsümlərində göy kimi qaralmaq gördüm, onlar ümid heç bir parıltı gedən, həmişə bir an sonra yenidən bağlamaq üçün hazır idi. - "Siz bilməzsiniz!" - Çox qaşqabaqlı ilə hava götürdü. O, qəribə, o, biz söhbət nə yaddan idi. Yaddaş tez-tez ən gözlənilən zaman, lakin az Mən əlbəttə ki, məktəb bizim əvvəlki söhbət mövzusu deyil ki, nəticə çıxarmaq, nə də silindir sahil gəmisi, oyuncaq ve turistik bilər ömrümün yad nə məni tərk etdi. Yaxşı ortalaması qoy yalnız səkkiz, toplanmış var unutmayın etməyib. Mən bir dərzi idi, mən müdaxilə edildiyi teller tapmaqda bir çətinlik yox idi. Tez-tez çox yavaş qədər almaq və aydın və görünməz izləri sonra da dairələrində, mən nə addımlar parçaları tapmaq ümid çalıştırmak üçün açılmış olardı. - "Harada gedir?" - Mən demək olar ki, məəttəl, daimi görən apostrophizing - " Mən çalışıram ... xatırlamaq ... "Mən əvvəl oturdu harada kafedrasının dən distanced zaman mənim addımlar ki, sadiq stick qarşı meyl cavab. - "Üz uzun qalmaq deyil, dışına etməyin" - O, əlində bir jurnal baxaraq danışıb və çoxaltmaq ki Şəkillər özləri immersing, browse bərpa edib. Onun sözlərini hələ zəngin olmadan mənim qulaqları ətrafında asma ki, mənim baxış averted edilmişdir. Bahçe də məni qəbul xaric, onun künclərinin bütün qayğı ilə emal edilmiş və zəif təhsil tapmaq görünə bilməz. Adətən sadəcə getmək və idarə tərəfindən müəyyən vaxtlarda heyəti müşayiət edə bilər. Hemşireler ətrafında görmürsənmi ki, heç kim mənə ərəfəsində Xaç və dolaşıq sup-port vasitəsi ilə o bir neçə addımlar almaq müşahidə etmişdir. Mən ən məstedici ətir mövsümü cəlb ki, onların geniş ilə ətirli hedcinqi əhatə o yollara ilə azadlıqlarının bilər. Bu Laurus nobilis ona tökülür və ərklə tərəfindən baş kim ki, güclü günəş yardım etdi ki, rəngi yaşıl öz əksini tapmışdır. Mən səpələnmiş tapa bilərsiniz labüddür. Digər hallarda mən təsir olmazdı, lakin şey inexplicably razı oldu. Mən içərisində yaşayan nə ilə empathize gəldi ki, zavodun yaxınlığı hiss etdim. - "A cır ...! Mən ... var ... a ... cır! Və ... böyük ... gözəl ... "- Mən birdən yadda və mən ucadan düşündüm ki, həyata olmadan. Mən eyni eşitmək və cavab biləcək ətrafında insanlar idi. Yarpağı kiçik flicker mən qulaq gəldi. Laurel birtəhər külək tərəfindən destekli o cavab olan yeganə vasitələri ilə sözlərin nəzakət geri idi. Plan mən yanında idi sanki mən səbr, gülümsədi, müşayiət olunan və qeyri-müəyyən addımlar onun davamlı iştirakı ilə dəstəklənmir. Hedcinqin onun köhnə dostu, bir Quercus Ilex mənə gətirib: Mən heç bir seçim idi, lakin o əməl etmək. Qısa müddət sonra, o, doğru yol və çınqıl olunan rəsmiləşdirilməsi, ortasında, bütün şöhrət mənə göründü. Onun magistral belə indi bütün dəri səciyyələnir ki, bu kimi dərin qırışları tərəfindən keçdiyi edilmişdir. Mən stick köməyi ilə üz hasarın dən gəzmiş və məəttəl ki, sonra sakitcə titrək əlləri ilə qabıq mənim dəstəyi yerləşdirilmiş gövde, əldə və yerüstü toxunub, kimi uzun Mən bilmədim, bu, bağrına basmaq üçün yaxınlaşır. Mən varlıq və sizin arasında inanılmaz harmoniya ki, hətta mən dərin kökləri olan ab-barbicati həyat hələ oxşar fərqlənən orqanlarının ki, mehriban Əlaqə pervaded bir ca-irfan, sensed görsənmir, baxmayaraq ki, bir yol idi. Bu gami-mənə anchored saxlanılır və başqa bir riversarmi Bütün gücü ilə arzuladı həll etmək istəyən və böyük hissi sprang o idi. O, yalnız bir an sərf, lərzə cüzi Mən orqan bərk olan yük vasitəsilə qaçdım və sonra mən qəlbində, ancaq bütün varlıq deyil, yalnız ildə sucked ki, mən başqa bir şey bir hissəsi yenidən daxil kimi və bu məni sevindirdi.Içərisində o olmadıqda, qeyd və nahar onu aşkar edilmişdir. Kurslar hər kəs uscirvi müşayiət olunmayan yol olduğunu bilirdi, hətta ona axtarır bağda idi. Çınqıl olan Laurel lapped və Mən palıd qədər təmizlənməsi üçün onun uzadılması run ki, aşağıdakı. Burada yalnız qısa bir müddət sonra geri olan kimsə tərəfindən tərk edilmiş, kimi yumşaq, ağac magistral qarşı meyl, fırça qeyd etdi. Onlar gizli, lakin onlar kimi çalışırıq ki, düşünən, qonşu kol arasında rummaged, o yalnız buxarlanan ki, bir şey olan çəkmək mümkün deyildi. Onun addımlar Hətta izləri onlar köhnə magistral yaxın dayandırılıb sürüklənəcəklər.Heç kim iddia etdi. Onun yataq bir qoca tərəfindən işğal olunmuş və onun neçə şey atılan edilmişdir. Yalnız onun tərəf o demək nə üçün maraq ilə qalmışdır. Bir günorta bağda müşayiət böyük palıd ağacı yaxınlığında, dəzgah üzərində oturdu edilmişdir. Kobud yük qarşı onun baxmaq çevrilmiş halda, cavab gözləyin etməyib - "Kim o var nə bilir?:" "A cır tək tərk o ucadan təəccüb üçün maraqlı idi! Mən etdi ............ bir yencək! Və ... böyük ... gözəl ... "- o oturdu harada yerində geri. Bu, onun səsi idi, onun səs idi, lakin onu heç bir iz yox idi. Başqa sözlə sonra: "... Mən var ... bütün ... the ... nəvəsi ... və ... onlar ... Mənə təşəkkür ... Mən ......... bağlı idi ... burada! ............ Mən bile! Mənə bu ............... ki ... getdi "- başqa heç bir sözləri eşitdim bilər. Hemşire onu geri almağa gəlmişdi: demək olar ki, nahar vaxtı idi. Yüngül bir külək yalnız böyük filial yarpağı swayed. Bu sözlər həqiqətən eşitmiş, o arzulayan və ya əgər o bilmirdi.

"Hər bir insan başqa heç bir şey o kilidli olan tətbiqi sahəsindən yapan azadlıq daha yearns. Bu artıq mümkün olduqda onun ağlı fantastik bunu bir yol istəyir. Sonuncu çıxar da ölüm tərk neler eyni cəzasına məhkum edilə bilər. "

"Аз ... просто ... се ..." - с мъка успях да извадя тези думи и друга подробна теб, ако не бях прекъснат от: "Un'otto!?" - На моята партия. - "Да ... колело!" - Re-удари с нисък глас, ядосано, и докато си мислех дискомфорт чувствах се поставя там, обсадена от нетърпение персонифицирани, че, въпреки бели коси и бръчки, подобно на мина, oozed енергия от тези светли очи и ме остави никакво време да се каже на всички думи, които исках. За продължителността на тази последна мисъл беше с неговите очи, вторачени в пространството, като че ли търсят комфорт, но около мен не са имали никакво разбиране. Очевидно този период е изтекъл раздразнен, защото гласът му още по-нетърпеливи и примесено с горчивина продължи: "Така!? Може би знаете, че сте взели? "- Аз казах:" Аз ... Аз ... ти ... направи ... забрави! Изчакайте ... но ...... на ... какво ... ти ... Аз говорех за ... "- и той усърдни:" По времето, когато сте били ... "- прекъсна го бавно повишаване на ръката му и нека шепот думите:" Сега ... Спомням си! "- излъгах аз не помня изобщо, но това си струва да се опита да спре вкус, поне за миг реката quell'incontrollato на думите. - "Е? Чакам! Какво говориш за мен "Той продължава -" Аз ... аз ... аз ... Забравих "- отговорих аз слаб, се сложи край, които чакат. Аз не можеше да отрече, както добре. Видях го стъмнява се като небето в тези сезони, когато облаците покриват слънцето и забавно, въпреки че той е riaffacciava от най-малките пукнатини, те винаги са били готови да ги затворят отново миг по-късно, не оставя искрица надежда. - "Вие не може!" - Пое въздух с много злопаметен. Той също така странно, той е забравил това, което ние говорим за. Паметта ме остави често, когато най-малко очаква, но от малкото, което си спомнях от живота ми, аз със сигурност може да се направи извод, че училището не е предмет на предишния ни разговор, нито на влакче в увеселителен парк, развлечения и атракции. От добри оценки не си спомня да са събрани, да не говорим за осем. Бях шивач, имах известни трудности при намирането на кабели, когато е била прекъсната. Често съм, много бавно и започна да тече, надявайки се да намери парчета на стъпки, което направих, дори в среди, след явни и невидим следи -. "Къде са ви става?" - Аз apostrophizing видя ми стои, почти зашеметяващ " да се опитвам ... да се помни ... ", отговорих аз облегнат верен стик, когато стъпките ми аз вече бях дистанцира от стола, където седях преди. - "Не стойте далеч дълго, не трябва да излизат навън," Той говори в едно списание в ръка, бе възобновено Browse, да се потопят в изображения, които са възпроизведени. Неговите думи все още висяха около ушите ми, без да REACH, погледа ми е била предотвратена. Градината е добре разположен, за да ме приеме, ъглите му са били лекувани с грижа и не мога да намеря по-слабо образование. Обикновено можете просто да отидете и придружени от служители в определени часове, определени от ръководството. Сестрите не съм виждал наоколо, никой не ме е виждал прекрачат прага и да получите тези няколко стъпки с помощта на чепати подкрепа. Мога да взема свободи с тези пътеки, заобиколени от жив плет,, уханни с тяхната експанзивна, който привлече най-опияняващо сезона парфюм. Laurus Nobilis отразява зелен цвят, който се излива върху него и безцеремонно, подпомогнати от интензивното слънце, на всеки, който се случи. Неизбежно, че аз можах да намеря разпръснат. При други обстоятелства биха били засегнати, но нещо, което е необяснимо доволен. Почувствах близостта на тази централа, която дойде да усети съпричастност с това, което живее вътре. - "Раци ...! Аз ... имам ... ... раци! И ... голям ... красив ... "- изведнъж си спомних, и без да осъзнават, бях мислех на глас. Имах същества около които биха могли да чуят и да отговори по същия начин. Мъничко трепване на листата стигнало до ушите. Лоръл е, че някак си връща любезното съдействие на думите ми с единствените средства, чрез които той може да отговори, подпомагани от вятъра. Усмихнах се, ако този план беше, че е следващият, с търпение, придружено и подкрепено от продължаващата му присъствие на моите несигурни стъпки. Хеджирането ме доведе до стария си приятел, Quercus джел: Нямах друг избор, но да го следваме. Скоро след това той ми се яви в целия си блясък, точно в средата на полянката, покрити с чакъл на пътеките. Нейната багажника е премества от дълбоки бръчки, като тези, които характеризираха сега цялата ми кожа. Колебания си тръгнах от оградата и с помощта на пръчка, стигнах до багажника, след това внимателно поставя моята подкрепа на кора с треперещи ръце и докосна повърхността, наближава да го прегърне, докато не можех да направя. Усещах невероятна хармония между моето същество и на вас, CA-ерудиция, проникнато от този нежен контакт на органите, различаващи се, но подобно на AB-barbicati живот, от дълбоките корени, които аз дори, притежава някакъв начин, въпреки че не се показва. Именно това скочи преобладаващото чувство, че иска да се разтвори на gami, което ме държеше закотвен и пожела с всичките си сили в една riversarmi другаде. Той прекарал само миг, една леко изтръпвам завтече чрез на багажника, на която аз притисна тялото ми и след това аз е засмукани в, не само в душата, но с цялото ми същество, като че ли аз го влезе отново да бъде част от нещо друго и това ме направи щастлив.Вътре е забелязал отсъствието му и по време на вечеря е очевидно. Курсове са били в градината, да го търси, въпреки че всички знаеха, че е имало uscirvi допуска без придружител. След чакъл полочиха Лаурел и бях управлява своя удължаване за изчистване на дъба. Тук те е забелязал пръчка, леко облегнат на ствола на дървото, като че ли току-що е била оставена от някой, който трябваше да се върне скоро след това. Те се порови сред околните храсти, мислейки, че тя е скрита, но се опитват както те направиха, беше невъзможно да се направят от нищо, той просто се изпари. Дори следите от стъпките му се влачеше, те спряха в близост до стар сандък.Никой не твърди. Леглото му бе заето от друг стар човек и няколко неща, които си хвърлят. Само неговата партия остава с любопитство да знам какво е имал предвид. Един следобед бе придружен в градината и седна на пейката, в близост до големия дъб. Останал сам, той е бил любопитен да се чуди на глас: "Кой знае какво има той?" - Докато обърна поглед към багажника груб, не чакаме отговор: "рак! Взех ............ рак! И ... голям ... красив ... "- отскочи от мястото, където той седеше. Това беше гласът му, беше нейният глас, но нямаше никаква следа от него. Последваха други думи: "... аз имам ... всичко ... ... внуци ... и ... те ... за да ми благодари ... ......... бяха затворили ... Ето! Дори ако ............ аз не! За мен това ............... е ... Gone "- Няма други думи може да бъде чут. Сестрата е дошъл да го приеме обратно: това е почти време за вечеря. Лек вятър поклащаше, просто оставя тези големи клони. Той не знаеше, ако той е сънувал Или ако наистина чул тези думи.

"Всеки човек копнее повече от всичко друго свободата на заминаващи от обхвата, в който е заключен. Когато това вече не е възможно умът му търси начин да го направи фантастично. Изваждане на които могат също така да бъде осъден на смърт, същото като това, което е останало. "

"Eu ... doar ... am ..." - Cu greu am reuşit să-şi retragă aceste cuvinte şi alte referitoare la tine mi-ar fi dacă nu aş fi fost întrerupt de către: "Un'otto?!" - Al partidului meu. - "Da, ... roata!" - Re-lovit cu o voce scăzută, furios, şi în timp ce m-am gândit disconfort m-am simtit de a fi aşezat acolo, asediat de o nerabdare personificat care, în ciuda părul alb şi ridurile similare a mea, scurs de energie din aceste ochi luminoase şi m-au lăsat nici un moment să spun toate cuvintele pe care mi-am dorit. Pentru durata acestui ultim gând am fost cu ochii uitîndu-se în spaţiu, ca în cazul în care doresc confort, dar în jurul valorii de mine nu am avut nici o înţelegere. Evident, această perioadă s-au scurs enervat deoarece vocea sa, chiar mai nerăbdători şi nuanţă cu amărăciune a continuat: "Aşa!? Puteţi să ştiţi că a avut "- am spus,"? Eu ... eu ... tu ... facut ... uita! Aşteptaţi ... dar ...... de ... ceea ce ... ce ... am vorbit despre ... "- Şi el harnic:"? Prin dată când au fost ... "- l-am întrerupt ridicarea încet braţul lui şi să o soapta cuvintele:" Acum ... Mi-aduc aminte! "- am minţit, nu-mi amintesc deloc, dar a meritat, pentru a încerca să oprească gust, cel puţin pentru moment, un râu quell'incontrollato de cuvinte. - "Ei bine? Sunt de aşteptare! ? Ce ai vorbit cu mine "a continuat el -" Eu ... eu ... am uitat ... "- i-am răspuns leşin, punând capăt la aşteptare. Nu am putut refuza, de asemenea. L-am văzut cum se întuneca cerul în aceste sezoane cand norii acoperă soare şi distracţie, chiar dacă el este riaffacciava de la cele mai mici fisuri, ei au fost întotdeauna gata să le închidă din nou, un moment mai târziu, lăsând nici o licărire de speranţă. - "Nu se poate!" - Luat cu aer foarte ursuz. El, de asemenea, ciudat, el a uitat ceea ce ne-au vorbit despre. Memoria mi-a lăsat de multe ori atunci când cel aşteptat, dar din ceea ce mi-am amintit ceva din viaţa mea am putut deduce cu siguranţă că şcoala nu a fost subiectul de conversaţie noastre anterioare, şi nici roller coaster, de distracţii şi atracţii. De note bune, nu-mi amintesc să fi colectate, nemaivorbind de opt ani. Am fost un croitor, am avut unele dificultăţi în găsirea de fire atunci când am fost întrerupt. De multe ori mi-ar lua în sus, foarte încet şi a început să curgă, în speranţa de a găsi bucăţi de paşi am făcut, chiar şi în cercuri, în urma urme aparente şi invizibil - "Unde te duci?" -. Am apostrofare văzându-mă în picioare, aproape uimitor - " incerc ... sa-si aminteasca ... "I-am răspuns rezemat de stick-credincioşilor, când paşii mei am avut deja distanţat de scaun unde am stat înainte. - "! Nu sta mult timp departe, nu te duce in afara," - El a vorbit uita la o revista în mână şi a fost reluată browse, cufundându-se în imagini care au fost reproduse. Cuvintele sale au fost încă agăţat în jurul valorii de urechile mele, fără a ajunge, privirea mea a fost evitată. Gradina a fost bine dispus să mă primească, colturile sale au fost toate tratate cu grijă şi nu pot par să găsească slab educat. De obicei, ai putea merge doar însoţite şi de personalul de la anumite momente stabilite de conducere. Asistentele nu au văzut în jurul valorii de, nimeni nu a văzut-mi trec pragul şi de a obţine acele câţiva paşi, cu ajutorul unor noduri SUP-port. Am putea lua libertăţi cu aceste drumuri, înconjurate de garduri vii parfumate cu expansiv lor, care a atras cele mai toxice parfum anotimpuri. Laurus Nobilis reflectat de culoare verde, care a turnat pe el şi familiar, ajutat de soare intens, de cineva care sa întâmplat de. Inevitabil faptul că am putut găsi risipit. În alte circumstanţe, aş fi fost afectate, dar un lucru am fost mulţumit în mod inexplicabil. Am simţit că apropierea de plante, care a venit de a empatiza cu ceea ce a fost de viaţă în interiorul. - "Un crab ...! Am ... am ... un crab ...! Şi ... mare ... frumos ... "- mi-am amintit brusc, şi fără a realiza am gândit cu voce tare. Am avut fiintele din jurul care ar putea auzi şi va răspunde în acelaşi mod. O palpaire mic de frunze, am ajuns la urechile. Laurel a fost că sa întors într-un fel de curtoazie de cuvintele mele, cu singurul mijloc prin care el ar putea răspunde, ajutate de vant. I-am zambit, ca în cazul în care planul a fost că am fost următorul, cu răbdare, însoţită şi susţinută de prezenţa sa permanentă cu privire la măsurile mele nesigure. Acoperire împotriva riscurilor ma condus la vechiul său prieten, un Quercus Ilex: am avut nici o alegere, ci să-l urmeze. La scurt timp după, el mi-a apărut în toată splendoarea sa, chiar în mijlocul de compensare, acoperită de pietriş de drumuri. Trunchi a fost traversată de riduri profunde, cum ar fi cele care caracterizează toată pielea mea acum. Impleticindu-am plecat de la gard şi, cu ajutorul stick-ul, am ajuns la trunchi, apoi plasat uşor sprijinul meu pentru a coaja cu mâinile tremurânde şi a atins suprafata, se apropie să-l îmbrăţişeze, ​​ca de mult nu am putut face. Am simţit o armonie incredibila intre fiinta mea si a ta, un CA-Lore de care era pătrunsă de către acea persoană de contact a organismelor afectuos, diferite, dar asemănătoare cu viaţa AB-barbicati din rădăcini adânci pe care chiar eu, posedat un fel, deşi nu arată. A fost apoi că izvorât sentiment coplesitor de dorinţa de a dizolva Gami, care ma ţinut ancorat şi a dorit cu toată puterea într-o riversarmi în altă parte. El a petrecut doar o clipă, o uşoară fior a fugit prin trunchiul pe care am presat trupul meu şi apoi am fost supt, în,, nu numai în suflet, dar cu intreaga mea fiinta, ca şi cum am intrat din nou pentru a fi parte din altceva şi acest lucru ma făcut fericit.În interiorul a observat absenţa sa şi la cină a fost făcut evident. Cursurile au fost în grădină să-l caute, chiar dacă toată lumea ştia că nu era permis uscirvi neînsoţit. În urma pietriş a lapped Laurel şi am alerga prelungirea sa de compensare din stejar. Aici, ei au observat Stick, uşor rezemat de trunchi de copac, ca în cazul în care există tocmai a fost lăsat de către cineva care avea să se întoarcă la scurt timp după aceea. Ei scotoci printre tufişuri vecine, gândindu-se că acesta a fost ascuns, dar, încercaţi aşa cum au făcut, a fost imposibil să atragă de la tot ce tocmai sa evaporat. Chiar si urmele de paşi sale au târât-au oprit lângă trunchiul vechi.Nimeni nu a pretins. Patul său a fost ocupat de un alt om vechi şi lucruri puţinele sale aruncat. Doar partidul său a rămas cu curiozitatea de a şti ce a vrut să spună. O după-amiază a fost însoţit în grădină şi se aşeză pe bancă, lângă stejarul mare. Rămas singur, el a fost curios să întreb cu voce tare: "Cine ştie ce a primit?" - Timp întors privirea spre trunchiul aspru, nu aşteptaţi răspunsul: "un crab! Am luat un crab ............! Şi ... mare ... frumos ... "-! Sărit pe locul unde stătea. A fost vocea lui, a fost vocea ei, dar nu era nici urmă de el. Urmat alte cuvinte: "... am ... toate ... nepotii ... ... si ... ei ... sa-mi multumeasca ... I ......... au inchis ... aici! Chiar daca ............ eu nu fac! Pentru mine acest ............... e plecat ... "- Nu, cu alte cuvinte ar putea fi auzit. Asistenta a venit să-l ia înapoi: era aproape ora cinei. Un vânt uşor legăna lasă doar acele ramuri mari. El nu ştie dacă a fost vis sau în cazul în care aceste cuvinte ar fi într-adevăr auzit.

"Fiecare om tânjeşte după mai mult decât orice altceva libertatea de plecare din sfera de aplicare, în care acesta este blocat. Atunci când acest lucru nu mai este posibil mintea caută o modalitate de a face acest lucru fantastic. Scădeţi din urmă poate fi, de asemenea, condamnat la moarte la fel ca ceea ce a mai rămas. "

"난 ... 그냥 .. 있는데 ..."- 어려움과 함께 내가 이런 말을 및 기타 자세한 너랑 난에 의해 중단되지 않았다면 거예요 끄집어 관리 :. - 내 파티 "!? Un'otto"을 - "예 ... 바퀴!"- 격하게, 낮은 목소리로 다시는-부딪혔어요, 나는 불편함을 생각하면서 저는 비슷한 흰 머리와 주름에도 불구하고, 그런 personified 조바심에 의해 고립된 거기 앉으되고 느꼈던 광산, 밝은 눈동자에서 에너지를 분출한 흔적이 내게도 내가 원한 모든 말을해야할지 모르겠 시간을두고 없습니다. 이 마지막 기억이 기간 동안 나는 편안함을 추구하는 것처럼 그의 눈이, 우주로보고 같이있었습니다,하지만 내 주위에 난 어떤 이해를 가지고 있지 않았다. 괴로움과 그의 목소리가 더욱 조급하고 물들어가 계속 있기 때문에 결국이 기간은 화가 경과했다 : "그래서!? 당신이 가지고있다는 건 알 수 있습니까? "- 나는,"널을 ... 난 ... 당신 ... 다 ... 정신차려! 잠깐 만요 ...하지만 ......이라 ... 무슨 ... 넌 ... 내가 말했던 ... "- 그리고 그는 근면 :"당신이 무렵 ... "- 나는 그가 천천히 팔을를 제기하고 속삭이면서에게 말을 토해 중단 :"자 ... 난 기억 "- 거짓말, 난 전혀 기억하지 못했지만, 그것은 적어도 단어의 순간 quell'incontrollat​​o의 강을 위해, 맛을 막으려 수있게 되었으니. - "음? 나는 기다리고 있어요! ? 내가 무슨 얘기를했다 "그는 계속 -"난 ... 난 ... 난 ... 잊어 "- 그 대기에 끝을 넣어, 희미 대답했다. 나는 물론 부정하지 못했습니다. 난 그가 작은 틈새에서 riaffacciava하더라도 그를, 구름이 태양 및 재미를 덮어 그 계절의 하늘처럼 어두운 성장을 보았고, 그들의 희망도 한가닥를 떠나지 항상 잠시 후 다시 그들을 닫을 준비가되어 있었다. - "그럴 수 없다는!"- 아주 음산한로 공기를 내게되었습니다. 그는 또한, 이상하게도, 우리가 무슨 얘기를했는지 잊고 있었다. 메모리는 종종 최소 예상 때 말고 조금 내가 확실히 학교가 우리의 이전 대화의 대상이 아니라고 추측할 않으며, 롤러코스터, 놀이와 볼거리 수 내 인생의 기억 무엇으로부터 날 떠났어요. 좋은 성적하자 혼자 여덟, 수집된 것으로 기억 나지 않았다. 나는 재봉사 있었는데, 나는이 중단되었을 때 전선을 찾는 몇 가지 어려움을했다. 종종 나는 매우 천천히 일어나서 겉보기와 보이지 않는 흔적을 따라, 심지어 뺑뺑이, 내가 한 단계 조각을 찾으려는 실행하기 시작거야 -. "어디로가는 거예요?"- 나 지금 거의 엄청난 서 보는 apostrophizing - " 난 노력 ... 기억 ... "나는 이미 전에 앉아 의자에 앉아 distanced했던 때 같이 내가 신실한 스틱 기대어 대답 하였다. - "멀리 오래 마, 밖으로 가지 마라"- 그는 그의 손에 잡지를보고 이야기하고 재현되었다 이미지에 자신을 immersing, 검색을 재개. 그의 말씀이 지금도 접근하지 않고도 내 귀에 주위에 매달려 있었는데, 내 시선은 막아 냈습니다. 정원이 잘 날받을 폐기되었다, 그 구석은 모두 신경을 써서 다루되었으며 저조한 교육을 찾을 수가 없습니다. 보통 그냥 가서 관리가 설정한 특정 시간에 직원이 동행 수 있습니다. 간호사가 주변에 보지 못했지만, 아무도 나를 문턱을 건너와 결절 한모금 포트의 도움으로 이러한 몇 단계를 볼 수 없었다. 제가 가장 흥분 향수 계절을 받고 그들의 광대한과 향기로운 헤지스로 둘러싸여 그 경로와 자유 걸릴 수 있습니다. Laurus nobilis 그에게 부어와 마구에 의해 일어난 사람은, 강렬한 태양 도왔죠 색상 녹색을 반영. 나는 흩어져 찾을 수 필연. 다른 상황에서 내가 영향을받은 것이지만 중요한 건 저는 알수 기뻤어. 내 안에 살고 있었는지와 함께 공감하기 위해 온 그 공장의 근접을 느꼈다. - "게 ...! 난 ...있어 ... ... 게를! 그리고 커다란 ... 아름답다 ... "- 나는 갑자기 기억, 그리고 내가 큰소리로 생각했다 실현하지 않고. 저도 같은 방법으로 듣고 대답할 수있는 주변에 존재했다. 나뭇잎의 작은 깜박임이 나는 귀가 왔어요. 로렐 어떻게든 바람에 주었 그가 할 수있는 대답하는 유일한 수단으로 내 단어의 호의를 반환 것이었다. 그 계획은 내가 다음이라고 것처럼 나는 인내심을 가지고, 미소, 함께하고 불확 실한 단계에 미치는 지속적인 존재에 의해 지원. 울타리는 그의 오랜 친구인 Quercus 사철 갈참나무를 알려준 : 나는 선택의 여지가 없지만 그것을 따르도록. 직후, 그가 바로 경로 자갈이 적용 개간, 중간에, 모든 영광을 내게 나타났다. 몸통 같은 지금 내 피부를 특징 것과 같은 깊은 주름에 의해 통과되었다. 제가 스틱의 도움으로 멀리 울타리에서 걸었 역에서, 나는 부드럽게 흔들리는 손으로 껍질에게 지원을 배치 트렁크를 도달하고 표면을 만진, 이왕이면 내가 할 수 없었을 포용하는 접근. 내 존재와 당신 사이의 놀라운 조화, 심지어 나는 깊은 뿌리에서 AB-barbicati 생활에 아직 유사한 다양한, 신체의 애정 접촉으로 줄다리기가 CA-서기를, 감지 표시되지 않지만, 몇 가지 방법을 홀리고. 그것은 gami - 그 날 정박 보관하고 다른 riversarmi에 내 힘을 빌었 디졸브 바래서의 압도적인 느낌을 달려들 그 다음이었다. 그는 단지 잠시 동안, 생각만해도 약간은 내가 내 몸을 누르고있는 트렁크를 통해 실행하고 나는 영혼의,하지만 내 온 존재로뿐만 아니라에 빨려 들어간, 나는 다른 존재의 일부로 다시 입력한 것처럼이 저를 행복하게 했어요.내부는 그의 부재 걸 알았죠과 저녁에 그것은 분명하게되었다. 코스는 모두 uscirvi 동행 허용된 가지고있다는 것을 알면서도, 그를 찾고 정원에 있었다. 자갈이 로렐를 lapped 셨고 난이 오크가 곧 좋아질로의 연장을 실행했다 이어. 여기서 그들은 곧 그 이후 돌아왔습 사람이 거기두고했던 것처럼 부드럽게, 나무 줄기 기대어, 조종석을 발견했다. 그들은 그것이 숨겨져 있지만, 그들이 그랬던 것처럼 시도되었다는 생각 인근 덤불 사이 rummaged, 그가 그냥 증발 것과는 그릴 불가능한 상황이었습니다. 자신의 단계에도 흔적들은 오래된 트렁크 가까이 중단 말예요.아무 주장도 있었다. 그의 침대는 다른 노인이 살고 그의 몇 가지 던져왔다. 오직 그의 파티는 그가 의미하는 것이 뭔지 알 호기심 함께있었습니다. 어느날 오후는 정원에서 동반하며 큰 떡갈나무가 근처 벤치에 앉았습니다. 거친 트렁크쪽으로 그의 시선 살이지만, 대답은 기다리지 않았죠 - "누가 그가 얼마나 맞았는지 아는 사람?": "게 떠났군요, 그는 큰소리 궁금 궁금 했어요! 나 갔어요 ............ 게를! 그리고 커다란 ... 아름답다 ... "- 그는 앉아서 그 자리에서 보냅니다. 그것은, 그의 목소리가 그녀의 목소리 였지만 그의 흔적이 없었다. 다른 단어를 따라하는 것은 : "... 내가 있는데 ... 모두 ... ... 손주 ... 그리고 ... 그들이 ... 나한테 고마워하는 ... 난 ......... 닫혀 있었다 ... 여기에! ............ 난 아냐해도! 나 이에 대해 ............... .. 이건 사라 "- 다른 이야기를 들었어 수 없습니다. 간호사 데려갈 버렸기에 거의 저녁 시간이었다. 약간의 바람이 바로 그 좋은 가지를 떠나는 흔들린다. 해당 단어가 정말 들었다면 그가 꿈이나 있었다면 그는 몰랐어요.

"모든 사람이 다른 어떤 그것이 잠겨있는 범위에서 출발의 자유보다 더 그리워하고. 이것이 더 이상 가능하지 않습니다 때 그의 마음은 끝내 그것을 할 수있는 방법을 찾고 있습니다. 후자를 뺀것은 또한 죽음에 남아있는 것과 같은 선고를 할 수 있습니다. "

"Ko ... lang ... kayong ..." - Sa kahirapan ako pinamamahalaang upang kunin ang mga salitang iyon at iba pang mga detalyadong ka ko gagawin kung hindi ako ay magambala sa pamamagitan ng: "Un'otto!??" - Ng aking partido. - "Oo ... ang wheel!" - Re-Nabunggo sa isang mababang boses, pagalit, at habang naisip ko ang paghihirap ko nadama sa na makaupo doon, kinubkob ng isang pagkainip personified na, sa kabila ng puting buhok at wrinkles na katulad mina, oozed ng enerhiya mula sa mga maliwanag na mga mata at iniwan sa akin ng walang oras upang sabihin ang lahat ng mga salita na nais kong. Para sa tagal ng mga ito huling na-iisip ko ay sa kanyang mga mata nakapako sa espasyo, na naghahanap ng aliw, ngunit sa paligid sa akin hindi ko ay may anumang mga unawa. Talaga panahon na ito ay lumipas inis dahil ang kanyang boses kahit mas mainipin at tinged sa kapaitan nagpatuloy: "Kaya!? Maaaring alam mo na mo kinuha? "- Sinabi ko," ko ... ko ... ka ... tapos ... kalimutan! Maghintay ... ngunit ...... ng ... ano ... mo ... Ako ay pakikipag-usap tungkol sa ... "- At siya masigasig:" Sa oras na ikaw ay ... "- magambala ko sa kanya dahan-dahan pagtataas ng kanyang braso at hayaan ang isang lihim na usapan ang mga salita:" Ngayon ... ako tandaan "-! lied ko, hindi ko matandaan sa lahat, ngunit ito ay nagkakahalaga ito upang subukan upang ihinto ang lasa, hindi bababa sa para sa isang ilog ng na sandali quell'incontrollato ng mga salita. - "Well? Ako naghihintay! ? Anom ang iyong pakikipag-usap sa akin "Siya patuloy -" ko ... ko ... ko ... nakalimutan "-! Nasagot ko malabo, paglalagay ng isang dulo sa na paghihintay. Hindi ko maaaring tanggihan pati na rin. Nakita ko lumaki siya madilim tulad ng sa langit sa mga panahon kapag ang mga ulap na masakop ang araw at masaya, kahit na siya ay riaffacciava mula sa pinakamaliit na crevices, sila ay laging handa na upang isara ang mga ito muli ng isang sandali mamaya, Aalis walang kumislap-kislap ng pag-asa. - "Hindi ka maaari!" - Kinuha ang hangin sa napaka matampuhin. Siya rin, strangely, siya ay nakalimutan kung ano ang aming pakikipag-usap tungkol sa. Memorya ay umalis sa akin madalas kapag hindi bababa sa inaasahan, ngunit mula sa kung ano ang maliit na remembered ko ng aking buhay maaari tiyak ko magpahiwatig na ang paaralan ay hindi ang paksa ng aming nakaraang pag-uusap, o ng pison ang naninirahan malapit sa baybayin, libangan at mga attractions. Ng magandang grado ay hindi tandaan na nakolekta, pabayaan mag-isa walong. Ako ay isang sastre, ako ay may ilang nahihirapan sa paghahanap ng mga wires kapag ako Naantala ang. Madalas gusto ko makakuha ng up, masyadong mabagal at sinimulan upang tumakbo, hoping upang mahanap ang piraso ng ang mga hakbang ko, kahit na sa bilog, pagsunod sa maliwanag at invisible bakas -. "Saan ay ka pupunta?" - Ako apostrophizing nakakakita ako nakatayo, halos pagsuray - " subukan ko ... tandaan ... "ako sumagot nakahilig laban sa mga tapat stick, kapag ang aking mga hakbang na ako ay distanced mula sa upuan kung saan ko SAT bago. - "! Huwag lumayo katagal Huwag pumunta sa labas," - pigilan niya naghahanap sa isang magazine sa kanyang kamay at maipagpatuloy browse, immersing ang kanilang sarili sa mga imahe na ay kopyahin. Ang kanyang salita ay pa rin pabitin sa paligid ng aking mga tainga walang abot, ang aking mga titig ay averted. Hardin ay nakahanda na rin upang makatanggap sa akin, ang kanyang mga sulok ay ang lahat ng itinuturing na may pag-aalaga at hindi maaaring tila upang mahanap ang mahinang aral. Karaniwang maaari kang pumunta lamang at sinamahan ng mga kawani sa ilang beses na itinakda sa pamamagitan ng pamamahala. Nars na hindi nakikita sa paligid, walang isa ay makikita sa akin ng krus ang threshold at makakuha ng mga ilang mga hakbang sa tulong ng mahirap humigop-port. Maaari ako kumuha ang kalayaan sa mga landas na napapalibutan ng mga hedges wohalimuyak sa kanilang malawak na akit ang pinaka-nakalalasing pabanguhan panahon. Ang Laurus nobilis masasalamin ang kulay berde na ay poured sa kanya at unceremoniously, nakatulong ng matinding araw, ng sinuman na nangyari sa pamamagitan ng. Hindi maiwasan na maaaring ko mahahanap ang kalat. Sa iba pang pangyayari Gusto ko ay apektado, ngunit bagay ang na inexplicably ako ay nasisiyahang. Nadama ko ang malapit na halaman na nagmula sa empathize sa kung ano ang buhay sa loob. - "Ang alimango ...! Ko ... nakuha ... ng isang ... alimango! At ... malaki ... maganda ... "- remembered ko biglang, at walang realizing ko ay naisip malakas. Nagkaroon ko ang mga tao'y paligid na maaaring marinig at sagutin ang parehong paraan. Ang isang maliit na kurap ng dahon ako ay dumating sa ang tainga. Laurel ay na sa paanuman ibinalik ang kagandahang-loob ng aking mga salita na may lamang ang mga paraan kung saan maaaring siya sagutin, aided sa pamamagitan ng hangin. Smiled ko, bilang kung ang plano na ay na ako ay susunod, sa pasensya, sinamahan at suportado sa pamamagitan ng patuloy na presensya sa aking mga hindi tiyak na hakbang. Pimpin ang humantong sa akin sa kanyang lumang kaibigan, isang Quercus halaman ng ayleks: ako ay walang pagpipilian ngunit upang sundin ito. Ilang sandali matapos, nagpakita siya sa akin sa lahat ng kaluwalhatian nito, karapatan sa gitna ng isang limasin, na sakop ng bato ng daanan. Ang nito pandaan ay traversed sa pamamagitan ng malalim wrinkles, tulad ng mga na characterized ang lahat ng balat aking ngayon. Pagsuray ko walked ang layo mula sa eskrima at, sa tulong ng stick, naabot ko ang kaban, pagkatapos malumanay inilagay ang aking suporta upang ang takin sa nanginginig kamay at baliw sa ibabaw, lumalapit upang yakapin ang mga ito, hangga't hindi ko maaaring gawin. Sensed ko ang isang napakalaking pagkakatugma sa pagitan ng aking pagiging at sa iyo, ang isang tradisyonal na kaalaman ng ca-na pervaded sa pamamagitan ng na magiliw contact ng mga katawan, differing, pa katulad sa AB-barbicati buhay mula sa malalim na Roots na kahit ako, may nagmamay ari ng ilang mga paraan, bagaman hindi nagpapakita. Ito ay pagkatapos na sprang napakalaki pakiramdam ng kinakapos sa ibuwag sa gami-na itinatago sa akin iniduong at wished sa lahat ng aking lakas sa isang riversarmi sa ibang lugar. Siya na ginugol lamang ng isang sandali, sa isang bahagyang pangangatog tumakbo sa pamamagitan ng puno ng kahoy na kung saan ko pipi ang aking katawan at pagkatapos ko ay sinipsip sa, hindi lamang sa kaluluwa, ngunit sa aking buong pagkatao, bilang kung ako ipinasok ito muli upang maging bahagi ng iba pa at ito ginawang ako masaya.Sa loob ay napansin sa kanyang pagkawala at sa hapunan ito ginawa maliwanag. Kurso ay sa hardin na naghahanap para sa kanya, kahit na lahat alam na nagkaroon uscirvi pinapayagan walang kasama. Pagsunod sa bato ay lapped Laurel at ako ay tumakbo ang pagpapatuloy nito sa ang pag-clear up ng owk. Dito sila ay napansin stick, malumanay pagkahilig laban sa pandaan tree, bilang kung may ay lamang ay iniwan ng isang taong ay bumalik sa ilang sandali lamang noon. Na sila rummaged sa mga kalapit bushes, iniisip na ito ay nakatago, ngunit, subukan ito, ito ay imposible upang gumuhit mula sa anumang bagay na lamang siya ay ebaporada. Kahit na ang mga bakas ng kanyang mga hakbang dragged sila tumigil sa malapit sa lumang baul.Walang isa ay inaangkin. Kanyang kama ay ginagawa sa pamamagitan ng isa pang lumang tao at ang kanyang mga ilang mga bagay ay thrown. Lamang ang kanyang partido nanatili sa kuryusidad upang malaman kung ano siya nakatalaga. Isa hapon ay sinamahan sa hardin at Sab sa bangko, malapit sa malaking puno ng owk. Kaliwa nag-iisa, siya ay babae nagtataka malakas: "Sino ang nakakaalam kung ano ang siya nakuha?" - Habang nakabukas ang kanyang titig papunta sa puno ng kahoy magaspang, ay hindi maghintay para sa ang sagot: "Ang isang alimango! Kinuha ko ............ ng alimango! At ... malaki ... maganda ... "-! Bounced sa lugar kung saan siya Sab. Ito ay ang kanyang tinig, ay ang kanyang tinig, ngunit walang Pagsubaybay sa kanya. Sinunod ibang salita: "... Nakatanggap ako ... lahat ... ng ... inapo ... at ... sila ... salamat sa akin ... ako ......... ay sarado ... dito! Kahit ............ hindi gagawin ko! Para sa akin ito ............... ito ay ... nawala "-! Walang ibang salita ay maaaring marinig. Ang nars Ang ay dumating sa kanya pabalik: ito ay halos tanghalian oras. Ang isang bahagyang hangin swayed lamang umalis mga dakilang sangay na iyon. Hindi niya alam kung siya ay pangangarap o kung ang mga salitang iyon ay talagang narinig.

"Tao bawat yearns higit sa anumang bagay ang kalayaan ng umaalis mula sa saklaw na kung saan ito ay naka-lock. Kapag ito ay hindi na posible ang kanyang isip seeks isang paraan upang gawin ito fantastically. Magbawas ng sa huli ay maaari ring sentenced sa kamatayan katulad ng kung ano ay kaliwa. "

 "Tôi ... chỉ cần ... có ..." Với khó khăn, tôi quản lý để rút ra những từ đó và các chi tiết, bạn tôi nếu tôi không bị gián đoạn bởi: - "Un'otto?!" - Bữa tiệc của tôi. - "Có ... bánh xe!" - Lại đập bằng một giọng thấp, giận dữ, và trong khi tôi nghĩ rằng sự khó chịu, tôi cảm thấy trong được ngồi ở đó, bị bao vây bởi một thiếu kiên nhẫn của nhân cách đó, mặc dù mái tóc bạc trắng và nếp nhăn tương tự như tôi, rỉ năng lượng từ những đôi mắt sáng và để lại cho tôi không có thời gian để nói tất cả các từ mà tôi muốn. Trong thời gian này suy nghĩ cuối cùng tôi đã được với đôi mắt nhìn chằm chằm vào không gian, như thể tìm kiếm thoải mái, nhưng xung quanh tôi, tôi không có bất kỳ sự hiểu biết. Rõ ràng thời kỳ này đã trôi qua khó chịu vì giọng nói của ông thậm chí còn hơn thiếu kiên nhẫn và nhuốm màu cay đắng tiếp tục: "Vì vậy! Bạn có thể biết rằng bạn đã "- Tôi nói," Tôi ... tôi ... bạn ... thực hiện ... quên! Chờ ... nhưng ...... của ... những gì ... bạn ... tôi đã nói về ... "- siêng năng ông:" thời gian bạn đã ... "- Tôi ngắt lời anh ta từ từ nâng cánh tay của mình và để cho ra một tiếng thì thầm những lời:" Bây giờ ... Anh còn nhớ "- tôi nói dối, tôi không nhớ ở tất cả, nhưng nó đã được giá trị nó để cố gắng ngăn chặn các hương vị, ít nhất là cho một dòng sông lúc quell'incontrollato của từ. - "Vâng? Tôi đang chờ đợi! Bạn đang nói chuyện với tôi "tiếp tục -" Tôi ... tôi ... tôi ... quên "- tôi trả lời mờ nhạt, chấm dứt chờ đợi đó. Tôi không thể phủ nhận là tốt. Tôi thấy anh ta phát triển tối như bầu trời trong những mùa khi những đám mây che mặt trời và vui vẻ, mặc dù ông là riaffacciava từ các đường nứt nhỏ nhất, họ luôn luôn sẵn sàng đóng chúng lại một chút thời gian sau, không để lại chút hy vọng. - "Bạn có thể không!" - Đã cho không khí với rất hờn dỗi. Ông cũng kỳ lạ, ông đã quên những gì chúng ta đang nói về. Các bộ nhớ để lại cho tôi thường xuyên khi ít mong đợi nhất, nhưng từ những gì tôi chút nhớ của cuộc đời tôi tôi chắc chắn có thể suy ra rằng các trường không phải là chủ đề của cuộc hội thoại trước đây của chúng tôi, cũng không roller coaster vui chơi giải trí, và hấp dẫn. Của điểm tốt không nhớ đã thu thập được, hãy để một mình 8. Tôi là một thợ may, tôi đã có một số khó khăn trong việc tìm kiếm các dây khi tôi bị gián đoạn. Thường thì tôi sẽ nhận được, rất chậm và bắt đầu chạy, hy vọng tìm những miếng các bước tôi đã làm, thậm chí trong vòng tròn, theo dấu vết rõ ràng và vô hình - "Trường hợp được bạn đi?" -. Tôi apostrophizing nhìn thấy tôi đứng, gần như đáng kinh ngạc - " Tôi cố gắng ... để nhớ ... "Tôi trả lời dựa vào thanh trung thành, khi các bước của tôi tôi đã xa từ chiếc ghế nơi tôi ngồi trước. - "Đừng tránh xa lâu không đi ra ngoài," - Ông đã nói tại một tạp chí trong tay và lại tiếp tục trình duyệt, ngâm mình trong hình ảnh được sao chép. Lời nói của ông vẫn còn treo xung quanh tai của tôi mà không có tầm tay, ánh mắt của tôi đã được ngăn chặn. Vườn được xử lý để nhận được tôi, góc của nó đều được điều trị bằng chăm sóc và dường như không thể tìm thấy ít học. Thông thường, bạn chỉ có thể đi và đi kèm với nhân viên tại một thời điểm nhất định được thiết lập bởi quản lý. Y tá đã không nhìn thấy xung quanh, không có ai đã nhìn thấy tôi bước qua ngưỡng cửa và có được những vài bước với sự giúp đỡ của cảng-sup có nhiều nút. Tôi có thể tự do với những con đường bao quanh bởi hàng rào thơm với mở rộng của họ thu hút các mùa nước hoa say nhất. Laurus nobilis phản ánh xanh lá cây, màu sắc đã đổ vào anh ta và unceremoniously, giúp đỡ của ánh nắng mặt trời cường độ cao, bất cứ người đã xảy ra bởi. Không thể tránh khỏi mà tôi có thể tìm thấy rải rác. Các trường hợp khác tôi đã có thể bị ảnh hưởng, nhưng điều tôi đã không giải thích được hài lòng. Tôi cảm thấy sự gần gũi đó nhà máy đến đồng cảm với những gì đã được sống bên trong. - "Một con cua ...! Tôi ... có ... một con cua ...! Và ... lớn ... đẹp ... "- Tôi nhớ đột ngột, mà không nhận ra tôi đã nghĩ to. Tôi đã có con xung quanh có thể nghe và trả lời theo cùng một cách. Một flicker lá nhỏ của tôi đến tai. Laurel là bằng cách nào đó quay trở lại lịch sự của lời nói của tôi với các phương tiện duy nhất mà ông có thể trả lời, sự trợ giúp của gió. Tôi mỉm cười, như thể đó kế hoạch đã được rằng tôi là tiếp theo, với sự kiên nhẫn, đi kèm và hỗ trợ bởi sự hiện diện tiếp tục của mình về các bước không chắc chắn của tôi. Các phòng hộ đã dẫn tôi đến người bạn cũ của ông, một Ilex Quercus: Tôi đã không có sự lựa chọn, nhưng để làm theo nó. Ngay sau đó, ông xuất hiện với tôi trong tất cả vinh quang của nó, ngay ở giữa một thanh toán bù trừ, được bao phủ bởi sỏi của con đường. Thân cây của nó đã được đi qua bởi các nếp nhăn sâu, chẳng hạn như những đặc trưng của da. Chệnh choạng đi ra khỏi hàng rào và, với sự giúp đỡ của thanh, tôi đến thân cây, sau đó nhẹ nhàng đặt hỗ trợ vỏ cây với hai bàn tay run rẩy và chạm vào bề mặt, tiếp cận để nắm lấy nó, miễn tôi không thể làm. Tôi cảm thấy một sự hài hòa đáng kinh ngạc giữa con và các bạn của tôi, một ca-truyền thuyết bao trùm bởi đó liên hệ tình cảm của các cơ quan, khác nhau, nhưng tương tự như đến sống ab-barbicati từ gốc rễ sâu mà ngay cả tôi, sở hữu một số cách, mặc dù không hiển thị. Sau đó mọc cảm giác áp đảo muốn giải thể gami-giữ tôi neo và mong muốn với sức mạnh của tôi tất cả trong 1 riversarmi ở nơi khác. Ông đã dành chỉ 1 thời điểm, 1 chút rùng mình chạy qua các thân cây mà tôi ép cơ thể của tôi và sau đó tôi đã được hút trong, không chỉ trong tâm hồn, nhưng với con cả của tôi, như thể tôi vào nó một lần nữa trở thành một phần của cái gì khác và điều này làm tôi hạnh phúc.Bên trong đã nhận thấy sự vắng mặt của mình và trong bữa ăn đã được thực hiện rõ ràng. Các khóa học trong vườn cho anh ta, mặc dù mọi người đều biết rằng có uscirvi cho phép người đi kèm. Sau sỏi đã lapped Laurel và tôi đã chạy kéo dài thời hạn thanh toán bù trừ của gỗ sồi. Ở đây họ đã nhận thấy những thanh, nhẹ nhàng dựa vào thân cây, nếu có chỉ được để lại bởi một người đã phải trở lại ngay sau đó. Họ lục lọi trong số những bụi cây xung quanh, nghĩ rằng nó đã được ẩn, nhưng, hãy thử như họ đã làm, nó đã không thể rút ra từ bất cứ điều gì ông đã chỉ bốc hơi. Ngay cả các dấu vết của các bước của ông kéo họ dừng lại gần thân cây cũ.Không ai đã từng tuyên bố. Giường của ông đã được chiếm bởi một người đàn ông cũ và vài điều mình ném. Chỉ có đảng của ông vẫn còn với sự tò mò để biết những gì ông có nghĩa là. Một buổi chiều được đi kèm trong vườn và ngồi trên băng ghế dự bị, gần cây sồi lớn. Còn lại một mình, ông đã tò mò tự hỏi to: "Ai biết được những gì anh có?" - Trong khi quay sang nhìn về phía thân cây thô, không chờ đợi câu trả lời: "Một con cua! Tôi đã ............ một con cua! Và ... lớn ... đẹp ... "- bị trả về vị trí nơi ông ngồi. Đó là tiếng nói của mình, là giọng nói của cô, nhưng không có dấu vết của anh ta. Tiếp Nói cách khác: "... Tôi có ... tất cả ... cháu ... ... và ... họ ... để cảm ơn tôi ... Tôi ......... đã đóng cửa ... ở đây! Ngay cả nếu ............ không! Đối với tôi, ............... là ... đi "- Không có từ nào khác có thể nghe được. Các y tá đã đến để đưa anh ta trở lại: đó là hầu hết thời gian ăn tối. Một cơn gió nhẹ lung lay chỉ để lại những chi nhánh lớn. Ông không biết nếu anh ta đang nằm mơ hoặc nếu những từ đã thực sự nghe.

"Mỗi người đàn ông khao khát nhiều hơn bất cứ điều gì khác, sự tự do rời khỏi phạm vi mà nó được khóa. Khi điều này là không còn có thể tâm trí của mình tìm kiếm một cách để làm điều đó tuyệt vời. Trừ sau này cũng có thể bị kết án tử vong tương tự như những gì còn lại. "

"Mimi ... tu ... got ..." - Pamoja na ugumu niliweza kuvuta nje ya maneno hayo na mengine ya kina wewe laiti kama mimi sikuwa na kuingiliwa na: "Un'otto?!?" - Ya chama changu. - "Ndiyo ... gurudumu!" - Re-banged kwa sauti ya chini, kwa hasira, na wakati mimi walidhani usumbufu nilihisi kuwa katika wameketi hapo unakabiliwa na kukosekana kwa uvumilivu ni mtu kuwa, pamoja na nywele nyeupe na wrinkles sawa na yangu, oozed nishati kutoka macho wale mkali na aliniacha hakuna muda wa kusema maneno yote nilitaka. Kwa muda wa fikra hii ya mwisho ya ningeli kuwa pamoja macho yake staring katika nafasi, kama kutafuta faraja, lakini karibu yangu mimi hawakuwa na akili. Dhahiri kipindi hiki alikuwa ilipita annoyed kwa sababu sauti yake hata zaidi papara na tinged kwa uchungu aliendelea: "Kwa hiyo!? Unaweza kujua kwamba alichukua? "- I akasema," Mimi ... mimi ... wewe ... kufanyika ... kusahau! Kusubiri ... lakini ...... ya ... nini ... wewe ... Mimi nilikuwa kuzungumza juu ... "- Naye bidii:" Kwa muda walikuwa ... "- I kuingiliwa yake polepole kuinua mkono wake na basi nje sauti ndogo ya maneno:" Sasa ... Nakumbuka "-! mimi uongo, sikuweza kukumbuka wakati wote, lakini ilikuwa na thamani yake kujaribu kuzuia ladha, angalau kwa muda mto quell'incontrollato ya maneno. - "Vizuri? Mimi nina kusubiri! ? Mlikuwa na kuongea nami "Aliendelea -" mimi ... mimi ... mimi ... alisahau "-! Nikajibu kukata tamaa, kuikomesha kusubiri hiyo. Siwezi kukataa pia. Nilimuona kukua giza kama anga kwa nyakati hizo, wakati mawingu kufunika jua na furaha, hata kama yeye ni riaffacciava kutoka mashimo ndogo, walikuwa daima tayari karibu tena sasa baadaye, bila kuacha Glimmer ya matumaini. - "Wewe huwezi!" - Alichukua juu hewa na kimwa sana. Pia, ajabu, alikuwa wamesahau nini tunachozungumzia. kumbukumbu kushoto mimi mara nyingi wakati angalau ilivyotarajiwa, lakini kutokana na kile kidogo Nakumbuka wa maisha yangu inaweza shaka infer kuwa shule haikuwa mada ya mazungumzo yetu ya awali, wala coaster roller, pumbao na vivutio. Ya darasa nzuri hakuwa na kukumbuka kuwa zilizokusanywa, achilia nane. Nilikuwa Tailor, nilikuwa na baadhi ya matatizo katika kutafuta nyaya wakati mimi umeingiliwa. Mara nyingi napenda kupata up, polepole sana na kuanza kukimbia, matumaini ya kupata vipande ya hatua mimi, hata katika duru, kufuatia athari dhahiri na visivyoonekana -. "Unakwenda wapi?" - I apostrophizing kuona yangu amesimama, karibu kubwa - " mimi kujaribu ... kukumbuka ... "Nikamjibu leaning dhidi ya fimbo mwaminifu, wakati hatua zangu mimi tayari mbali na mwenyekiti ambapo mimi wamekaa mbele. - "! Je, si kukaa mbali kwa muda mrefu Je, si kwenda nje," - aliyosema kuangalia magazine katika mkono wake na tena browse, immersing wenyewe katika images kwamba walikuwa tena. Maneno yake bado walikuwa kunyongwa karibu masikio yangu bila ya kufikia, macho yangu kilibadilishwa. bustani alikuwa pia hukusanywa kupokea mimi, kona zake wote walikuwa kutibiwa na huduma na nashindwa kupata elimu duni. Kawaida unaweza tu kwenda na kusindikizwa na wafanyakazi kwa nyakati fulani yaliyowekwa na uongozi. Wauguzi hawajaona kote, hakuna mtu alikuwa ameona mimi kuvuka kizingiti na kupata hatua wale wachache kwa msaada wa bandari sup-kuwa ngumu. Naweza uhuru kwa njia wale kuzungukwa na wigo yenye harufu nzuri na kujitanua zao kuwavutia misimu manukato zaidi kulevya. Nobilis Laurus yalijitokeza rangi ya kijani kuwa alikuwa akamwaga juu yake na unceremoniously, kusaidiwa na jua kali, ya mtu yeyote ambaye ilitokea. Kuepukika kwamba mimi naweza kupata waliotawanyika. Katika hali nyingine napenda wameathirika, lakini jambo nilikuwa inexplicably radhi. Nilihisi ukaribu wa kuwa kupanda kwamba alikuja kutambua hisia na kile alikuwa anaishi ndani. - "... Kaa! I got ... ... kaa ...! Na ... kubwa ... nzuri ... "- Nakumbuka ghafla, na bila ya kutambua Nalifikiri kwa sauti. Mimi nilikuwa na viumbe duniani walioweza kusikia na kujibu kwa njia hiyo hiyo. flicker kidogo cha majani nimekuja masikio. Laurel ilikuwa kwamba kwa namna fulani walirudi kwa hisani ya maneno yangu na njia pekee ambayo angeweza kujibu, wasaidiwe na upepo. I smiled, kama mpango huo ni kwamba mimi ilikuwa karibu, kwa uvumilivu, akifuatana na kuungwa mkono na uwepo wake kuendelea juu ya hatua zangu uhakika. ua kuniongoza kwa rafiki yake wa zamani, Ilex Quercus: sikuwa na chaguo lakini kufuatia. Muda mfupi baadaye, yeye ametokea nami katika utukufu wake wote, haki ya katikati ya clearing, kufunikwa na changarawe wa njia. Mkonga wake alikuwa traversed kwa wrinkles kirefu, kama yale ambayo sifa yangu ngozi yote sasa. Idadi kubwa ya mimi kwenda mbali uzio, na kwa msaada wa fimbo, mimi kufikiwa shina, basi upole kuwekwa msaada wangu kwa gome kwa mikono kutetemeka na kuguswa uso, inakaribia kukubaliana, muda mrefu Siwezi kufanya. Mimi nilihisi maelewano kati ya ajabu kiumbe yangu na yenu, ca-lore kwamba pervaded kwa kuwasiliana na kwamba upendo wa miili, tofauti, lakini sawa na maisha ab-barbicati kutoka mizizi kwamba hata mimi, mwendawazimu baadhi ya njia, ingawa si kuonyesha. Ni wakati huo yalionekana hisia kubwa sana ya kutaka kufuta gami-kwamba mimi naendelea nanga na taka na wangu nguvu zote katika riversarmi mahali pengine. Alitumia tu wakati huu, kidogo kutetemeka mbio kwa njia ya shina ambayo mimi taabu mwili wangu na kisha mara sucked katika, si tu katika nafsi, lakini kwa kuwa wangu wote, na kama aliingia tena kuwa sehemu ya kitu kingine na hii ilinifurahisha sana.Ndani ya aligundua baada yake, na katika chakula cha jioni ukawa dhahiri. Kozi walikuwa katika bustani kuangalia kwa ajili yake, hata kama kila mtu alijua kuwa kuna uscirvi kuruhusiwa bila ya kuambatana. Kufuatia changarawe alikuwa lapped Laurel na nilikuwa kukimbia prolongation wake wa mkesha wa mwaloni. Hapa walikuwa niliona fimbo, upole leaning dhidi ya shina mti, kama kwamba hapakuwa tu wameachwa na mtu ambaye alikuwa na kurudi baada ya muda mfupi. Wao rummaged miongoni mwa vichaka jirani, kufikiri kuwa ni siri, lakini, jaribu kama walivyofanya, ilikuwa vigumu kuteka kutoka chochote alikuwa tu evaporated. Hata athari ya hatua zake dragged wakaacha karibu na shina zamani.Hakuna mtu alikuwa alidai. Kitanda chake alikuwa ulichukua na mtu mwingine wa zamani na mambo yake wachache kutupwa. Tu chama chake alikaa na udadisi kujua nini alikuwa na maana. Ya mchana alikuwa akifuatana katika bustani na kuketi kwenye benchi, karibu na mti mkubwa mwaloni. Akabaki peke yake, alikuwa curious kushangaa kwa sauti: "Nani anajua alipata?" - Wakati akageuka macho yake kuelekea shina mkali, hakusubiri jibu: "kaa! Mimi alichukua ............ kaa! Na ... kubwa ... nzuri ... "-! Bounced papo hapo ambapo akaketi. Ilikuwa ni sauti yake, na sauti yake, lakini hapakuwa na kuwaeleza ya yake. Ikifuatiwa maneno mengine: "... I got ... wote ... wajukuu ... ... na ... wao ... kuwashukuru mimi ... mimi ......... alikuwa amefunga ... hapa! Hata kama mimi si ............! Kwangu mimi hii ............... ni ... wamekwenda "- maneno Hakuna mwingine inaweza kusikilizwa. muuguzi alifika kumrudisha: ilikuwa ni karibu chakula cha jioni wakati. upepo kidogo tu swayed majani matawi wale kubwa. Hakujua kama alikuwa inaelekea au kama wale maneno alikuwa kweli habari.

"Kila mtu yearns zaidi kuliko kitu kingine chochote uhuru wa kujitenga na upeo ambao ni imefungwa. Wakati hii ni tena inawezekana mawazo yake inataka njia ya kufanya hivyo fantastically. Ondoa mwisho pia inaweza adhabu ya kifo sawa na kile kushoto. "

 "私は...ただ...た..." - 困難で、私はその言葉を引き出すことをどうにかして他の詳細は私がなる私がによって中断されなかった場合： "Un'otto！？" - 私のパーティである。 - "はい...輪！" - 怒って、低い声で再バング、私は不快感を考えながら、私は次のように白髪やしわにもかかわらず、という擬人焦りに包囲され、そこに座ってで感じ鉱山は、これらの明るい目からエネルギーをにじみ出し、私が欲しかったすべての単語を言っても時間が残っていない。この最後の思考の持続のために私は慰めを求めているかのように彼の目は、空間を見つめていたが、私の周りに私は理解していませんでした。明らかにこの期間は彼の声がさらにイライラを帯びので、苦味に悩まさ経過した続けた： "だから！あなたが取ったことを知ってもいい？ " - 私は言った、"私を...私...あなたは...行って...忘れて！待って...しかし......の...か...あなた...私は話していた... " - そして、彼は勤勉な："あなたがいた頃に... " - 私は彼がゆっくりと腕を上げて中断し、ささやきを出す言葉："今...私が覚えている！ " - 私が嘘をついて、私はまったく覚えていませんでしたが、それは少なくとも言葉の瞬間quell'incontrollat​​o川のために、味を停止しようとするためにそれを価値があった。 - "どうだ？私は待っている！ ？あなたが私に何を話していた "と彼は続けた - "私...私...私...忘れてしまった！ " - 私は、待ちに終止符を打ち、かすかに答えた。私も否定できませんでした。私は彼が最小の隙間からriaffacciavaあるにもかかわらず、彼は、雲が太陽と楽しさをカバーし、それらの季節の空のような暗い成長を見て、彼らは希望のないかすかを残さずに、常に瞬間後でもう一度それらをクローズする準備が整いました。 - "あなたはできない！" - 非常に不機嫌な空気を取り上げた。彼はまた、不思議なことに、彼は私たちが話していたか忘れていた。少なくとも期待したメモリは、しばしば私を残し、私は私の人生の記憶はほとんど何から私は確かに学校が私たちの以前の会話の主題、また、ジェットコースター、遊園地や観光スポットではなかったことを推測することができます。良いグレードの8ましょうだけで、収集されたことを覚えていませんでした。私はテーラーだった、私は中断されたときの配線を見つけるのに苦労しました。し ばしば私は明らかに、目に見えないのトレース後にも、サークルで、私が行った手順の部分を見つけることを望んで、非常にゆっくりと、立ち上がって実行する ようになっただろう - 。 "あなたはどこに行くの？" - 私は、ほとんど驚異的な、立って見てapostrophizing - "私は試して...覚えている... "私はすでに私の前に座って椅子から離れたとき私の手順私は、忠実な棒に寄りかかって答えた。 - "！離れて長く滞在しないで外に出ることはありません" - 彼は手の雑誌を見て話し、再現された画像に没頭し、ブラウズを再開した。彼の言葉はまだ私の視線が回避された、リーチせずに私の耳の周りにハングしていました。庭はよく私を受け取るように配置され、その角はすべてのケアで治療されたとの悪い教育を見つけるように見えることはできません。通常は、単に移動して、管理によって設定された特定の時間にスタッフが同行しました。看護師が周りに見ていないが、誰も私がしきい値を越えると節のsup-portの助けを借りて、それらのいくつかの手順を取得する見たことがなかった。私が最も夢中にさせる香水の​​季節を集めて彼らの広大なの香りヘッジに囲まれ、それらのパスを使用して自由を取ることができる。ゲッケイジュは彼に注ぎ、あっさりとによって起こった誰もが、強烈な太陽が助けていた色の緑を反映しています。私が散らばって見つけることが避けられない。他の状況では私が影響を受けているだろうが、事は私はどういうわけか喜んでいた。私は内側に住んでいたものと共感するようになったその工場の近接性を感じました。 - "カニ！...私は...持って...カニ！そして...大きな...美しい... " - 私は突然思い出し、知らず知らず私は声を出してと思っていました。私の周りの人間が同じ方法を聞いて、答えることができました。私が耳に入った葉の小さな点滅します。ローレルは何とか風に助けられ、彼は答えることができる唯一の​​手段、と私の言葉のおかげで返されたということでした。そのプランは、私は次のことだったかのように私は忍耐と、微笑んで、私の不確かな手順について、その継続的な存在感を伴って、サポートされている。ヘッジファンドは、彼の旧友、コナラモチノキに私を導いた：私は選択の余地はなかったが、それに従うこと。直後、彼はパスの砂利で覆われ、右の清算の途中で、そのすべての栄光で私に現れた。そのトランクは、そのような今すべての私の肌を特徴とするものと深いしわによって横断されました。私は離れてフェンスから歩いて、スティックの助けを借りてずらす​​、私が行うことができなかった限り、それを受け入れるために近づいて、そっと震える手で樹皮に私のサポートを配置し、表面に触れて、トランクに達した。私は人間とあなたの間に信じられないほどのハーモニーも、私は深い根からAB-barbicatiの生活にまだ似て異なる、体のその愛情の接触によって浸透CA-伝承を、検出された表示されないものの、いくつかの方法を持っていた。それは私が固定され、他のriversarmi内のすべての私の強さを望んで保管GAMI、つまり解散したいの圧倒的な感情を跳びことしました。彼は一瞬だけ、私は私の体を押され、私は何か他のものの一部であるためにもう一度入力して、このかのように私は、魂が、私の全体の人間だけではなく、中に吸い込まれたトランクを介した身震い若干を過ごした私を幸せにした。内側には、彼の不在に気づいたとの夕食会でそれが明らかにしました。コー​​スは誰もがuscirvi伴わ許可されていたことを知っていたにもかかわらず、彼を探して庭にあった。砂利以下のローレルを周回していたと私は、オーク材の片付けにその延長を実行していました。ここで彼らはその後すぐに戻らなければならなかった誰かがそこに残されたかのように優しく、木の幹に寄りかかって、棒に気づいた。彼らはそれが隠されていたと考え、近隣の茂みの中で漁り、しかし、彼らは同じようにしようとすると、それは彼がちょうど蒸発させたものから描画することは不可能であった。彼のステップの痕跡は、古いトランクの近くで停止したドラッグ。誰も主張していませんでした。彼のベッドは、別の老人によって占有され、彼のいくつかがスローされていた。唯一の彼の党は、彼が何を意味するのかを知って好奇心に残った。ある日の午後は、庭に伴って、大きな樫の木の近くに、ベンチに座っていた。ラフトランクに向かって彼の視線を向けながら、答えを待っていなかった - "誰が彼が得たもの知っている？"： "カニ放置、彼は声を出して不思議に興味があった！私が取った....​​........カニを！そして...大きな...美しい...！ " - 彼は座ってその場でバウンス。それは、彼の声だった彼女の声だったが、彼の痕跡はありませんでした。言い換えると続く "...私が得た...すべて...孫を...そして...彼らは...私に感謝する...私は.........閉鎖した...ここに！ ............私がない場合でも！私このためには...............それは...行って！ " - 他の言葉は聞こえませんでした。看護師は彼を取り戻すために来ていた：それはほとんど夕食の時間でした。わずかな風がちょうどそれらの大きな枝を残し揺れ。その言葉が本当に聞いていたならば、彼が夢を見たり、された場合、彼は知りませんでした。

"すべての男は、それがロックされる範囲から逸脱することの自由、他の何よりも慕う。これはもはや可能でないときに彼の心は素晴らしく、それを行う方法を求めています。後者はまた残っているものと同じで死刑を宣告することができます。 "減算

"Jeg ... bare ... fik ..." - Med besvær lykkedes mig at trække sig ud af disse ord og andre detaljerede dig, at jeg ville gøre, hvis jeg ikke var blevet afbrudt af: "Un'otto!?" - For mit parti. - "Ja ... hjulet!" - Re-slået i en lav stemme, vredt, og mens jeg troede, ubehag følte jeg mig i at blive siddende der, belejret af en utålmodighed personificeret, at trods det hvide hår og rynker ligner minen, sivede energi fra de lyse øjne og lod mig ikke tid til at sige alle de ord, jeg ønskede. For varigheden af ​​denne sidste tanke jeg havde været med øjnene stirrende ud i rummet, som om at søge trøst, men omkring mig, jeg ikke har nogen forståelse. Åbenbart denne periode havde gået irriteret, fordi hans stemme endnu mere utålmodig og blandet med bitterhed fortsatte: "Så!? Du kan vide, at du har taget? "- Sagde jeg," jeg ... jeg ... du ... færdig ... glemme! Vent ... men ...... af ... hvad ... du ... jeg talte om ... "- Og han flittig:" Ved den tid, du var ... "- Jeg afbrød ham langsomt at hæve armen og lod en hvisken ordene:" Nu ... Jeg husker "- Jeg løj, jeg ikke husker på alle, men det var det værd at forsøge at stoppe smag, i det mindste for et øjeblik quell'incontrollato flod af ord. - "Nå? Jeg venter! Hvad var du taler til mig, "fortsatte han -" Jeg ... jeg ... jeg ... glemte "- Jeg svarede besvime, sætte en stopper for, at vente. Jeg kunne ikke fornægte så godt. Jeg så ham blive mørkt, da himlen i disse sæsoner, når skyerne dækker solen og sjov, selvom han er riaffacciava fra de mindste sprækker, de var altid klar til at lukke dem igen et øjeblik senere, uden at efterlade glimt af håb. - "Du kan ikke!" - Tog luften med meget mut. Han har også mærkeligt, havde han glemt, hvad vi talte om. Hukommelsen forlod mig ofte, når det mindste forventet, men fra hvad lille jeg huske i mit liv kunne jeg helt sikkert udlede, at skolen ikke var genstand for vores tidligere samtale, eller rutschebane, forlystelser og attraktioner. Af gode karakterer ikke huske at have indsamlet, endsige otte. Jeg var en skrædder, jeg havde nogle problemer med at finde de ledninger, da jeg blev afbrudt. Ofte ville jeg stå op, meget langsomt og begyndte at løbe, i håb om at finde stykker af de skridt, jeg gjorde, selv i kredse, efter tilsyneladende og usynlige spor -. "Hvor skal du hen?" - Jeg apostrophizing se mig stå, næsten overvældende - " Jeg prøver ... at huske ... ", svarede jeg lænet mod den trofaste stok, da mine skridt jeg havde allerede afstand fra den stol, hvor jeg sad før. - "! Ikke holde sig væk længe må ikke gå udenfor," - han talte kigge på et blad i hånden og genoptaget gennemse, fordybe sig i billeder, der blev gengivet. Hans ord var stadig hængende omkring mine ører uden for rækkevidde, blev mit blik afværget. Haven var godt indrettet til at modtage mig, blev dens hjørner alle behandles med varsomhed og kan ikke synes at finde de dårligt uddannede. Normalt kan du bare gå og være ledsaget af personale på bestemte tidspunkter fastsat af ledelsen. Sygeplejersker har ikke set rundt, havde ingen set mig krydse grænsen og få de få skridt ved hjælp af knudrede støtte-port. Jeg kunne tager sig friheder med disse stier omgivet af hække velduftende med deres ekspansiv, som tiltrak de mest berusende parfume sæsoner. Den Laurus nobilis afspejlede den grønne farve, der havde hældt ud på ham og uden videre, hjulpet af den intense sol, af alle, der er sket ved. Uundgåeligt, at jeg kunne finde spredt. Under andre omstændigheder ville jeg have været påvirket, men de ting jeg var uforklarligt tilfreds. Jeg følte nærhed af anlægget, der kom til empati med, hvad der boede indeni. - "En krabbe ...! Jeg ... fik ... en ... krabbe! Og ... stor ... flot ... "- jeg huskede pludselig, og uden at vide jeg havde tænkt højt. Jeg havde væsener rundt omkring, der kunne høre og svare på samme måde. Et lille glimt af blade jeg kom til ørerne. Laurel var, at en eller anden måde returneret høflighed af mine ord med den eneste måde, som han kunne svare, hjulpet af vinden. Jeg smilede, som om det var planen, at jeg var den næste, med tålmodighed, ledsaget og støttet af sin fortsatte tilstedeværelse på mine usikre skridt. Hækken førte mig til hans gamle ven, en Quercus Ilex: Jeg havde intet andet valg end at følge den. Kort efter viste han mig i al sin herlighed, lige midt i en lysning, der er omfattet af grus af stierne. Sin kuffert blev gennemskåret af dybe rynker, såsom dem, der prægede hele min hud nu. Vaklende gik jeg væk fra hegnet, og med hjælp af stokken, jeg nåede stammen, derefter forsigtigt lagde min støtte til barken med rystende hænder og rørte overfladen, nærmer sig til at omfavne det, så længe jeg kunne ikke gøre. Jeg fornemmede en utrolig harmoni mellem mit væsen og dit, en CA-lore, der gennemsyret af denne kærlig kontakt af organer, forskellige, men ligner den ab-barbicati liv fra de dybe rødder, at selv jeg, besiddelse af en vis måde, men ikke viser. Det var dengang, sprang den overvældende følelse af at ville opløse Gami-der holdt mig forankret og ønskede med al min styrke i en riversarmi andre steder. Han tilbragte kun et øjeblik, en let gysen løb gennem stammen, som jeg pressede min krop, og så blev jeg suget ind, ikke kun i sjælen, men med mit væsen, som om jeg trådte ind i det igen at være en del af noget andet, og dette gjorde mig glad.Inde havde bemærket hans fravær og aftensmad blev det gjort tydeligt. Kurser var i haven på udkig efter ham, selv om alle vidste, at der var uscirvi tilladt uledsaget. Efter grus havde overlappes af Laurel og jeg havde kørt sin forlængelse til rydde op på eg. Her havde bemærket stokken, forsigtigt læner sig op ad stammen, som om der lige var blevet efterladt af en person, der var nødt til at vende tilbage kort efter. De rodede blandt de nærliggende buske, tænker, at det var skjult, men prøv da de gjorde, var det umuligt at drage fra noget, han lige havde fordampet. Selv spor af hans skridt slæbte de stoppede i nærheden af ​​gammel kuffert.Ingen havde krævet. Hans seng var blevet besat af en anden gammel mand og hans få ting kastet. Kun hans parti var med nysgerrighed efter at vide, hvad han mente. En eftermiddag var ledsaget af i haven og sad på bænken, nær det store egetræ. Ladt alene tilbage, han var nysgerrig efter at spørge højt: "Hvem ved, hvad han fik?" - Mens vendte blikket mod stammen ru, ikke vente på svaret: "En krabbe! Jeg tog ............ en krabbe! Og ... stor ... flot ... "-! Kastet på stedet, hvor han sad. Det var hans stemme, var hendes stemme, men der var ingen spor af ham. Fulgte andre ord: "... jeg fik ... alt ... de ... børnebørn ... og ... De ... at takke mig ... Jeg ......... havde lukket ... her! Selv om ............ jeg gør ikke! For mig er det ............... det er ... væk! "- Ingen andre ord kunne høres. Sygeplejersken var kommet til at tage ham tilbage: Det var næsten middag tid. En lille vind gyngede bare efterlader de store grene. Han vidste ikke, om han drømmer eller hvis disse ord virkelig havde hørt.

"Hver mand længes efter mere end noget andet den frihed at afvige fra området, hvor det er låst. Når dette er ikke længere muligt hans sind søger en måde at gøre det fantastisk. Fratræk sidstnævnte kan også blive dømt til døden det samme som hvad der er tilbage. "

"Ég ... bara ... fékk ..." - Með erfiðleikum tókst mér að draga úr þeim orðum og öðrum ítarlegri þú að ég myndi ef ég hefði ekki verið rofin eftir: "Un'otto!??" - Aðila minn. - "Já ... hjólið!" - Re-banged í lágt, úrillur, og á meðan ég hélt á óþægindum sem ég fann í að sitja þar, settist með óþolinmæði persónugerðar að þrátt fyrir hvítt hár og hrukkur svipað minn, oozed orku frá þeim björtum augum og fór mér ekki tíma til að segja öll þau orð, sem ég vildi. Á meðan þessu síðasta hugsun sem ég hafði verið með augun starandi út í geiminn, eins og ef leita þægindi, en í kringum mig ég var ekki búin að skilning. Augljóslega þessu tímabili hafði liðið pirruð vegna þess að rödd hans enn meira óþolinmóð og tinged með biturð áfram: "Svo!? Þú getur vita að þú tókst? "- Ég sagði:" Ég ... ég ... þú ... gert ... gleyma! Bíddu ... en ...... af ... það ... þú ... ég var að tala um ... "- Og hann duglegir:"? Þegar þú varst ... "- Ég rjúfa hann að hækka hægt handlegg hans og láta út að hvísla orð:" Nú ... Ég man "- ég logið, ég man ekki á öllum, en það var þess virði að reyna að stöðva smekk, amk um stund quell'incontrollato ána af orðum. - "Jæja? Ég er að bíða! ? Hvað varstu að tala við mig "Hann hélt áfram -" Ég ... ég ... ég ... gleymdi "- ég svaraði dauft, binda enda á því að bíða. Ég gat ekki neitað eins og heilbrigður. Ég sá hann dimmur og himininn í þeim árstíma þegar skýin ná sólina og gaman, jafnvel þó hann sé riaffacciava frá minnstu sprungur, voru þeir alltaf tilbúin að loka þeim aftur í smá stund síðar, þannig að ekki Glimmer von. - "Þú getur ekki!" - Tók upp í loftið með mjög sulky. Hann einnig, undarlega, hafði hann gleymt hvað við vorum að tala um. Minni eftir mig oft þegar síst, en frá því litla sem ég minntist á lífi mínu að ég gæti vissulega ætlað að skólinn var ekki háð á fyrra samtal okkar, né coaster Roller, skemmtunar og staðir. Af góðum einkunnum ekki muna eftir að hafa safnað, hvað þá átta. Ég var að sníða, hafði ég smá erfiðleikum að finna á vír þegar ég var rofin. Oft ég vildi fá upp, mjög hægt og byrjaði að hlaupa, og vona að finna stykki af þeim skrefum sem ég gerði, jafnvel í hringi, eftir augljós og hið ósýnilega ummerki -. "Hvert ertu að fara?" - Ég apostrophizing sjá mig standandi, næstum yfirþyrmandi - " Ég reyni ... að muna ... "svaraði ég hallast gegn trúr stafur, þegar skref mín sem ég hafði þegar fjarlægjast stólnum þar sem ég sat fyrir. - "! Ekki vera ekki í burtu lengi ekki fara út," - hann talaði horfa á tímarit í hendi og ný skoðað, immersing sig í myndum sem voru afrita. Orð hans voru enn hangið eyrum mínum án þess að ná, var augnaráð mitt afstýra. Garðurinn var vel ráðstafað til að fá mig, voru horn þess sem allir voru meðhöndlaðir með varúð og má ekki virðast til að finna illa menntaðir. Venjulega þú gætir bara farið og fylgja starfsmanna á ákveðnum tímum setur stjórnun. Hjúkrunarfræðingar hafa ekki séð um, að enginn hafði séð mig yfir þröskuld og fá þær nokkrum skrefum með hjálp knotty Sup-höfn. Ég gæti tekið frelsi með þessum leiðum umkringdur áhættuvörn ilmandi með þenjanlegur þeirra sem vakti mest vímuefna ilmvatn árstíðirnar. The Laurus nobilis endurspeglast lit græna sem höfðu hellti á hann og unceremoniously, hjálpaði með mikilli sól, af þeim sem gerðist eftir. Óhjákvæmilegt að ég gæti fundið tvístrast. Í öðrum tilvikum myndi ég hafa orðið fyrir áhrifum, en sem ég var inexplicably ánægður. Ég fann nálægð þess álversins, sem kom til empathize með hvað bjó inni. - "A krabbi ...! Ég ... fékk ... a ... krabbi! Og ... stór ... fallegt ... "- Ég mundi allt í einu, og án þess að átta sig á að ég hafði hugsað upphátt. Ég hafði verur um sem heyra og svara á sama hátt. A örlítið flökt af laufum ég kom til eyrna. Laurel var að einhvern veginn aftur á kurteisi af orðum mínum með aðeins með hvaða hætti hann gæti svar, með aðstoð vindi. Ég brosti, eins og ef að áætlun var að ég var næst, með þolinmæði, fylgja og styðja áframhaldandi nærveru sinni á óvissu skrefum mínum. Áhættuvörnin leiddi mig að gamall vinur hans, Quercus Ilex: Ég hafði ekkert val en að fylgja henni. Stuttu eftir birtist hann mér í allri sinni dýrð, rétt í miðri rjóður, sem er þakinn af möl í vegi. Skottinu hennar var traversed af djúpum hrukkum, svo sem þeim sem einkennist alla húðina mína núna. Yfirþyrmandi að ég gekk í burtu frá girðingu og með aðstoð stafur, náði ég skottinu, þá varlega sett stuðning minn við gelta með angist höndum og snert á yfirborði, nálgast að faðma hana, eins lengi ég gæti ekki gert. Ég skynjaði ótrúlega sátt milli þess að vera mig og þig, sem er CA-fræði sem pervaded með því ástúðlegur snertingu aðila, mismunandi, en svipuð að AB-barbicati lífsins frá djúpum rótum að það er ég, átti einhvern hátt, þó ekki sýna. Það var þá sem spratt yfirgnæfandi tilfinning um að vilja leysa gami-sem hélt mér kjölfestu og vildi með öllum mætti ​​mínum í riversarmi annars staðar. Hann var aðeins í smá stund, smá skjálfa hljóp í gegnum skottinu sem ég þrýsta líkama minn og þá var ég sogast í, ekki aðeins í sál, en með allri veru minni, eins og ef ég inn aftur til að vera hluti af einhverju öðru og þetta mig hamingjusamur.Inni hafði tekið eftir fjarveru hans og að borða það var augljóst. Námskeið voru í garðinum að leita að honum, jafnvel þótt allir vissu að það var uscirvi leyfa án fylgdar. Eftir möl hafði lapped í Laurel og ég hafði keyrt lengingu þess að hreinsa upp á eik. Hér þeir höfðu tekið eftir staf, varlega halla sér gegn tré skottinu, og ef það hefði bara verið eftir því að einhver sem þurfti að fara aftur fljótlega eftir það. Þeir rummaged meðal nærliggjandi runnum, hugsa að það var falinn, en reyna eins og þeir gerðu, það var ómögulegt að draga úr neinu sem hann hafði bara gufað upp. Jafnvel leifar af skrefum hans drógu þeir stoppuðu nálægt gamla skottinu.Enginn hafði haldið fram. Rúm hans hafði verið upptekinn af öðrum gömlum manni og nokkur atriði hans kastað. Aðeins aðila hans var með forvitni á að vita hvað hann þýddi. Einn síðdegi fylgdi í garðinum og sat á bekknum, nálægt Big Oak tré. Friði, var hann forvitinn að furða upphátt: "Hver veit hvað hann fékk?" - Þó sneri beindi sjónum sínum til skottinu gróft, ekki bíða eftir svari: "A krabbi! Ég tók ............ a krabbi! Og ... stór ... fallegt ... "- hopp á staðnum þar sem hann sat. Það var rödd hans, var rödd hennar, en það var ekki snefill af honum. Framhald öðrum orðum: "... ég fékk ... allt ... á ... barnabörn ... og ... þeir ... að þakka mér ... ég ......... hafði lokað ... hér! Jafnvel ef ............ ég ekki! Fyrir mér þetta ............... það er ... farin "- Engar aðrar orð heyrðust. Hjúkrunarfræðingurinn hafði komið til að taka hann aftur, það var nánast kvöldmat tíma. Lítilsháttar vindur swayed bara skilur þessi miklu útibú. Hann vissi ekki hvort hann var að dreyma eða hvort þessi orð hefði virkilega heyrt.

"Sérhver maður yearns meira en nokkuð annað frelsi að brottför frá gildissviði sem það er læst. Þegar þetta er ekki lengur hægt hugur hans leitar sér vegar til að gera það frábærlega. Draga hið síðarnefnda má einnig dæmdur til dauða í sama og það sem eftir. "

"أنا ... فقط ... حصل ..." - وبصعوبة تمكنت من سحب هذه الكلمات وغيرها من مفصل كنت أود لو لم تنقطع من أنا: "Un'otto!؟" - من حزبي. - "نعم ... العجلة!" - إعادة خبطت في صوت منخفض، بغضب، وبينما كنت أعتقد أن عدم الراحة شعرت في أن يجلس هناك، المحاصر من قبل نفاد الصبر عينه أنه على الرغم من الشعر الأبيض والتجاعيد مشابهة الألغام، ويرشحان الطاقة من تلك العيون مشرقة وترك لي أي وقت من الأوقات أن أقول كل الكلمات التي كنت أريد. طوال مدة هذا الفكر الماضي كنت قد يحدق بعينيه الى الفضاء، كما لو كان يسعى من الراحة، ولكن من حولي لم يكن لدي اي تفاهم. من الواضح قد انقضى ازعاج هذه الفترة لأن صوته أكثر الصبر وتشوبها مرارة تابع: "لذلك؟ قد تعرف أنك أخذت؟ "- قلت:" أنا ... أنا ... أنت ... فعلت ... ننسى! الانتظار ... ولكن ...... من ... ما ... كنت ... كنت أتحدث عن ... "- والاجتهاد هو:" بحلول الوقت الذي كانت ... "- قاطعته رفع ذراعه ببطء والسماح للخارج الهمس عبارة:" الآن ... أتذكر! "- أنا كذبت، لم أكن تذكر على الإطلاق، لكنه كان يستحق ذلك في محاولة لوقف طعم، على الأقل للحظة quell'incontrollato نهر من الكلمات. - "حسنا؟ أنا في انتظار! ؟ ما كانت تتحدث لي "وتابع: -" أنا ... أنا ... أنا ... نسيت! "- لقد أجبت خافت، واضعا حدا لهذا الانتظار. أنا لا يمكن أن ينكر كذلك. كانوا رأيته ينمو الظلام كما في السماء في تلك المواسم عندما الغيوم تغطي الشمس والمرح، وعلى الرغم من انه هو riaffacciava من أصغر الشقوق، دائما على استعداد لإغلاقها مرة أخرى لحظة في وقت لاحق، دون ترك أي بصيص من الأمل. وتناول في الهواء مع عابس جدا - - "أنت لا يمكن!". هو أيضا، بشكل غريب، كان قد نسي ما كنا نتحدث عنه. تركت ذكرى لي في كثير من الأحيان عندما لا يقل عن المتوقع، ولكن القليل من ما تذكرت حياتي أستطيع أن نستنتج من المؤكد أن المدرسة ليست هي موضوع حديثنا السابق، ولا السفينة الدوارة، تسلية وترفيه. من درجات جيدة ولم تذكر قد جمعت، ناهيك عن ثمانية. كان لي أنني كنت خياطا، بعض الصعوبة في العثور على الأسلاك عندما توقفت أنا. في كثير من الأحيان وأود أن تحصل على ما يصل، ببطء شديد، وبدأ تشغيله، على أمل العثور على قطع من خطوات فعلت، وحتى في الدوائر، وبعد آثار ظاهرة وباطنة - "إلى أين أنت ذاهب؟" - أنا مناجاة رؤية لي واقفا، مذهل تقريبا - " أحاول ... لنتذكر ... "قلت يتكئ على عصا المؤمنين، عندما خطواتي كنت قد نأى بالفعل من كرسي حيث جلست قبل. - "! لا الابتعاد طويلا لا تذهب خارج،" - وتحدث تبحث في مجلة في يده واستؤنفت الاستعراض، غمر أنفسهم في الصور التي تم استنساخها. وكلماته كانت لا تزال معلقة حول أذني دون متناول اليد، تجنب نظرتي. وقد تم التخلص منها بشكل جيد في الحديقة لاستقبال لي، ومعاملة جميع أركانها مع الرعاية ويمكن أن يبدو للعثور على ضعف التعليم. وعادة ما يمكن أن تذهب فقط ويرافقه الموظفين في أوقات معينة تحددها الإدارة. وكان الممرضات لم نر حولها، لا احد ينظر لي اجتياز عتبة والحصول على تلك الخطوات القليلة بمساعدة عقدة الخواجة ميناء سوب. ويمكن لي أن الحريات مع هذه المسارات التي تحيط بها أسيجة عبق مع توسعية لها أن اجتذبت معظم مواسم العطور التسمم. عكست نوبيليس ورس اللون الأخضر الذي سكب عليه، وبشكل غير رسمي، وساعد على الشمس المكثفة، من أي شخص حصل من قبل. لا بد من أن يمكن أن تجد مبعثرة أنا. في ظروف أخرى كان يمكن أن تتأثر أنا، ولكن الشيء وأعرب عن سروره لسبب غير مفهوم أنا. وشعرت أن القرب من هذا النبات الذي جاء على التعاطف مع ما كان يعيش في الداخل. - "سلطعون ...! أنا ... حصل ... سلطعون ...! و ... كبير ... جميل ... "- تذكرت فجأة، ودون أن يدركوا أنني قد فكرت بصوت عال. كان لدي البشر في جميع أنحاء الذي يمكن أن يسمع ويجيب بنفس الطريقة. وميض صغير من أوراق جئت الى الاسماع. وكان الغار التي عادت على نحو ما مجاملة من كلامي مع الوسيلة الوحيدة التي يستطيع أن يجيب، وبمساعدة من الرياح. ابتسمت، كما لو أن الخطة كانت أن كان عمري القادم، مع الصبر، يرافقه وبدعم من وجودها المستمر في خطواتي غير مؤكد. قاد التحوط لي أن صديقه القديم، والبلوط الأخضر البلوط: لم يكن لدي أي خيار سوى لمتابعته. بعد فترة وجيزة، بدا لي في كل مجدها، والحق في وسط تبادل المعلومات، التي يغطيها الحصى من المسارات. وقد اجتاز جذعها من قبل التجاعيد العميقة، مثل تلك التي ميزت كل ما عندي من جلد الآن. مذهلة مشيت بعيدا من السور، وبمساعدة من العصا، وصلت إلى جذع، ثم يوضع بلطف دعمي لحاء بأيد مرتجفة ولمس السطح، وتقترب من تبني عليه، طالما لم أتمكن من القيام به. وقد لمست من التناغم لا يصدق بين كياني ولك، والعلم عن ولاية كاليفورنيا التي عمت من قبل ان الاتصال حنون من الهيئات، واختلاف، مماثلة حتى الآن في الحياة AB-barbicati من الجذور العميقة التي حتى أنا، تمتلك بعض الطريق، على الرغم من أن لا يظهر. ثم كان أن ينبع من شعور الساحقة من الراغبين في حل gami، الذي دفعني للالراسية وتمنى بكل قوتي في riversarmi في مكان آخر. يدير طفيف قشعريرة قضى سوى لحظة، من خلال الجذع الذي ضغطت جسدي وبعد ذلك كان امتص أنا في، وليس فقط في النفوس، ولكن مع كياني كله، كما لو أنني دخلت مرة أخرى لتكون جزءا من شيء آخر، وهذا جعلني سعيدا.وكان داخل لاحظت غيابه وعند العشاء جاء واضحا. وكانت دورات في حديقة يبحث عنه، رغم أن الجميع يعرف أن هناك uscirvi سمح غير المصحوبين. بعد الحصى قد احتسى لوريل وكنت قد تشغيل إطالة لرفع الأنقاض من البلوط. هنا قد لاحظوا العصا، يميل بلطف على جذع شجرة، كما لو أنه قد تم للتو غادر من قبل شخص ما لديه للعودة بعد ذلك بوقت قصير. كان هم بالتفتيش بين الشجيرات المجاورة، ويعتقد أنه كان مخفيا، ولكن، في محاولة كما فعلوا، من المستحيل الاستفادة من أي شيء كان قد تبخرت تماما. سحب حتى آثار خطواته توقفوا بالقرب من الجذع القديم.لم يقم أحد المطالب بها. وقد احتل سريره من قبل رجل آخر عمره، وألقيت أغراضه القليلة. لم يبق سوى حزبه مع فضول لمعرفة ما الذي كان يقصده. ورافق واحد بعد الظهر في حديقة وجلس على مقاعد البدلاء، وبالقرب من شجرة البلوط الكبيرة. وقال انه ترك لوحده، من الغريب أن يتساءل بصوت عال: "من يدري ماذا حصل؟" - على الرغم من تحول بصره نحو الجذع الخام، لم تنتظر الجواب: "سلطعون! أخذت ............ سلطعون! و ... كبير ... جميل ...! "- المرتجعة في المكان حيث كان يجلس. كان صوته، وكان صوتها، ولكن لم يكن هناك أي أثر له. يتبع بعبارة أخرى: "... وصلت ... كل ... الأحفاد ... و ... هم ... أن أشكر لي ... أنا ......... أغلقت ... هنا! حتى لو ............ أنا لا! بالنسبة لي هذا ............... هو ... ذهب! "- ولم يمكن سماع اي بعبارة أخرى. وكانت الممرضة تأتي لاعادته: كان تقريبا وقت العشاء. تمايلت والرياح طفيف يترك فقط تلك الفروع كبيرة. وقال انه لا يعرف ما اذا كان يحلم أو إذا كان قد سمع هذه الكلمات حقا.

"كل انسان يتوق أكثر من أي شيء آخر حرية الخروج عن النطاق الذي تم تأمينه. عندما هذا لم يعد ممكنا عقله تسعى إلى طريقة للقيام بذلك بشكل خيالي. ويمكن أيضا طرح هذا الأخير يحكم عليه بالاعدام هو نفسه على ما تبقى. "